Labels

Sunday, February 24, 2008

"Ο κήπος της καρδιάς μου" με 4 φωτογραφίες του Ηλιογράφου μας

Στον κήπο της καρδιάς μου ανθίζουνε μόνο πουλιά.
Μυριάδες ζευγαρώνουν νύχτα μέρα. Δεν χορταίνουν το κελάηδημα του έρωτα.
Δέντρα πουλιά, σύννεφα πουλιά, άνθρωποι, μνήμες και καιροί,

χαρές και πόνοι, θάνατοι, ζωές,

όλα πουλιά.


Τι φράχτη να στήσεις σ’ έναν τέτοιον κήπο; Όσο κι αν έψαξα, κι αν ρώτησα, κανείς
δεν με βοήθησε να βρω τον τρόπο. Ήταν ανάγκη, με ρωτάς. Δεν το γνωρίζω.
Κι αν το προσπάθησα ήταν μόνο γιατί στον δρόμο μου όλο φράχτες συναντούσα.
Νόμιζα πια πως έτσι ήτανε το φυσικό. Και τέτοιο ήταν για τους άλλους κήπους.
Αυτούς που είναι γεμάτοι λίθους, δέντρα εξωτικά, κτίσματα ωραία,
ακριβά και σπάνια άνθη.
Τόσο αναγκαίο να φυλαχτούν από τους κλέφτες ήταν, που οι σιδεριές τους

φτιάχτηκαν βαριές κι οι κλειδαριές τριπλές με αλυσίδες επιχρυσωμένες.

Μα στον δικό μου κήπο ανθίζουνε μόνο πουλιά. Ελεύθερα πουλιά. Παιδιά του ήλιου.
Αγέραστα παιδιά αιώνια.
Φράχτης μου ο κόσμος, ο αέρας του ο ατέλειωτος.
Φεύγουνε και έρχονται δίχως να με ρωτήσουν. Δεν μπορείς να κρατήσεις τα πουλιά.
Μα ούτε να τα διώξεις. Με τι καρδιά;
Για να τα φυλακίσεις ούτε λόγος. Καλύτερα να πέθαινες.
Στο πέταγμά τους πάντοτε πετώ. Στον ύπνο τους κεντώ τα όνειρα.
Στο φαγητό τους κάνω προσευχή.
Στον έρωτά τους έρωτα. Και στο κελάηδημά τους ανασαίνω.
Κι όταν τις νύχτες τριγυρνώ ανάμεσά τους σαν μέσα σε γαλάζιο όνειρο, λέω,

πως ντύνομαι το σώμα τους.

Φτερά τα πόδια, χέρια μου φτερά και τα μαλλιά, όλα διπλά φτερά

σαν εξαπτέρυγα.

Στον κήπο της καρδιάς μου βασιλεύει ένα αηδόνι.
Δεν ξέρω αν ο κήπος θα ήταν ίδιος δίχως το αηδόνι αυτό.
Δεν ξέρω αν τα μυριάδες μου πουλιά έρχονται για τον κήπο μου
ή μήπως για το αηδόνι.
Μα ξέρω πως ο κήπος ζει επειδή τούτο το αηδόνι βασιλεύει.
Γιατί ποτέ δεν έπαψε να κελαηδά. Ο χτύπος της καρδιάς μου με τα χρόνια ενώθηκε

με τούτο το κελάηδημα. Όλα τα πανέμορφα πουλιά που ανθίζουνε στον κήπο μου

άλλοτε φεύγουν κι άλλοτε γυρνούν.
Μα το αηδόνι πάντοτε άγρυπνο και πάντα εκεί

στο κέντρο, κελαηδά για μένα και για εκείνα.

Ίσως μου τραγουδά να μην ξεχνώ
Πως η καρδιά μου δεν μου ανήκει.
Ούτε αυτή, ούτε ο κήπος της, ούτε τα πουλιά.
Ούτε κι αυτό το αηδόνι της.
Τι ομορφιά!




Χαρισμένο στο αηδόνι μου.


Ευχαριστώ τον Ηλιογράφο για την παραχώρηση των φωτογραφιών του.

31 comments:

  1. ζηλεύω τ΄αηδόνι! Το κείμενο και η μουσική πολύ μου αρέσουν!
    Σ΄ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  2. Όμορφα όλα κι όμορφα δεμένα.
    Μακάρι να μπορούσε να τραγουδήσει τα λόγια το αηδόνι.

