Ο κουρασμένος της ηδονής - Β. Π. Μεσσολογγίτης

IX

Βραδιάζει...

Τὸ σκοτάδι μᾶς κλείνει τὰ μάτια.

Τὰ πράγματα σὰν νὰ μᾶς πλησιάζουν.

Μαζὶ μὲ τὸ φῶς ποὺ λείπει

σβῆσαν κι οἱ ἀγαθὲς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ εὐεργέτης γίνεται κλέφτης

κι ὁ πατέρας διαφθορέας.

Ἡ κακία πηδάει ἀπὸ στέγη σὲ στέγη

καὶ κατασταλάζει στὶς καρδιὲς ὅπου ἀνακατεύεται μὲ τὸ φθόνο.

Μόνο στὴν ἐξοχή, στὴν ἔρημη ἐξοχὴ

ὁ ἀγέρας φυσάει κατακάθαρος.

Ἕνα τέτοιο σκοτεινὸ βράδυ,

ποὺ ἡ θάλασσα ἀγριεμένη ἦταν

κι ἡ λύσσα της ξέσπαζε σ’ ἄσπρους ἀφρούς,

ποὺ γυάλιζαν στὶς κορφὲς τῶν κυμάτων,

κι ὁ ἀγέρας βούιζε μὲς στὶς στοὲς τῶν μεγάρων

καὶ τὰ ζῶα τρομαγμένα τρέχανε παντοῦ

τσαλαπατώντας ἀδιάκριτα τὸ πλούσιο σπαρτό

(λὲς κι ὅλα ἔχουν ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν καταστροφή),

κάποιο μικρὸ φῶς περίτρεξε πάν’ ἀπ’ τὰ σκότη.

Ἕνα φῶς π’ ἁπλώθηκε σιγὰ σιγὰ

κι ἔπιασεν ὅλο τὸν οὐρανό...

Κι ὕστερα γεννήθηκε τὸ Θεῖο τέκνο.

(Τρεῖς σταυροὶ φαντάξανε στὸ Γολγοθά.

῾Ο μεσαῖος ἦταν πιὸ ψηλὸς ἀπ’ τοὺς ἄλλους.)

Σκιὲς μεγάλων λευκῶν φτερῶν ἁπλώθηκαν παντοῦ,

καὶ γλυκὰ τραγούδια γεμίσαν τὶς ἐρημιὲς

καὶ τὴ θάλασσα.

Οἱ ναυτικοὶ γονάτισαν καὶ δοξάσανε τὴ δύναμη

ποὺ τοὺς ἔσωσ’ ἀπ’ τὴν τρικυμία, ποὺ κόπασε,

καὶ ποὺ τώρα τοὺς γλυκαίνει τ’ αὐτιὰ μὲ μουσική.

Τὰ ζῶα γυρίσαν ἥσυχα, σὰ μαγεμένα, στοὺς κυρίους τους.

῾Ο ἀγέρας ὅμως ξακολουθάει νὰ βουίζει,

σὰν ἄγρια ἀπειλὴ στὴν ἀσωτία

μὲς στὶς στοὲς τῶν μεγάρων.

(Μόνο οἱ πολιτεῖες κλείσανε τὶς μεγάλες πύλες τους.

Καμιὰ ἀπ’ τὶς εὐλογίες τοῦ ἄσπιλου νέου δὲν ἔφτασ’ ὣς αὐτές.)

Βράδιασε...

Τὸ σκοτάδι μᾶς ἔκλεισε πιὰ τὰ μάτι

Ένα σημαντικό φιλολογικό εύρημα, η πρώτη (1926), άγνωστη έως σήμερα, συλλογή που έχει γραφεί σε ελεύθερο μοντερνιστικό στίχο, και μια διεισδυτική μελέτη της Αλεξάνδρας Σαμουήλ, για το ειδικό βάρος που το έργο αυτό κατέχει κατά τη μεταβατική εποχή των έντονων ζυμώσεων και κραδασμών πριν από το οριστικό πέρασμα στον ελεύθερο στίχο, συνθέτουν το δίπτυχο του βιβλίου που θα σας περιμένει στα βιβλιοπωλεία από τη Δευτέρα.