Labels

Monday, September 24, 2007

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993)



Ειδήσεις για ένα παράξενο πουλί, είδος σταυραετού, που όλο το σώμα του και τα φτερά, είναι από δώδεκα λογής πολύτιμους λίθους καμωμένα. Λέγεται κοινώς Νερουλάς και από το λαιμό του κρέμεται ένα κλειδί, με το οποίο ανοίγει τις βρύσες όλων των τρεχούμενων νερών και γεμίζουν οι ποταμοί, κατεβαίνοντας στη βυζάστρα θάλασσα, αργυρές και χρυσές κλωστές που υφαίνουν το λαμπρό φόρεμα της Παναγίας Κόρης, που χωρώντας το εν παντί αχώρητο φως, την πήρε ο Υιός της και Κύριος στους Ουρανούς, ψηλότερα από των Αγγέλων τα πρόσωπα, δίχως η στοργική και φιλεύσπλαχνη να εγκαταλείψει την φτωχιά γη έρημη, αφήνοντας χάρισμα την εσθήτα της θάλασσα.
Αυτά όλα έγιναν γνωστά από τις αφηγήσεις ενός εξωμότου, που υπηρετώντας την αρμάδα του Καπουντάν Πασά γλίτωσε από τον πνιγμό, μετά την καταβύθιση του στόλου παρά τη νήσο Σαπίέντζα.
Βλέποντας τα σακιά, μέσα στα οποία είχαν προηγουμένως ρίξει στο βυθό τους σκλαβωμένους χριστιανούς, η θάλασσα να τα έχει μεταβάλλει σε στολές πάμφωτες, επανήλθε μετανοημένος στη σαφώς διερμηνεύουσα τα επέκεινα Ορθόδοξη πίστη.
Ευχαρίστησε τότε το Δελφίνι, που με την χάρη του Θεού, τον έβγαλε επί στερεού εδάφους να πατήσει και προχώρησε στα ενδότερα. Μπροστά του ανοιγόταν ένας κάμπος άγουρος, σαν σώμα εφήβου 16 ετών, γεμάτος από κουρέλια βλαστήσεως, σαν κομματιασμένο φόρεμα, που αφήκε το παρελθόν στα τέλη του χρόνου, σημάδια πένθους.
Ήταν, κατ’ άλλους καταχωρητάς των συμβάντων, η τελευταία ημέρα του έτους, που τιμάται η μνήμη του Αγίου Γεωργίου στον Αχλιόντα της Κύπρου. Του επιλεγομένου μαχαιρωμένου θαυματουργού Αγίου, του οποίου η μνήμη δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές, αλλα στον Πατμιακό κώδικα 266.
Άλλοι πάλι ορίζουν την 29 του δωδεκάτου μήνα του Χρόνου, ότι έφτασε ο μετανοημένος στο Παρεκκκλήσι του Άι-Γιωργιού σιμά στ’ αμπέλι όπου συνάντησε τον πρώτο άνθρωπο, που του μίλησε. Έτερος Άγιος Γεώργιος τιμάται την άλλη αυτή ημερομηνία. Ο της Νικομηδείας με τον μέγα αριθμό Μαρτύρων του Χριστού Επίσκοπος «Πανηγυριστής των υπέρ νουν πραγμάτων».
Εκεί, πίνοντας επανειλημμένες φορές αγιασμό, από το μπουκαλάκι, που το είχε γεμίσει, αντλώντας από το φωτεινό ζόφο του φρέατος, ο Χριστιανός που έτυχε μπροστά του, συνετελέσθη η αλλαγή της ψυχής του εξωμότου και του καιρού της περιβαλλούσης ατμόσφαιρας, που πήρε να ζεσταίνει, προαναγγέλοντας τις καλές ημέρες του επερχόμενου μέλλοντος.


Από το cd Πεζογράφοι αυτοανθολογούμενοι, εκδ. Εν Χορδαίς σε συνεργασία με τον 9,58fm και τον οργανισμό Θεσσαλονίκη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997.

