Ασκήσεις εδάφους (άσκηση 24η: Σάββατο)

Ησυχία. Μετά από έναν γερό απογευματινό ύπνο, ο βραδινός επαναστατεί. Αρνείται να πέσει στο κρεβάτι. Τον καταπιέζω, κλείνει τα μάτια αλλά δεν κοιμάται. Πάμε πισω στο πρωινό της αυτής ημέρας. 

Γύρω στις 12.30 κατεβαίνω για θαλασσινά στο Μοδιάνο. Στρίβω στη στοά από την μεριά της Βασιλέως Ηρακλείου που μοσχοβολά φρέζες από τα λουλουδάδικα που εκθέτουν την πραμάτεια τους στο δρόμο, και ανηφορίζω. Με γνωρίζουν οι περισσότεροι ψαράδες και με χαιρετούν όπως κι εγώ, με πλατύ χαμόγελο. Συνήθως ψωνίζω απ' τους πρώτους στη σειρά, αλλά αυτοί έχουν μόνο ψάρια σήμερα κι εγώ θέλω θαλασσινά για το τραπέζι της Κυριακής. Ανεβαίνω τη στοά προς την Ερμού και σταματώ μπροστά στον προτελευταίο γέρο ψαρά.

- Τριάντα ευρώ οι γαρίδες, γιατί βαρέθηκα να παίζω κομπολόι, μου λέει καθώς κοιτώ το μουσκεμένο απ' τους πάγους καρτελάκι που γράφει τριάντα έξι ευρώ.

Διστάζω. Του λέω να βάλει πέντε έξι, μιας και είναι σα γαϊδούρια μεγάλες, να φτιάξω το πιλάφι μου. Παίρνω και λίγα καλαμαράκια για ακόμη μεγαλύτερη νοστιμιά. Χτυπά το τηλέφωνο. Πρώτη φορά παρατηρώ πως δίπλα στους πάγκους και κρεμασμένα στους τοίχους υπάρχουν σταθερά τηλέφωνα. Ο καλοκάγαθος ψαρομάλλης και μουστακαλής ψαράς μιλά με ένταση στο τηλεφώνημα που δέχτηκε. Το κλείνει με νεύρο.

- Του τα 'λεγα εγώ. Πήρες ένα διαμέρισμα στη Σαλονίκη για τα γεράματά σου μετά από τόσα χρόνια δουλειά στη Γερμανία, τι το θέλεις το δεύτερο για τα παιδιά; Ξέρεις πού θα βρίσκονται; Σιγά μη γυρίσουν πίσω. Δε μ' άκουσε, το αγόρασε, τώρα θέλει να το πουλήσει. Εδώ ψάρια δε μπορούμε να πουλήσουμε, θα πουλήσουμε διαμέρισμα; Δεν ξέρουμε καλά καλά αν θα πάρουμε σύνταξη...

- Γιος; τον ρωτώ.

- Αδερφός. Τέλος πάντων...

Συνεχίζω το δρόμο μου κατηφορίζοντας την Αριστοτέλους για να πάω στην Προξένου Κορομηλά, ακριβώς στο πλάι της Μητρόπολης, στον φίλο μου που φτιάχνει τα χειροποίητα κεριά. Σκέφτομαι τη φράση που συχνά επαναλαμβάνει η μάνα μου: "τι να πεις και σε ποιον; κανείς δεν ακούει κανέναν. Ούτε κι εγώ". Θα του δώσω τα υπολλείματα αυτών που κάψαμε και θ' αγοράσω καινούρια σε καλύτερη τιμή. Με το "καλημέρα" μου λέει, "ζορίζομαι".

- Από τη δουλειά ή εσωτερικώς;

- Ξεκίνησε από τη δουλειά και πήγε παντού. Χάλια. Μη τα ρωτάς, είναι το φεγγάρι μπροστά στον Λέοντα κι εγώ έχω ωροσκόπο Λέοντα.

- Τι να πούμε κι εμείς τα λιοντάρια; του λέω με τσαμπουκά. Μας ρωτάς εμάς; Μη σκας. Σφίξε τα δόντια, δάγκωσέ το, μη το κουβεντιάζεις και προχώρα, θα περάσει. Και γελώ.

Τέτοιςο παλίκαρος δεν του πάει να 'ναι κατσουφιασμένος και αγέλαστος.

- Έλα κάτσε μια μέρα στο μαγαζί, να δεις τι κόσμος περνά από δω και πώς είναι. Εσύ είσαι στο δικό σου σύμπαν, καμιά σχέση δεν έχεις με τον κόσμο και δεν το ξέρεις.

- Ε, του λέω, κάτι ξέρω, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Δεν είναι όλα θέμα χρημάτων, μην τους ακούς και μη σε νοιάζει πώς είναι ο κόσμος. Εσύ φτιάχνε τα κεράκια σου, εγώ θα γράφω και δεν έχουμε ανάγκη.

