Labels

Friday, May 4, 2018

Ο Τρελός του χωριου στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Συκεών Θεσσααλονίκης -4/05/18




Στο 4ο Δημ. Σχολείο Συκεών Θεσσαλονίκης σήμερα το πρωί με τα δύο τμήματα της Δευτέρας τάξης και τις γλυκές δασκάλες τους. Η τάξη είναι ένα όνειρο και η γωνιά των παραμυθιών στο βάθος σταθερή, παρηγορητική, καταφύγιο των ονείρων και των ελπίδων.
Μπαίνουν ζωηρά τα παιδιά, έχουν διαβάσει τα Χάρτινα Όνειρα, είναι ενθουσιασμένα. Προτού αρχίσω τη διήγηση τους ρωτώ τι περιμένουν μ’ αυτόν τον τίτλο. Κάποιον που κάνει τρελά πράγματα, απαντούν: Ρίχνει τα ποτήρια, πειράζει τους άλλους και δεν τους αφήνει σε ησυχία, φορά βρώμικα ρούχα, δεν τον κάνει παρέα κανείς…
 Ξεκινάω το παραμύθι του Γρελού και τα βλέπω να μην ανασαίνουν. Πίνουν γουλιά γουλιά τις λέξεις. Είναι στιγμές που νομίζω πως είμαστε μέσα σε ένα διαστημόπλοιο που μας ταξιδεύει. Όταν το παραμύθι τελειώνει είναι σαν μαγεμένα. Πόση ομορφιά  τα εκστασιασμένα παιδικά μάτια. 
Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτόν τον άνθρωπο;
Ήταν πολύ καλός και δεν ήταν πολύ κακός!
(Μόνο παιδί μπορεί να εκστομίσει ανάλογη σοφία.)
Ήταν τρελός;
Όχι, τρελοί ήταν όλοι οι άλλοι.
Γιατί δεν τον βοήθησαν οι πλούσιοι;
Μπορεί να μην το ήξεραν. (Αυτό θα πει καλός λογισμός)
Είναι τσιγκούνηδες οι πλούσιοι, βαριούνται τη ζωή τους…
Ύστερα τα παιδιά μου κάνουν ερωτήσεις, πώς ξεκίνησα τη συγγραφή. Τους μιλώ για το Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται. Μια νεαρή δασκάλα ειδικής αγωγής, με ρωτά τι είπα.  Επαναλαμβάνω τον τίτλο,  παίρνει μια τρεμάμενη ανάσα και βγαίνει έτοιμη να βάλλει τα κλάματα έξω απ’ την τάξη. Θα την συναντήσω φεύγοντας για να μάθω πόσο καθόρισε τη ζωή της αυτό το βιβλίο.
Η συζήτηςη πηγαίνει στο τι μπορούμε να κάνουμε. Τους εξηγώ πως πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό έστω και με έναν τρόπο, τον δικό μας τρόπο, όχι των άλλων. Τους προτείνω τότε για μια βδομάδα να κάνουν ένα πείραμα. Να μην πούνε ούτε μια φορά τη φράση "δεν μπορώ" όταν τους ζητήσει κάτι η μαμά ή η δασκάλα. Εγώ για χάρη σας, λέει ένα κοριτσάκι, θα φάω το χάλια φαγητό που έχουμε σήμερα και δεν θα πω στη μαμά μου, δεν μπορώ. Εγώ, λέει ένα αγόρι, δεν λέω ποτέ δεν μπορώ, απλώς δεν κάνω αυτό που μου λένε. Τότε, εσύ, του λέω, αυτή τη βδομάδα θα λες το δεν μπορώ και αυτό για σένα είναι αρκετό. Του εξηγώ πως είναι σημαντικό να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε στον άλλον γιατί αυτό είναι σχέση. Αν δεν μιλούμε και δεν του απαντούμε αποκλείουμε τη σχέση και μ' αυτόν, αλλά και με τον εαυτό μας. 
Πριν βγω από την τάξη, η δασκάλα ρωτά ια παιδιά τι έχουν να μου πουν τώρα που τελειώσαμε. Ευχαριστούμε, φωνάζουν όλα μαζί. Κι εγώ για να τους κάνω λίγο πλάκα του λέω, δηλαδή αντί να μου πείτε πόσο όμορφη είμαι, μου λέτε ευχαριστώ; Τότε τρέχουν όλα στην αγκαλιά μου. Αυτές είναι οι απερίγραπτες στιγμές ευτυχίας… Η δασκάλα που με προσκάλεσε με παρακαλεί να πάμε μέχρι το σπίτι της που είναι δίπλα στο σχολείο να μου δώσει ένα ενθύμιο που μου ετοίμασε και το ξέχασε. Δεν μπορώ να της χαλάσω χατίρι. Η αγάπη των ανθρώπων είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει κανείς να ζει

No comments:

Post a Comment

Σχόλια