21 comments:

  1. Ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Παρίσι Φαρμακολογία και διατηρούσε για πολλά χρόνια ένα πασίγνωστο φαρμακείο στη Θεσσαλονίκη, που υπήρξε κέντρο λογοτεχνικών συνευρέσεων. "Φοιτητής στο Παρίσι", αυτοβιογραφείται, "η Νορβηγική και γενικότερα η Σκανδιναβική Συμβολιστική λογοτεχνία μ' επηρέασε κι άρχισα να κινούμαι σε άλλο επίπεδο. Τότε ήταν που διάβασα και το θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο 'Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα'. Στο Στρασβούργο, συνεχίζοντας τις σπουδές μου, μου επιβλήθη ο Γάλλος Κλωντέλ. Από το 1936 και μετά πέρασα σε άλλον κόσμο με τους βυζαντινούς χρονογράφους. Από τους Αρχαίους Έλληνες επειδή ποτέ δεν υπήρξα ευφιής και έξυπνος, εκτός από τον Πίνδαρο και προπαντός τον Όμηρο, σε κανέναν άλλο επάνω δε στηρίχτηκα. Μιας εξαρχής η τάση μου ήταν μυθικής και παραμυθικής ερμηνείας των εγκοσμίων. Τα βιβλία που εξέδωσα ορίζουν σειρά συναισθηματικών απογοητεύσεων. Αυτό άλλωστε με έκανε ολοένα και φανατικότερο υπηρέτη και μιμητή των βυζαντινών συγγραφέων."
    Ο Πεντζίκης αποτελεί μια ιδιάζουσα και ξεχωριστή μορφή των ελληνικών γραμμάτων που με την πάροδο των χρόνων παίρνει τη θέση που η σύγχρονή του κριτική του είχε στερήσει. Το όλος ιδιότυπο ύφος του διακρίνει επίσης και το ζωγραφικό του έργο.
    Έργα του; Ανδρέας Δημακούδης, Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση, Πραγματογνωσία, Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής,το Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης, Μητέρα Θεσσαλονίκη, Αρχείον, Προς Εκκλησιαμόν κ.α

    ReplyDelete
  2. Να σου πώ...ήτανε και ζωγράφος ή κάνω λάθος?

    Παρεπιπτόντως δεν έχουμε χωριό Αχλιόντα στην Κύπρο. Έχουμε Αναλιόντα και Λυθροδόντα. Αυτή η αλλοίωση του ονόματος είναι νομίζω κλειδί για να ψάξουμε και για υπόλοιπες. Ίσως βρεθούμε μπροστά σε κάτι άλλο... ποιός ξέρει τί γίνεται όταν ο άλλος μετατρέπει τη φανταστική λογοτεχνία συναξάρι και τ'αντίστροφο..
    Πάντως η ανάγνωση θυμίζει και λίγο Σεφέρη, δεν είναι?

    ReplyDelete
  3. χχ τώρα διαβάζω το σχόλιο σου...ήτανε και ζωγράφος....

    ReplyDelete
  4. Πολύ χαίρομαι για την περί Πεντζίκη σημερινή ανάρτηση. Τον είχα παλαιότερα πολύ κοντά μου. Είχα πρωτοδιαβάσει τον Ανδέα Δημακούδη του και παρακολουθούσα όσα γι' αυτόν και τη ζωγραφική του δημοσιεύονταν στη Σύναξη. Ας είναι καλά εκεί ποy Είναι και Μυαλό σ' εμάς!
    Ευχαριστώ Βασιλική που μού τον θύμισες, αν και αυτές οι μορφές, οι ο-μορφες, δεν λησμονούνται.

