Εδώ έχουμε μια σκηνή σαν από κάποιο έργο, ας πούμε το έργο που λέγεται "σχέση του δημιουργού με το δημιούργημά του". Οι κάμερες είναι στημένες, οι δημοσιογράφοι εκεί έτοιμοι για την λήψη. Η Μελίνα μπαίνει στο μαγαζί και κάνει ρεβεράντζες θεατρικές, είναι σχεδόν ακατανόητη η ωραία φράση της: "σ' έχω περιμένει μια ζωή", αφού ήδη ο Μάνος βρίσκεται εκεί και είναιαυτός που την περιμένει. Ίσως να σηματοδοτεί την καθεαυτού σχέση τους που όπως κάθε σχέση μεγάλης αγάπης ξεπερνά τα χρονικά όρια του παρόντος της ζωής αυτής. Και ξεκινά σχεδόν αμήχανα η Μελίνα και θέτει το ζήτημα του συγκεκριμένου τρασουδιού. Μοιάζει σχεδόν ενοχλημένη που αυτή η συζήτηση εκείνη την στιγμή πρόκειται να γίνει για την τηλεόραση. Μοιάζει σαν να προδίδει κάτι από την προσωπική της σχέση με τον συνθέτη και πιθανόν γι' αυτό μιλά σχεδόν παρατονισμένα. Ο Μάνος όμως είναι πεντακάθαρος και γνήσιος σαν να πρόκειται όντως για ιδιωτική τους συζήτηση κι αυτό πιθανόν γιατί είναι η ώρα να ξεκαθαρίσει και δημοσίως το διαζύγιό του με το συγκεκριμενο τραγούδι. Το ήθος του τον κάνει γενναίο και η αυστηρότητα που τον διακτατέχει στην δημιουργία του δεν του αφήνει περιθώρια για ντεμέκ φράσεις και μασημένα λόγια. Θέτει ξεκάθαρα το θέμα του έργου που όταν ξεφεύγει από τον αρχικό του σκοπό, παύει να είναι το ίδιο έργο του ίδιου ανθρώπου. Θέτει ξεκάθαρα το γεγονός ότι η επιτυχία δεν έγκειται στα βραβεία, αλλά στο πώς μιλά κάτι στην ψυχή των ανθρώπων και πώς το ίδιο είναι επιτυχημένο όταν υποτάσσεται σε συγκεκριμένο νόημα. Η Μελίνα κάποια στιγμή σκάει στα γέλια ως άνθρωπος πια. Ως μεγάλος άνθρωπος που μπορεί να είναι μεγαλύτερος από τον ηθοποιο που έχει μέσα της και τον ρόλο. Και αυτό την κάνει σπουδαία. Τέλος, το πιο σημαντικό από όλα, είναι αυτό που σφραγίζει και τους δύο. Το γεγονός πως με μεγάλη γενναιοδωρία αναγνωρίζουν ο ένας για τον άλλον την διαφορετική στάση τους για την ζωή και την τέχνη με βαθιά κατανόηση και αλληλοπεριχώρηση. Πάω και στο τρίτο βίντεο.
Παρένθεση: Άρη μου, δεν ξέρω αν είμαι a soul woman, ξέρω όμως πως είμαι... Παναγιά μου βόηθα!
Αξεπέραστες προσωπικότητες.. Τη καλησπέρα μου Βασιλική μου :)
ReplyDeleteΕίχαν κατέβει απ' τον Όλυμπο και ξανανέβηκαν!...
ReplyDeleteΕυτυχώς που ήρθα μια βόλτα απο εδωπέρα και ΚΑΤΙ θυμήθηκα! Το χρειαζόμουνα...You're a soul woman τελικά ψυχή μου, έ;
ReplyDeleteΕδώ έχουμε μια σκηνή σαν από κάποιο έργο, ας πούμε το έργο που λέγεται "σχέση του δημιουργού με το δημιούργημά του".
ReplyDeleteΟι κάμερες είναι στημένες, οι δημοσιογράφοι εκεί έτοιμοι για την λήψη.
Η Μελίνα μπαίνει στο μαγαζί και κάνει ρεβεράντζες θεατρικές, είναι σχεδόν ακατανόητη η ωραία φράση της: "σ' έχω περιμένει μια ζωή", αφού ήδη ο Μάνος βρίσκεται εκεί και είναιαυτός που την περιμένει. Ίσως να σηματοδοτεί την καθεαυτού σχέση τους που όπως κάθε σχέση μεγάλης αγάπης ξεπερνά τα χρονικά όρια του παρόντος της ζωής αυτής.
Και ξεκινά σχεδόν αμήχανα η Μελίνα και θέτει το ζήτημα του συγκεκριμένου τρασουδιού. Μοιάζει σχεδόν ενοχλημένη που αυτή η συζήτηση εκείνη την στιγμή πρόκειται να γίνει για την τηλεόραση. Μοιάζει σαν να προδίδει κάτι από την προσωπική της σχέση με τον συνθέτη και πιθανόν γι' αυτό μιλά σχεδόν παρατονισμένα. Ο Μάνος όμως είναι πεντακάθαρος και γνήσιος σαν να πρόκειται όντως για ιδιωτική τους συζήτηση κι αυτό πιθανόν γιατί είναι η ώρα να ξεκαθαρίσει και δημοσίως το διαζύγιό του με το συγκεκριμενο τραγούδι. Το ήθος του τον κάνει γενναίο και η αυστηρότητα που τον διακτατέχει στην δημιουργία του δεν του αφήνει περιθώρια για ντεμέκ φράσεις και μασημένα λόγια. Θέτει ξεκάθαρα το θέμα του έργου που όταν ξεφεύγει από τον αρχικό του σκοπό, παύει να είναι το ίδιο έργο του ίδιου ανθρώπου. Θέτει ξεκάθαρα το γεγονός ότι η επιτυχία δεν έγκειται στα βραβεία, αλλά στο πώς μιλά κάτι στην ψυχή των ανθρώπων και πώς το ίδιο είναι επιτυχημένο όταν υποτάσσεται σε συγκεκριμένο νόημα.
Η Μελίνα κάποια στιγμή σκάει στα γέλια ως άνθρωπος πια. Ως μεγάλος άνθρωπος που μπορεί να είναι μεγαλύτερος από τον ηθοποιο που έχει μέσα της και τον ρόλο. Και αυτό την κάνει σπουδαία.
Τέλος, το πιο σημαντικό από όλα, είναι αυτό που σφραγίζει και τους δύο. Το γεγονός πως με μεγάλη γενναιοδωρία αναγνωρίζουν ο ένας για τον άλλον την διαφορετική στάση τους για την ζωή και την τέχνη με βαθιά κατανόηση και αλληλοπεριχώρηση. Πάω και στο τρίτο βίντεο.
Παρένθεση:
Άρη μου, δεν ξέρω αν είμαι a soul woman, ξέρω όμως πως είμαι...
Παναγιά μου βόηθα!