Η επόμενη μέρα

Πολλά μας δίδαξε και μας διδάσκει η ανατροπή της καθημερινότητάς μας. Το θέμα είναι πόσο καλοί μαθητές θα αποδειχθούμε, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό μας. Ακροβατούμε πάνω σε μια κοφτερή λεπίδα που απ’ τη μια έχει τη ζωή κι απ’ την άλλη τον θάνατο. Εκεί ακροβατούσαμε πάντοτε, απλώς μια αίσθηση τεχνητής ασφάλειας, μας έκανε να το λησμονούμε και να εφησυχάζουμε. Παραμελημένα υπαρξιακά ερωτήματα αναδύθηκαν από τα έγκατα της συνείδησής μας και ζητούν απαντήσεις. Άλλοι καταφεύγουμε σε ιδεολογήματα που αφήνουν για μια ακόμη φορά αμέτοχη την καρδιά μας, και άλλοι επιχειρούμε το μέγα άλμα που μόνο ψυχικό και πνευματικό μπορεί να είναι ως ενάντιο στη βόλεψη μας, στα θέλω μας, στο Εγώ μας, χάριν του άλλου. 

Ναι, δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο. Δεν έγινε ο άνθρωπος για την Λατρεία, αλλά η Λατρεία για τον άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος χαθεί, η Λατρεία παύει να έχει νόημα. Αν δεν χάσεις την ψυχή σου δεν θα την βρεις. Με άλλα λόγια αν δεν αφήσεις στην άκρη το Εγώ σου χάριν του άλλου, δεν θα τη βρεις την ψυχή σου. Θα χαθεί και θα είσαι εσύ που θα την οδήγησες στον χαμό.

Η επόμενη μέρα δεν επιτρέπεται να είναι ούτε καταθλιπτική ούτε κυριευμένη από τον φόβο. Δεν μπορεί να ειδωθεί ως ήττα ούτε ως καταστροφή επί των πεδίων της κοινωνικής και της προσωπικής ζωής μας. Μπροστά μας ανοίχτηκε ένα απέαντο στάδιο μεγάλου αγώνα. Σώθηκαν πολλές ζωές μέχρι σήμερα στην πατρίδα μας και οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να σωθούν κι άλλες. Αντί να σκεφτόμαστε τι χάσαμε ο καθένας μας προσωπικά, θα εστιάσουμε στις ζωές που θα κερδηθούν κι ας τα χάσουμε εμειίς όλα. Πάντα θα είναι πιο σημαντικός ο άλλος και η ζωή του, από εμάς τους. ίδιους και τη ζωή μας, τη βόλεψή μας, τις επιθυμίες και συνήθειές μας. Μόνο χαρά μπορούμε να έχουμε που καλούμαστε να συμμετέχουμε σ’ αυτόν τον αγώνα. Μόνο χαρά. Χαρά πεισματική, περήφανη, ακατάλυτη, ανεμπόδιστη, απροσκύνητη σε πάθη και μικρότητες που μας χωρίζουν, μας κάνουν μίζερους, τυπολάτρες, μικρόψυχους, θλιβερούς εγωκεντρικούς ατομιστές.

Αυτά σκέφτομαι όταν περπατώ κάθε απόγευμα στο δασάκι της γειτονιάς μου. Δεν είναι δικές μου οι σκέψεις. Τις τραγουδούν κάθε απόγευμα τα πουλιά. Εγώ απλώς μια μετάφραση κάνω...

  

Εν είδει περιστεράς Κύριε - Κική Δημουλά

Κατέβηκες απόψε στ’ όνειρό μου. 

Όχι εγώ 

το δέος μου προς καθετί αβέβαιο 

σε αναγνώρισε. 

Αμέσως έσκυψε και φίλησε 

της καταδεκτικότητάς Σου το χέρι. 

Σε φυσικό μέγεθος σε είδα δίχως 

άμφια, θρόνο, τιμωρία, 

καμιά φανταχτερότητα. 

Ντυμένος καθημερινά 

σα να ράβεσαι στη γη μας κι εσύ 

– ξέρει αυτή 

του καθενός ονείρου τα μέτρα. 

Τέλεια η εφαρμογή. 

Άρχισες να μου τάζεις πολλά. 

Ωραία και μελλούμενα. 

Όχι για κείνη την αιώνια ζωή 

μα για τούτη δω την καταδικασμένη 

θαύματα να μη δει. 