    ReplyDelete
  3. ...Κι αν το προσπάθησα ήταν μόνο γιατί στον δρόμο μου όλο φράχτες συναντούσα. Νόμιζα πια πως έτσι ήτανε το φυσικό...
    ...Μα ξέρω πως ο κήπος ζει επειδή τούτο το αηδόνι βασιλεύει. Γιατί ποτέ δεν έπαψε να κελαηδά. Ο χτύπος της καρδιάς μου με τα χρόνια ενώθηκε με τούτο το κελάηδημα....

    Ποτέ μην επιτρέψεις να σταματήσει το αηδόνι της καρδιά σου... Με συνεπήρε το κελάηδημά του, με ταξιδες στον κήπο της ψυχή σου... Στην ψυχή... Εκεί που όλα θα έπρεπε μόνο πουλιά να είναι! :))
    Τον θαυμασμό μου!

    ReplyDelete
  4. Και οι φωτογραφίες του Ηλιογράφου, υπέροχες! :))

    ReplyDelete
  5. ... δηλαδή οι φωτογραφίες σου... δεν σου αρέσουν, ε;;;;;;;

    Εγώ ευχαριστώ! ¨ενα πράγμα που χαίρομαι πολύ πάντα είναι οι αληθινές και επιτυχημένες συνεργασίες και για μένα αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος μαζί με την επικοινωνία, που εκτιμώ το μπλόγκιγκ σοβαρά.

    Και αφού ο Σοτ λέει πως όλα έδεσαν όμορφα, τον ακούμε και χαιρόμαστε όλοι μαζί!

    Καλημέρα μας!

    YG. Τώρα γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα ζήλευες το αηδόνι, δεν ξέρω!

    ReplyDelete
  6. Μα το αηδόνι τραγουδάει φίλε μου, δικά του είναι όλα τα λόγια, δικό μου τίποτα!
    Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, πολύ.

    Και σήμερα Φωτεινήε της Σαμαρείτιδας και μια λατρεμένη μου Φωτεινή γιορτάζει κι έχω χαρά μεγάληηηηηηηηη!!!!

    ReplyDelete
  7. Ανεμοσκορπίσματα, σ' ευχαριστώ!
    Ο κήπος είναι για όλους, μείνε όσο θες και μακάρι πάντα να κελαηδά το αηδονάκι αυτό και για σένα και για μένα και για όλους κι όλα να 'ναι πουλιά ελεύθερα πάντα. Πάντα ελεύθερα και πάντα πουλιά...

    Ε, καλά κι οι φωτογραφίες, τι να λέμε;

    ReplyDelete
  8. Έχεις πρόσκληση:
    http://hallucinations1.blogspot.com/2008/02/blog-post_7683.html

    ReplyDelete
  9. "Ενα ταξίδι αιώνιο,

    μέ τά φτερά της αγάπης.."


    ευχαριστώ :)

    ReplyDelete
  10. ηρθα και καθησα. ακουσα το αιδονι και χαθηκα στο πορτοκαλι του ουρανου που εβαψε ο ηλιος.
    ηρθα και αναθαρησα. αφησα το φτερουγισμα να περασει στις φλεβες μου. και ακουσα ηχους μοναδικους. ηχους που μονο η φυση ξερει. πουλια, τραγουδι, καρδιες γεματες.
    σ ευχαριστω βασιλικη για τις ομορφες στιγμες που με κερασες.

    ReplyDelete
  11. Φιλί μεγάλο και ζεστό! Τι ωραίες μέρες, τι ωραίες νύχτες! Πάω μια βόλτα στην "κήπο της καρδιάς σου".
    Καλό ξημέρωμα! Τρείς μέρες Φεβρουάριος και πάμε Σάββατο για Μάρτιο που η νύχτα έχει ώρες 12 και η μέρα άλλες 12!

    ReplyDelete
  12. Νηφάλια μέθη... χμ... αγαπημένος τίτλος... αγαπημένης ποιητικής συλλογής... αγαπημένου...

    Εγώ ευχαριστώ!
    Καλώς μας όρισες!

    ReplyDelete
  13. Σοτ, μια φορά θα σου εξηγήσω τι παθαίνω όταν βλέπω άνω κάτω τελειά και παρένθεση, αλλά πρέπει να είμαστε οι δυο μας!

    Την πήρα την πρόσκληση κι ανάθεμά με αν κατάλαβα ντιπ!

    Καληνύχτα ρε φιλαράκο!

    ReplyDelete
  14. Καλώς όρισες Αλίκη μου!
    Μου άρεσε πολύ η αρχή του σχολίου σου: ήρθα και κάθησα. Και μόνο αυτό να έγραφες τα λέει για μένα όλα...

