Πρόσκληση στο δείπνο του ποιητή

Λευκή σελίδα στρώνει στην καρδιά του για τραπεζομάντηλο

μη δούνε τις πληγές οι καλεσμένοι και σκιαγμένοι φύγουν

Ύστερα ετοιμάζει τις σαλάτες:

αθώες λέξεις απ' των παιδικών του χρόνων τα παρτέρια 

βαφτισμένες στο νερό των ουρανών

που απομακρύνει λάσπες της ενηλικίωσης

Στο φούρνο της υπομονής ετοιμάζεται το κρέας:

σώμα απ' το σώμα του το σιτεμένο

λέξεις σιγοψημένες στην αφάνεια πικρών εμπειριών

ωσότου ροδοκοκκινίσουν σαν τα μάγουλα παρθένων κορασίδων

Ιερέας στο θυσιαστήριο του λόγου αναρριγώντας

αποθέτει τα εδέσματα όλα στις πιατέλες των προτάσεων

ραντίζοντάς τες μυροβόλα δάκρυα

Γεμίζει την κανάτα αίμα της καρδιάς του

παλιό κρασί αιώνες φυλαγμένο στο κατώι  της συνείδησης

Κι αφού φορέσει τη στολή την πρώτη,

εκείνη που καλείται γαμπρική,

ανοίγει διάπλατα την πόρτα της αυλής του

Ούτε μπροσούρες στήνει ούτε λάμπες κράχτες

Το άρωμα του φαγητού είναι αρκετό να προσελκύσει 

όσους πεινούν αληθινά

Το ποίημα γράφτηκε

Οι άγνωστοι της αλήθειας εραστές

κάθονται ήδη ένας ένας στο τραπέζι

Σερβίρει το κρασί ο ποιητής και το λιτό του γεύμα

Σιωπές στα νεροπότηρα προσθέτει

χρόνο κενό ανάμεσα στους στίχους, αναγκαίο για τη χώνεψη

Άλλοι μιλούν και χαριεντίζονται

άλλοι σχολιάζουν, κοροϊδεύουν ή γελούν

μα όλοι κι από κάτι δοκιμάζουν

Ουδέ μιλιά ο ποιητής, ούτε και ίχνος γέλιου

Είναι ο υπηρέτης τους

Τέτοια καμώματα στους υπηρέτες δεν ταιριάζουν

Ξέρει τη θέση του

ο των πάντων υπηρέτης ποιητής

Οι καλεσμένοι φεύγουν χορτασμένοι

ικανοποιημένος μειδιά ο ποιητής

Κανείς δεν πρόσεξε πότε κοκκινησε

το λευκό τραπεζομάντηλο

καθώς ξυπνήσαν οι πληγές που σκέπαζε

Ουδέ μιλιά ο ποιητής, ούτε και ίχνος γέλιου

Είναι ο υπηρέτης τους

Τέτοια καμώματα στους υπηρέτες δεν ταιριάζουν

Ξέρει τη θέση του

ο των πάντων υπηρέτης ποιητής

Μόνο ικανοποιημένος

κι ενδεχομένως λίγο πικραμένος 

μειδιά

Σημείωση: Η ζωγραφιά είναι ενός δεκαεξάχρονου παιδιού που φοιτά στο καλλιτεχνικό γυμνάσιο της Νέας Ορλεάνης.