Διαλέγω τρία στρογγυλά χαμηλά κεριά, τα δύο λαδιά το τρίτο ώχρα. Είναι τα πιο απλά που έχει, γιατί το μαγαζί είναι γεμάτο με περίτεχνα αριστουργήματα που πάντα χαζεύω και ποτέ δεν αγοράζω.

- Πόσα θέλεις;

- Δώσε μου δέκα ευρώ, απαντά και επιτέλους σκάει ένα ζεστό χαμόγελο. Θα σου έλεγα λιγότερα, αλλά θα σου πω την αλήθεια. Μόλις πλήρωσα κάτι κι έδωσα όλα μου τα λεφτά, δεν έχω τίποτα. θα έρθει η κοπέλα μου και πώς θα την κεράσω έναν καφέ;

- Πάρε βρε δέκα, κέρνα και το κορίτσι σου και μη νοιάζεσαι.

Απλώνω το χέρι μου και του σφίγγω το δικό του που είναι τεράστιο. Γελά, γελώ και πάω.

Φτάνω στο φωτοτυπάδικο να παραλάβω τρεις εκτυπώσεις του νέου μου μυθιστορήματος. Από το προηγούμενο βράδυ αποφάσισα να κάνω αυτό που κάνουν οι εκδοτικοί οίκοι στην Αμερικοί και κανένας εδώ. Δηλαδή να οργανώσω μια ομάδα με reader. Ανθρώπους που διαβάζουν πολύ, διαφορετικούς μεταξύ τους και όχι συγγραφείς. Να μου επισημάνουν πού σκοντάφτουν, που βαριούνται, τι δεν καταλαβαίνουν, για να κάνω επιπλέον διορθώσεις στο βιβλίο, όταν αυτοί θα δουν κάτι που εγώ δεν βλέπω.

Ανηφορίζω την Παλαιών Πατρών και φτάνω στην "Ωραία Ελλάδα", ένα στέκι Σαββατιάτικο, με πολύ καλό φαγητό και με καλές τιμές, κυπριακό ταβερνείο. Κανείς απ' την παρέα δεν έχει φτάσει ακόμα. Ζητώ το κρασάκι μου και καθώς ο ιδιοκτήτης του μου γεμίζει το ποτήρι σκέφτομαι και αποφασίζω να του δώσω ένα αντίτυπο. Είναι ένας λεπτεπίλεπτος άνθρωπος, μεγάλης ευγένειας και πολύ καλλιεργημένος. Το παίρνει με χαρά προειδοποιώντας με πως θα μου πει την αλήθεια. Μα αυτό θέλω ακριβώς, τίποτα λιγότερο.

Έρχεται και η παρεούλα, ο ποιητής Μανώλης Ξεξάκης και η γυναίκα του Ελένη. Δίνω ένα ακόμα χειρόγραφο στη γυναίκα του και όχι σοτν ποιητή. Εκείνος ξέρει να γράφει, αυτή να διαβάζει. Θέλω τρεις γυναίκες και δύο άντρες. Προς το παρόν πάμε καλά.

Τρώμε το χταποδάκι μας και το μυδοπίλαφο, τις αντιναχτές πατατούλες, έρχονται και τα κορτσούδια και η ήδη ζωντανή συζήτηση παίρνει φωτιά. Η ώρα έφτασε τέσσερις και μισή, ο καιρός γύρισε από λιακάδα σε βροχή και κρύο. Επιστρέφουμε σπίτι. Παρακοιμόμαστε και ιδού το αποτέλεσμα. Εδώ και δυο ώρες δουλεύω το παραπάνω σκίτσο σκεπτόμενη πως θα μπορούσε να είναι ενός ψαρά ο γιος, μαγειρεύω το αυριανό φαγητό μη μου μπαγιατέψουν κιόλας οι ακριβοπληρωμένες γαρίδες και τα καλαμάρια, και γράφω αυτό το κείμενο πιάνοντας τις πέντε το πρωί.

Ώρα για ύπνο. Ξημερώνει Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του μεγάλου ησυχαστή του 14ου αιώνα. "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, φώτισόν μου το σκότος", ήταν η προσευχή του. Να πάω στον Άη Νικόλα μου και μετά τον καφέ, που θα έχει αδειάσει λίγο η μητρόπολη από κόσμο, να πάω να προσκυνήσω και το λείψανο του αγίου που τέτοια μέρα εκτίθεται για προσκύνημα. Να ανάψω τα κεριά για τους εκτός και εντός πόλεως αγαπημένους και για όλον τον κόσμο μ' εμένα μέσα. Βυθίζομαι σ' ένα βαθύ ύπνο και ξυπνώ με τρομερή δυσκολία, αλλά πάω. Μεγάλη η χάρη του και την ευχή του να έχουμε όλοι! Πάει κι Φλεβάρης. Καλό μας Μάρτη!