Τόσο πολλά μου έταζες 

που αφέθηκα 

στον πειρασμό Θωμάς να γίνω 

μπήγοντας της δυσπιστίας 

το αιχμηρό δάχτυλο επί τον τύπον 

του σώματός σου 

να δω πώς αληθεύει η παρουσία σου 

όταν ακούσω να πονάς. 

Κι ω του θαύματος φωνή 

μεγάλη έσυρε ο πόνος σου 

απόδειξη τρανή πως είναι 

η σάρκα σου γεμάτη απ’ όλ’ αυτά 

που τρώει η γη και δε χορταίνει. 

Κι έτσι σφιχτά δεμένη όπως ήμουν 

ακόμα με τ’ ανθρώπινα 

προσβλητικά σε ρώτησα: 

Και τι ζητάς Κύριε ως αντάλλαγμα 

για όσα θαυμαστά μου υπόσχεσαι; 

Κι εσύ, θωπεύοντας 

την τριβή μου με τη συναλλαγή 

απάντησες: 

Θέλω το όνειρο που είμαι 

τυφλά να το πιστέψεις 

όπως τυφλά πιστεύεις σα Θεό 

τα όνειρα που όλα είναι.

Κική Δημουλά

*Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδδούλου 

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ

(Ιωάν. 20,19-31)

19. Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.

20. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. 

21. εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν· καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 

22. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· 

23. ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς· ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.

24. Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν Ἰησοῦς. 

25. ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρα μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. 

26. Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. 27. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. 

28. καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου.

29. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. 

30. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ· 

31. ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/04/26/κυριακὴ-τοῦ-θωμᾶ-6/

«Το Κόκκινο κορδόνι» σε ζωντανή μετάδοση - Σάββατο 25/04, στις 12:00 από τη σελίδα των εκδόσεων Λιβάνη στο fb

Η Βασιλική Νευροκκοπλή αφηγείται το παραμύθι της σε ζωντανή μετάδοση από τη σελίδα των εκδόσεων Λιβάνη στις 12:00

https://www.facebook.com/www.livanis.gr/?__tn__=K-R&eid=ARCDnZzZKXnwxtVuXkNd10E3ISGoccLBNO2q_zbjEk0HHeuwF0lL6UozCHuYu7EilDVWOvynty3afCLo&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARBXcCM1Rk_coPPMPm48jxA-J75XZFhH_bCdGzWNkEYKkc2d48S1BFg0Z1XFkR6Pq41hLd41gMYYb65Aa_E2RuM6pg54YvHoxWE4x0guFlQBnqctcnY7GvYikrV1bRzzIYiEtaghBytuSZaealKkv25g-9yakRFbagY66Bead5WaFqGmoB1obfOzeZ-VwH7RCV971SITKRySx8nFTw

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος Γεώργιος

Οι ακριβείς λεπτομέρειες γύρω από την γέννησή του δεν βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ιστορικούς. Φαίνεται να γεννήθηκε μεταξύ των ετών 275-285 μ.Χ., πιθανώς στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό Γερόντιο, στρατηλάτη στο αξίωμα κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κατά την αγιογραφία ο πατέρας του Γεωργίου, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας. Εκεί, κατά μία εξιστόρηση, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Γεώργιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Σε παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται ότι γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Μικρής Αρμενίας, αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε Χριστιανός. Η μητέρα του ονομαζόταν Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από το γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης. Όπως αναφέρουν οι χριστιανικές πηγές, η οικογένεια του Αγίου, όταν εκείνος ήταν σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στη Λύδδα, λόγω του θανάτου του πατρός του.

ΑνέλιξηΕπεξεργασία

Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος (συνταγματάρχη) στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολών μετά ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' εκλογήν προεβλήθη».

ΜαρτύριοΕπεξεργασία

Το 303 μ.Χ., όταν άρχισαν οι διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Γεώργιος δε δίστασε να ομολογήσει την χριστιανική του πίστη προκαλώντας το μένος του Διοκλητιανού, επειδή κατείχε μεγάλο αξίωμα και ήταν αγαπημένος του. Αρχικά του έταξε πλούτη, γη και δούλους για να αλλαξοπιστήσει και όταν ο Γεώργιος αρνήθηκε τον υπέβαλε σε μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων. Η χριστιανική παράδοση περιγράφει ότι αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, από όλες αυτές τις δοκιμασίες, ο Θεός τον κράτησε θαυματουργά ζωντανό.

