"Ο κήπος της καρδιάς μου" με 4 φωτογραφίες του Ηλιογράφου μας

Στον κήπο της καρδιάς μου ανθίζουνε μόνο πουλιά.

Μυριάδες ζευγαρώνουν νύχτα μέρα. Δεν χορταίνουν το κελάηδημα του έρωτα.

Δέντρα πουλιά, σύννεφα πουλιά, άνθρωποι, μνήμες και καιροί,

χαρές και πόνοι, θάνατοι, ζωές,

όλα πουλιά.

Τι φράχτη να στήσεις σ’ έναν τέτοιον κήπο; Όσο κι αν έψαξα, κι αν ρώτησα, κανείς

δεν με βοήθησε να βρω τον τρόπο. Ήταν ανάγκη, με ρωτάς. Δεν το γνωρίζω.

Κι αν το προσπάθησα ήταν μόνο γιατί στον δρόμο μου όλο φράχτες συναντούσα.

Νόμιζα πια πως έτσι ήτανε το φυσικό. Και τέτοιο ήταν για τους άλλους κήπους.

Αυτούς που είναι γεμάτοι λίθους, δέντρα εξωτικά, κτίσματα ωραία,

ακριβά και σπάνια άνθη.

Τόσο αναγκαίο να φυλαχτούν από τους κλέφτες ήταν, που οι σιδεριές τους

φτιάχτηκαν βαριές κι οι κλειδαριές τριπλές με αλυσίδες επιχρυσωμένες.

Μα στον δικό μου κήπο ανθίζουνε μόνο πουλιά. Ελεύθερα πουλιά. Παιδιά του ήλιου.

Αγέραστα παιδιά αιώνια.

Φράχτης μου ο κόσμος, ο αέρας του ο ατέλειωτος.

Φεύγουνε και έρχονται δίχως να με ρωτήσουν. Δεν μπορείς να κρατήσεις τα πουλιά.

Μα ούτε να τα διώξεις. Με τι καρδιά;

Για να τα φυλακίσεις ούτε λόγος. Καλύτερα να πέθαινες.

Στο πέταγμά τους πάντοτε πετώ. Στον ύπνο τους κεντώ τα όνειρα.

Στο φαγητό τους κάνω προσευχή.

Στον έρωτά τους έρωτα. Και στο κελάηδημά τους ανασαίνω.

Κι όταν τις νύχτες τριγυρνώ ανάμεσά τους σαν μέσα σε γαλάζιο όνειρο, λέω,

πως ντύνομαι το σώμα τους.

Φτερά τα πόδια, χέρια μου φτερά και τα μαλλιά, όλα διπλά φτερά

σαν εξαπτέρυγα.

Στον κήπο της καρδιάς μου βασιλεύει ένα αηδόνι.

Δεν ξέρω αν ο κήπος θα ήταν ίδιος δίχως το αηδόνι αυτό.

Δεν ξέρω αν τα μυριάδες μου πουλιά έρχονται για τον κήπο μου

ή μήπως για το αηδόνι.

Μα ξέρω πως ο κήπος ζει επειδή τούτο το αηδόνι βασιλεύει.

Γιατί ποτέ δεν έπαψε να κελαηδά. Ο χτύπος της καρδιάς μου με τα χρόνια ενώθηκε

με τούτο το κελάηδημα. Όλα τα πανέμορφα πουλιά που ανθίζουνε στον κήπο μου

άλλοτε φεύγουν κι άλλοτε γυρνούν. Μα το αηδόνι πάντοτε άγρυπνο και πάντα εκεί

στο κέντρο, κελαηδά για μένα και για εκείνα.

Ίσως μου τραγουδά να μην ξεχνώ

Πως η καρδιά μου δεν μου ανήκει.

Ούτε αυτή, ούτε ο κήπος της, ούτε τα πουλιά.

Ούτε κι αυτό το αηδόνι της.

Τι ομορφιά!

Χαρισμένο στο αηδόνι μου.

Ευχαριστώ τον Ηλιογράφο για την παραχώρηση των φωτογραφιών του.