Labels

Thursday, September 20, 2007

Γιώργος Ιωάννου - "Η μόνη κληρονομιά¨"



Δεν ξέρω πια τι γίνεται με την ομίχλη κι αν εξακολουθεί να πέφτει τόσο πηχτή, ή μήπως χάθηκε ολότελα κι αυτή όπως η πάχνη πάνω απ’ τα πρωινά κεραμίδια.
Βλέποντας την παρθενική πάχνη να γυαλίζει παντού, λέγαμε: «είχε κρύο τη νύχτα», ή «τα λάχανα θα γίνουν με την πάχνη πιο γλυκά, πρέπει να κάνουμε ντολμάδες».
Όταν ερχόταν ο καιρός της ομίχλης είχα πάντα το νου μου σ’ αυτήν. Μέρα τη μέρα περίμενα να με σκεπάσει κι εγώ να χώνομαι αθέατος μέσα της.
Θλιβόμουν όμως πολύ όταν έπεφτε τις καθημερινές την ώρα που βασανιζόμουν με τα χαρτιά στο γραφείο. Παρακαλούσα να κρατήσει ως το βράδυ, συνήθως όμως γύρω στο μεσημέρι διαλυόταν από έναν ήλιο ιδιαίτερα δυσάρεστο.



Μα καμιά φορά, όταν ξυπνώντας τ’ απόγευμα, την ώρα που έλεγα αν θα πάω στο σινεμά ή στο καφενείο, έβλεπα αναπάντεχα από το παράθυρο το απέραντο θέαμα της ομίχλης, άλλαζα αμέσως σχέδια και πορείες.
Σήκωνα το γιακά της καμπαρτίνας, κατέβαινα με σιγουριά τα σκαλιά κι έφευγα για την παραλία χωρίς ταλαντεύσεις.
Η ομίχλη είναι για να βαδίζεις μέσα σ’ αυτήν.
Διασχίζεις κάτι που είναι πυκνότερο από αέρας και σε στηρίζει. Αλλά και κάτι ακόμα. Ομίχλη χωρίς λιμάνι είναι πράγμα αταίριαστο.


Η ομίχλη ήταν ακόμα πιο γλυκά όταν την ψιλοκεντούσε εκείνη η βροχή, η πολύ ψιλή βροχή του ουρανού μας, αυτή που δε σε βρέχει, μα σε ποτίζει μονάχα και φυτρώνουν πιο λαμπερά τα μαλλιά σου την άλλη βδομάδα.
Και τότε έπαιρναν νόημα τα φώτα και τα τραμ και τα κορναρίσματα. Ακόμα και οι πολυκατοικίες γίνονταν ελκυστικές μες στην αχνάδα.


Κι ύστερα έφτανα στο καφενείο του λιμανιού, αυτό που από χρόνια είναι γκρεμισμένο, να ξαναβρώ την παρέα μου. Κι όταν δεν ήταν εκεί, -και δεν ήταν ποτέ εκεί-, καθόμουν ώρες και καρτερούσα.
Πίσω από τα τζάμια διαβαίναν αράδα οι σκιές αυτών που τώρα έχουν πεθάνει. Κολλούσαν το μούτρο τους για μια στιγμή στο θαμπό τζάμι κι άλλοι έμπαιναν μέσα, ενώ άλλοι τραβούσαν ανατολικά για τον Πύργο του αίματος.
Κι αν δεν μου έγνεφε κανείς, έβγαινα κι ακολουθούσα μια σκιά που ποτέ δεν μπορούσα να προφτάσω.

