Ασκήσεις εδάφους (άσκηση 18η)

Είναι όμως και κάτι μέρες αμήχανες σαν τις κάλτσες στη μπουγάδα του χρόνου που όλο χάνεις το ταίρι τους. Περνούν αζευγάρωτες. Μισές. Αδιέξοδες. Δεν ξέρεις πώς είσαι, πώς δεν είσαι, τι θέλεις, τι δεν θέλεις. Αν είσαι επιτέλους κουρασμένος ή θέλεις να ξαπλώσεις για να ξεφύγεις αυτό που σε πληγώνει.

Εντάξει, έχεις μέσα σου ένα αγκάθι. Και λοιπόν; Είναι ο σκόλοπας εν τη σαρκί σου που εδώ και μέρες ξύπνησε και σε κατατρώει. Το αγκάθι αποφάσισε να εισχωρήσει βαθύτερα. Κι αυτό πονάει, όσο κι αν κάνεις πως δεν του δίνεις σημασία, αν δεν το συζητάς, δε γράφεις ποτέ γι' αυτό. Και λοιπόν; Είσαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που του έλαχε ένας σκόλοπας στη σάρκα του; Γύρνα γύρω σου και δες. Η Ά. μόλις ξεμπέρδεψε από τον καρκίνο της, σέρνεται στα νοσοκομεία από τον Οκτώβρη. Η αδερφή της με καρκίνο στους λεμφαδένες, η Κατερίνα της, η μάνα έπαθε εγκεφαλικό και κάνει φυσιοθεραπείες, τον πατέρα κόντεψαν να τον χάσουν, από θαύμα σώθηκε. Είχες καιρό να τη δεις στον άγιο Νικόλαο τον Ορφανό και σήμερα στα είπε όλα. Κι εσύ έχεις ένα σκόλοπα τόσο δα και το κάνεις και θέμα. Σε καταλαμβάνει τρόμος, κι αν αυτό, κι αν εκείνο και ένα σωρό ανόητα άγχη για ένα αβέβαιο μέλλον που σε τροφοδοτούν θλίψη. Στο κάτω κάτω εξαιτίας του εδώ και τόσα χρόνια δεν εκτίμησες τόσα και τόσα δώρα της ζωής που προηγουμένως προσπερνούσες;  Είσαι ολιγόπιστη, αυτό είσαι. 

Αμηχανία. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Τι ξεχωριστή ευλογία να μην έχεις καμία βεβαιότητα για τίποτα. Που όλα κλονίζονται και μπροστά σου σταθερός μένει μόνον ο άγιος Θεόδωρος Τήρων που η μνήμη του εορτάζεται αύριο.  Ό,τι και να γίνει ο άγιος είναι παρών, γιατί δειλιάζεις αθλία μου ψυχή; "Αρκεί σοι η χάρις μου", είπε ο Κύριος στον Παύλο. Και είπε την αλήθεια. Τι να σου κάνει ο σκόλοπας μπροστά στην Χάρη; Ίσα ίσα που κρατά λίγο χαμηλά το κεφάλι που στον παραμικρό έπαινο γεμίζει αλαζονεία και μετά πάει η Χάρις, θριαμβεύει η θλίψη, ανυπόφορος κι ο σκόλοψ.

Πρωί πρωί τα πόδια σου σε οδηγούν στην Παναγία Δεξιά. Για έναν έφηββο που παίζεται η ζωή του σήμερα. Ο ιερέας κάνει αρτοκλασία για ένα ζευγάρι. Κλέβω καθώς διαβάζει τα ονόματα του ζεύγους. Κλέβω μυστικά και μέσα μου φωνάζω τα δικά μου ονόματα που έχουν ανάγκη. Ησυχάζω. Ναι, αρκεί  η Χάρις Του. Σώζεται ο έφηβος, ανακουφίζεται ο προστάτης του, όλα ρέουν αδιατάρρακτα και πάλι στην κοίτη του χρόνου. Για σκόλοπες θα μιλούμε τώρα;