    Εγώ ήρθα σ'εσένα γιατί μου έκανε εντύπωση ένα σχόλιό σου στον Νικόλα. Εκεί μ' έπιασες πολύ, γιατί κι εγώ αγαπώ πολύ τα παραμύθια και διαλέγω συνειδητά και επίμονα την δική τους παρηγοριά...

    Εγώ σ' ευχαριστώ! Κάτσε να σε... καταχωρήσω τώρα κι εσένα και την Νηφάλια μέθη στα λινκσάκια μου.

    Καλό βραδάκι!

    ReplyDelete
  15. Είπα κι εγώ: Αυτο το εξωτικό πουλί που φτεροκοπά τώρα τρελά κάπου το ξέρω, κάτι μου λέει.. και μέχρι να το πω πήρα φωτιά από το ζεστό φιλί του!
    Ώστε έτσι γίνεται την 1η του Μάρτη; Άντε, να 'ρθουμε στα ίσα μας, λοιπόν, και να πάρουμε φόρα για την τρελή την Άνοιξη... που μας ταιριάζει!
    Εσύ είσαι μόνιμος κάτοικος του κήπου της καρδιάς μου παρά... τω αηδόνι! -πώς λέμε παρά τω Πρωθυπουργώ!-
    ανταποδίδω επακριβώς το φιλί!

    ReplyDelete
  16. Καλησπέρα Βασιλική...Πέρασα να σε δω και να σε γνωρίσω...Και μένα μ' αρέσουν τα πουλιά, τα φροντίζω εθελοντικά, εδώ και 8 χρόνια. Πολλές φορές ονειρεύτηκα οτι άνοιγα γκρίζα φτερά, σαν των νεαρών κύκνων, και πέταξα πάνω από πλαγιές χιονισμένων βουνών, στεριές ανθισμένες με κίτρινα λουλούδια, και λίμνες και έλη που στα φαιόχρωμα νερά τους αντανακλούνταν ο καθαρός ουρανός και τα μπαμπακένια σύννεφα...
    Υπέροχες και οι φωτογραφίες, και ειδικά εκείνη με το σμήνος των καστανοκέφαλων που απογειώνονται, ξεκινώντας ένα νέο ταξίδι...

    ReplyDelete
  17. Artanis, τα πουλιά... συναντιώνται!
    Καλή συνέχεια στα ταξίδια μας!
    Έχει κάτι αυτή η νύχτα σήμερα, έχει κάτι πολύ ξεχωριστό και όμορφο...

    Καλό ξημέρωμα αδέρφια!

    ReplyDelete
  18. Τώρα πια υπάρχει η άκρη του μίτου και μάλλον θα καταλάβεις.
    Καληνύχτα

    ReplyDelete
  19. Αχ, κατάλαβα, κατάλαβα, αλλά κατάλαβαν κι άλλοι... και κέρδιζαν ενώ εγώ έπαιρνα τον ύπνο του δικαίου!!! Χαλαλι! Έχει την χάρη του και να χάνεις, δε λέω!
    Καλημέρα μας και είναι μια μέρα χάρμα, χαρά θεού!

    ReplyDelete
  20. Θέλει πολύ κουράγιο βασιλική μου, να νικάς τα κάγκελα, να σπάζεις τα κλουβιά, να μη βλέπεις τοίχους...
    να ανοίγει η ψυχή στα πέλαγα και να φτεροκοπά εκεί ψηλά, ελεύθερη!
    Χάθηκα πάλι μέσα στο κείμενό σου, και στις φωτογραφίες του αγαπητού σου φίλου.
    Παραμύθι μας λέει πάλι είπα...
    Παραμύθι, τόσο όμορφο !

    ReplyDelete
  21. όλα τα κομμάτια τού θαύματος τής "καρδιάς",τέτοιο πολύχρωμο άρωμα έχουν
    "η λευτεριά μας είναι να μπορούμε να βλέπουμε"..

    (τα μαυροκόκκινα τού ηλιογράφου,υπέροχα)

    ReplyDelete
  22. Άπόψε είχα την τύχη να περπατήσω για λίγο στον κήπο της καρδιάς σου και να ακούσω το κελάιδημα των πουλιών του...

    Ξαπόστασα για λίγο...

    Εβαλα link τον κήπο σου. Ελπίζω να μην σε πειράζει.

    Κι οι φωτογραφίες υπέροχες. Μπράβο ηλιογράφε!