Από το cd "Πεζογράφοι αυτοανθολογούμενοι", εκδ. Εν Χορδαίς σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό 9,58 fm, Θεσσαλονίκη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997

15 comments:

  1. Καταπληκτικές συμπτώσεις κάποιες φορές!Πριν αρχίσω να κάνω βολτίτσα εδώ γύρω τέλειωσα το βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου "ο της φύσεως έρως" που είχα αρχίσει τη κυριακή.Έρχομαι εδώ και βλέπω το post σου..Χαμογελάω ολόκληρη!
    Αν μπορώ να συμβάλλω,επειδή το βιβλίο το λάτρεψα,πρόκειται για δοκίμια για τον Παπαδιαμάντη,τον Καβάφη και τον Λαπαθιώτη και δεν πρόλαβε να δεί την έκδοσή τους σε βιβλίο (είχαν δημοσιευθεί σε αφιερώματα περιοδικών).Να σημειώσω πως η έκδοση είναι "Κέδρος".
    ζεστή καλησπέρα

    ReplyDelete
  2. Ερμία μου, ζεστή καληνύχτα!
    Δεν το ξέρω το βιβλίο, θα το αναζητήσω το συντομότερο δυνατό!
    Από όλους του πεζογράφους της πόλης μου, νιώθω παιδί, τέκνο ας πώ, του Ιωάννου και ελπίζω να μην τον ντροπιάζω που το λέω τώρα αυτό. Τον αγαπώ ξεχωριστά, είναι αίμα μου...
    Και όπως λέει και ο Άρης στο βιβλίο του: Συμπτώσεις δεν υπάρχουν.
    ΆΛλα είναι αυτά που συμβαίνουν...
    φιλιά!

    ReplyDelete
  3. η μόνη μας κληρονομιά είναι οι αναμνήσεις μας...

    καλό Σαββατοκύριακο!

    ReplyDelete
  4. Καλησπέρα @Σπύρο μου.
    Είναι το μόνο του βιβλίο που δεν έχω και θα προσπαθήσω τώρα να κάνω απομαγνητοφώνιση, αν και ενδέχεται να αστοχήσω στα σημεία στίξης, τόσο ζωντανά που τα διαβάζει και δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, αλλά σκέφτομαι πως υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να μην έχουν ήχο και να μην ακούν... και είναι κρίμα.

    Πιθανόν η μόνη μας κληρονομιά να είναι οι αναμνήσεις μας -πρέπει να διαβάσω το βλιβλίο τουλάχιστον για να σιγουρευτώ τι ςννοεί ο ίδιος-, ίσως κυρίως οι νεκροί μας...
    -αν και αυτές τις μέρες πόσο με απασχολεί σε τι έφτασαν να διαφέρουν οι σχέσεις μας με τους νεκρούς από τις σχέσεις μας με τους ζωντανούς... επιτέλους, όλα νοερά;;;

    ReplyDelete
  5. Για τα 4 χρόνια που έζησα στο λιμανάκι του Αγίου Ανδρέα στη πανέμορφη Σκωτία, τα περισσότερα πρωινά όταν έπαιρνα το μονοπάτι πάνω από την (πολύ συχνά αγριεμένη κι απέραντη) θάλασσα με κατεύθυνση το εργαστήρι που δούλευα, διέσχιζα την πυκνή ομίχλη η οποία τις περισσότερες βροχές συνοδευόταν απ΄ αυτό το ανεπαίσθητο ψιλόβροχο που το συνειδητοποιούσες απ΄ την υγρασία που ξάφνου ένιωθες στο πρόσωπό σου... Μου ξύπνησες πολύ όμορφες θύμησες μ΄ αυτό το τόσο ιδιαίτερο κειμενάκι. Είναι όντως μεγάλη κληρονομιά και παρακαταθήκη οι αναμνήσεις μας, ακόμη κι οι δυσάρεστες. Πολύ ιδιαίτερο το ηχητικό ντοκουμέντο που μοιράστηκες μαζί μας. Καλή σου μέρα αγαπητή μας φίλη και σε ευχαριστούμε!

    ReplyDelete
  6. Έυχαριστίες:
    @βασιλική για το κέιμενο που ανάρτησες
    @ερμία για τον τίτλο του βιβλίου που θα ψάξω να βρώ. Μόνο τα "Κοιτάσματα" έχω διαβάσει και δυστυχώς δεν τα έχω κοντά μου τώρα να ξαναβυθιστώ στην ποίηση του καθημερινού τους. ( ΔΕΝ ΞΑΝΑΔΑΝΕΙΖΩ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑ)

    Πρωινές ομίχλες από έναν άνθρωπο που ξημερώνεται πια στις αθέατες και μας θολώνει που και που τα τζάμια μας με το ζεστό της αναπνοής του. Καλημέρα....

