Είναι απερίγραπτα θλιβερό αυτό που μου συμβαίνει. Αισθανόμουν απέραντη ευχαρίστηση να ζω με τους απλούς ανθρώπους, αυτή την αγνοημένη τάξη του «χριστιανικού κράτους». Δίνω ένα παράδειγμα από τα τόσα που έχω. Μια γυναίκα που πουλά φρούτα στην πλατεία έχει μια γριά μάνα την οποία χαιρετώ κάθε πρωί. Πόσο την ευχαριστεί να την καλημερίζει ένας κύριος και να συζητά μαζί της!
Το κράτος χρειάζεται αργόσχολους σαν κι εμένα για να αντισταθμίζει τις σκανδαλώδεις αδικίες του. Όταν όλοι κυνηγούν τις υψηλές επαφές, ποιος νοιάζεται για τον απλό άνθρωπο;
Ο αργόσχολος ενεργεί ως σύνδεσμος με τους απλούς ανθρώπους. Πόσο εμψυχώνει την ταπεινή κοινωνική τάξη, που περιμένει ορθή στις αίθουσες αναμονής χωρίς το δικαίωμα διαμαρτυρίας, να συναντά στον δρόμο έναν που μπορεί να του ανοίξει την καρδιά της, έναν που έχει εκατό μάτια για τα βάσανά της - και αυτός ο ένας ήμουν εγώ, και μάλιστα ένας διανοούμενος. Ακόμα κι αν το κίνητρό μου ήταν η μελαγχολία, δεν παύει να είναι χριστιανισμός.
Όμως τώρα αναγκάζομαι να τους αγνοήσω για να μην καταντήσω σαν τον τρελο-Μάγιερ που τον περιπαίζανε στον δρόμο. Να τι συμβαίνει όταν ο Τύπος αναλαμβάνει να μορφώσει τους απλούς ανθρώπους, όταν μας κρίνουν τα παιδαρέλια. Ένας έξυπνος νεαρός* που με άκουγε με την προσήλωση του μαθητή σήμερα έχει τρεις χιλιάδες συνδρομητές όταν εγώ έχω πενήντα αναγνώστες.
Ωστόσο, όταν κάποτε με καταλάβουν, ο σκοπός μου θα συγκινήσει και τον πιο σκληρόκαρδο. Σκοπός μου είναι ο απλός άνθρωπος, και ας τον υπερασπίζομαι από το δώμα της καλλιέργειας. Δεν είναι οι καλλιεργημένοι εκείνοι που αδικούν τους φτωχούς αλλά αυτοί που οι φτωχοί θαυμάζουν και τους αφήνουν να τους κατευθύνουν.
* Κάποιος δημοσιογράφος, εκδότης περιοδικού της εποχής.
Soren Kierkegaard
* Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου
No comments:
Post a Comment
Σχόλια