Ο Γεώργιος τελικά μαρτύρησε με αποκεφαλισμό, την Παρασκευή 23 Απριλίουτου έτους 303 μ.Χ. Κατά τον υπολογισμό του χριστιανού ιστορικού και απολογητή Αγίου Ευσεβίου, η ημέρα αυτή αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου του Πάσχα. Οι χριστιανοί πήραν το λείψανό του και το έθαψαν μαζί με αυτό της μητέρας του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, ο πιστός υπηρέτης του Γεωργίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του, παρέλαβε το λείψανο του Γεωργίου, μαζί με αυτό της μητέρας του και τα μετέφερε στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί οι Σταυροφόροι τα μετέφεραν στη Δύση.

Η πίστη του Γεωργίου φαίνεται να γίνεται αφορμή να βαπτιστούν χριστιανοί οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων τη μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου και η Αγία Νίκη.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Γεωργίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και άλλοι τέσσερις μαζί. Την μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 23 Απριλίου. Βλέπουμε ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου Γεωργίου δημιουργείται μέσα στο λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις 20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 Απριλίου. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει την περίοπτη θέση του Αγίου Γεωργίου στη ζωή της Εκκλησίας. Από την υμνογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας κοσμείται με τα επίθετα «ο μαργαρίτης ο πολύτιμος», «ο αριστεύς ο θείος», «ο λέων ο ένδοξος», «ο αστήρ ο πολύφωτος», «του Χριστού οπλίτης», «της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος».

Ο Άγιος στην ΠαράδοσηΕπεξεργασία

Απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου φορώντας ένα κόκκινο σταυρό σε λευκό μανδύα ιππότη, από τον Μπερνάτ Μαρτορέλλ, το 1430.

Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας. Επίσης, θεωρούνταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων και των Προσκόπων. Ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός) άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για το φόνο του δράκοντα και της σωτηρίας της βασιλοπούλας. Το θηρίο αυτό φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της βασιλοπούλας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος, φονεύοντας τον δράκο.

Πρώτος τη βιογραφία του έγραψε ο Πάπας Γελάς στο Acta Sancti Georgii (496), ενώ ακολούθησε ο Άγιος Ανδρέας από την Κρήτη. Η συριακή Εκκλησία από τον 4^ο αιώνα τον κρατούσε σε μεγάλη εκτίμηση. Λόγω της ιπποτικής του συμπεριφοράς, ο Άγιος Γεώργιος έγινε δημοφιλής στην Ευρώπη κατά το 10^ο αιώνα, με αποτέλεσμα κατά το 15^ο αιώνα η γιορτή του να είναι ίση σε σημασία και δημοφιλία με αυτή των Χριστουγέννων. Στο Συμβούλιο της Οξφόρδης το 1222, η ημέρα του Αγίου Γεωργίου κηρύχθηκε επίσημη αργία και το 14^ο αιώνα έγινε προστάτης Άγιος της χώρας. Είναι επίσης ο προστάτης Άγιος της Μόσχας, της Αραγονίας, της Γεωργίας και της Καταλονίας, ενώ μέχρι το 18^ο αιώνα ήταν και της Πορτογαλίας. Ο Άγιος Γεώργιος, όντας προστάτης Άγιος της Αγγλίας και έφιππος, θεωρείτο από το σχετικό θρύλο και ως προστάτης Άγιος των ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας. 

Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος αποτελεί γόνο της Καππαδοκίας. Για τον λόγο αυτό ήταν από τους περισσότερο τιμώμενους Αγίους στη Μικρά Ασία και κατ’επέκταση στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στη μητροπολιτική Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι πιο γνωστοί ναοί του Αγίου Γεωργίου στη Μικρά Ασία ήταν της Σμύρνης, της Προύσας, των Κυδωνιών και της Νεάπολης Καππαδοκίας. Στην πατρίδα του Αγίου Γεωργίου, την Καππαδοκία, συναντώνται οι πρώτες αγιογραφίες του έφιππου Αγίου Γεωργίου, αλλά και τραγούδια που τον εξυμνούν.^[3]

https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άγιος_Γεώργιος

Θαυμαστά στιγμιότυπα της ζωής των έγκλειστων την Μεγάλη Εβδομάδα.

1. Μια εικόνα σχηματίζεται στον νου. Η γη, σαν  μπαλάκι του τέννις, στο χέρι του Θεού. Μια την πετά ψηλά και μια την πιάνει. Όποιο σημείο της ακουμπούν τα δάχτυλα Του, τσουρουφλίζεται.