    ReplyDelete
  7. Καλημέρα @Δοκισίσοφη! Η ζεστή αναπνοή κι αν θολώνει το τζάμι γρήγορα ξεθολώνει, μη νοιάζεσαι...
    Με τις δαχτυλιές και τα ραγίσματα έχουμε το πρόβλημα...
    Καλή σου μέρα κοπέλα μου και πάλι, καλή δύναμη σε όλα! Προχωράμε! Κι αν όλα φαίνονται πως τέλειωσαν, δεν μπορεί, ζωή είναι αυτή κι εμείς ακόμα ζωντανοί, θα ξαναρχίσουν πάλι, θα μας δώσει ο Θεός την δύναμη όπως μας δίνει και τις δοκιμασίες...

    ReplyDelete
  8. Εγώ ευχαριστώ @Σα μου που είσαι εδώ και τα μοιραζόμαστε.
    Κι εγώ αγαπώ την ομίχλη κι έχω γράψει πολλά γι' αυτήν, αλλά ο Ιωάννου έχει τον τρόπο να τα λέει τόσο ξεχωριστά...

    Καλό υπόλοιπο Σαββάτου και καλή Κυριακή εύχομαι ολόψυχα!

    Εξαιρετική η φωτογραφία στο τελευταίο σου ποστ και τα λίγα λόγια σου καίρια όπως πάντα.

    ReplyDelete
  9. Κείμενο γεμάτο πίνακες.

    ReplyDelete
  10. Ωραίος! δεν έχω διαβάσει ποτέ μου βιβλίο του Ιωάννου.
    Βασιλική σ΄ευχαριστώ!
    (μόνο που οι τελευταίες δύο παράγραφοι- όχι πως δεν μ΄αρέσουν - μου θυμίζουν Λάβκραφτ)

    Μ΄αρέσουν οι συγγραφείς, που γράφουν για άλλα θέματα εκτός από τον έρωτα (ή μήπως για μια διαφορετική διάσταση του; δεν ξέρω)

    ReplyDelete
  11. Ωραία η παρατήρησή σου @Sot!

    ReplyDelete
  12. Ο Γιώργος Ιωάννου @Ηλιογράφε εντάσσεται στο πολύ χαρακτηριστικό κίνημα της Θεσσαλονικιώτης σχολής, τον εσωτερικό μονόλογο. Εκεί ο Χριστιανόπουλος, ο Βαφόπουλος, ο Πεντζίκης, ο Κοσματόπουλος και άλλοι. Όχι, δεν γράφει μόνο για έρωτες. Αγγίζει και οικειώνεται τα πράγματα και τα πρόσωπα όπως αγγίζει και τα σπλάχνα του. Όλα τα κάνει σπλάχνα του. Αξίζει να διαβάσεις. Δοκίμασε την Πρωτεύουσα των Προσφύγων.

    ReplyDelete
  13. ο Ιωάννου είναι πολύ αγαπημένος.Χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια ακούω πιο συχνά το όνομά του στους λογοτεχνικούς κύκλους.

    ReplyDelete
  14. Μμμ... κι εσύ τι σχέση έχεις με τους λογοτεχνικούς κύκλους, ε;;;
    Χαίρομαι πάρα πολύ που τον αγαπάς κι εσύ. Ναι, επιτέλους ακούγεται!
    Ελπίζω πως μετά το τραγούδι του Κοροβίνη άκουσες και την φωνή του Ιωάννου.

    ReplyDelete
  15. ομίχλη χωρίς λιμάνι είναι πράγμα αταίριαστο! Εξαιρετική φράση!Μια φράση με τόσες εικόνες..Μυρωδιές..Αισθήματα...τα δεχτυλα της ομίχλης να σε αγκαλιάζουν ΄γλυκά αλλά και αινιγματικά

    ReplyDelete

Σχόλια