    Καλό σου βράδυ

    ReplyDelete
  23. Όλοι κέρδισαν. Η συμμετοχή και η προσπάθεια πρέπει να επιβραβεύονται. Οι νικητές πήραν κάτι παραπάνω αλλά κι οι υπόλοιποι μπορούν να διαλέξουν το βραβείο της συμμετοχής τους.

    ReplyDelete
  24. Περπατούσα χθες το βράδυ με μια ηλικιωμάνη κυρία, σπουδαία μεταφράστρια και πολύ καλή ποιήτρια και της έλεγα σχεδόν σαν να παραμιλούσα -γιατί με ρωτούσε γιατί δεν πηγαίνω ποτέ στις ποιητικές βραδιές που με καλούν, αφού... πρέπει να δίνω το παρόν για να υπαρχω στον χώρο-,
    πως δεν μ' ενδιαφέρει 'ο χώρος' και κανένας χώρος, ούτε να υπάρχω ανάμεσα σε μελαγχολικούς ποιητές, δεν μ' ενδιαφέρει να διαβάζω κοψοφλέβικα βιβλία, ούτε να εντριφώ στον θάνατο. Φτάνει πια! Το χρέος μου στον πόνο το έχω κάνει. Τους τοίχους δεν τους βλέπω καν, ίσως γιατί δεν αντέχω να βλέπω τοίχους. Μα όσο δεν τους βλέπω τόσο γκρεμίζονται και στ' αλήθεια.
    Τώρα θέλω μόνο το παραμύθι, ναι. Στη χώρα του ζω. Έχω τόσο ανάγκη να παρηγορηθώ πρώτα εγώ η ίδια και άλλη τόση να παρηγορηθούν τόσοι άλλοι. Όλα τ' αλλα τα βλέπουμε, τα ζούμε, τα τρώμε διαρκώς έτσι κι αλλιώς... Το χαμόγελο ποιος θα μας το δώσει; Την ελπιδα, την παρηγοριά; Θέλει κουράγιο, κορίτσι μου, λες αλήθεια, μα έτσι μπορώ, ενώ αλλοιώς, απλά δεν μπορώ... τουλάχιστον να ανακουφίζονται και οι άλλοι...

    Καλημέρα ομορφιά μου!

    ReplyDelete
  25. Ερμία μου,
    πολύ όμορφα το είπες, 'η λευτεριά μας είναι να μπορούμε να βλέπουμε', ίσως γιατί αν δούμε τότε ήδη έχουμε ελευθερωθί απ' τα σκοτάδια μας που υποτάσσονται και μας υποτάσσουν στους νόμους της βαρύτητας...
    Καλά, τα μαυροκόκκινα του Ηλιογράφου είναι εντελώς ζωγραφικά!
    Καλημέρα ζωγράφε μας!

    ReplyDelete
  26. Τι να με πειράζει βρε Αλεξάνδρα μου; Εξάλλου, το είπαμε, ο κήπος δεν είναι δικός μου. Κι απ' ότι βλέπω μάλλον είναι πολλών πολλών...
    Σ' ευχαριστώ και καλημερούδια μας!

    ReplyDelete
  27. Ε, εντάξει Σοτ, το έχουμε καταλάβει πως είσαι ψυχάρα...
    Έρχομαι μ' ένα χαμόγελο στους ώμους!

    ReplyDelete
  28. Είναι ευχάριστες οι επισκέψεις. Πόσο μάλλον όταν γίνονται με χαμόγελο.

    ReplyDelete
  29. Είναι από αυτά τα στιγμιαία και όχι τυχαία που φέρνουν δύο ανθρώπους κοντά. Έτσι απλά, πατώντας ένα link από το blog της Αλεξάνδρας, ήρθα στον κήπο σου, στο δικό σου σπίτι. Μαγεύτηκα, χάθηκα... και είναι από τις φορές που θέλουμε να γινόμαστε ένα με τους ήχους ή τις μουσικές, τα χρώματα και τις εικόνες..
    Μα ο δικός σου κήπος έχει μια αλλιώτικη ζεστασιά, που παρασύρει όποιον κοντοσταθεί..μονάχα για να μυρίσει τα "λουλούδια" και να αφουγκραστεί τους ήχους των πουλιών.

    Να είσαι καλά... Καλό σου απόγευμα :-))

    ReplyDelete
  30. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό σου το γραμματάκι -δεν θα πω 'σχόλιο'-, που τόσο με τιμά.

    Να είσαι καλά και να έρχεσαι όποτε θέλεις.

    ReplyDelete

Σχόλια