2. Ογδοντάχρονος ιερέας τηλεφωνεί στο πνευαμτικό του παιδί και του εξομολογείται πως πρώτη φορά διαβάζοντας απερίσπαστος κατ’ οίκον τα εκκλησιαστικά κείμενα τη Μεγάλης Εβδομάδας τα κατανόησε σε τέτοιο βάθος.

3. Μεσήλικη πιστή αφού διαβάζει μπροστά στο εικονοστάσι της τον Κανόνα της Αναστάσεως κατευθύνεται να πλύνει τα δόντια της πριν πέσει για ύπνο. Πριν φτάσει στο μπάνιο σκέφτεται, όχι, να μην τα πλύνω, αφού κοινώνησα. Κι όμως, σκέφτεται, δεν κοινώνησα, μιας και βρίσκομαι στο σπίτι μου, πώς θα μπορούσα; Σταματά μπροστά στην πόρτα του μπάνιου και ο εσωτερικός της διάλογος λαμβάνει τέλος. Και όμως κοινώνησα, καταλήγει. Και πηγαίνει για ύπνο.

4. Λαϊκοί πετυχαίνουν τον γείτονα ιερέα τους στον δρόμο που περπατά. Τώρα καταλαβάμε, του λένε, τι κάναμε, οι άχρηστοι, τόσα χρόνια. Τι είχαμε και τι χάσαμε. Πηγαίναμε καμιά φορά και ανάβαμε ένα κερί και ούτε νηστεία ούτε συμμετοχή στα Μυστήρια. Καλά να πάθουμε. Μας χρειαζόταν.

5. Μία έφηβη που έχει χρόνια να πάει εκκλησία, πηγαίνει παρανόμως να ανάψει ένα κερί σε ναό, ενώ στο χαρτί έχει γράψει βοήθεια σε άρρωστο.

6. Μια ογδοντάχρονη χήρα ομολογεί πως πρώτη φορά έζησε τόσο βαθιά την Μεγάλη Εβδομάδα παρακολουθώντας τις ακολουθίες από την τηλεόραση. Η αξιοπρέπεια, λέει, με εμπόδιζε τόσα χρόνια να αισθάνομαι αφού δεν μπορούσα να εκφραστώ ανάμεσα στα πλήθη και δεν ένιωθα τίποτα ως τώρα.

7. Την Μεγάλη Τετάρτη δεν συνήθιζαν να κάνουν δουλειές. Ο ογδοντάχρονος που έσφαξε το αρνί που θα πουλούσε δεν πήρε είδηση για πότε κρεμάστηκε το χέρι του αυτήν την ημέρα πό το τσιγκέλι. Εγώ δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, είπε. Κάθε πρωί όμως κάνω το σταυρό μου μόλις ξυπνώ και κάθε φορά που σφάζω ένα ζώο το σταυρώνω. Αυτό το αρνί ξέχασα να το σταυρώσω. Και τελειώνει τη διήγηση λέγοντας, ζήτημα να έχω εξομολογηθεί δυο τρεις φορές στη ζωή μου. Αν όμως νιώσω πως αδίκησα κάποιον, τρέχω, του βάζω μια μετάνοια και του ζητώ να με συγχωρέσει. Έτσι εξομολογούμαι στους ανθρώπους και το κάνω με χαρά.

8. Πρώην αρνητής του Χριστού εύχεται στους δικούς του, καλή Ανάσταση.

9. Τριαντάχρονη που δεν πηγαίνει τα τελευταία χρόνια στην εκκλησία ρισκάρει με την παρέα της να κάνει Ανάσταση όπως μπορούνε σε ένα ξωκλήσι. Διαβάζουν ό,τι μπορούν από την ακολουθία κι αυτή επιλέγει την ευχή του Ιωάννη Χρυσοστόμου.

10. Ιερέας γυρνάει τους δρόμους της πόλης του με αγροτικό στο οποίο έχει φορτώσει τον Επιτάφιο.

11. Τα Αναστάσιμα μεσάνυχτα στη γειτονιά από ένα μπαλκόνι ακούγεται η Ακολουθία τέρμα στα μεγάφωνα και μαζί με τις φωτοβολίδες που σκάνε, από τα περισσότερα μπαλκόνια ακούγονται οι φωνές των ανθρώπων που ψάλλουν το Χριστός Ανέστη.

12. Πραγματοποιείται ο παιδικός πόθος μεσήλικης που πάντα ήθελε να γίνει ψάλτρια και δεν το επέτρεπαν τα ανδροκρατούμενο αναλόγια, ψέλνοντας τις ακολουθίες στο σπίτι της. 

13. Ο ηλικιωμένος ιερέας λέει στο τηλέφωνο στο πνευματικό του παιδί: μετά από πενήντα χρόνια ιεροσύνης πρώτη φορά τέτοιες μέρες δεν κάνω τίποτα και μένω στο σπίτι μου. Κάνω όμως υπακοή στην Εκκλησία μας και είμαι ήσυχος πως αυτή θα μας βγάλει πέρα.

14. Την Κυριακή του Πάσχα ο Πατριάρχης απευθύνεται στα πνευματικά του παιδιά στην κοινή νεοελληνική σαν αληθινός πατέρας τους.

15. Η γη σαν μπαλάκι του τέννις βρίσκεται στα χέρια του Πλάστη της. Την κρατά ακόμα και θα την κρατά όσο θέλει και αν θέλει. Ό,τι και να κάνει, δική Του είναι η γη, δικοί Του κι εμείς. Ό,τι και να κάνει, μόνο για Καλό μπορεί να είναι.

Στι’ οσίου Λουκά το μοναστήρι - Άγγελου Σικελιανού

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ Μοναστήρι

(1935)

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ μοναστήρι, ἀπ᾿ ὅσες
γυναῖκες τοῦ Στειριοῦ συμμαζευτῆκαν
τὸν Ἐπιτάφιο νὰ στολίσουν, κι ὅσες
μοιρολογῆτρες ὥσμε τοῦ Μεγάλου
Σαββάτου τὸ ξημέρωμα ἀγρυπνῆσαν,
ποιὰ νὰ στοχάστη - ἔτσι γλυκὰ θρηνοῦσαν! -
πώς, κάτου ἀπ᾿ τοὺς ἀνθούς, τ᾿ ὁλόαχνο σμάλτο
τοῦ πεθαμένου τοῦ Ἄδωνη ἦταν σάρκα
ποὺ πόνεσε βαθιά;
Γιατὶ κι ὁ πόνος
στὰ ρόδα μέσα, κι ὁ Ἐπιτάφιος Θρῆνος,
κ᾿ οἱ ἀναπνοὲς τῆς ἄνοιξης ποὺ μπαίναν
ἀπ᾿ τοῦ ναοῦ τὴ θύρα, ἀναφτερώναν
τὸ νοῦ τους στῆς Ἀνάστασης τὸ θάμα,
καὶ τοῦ Χριστοῦ οἱ πληγὲς σὰν ἀνεμῶνες
τοὺς φάνταζαν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια,
τὶ πολλὰ τὸν σκεπάζανε λουλούδια
ποὺ ἔτσι τρανά, ἔτσι βαθιὰ εὐωδοῦσαν!

Ἀλλὰ τὸ βράδυ τὸ ἴδιο τοῦ Σαββάτου,
τὴν ὥρα π᾿ ἀπ᾿ τὴν Ἅγια Πύλη τὸ ἕνα
κερὶ ἐπροσάναψε ὅλα τ᾿ ἄλλα ὡς κάτου,
κι ἀπ᾿ τ᾿ Ἅγιο Βῆμα σάμπως κύμα ἁπλώθη
τὸ φῶς ὦσμε τὴν ξώπορτα, ὅλοι κι ὅλες
ἀνατριχιάξαν π᾿ ἄκουσαν στὴ μέση
ἀπ᾿ τὰ «Χριστὸς Ἀνέστη» μίαν αἰφνίδια
φωνὴ νὰ σκούξει: «Γιώργαινα, ὁ Βαγγέλης!»

Καὶ νά· ὁ λεβέντης τοῦ χωριοῦ, ὁ Βαγγέλης,
τῶν κοριτσιῶν τὸ λάμπασμα, ὁ Βαγγέλης,
ποὺ τὸν λογιάζαν ὅλοι γιὰ χαμένο
στὸν πόλεμο· καὶ στέκονταν ὁλόρτος
στῆς ἐκκλησιᾶς τὴ θύρα, μὲ ποδάρι
ξύλινο, καὶ δὲ διάβαινε τὴ θύρα
τῆς ἐκκλησιᾶς, τὶ τὸν κοιτάζαν ὅλοι
μὲ τὰ κεριὰ στὸ χέρι, τὸν κοιτάζαν,
τὸ χορευτὴ ποὺ τράνταζε τ᾿ ἁλώνι
τοῦ Στειριοῦ, μιὰ στὴν ὄψη, μιὰ στὸ πόδι,
ποὺ ὡς νὰ τὸ κάρφωσε ἦταν στὸ κατώφλι
τῆς θύρας, καὶ δὲν ἔμπαινε πιὸ μέσα!

Καὶ τότε - μάρτυράς μου νά ῾ναι ὁ στίχος,
ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -
ἀπ᾿ τὸ στασίδι πού ῾μουνα στημένος
ξαντίκρισα τὴ μάνα, ἀπ᾿ τὸ κεφάλι
πετώντας τὸ μαντίλι, νὰ χιμήξει
σκυφτὴ καὶ ν᾿ ἀγκαλιάσει τὸ ποδάρι,
τὸ ξύλινο ποδάρι τοῦ στρατιώτη,
- ἔτσι ὅπως τὸ εἶδα ὁ στίχος μου τὸ γράφει,
ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -,
καὶ νὰ σύρει ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς της
ἕνα σκούξιμο: «Μάτια μου… Βαγγέλη!»

Κι ἀκόμα, - μάρτυράς μου νά ῾ναι ὁ στίχος,
ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -,
ξοπίσωθέ της, ὅσες μαζευτῆκαν
ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέφτης,
νανουριστά, θαμπὰ γιὰ νὰ θρηνήσουν
τὸν πεθαμένον Ἄδωνη, κρυμμένο
μὲς στὰ λουλούδια, τώρα νὰ ξεσπάσουν
μαζὶ τὴν ἀξεθύμαστη τοῦ τρόμου
κραυγὴ πού, ὡς στὸ στασίδι μου κρατιόμουν,
ἕνας πέπλος μοῦ σκέπασε τὰ μάτια!…

(ἀπὸ τὸ Λυρικὸς Βίος, E´, Ἴκαρος 1968)

σημ. ἱστοχώρου: Διαφωνία περὶ Ἀδώνιδος κλπ.

Κυριακὴ τοῦ Πὰσχα - Χριστός Ανέστη!

(Ιωάν. 1,1-17)

1. Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.

2. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. 

3. πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν.

4. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων.

5. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

6. Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης· 

7. οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αὐτοῦ. 

8. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ’ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. 

9. Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον.

10. ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. 

11. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον.

12. ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, 

13. οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν. 

14. Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. 

15. Ἰωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε λέγων· οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. 

16. Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος· 

17. ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/04/19/κυριακὴ-τοῦ-πὰσχα-4/

Με τι βιασύνη... - Νίκου Καρούζου

με τι βιασύνη

προχωρεί ο Ιησούς

εφέτος 

προς την Ανάσταση...

Παραμερίζει πανέρια τεράστια

γεμάτα βιολέτες

σπρώχνει τους αέναους

παπάδες

τινάζει νευρικά

προς τα πίσω τη μαλλούρα του

το γεγονός είν’ ολοφάνερο:

βαρέθηκε

*Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου 

«Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται» σε ζωντανή μετάδοση, Μ.Σάββατο στις 12:00

Το «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται» το Μεγάλο Σάββατο σε ζωντανή μετάδοση από τη σελίδα των εκδόσεων Λιβάνη στο fb στις 12:00 

https://www.facebook.com/www.livanis.gr/?__tn__=K-R&eid=ARB6ZReNaG4meVweIPmcmg4-GL1nt69DlAssN7Vp0n4kdinyaIc1mgpJH0HD-OSniaynQ-en5c5eNO3L&fref=mentions&__xts__%5B0%5D=68.ARDlecoxSYLJSqn4nDOoPEMWMbz3Hb0xrBFQLtNpeXa4SvxmTn2d0ljG8jI7sSSfrU0u-8V8vmRpXouHW-JiwuL-O8J5WsWkWRZCl1hkU-gRElxD91v4UX8X9nVdZBSYZQJqDoBLXz2Ws2Em0T1bQMxiiXqDSW9yFyYKkVWkq7srNXmWOAmewS4OZWkx1l9DtpR-v8A1EBTJVjOY9S3GqHMurypF5GTaDzmvhGTvn_i-WIlUwHZJ2plWk-f3ZVhLJvjF9YywKwWTp4Tm0u89w5KT1Gb74trUtEwsXOICDtsF_V-7-ZJEsqBwbomPorZZJWoFDBP6YkedsJA

Καλή Ανάσταση!