    ReplyDelete
  5. Δόξα τω Θεώ, καθαρά πράγματα και ξάστερα. Τον διαβάζεις, τον ακούς και το παιδί εντός σου χοροπηδάει απο χαρά γιατί για άλλη μια φορά αποδυκνείεται πόσο αδύναμο και ηλίθιο είναι το τέρας, πόσο φωτεινός και θαυματουργός και πόσο φίλος μας, ο ΄Αγγελος. Ο κόσμος τούτος είναι καλά θεμελιωμένος και σίγουρος. Η χαρά που εκτινάζεται σαν συντριβάνι κάθε φορά που συναντιόμαστε με την αλήθεια και το φώς, είναι απτή απόδειξη της καθαρότητας που είτε έχει διατηρήσει η ψυχή μας, είτε επανακτά μέσα απο διάφορες δοκιμασίες και βάσανα που την κάνουν στρογυλή και απαλή στην αφή, σαν βότσαλο που τόχει γλύψει αιώνες το κύμα και τόχει φτιάξει βελούδινο. Βασιλική αυτό ήταν πολύ ωραίο δώρο, μα το Θεό. Νάσαι καλά.

    ReplyDelete
  6. @Dokisisofi μου, εγώ -πολύ δυστυχώς - δεν τον πρόλαβα τον Πεντζίκη να τον γνωρίσω αν και δεν θα ήταν τόσο δύσκολο, δεν ήρθε αυτή η στιγμή, γνώρισα την αδερφή του και πολυαγαπημένη μου Ζωή Καρέλλη λίγο πριν πεθάνει.
    Με τα λίγα που γνωρίζω όμως από καρδιακούς του φίλους και φίλους μου, όπως είναι ο λογοτέχνης Αλέξανδρος Κοσματόπουλος που θα ακολουθήσει σ' αυτά τα αφιερώματα, δεν κινούνταν επί του φανταστικού. Ή μάλλον κατέβαλλε τρομερές προσπάθειες ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση γιατί γνώριζε καλά πόσο επικύνδυνο είναι το φανταστικό. Είχε δε μια φοβερή εμμονή με τις ακριβείς ονομασίες και γι' αυτό θεωρώ πιθανότερο πως η λέξη αυτή 'Αχλιόντα' να είναι η παλιότερη λέξη του τοπωνύμιου, που πια δεν χρησιμοποιείται.
    Και βέβαια ήταν και ζωγράφος χρησιμοποιώντας την περιβόητη ψηφαρίθμηση.
    Ήξερε να πιάνεται από τα πράγματα, τις ονομασίες και την ουσία τους και τα έκανε όλα δική του ουσία.

    Ελπίζω να μπει κάποια στιγμή και να μας γράψει περισσότερα ο Κοσματόπουλος ή και όποιος άλλος είχε την τιμή να γνωρίσει αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο.

    ReplyDelete
  7. @π.κ, όχι μόνο δεν λησμονούνται αυτές οι μορφές, αλλά έχουν παρουσία μεγάλη και ως εκλίποντες. Ίσως δε και παρησία προς τον Κύριό μας. Είναι φορές που τον κυρ Νίκο τον νιώθω πολύ κοντά μου όταν τον αποζητώ. Ας είναι πάντα κοντά μας με τον τρόπο του...

    ReplyDelete
  8. Άρη μου, σε σκεφτόμουν πολύ όταν το ετοίμαζα, είναι αλήθεια, κι ας το είχα από μέρες στο πρόγραμμα. Ίσως γιατί περιγράφει την θάλασσα που τόσο αγαπάς σαν το φόρεμα της Παναγίας που άφησε πίσω της παρηγοριά... Τι να πω; Τα είπες όλα, όλα με τον μοναδικό σου τρόπο.

    Και είναι αλήθεια πως σήμερα όταν το ανέβασα κι αυτό όπως και το παραπροηγούμενο για τον Ιωάννου -που είναι πάλι με την δική του φωνή-, ένιωσα μια τόσο ξεχωριστή χαρά που δεν ήταν δική μου, που ήρθε από κει που είναι και οι δυο αγαπημένοι μου συγγραφείς, οι τόσο αγαπημένες μου ψυχές.
    Κάτι σαν τη χαρά που νιώθουμε όταν κάνουμε μνημόσυνο και κολλυβάκια γι' αυτούς που έφυγαν και -που να πάρει ευχή- ποτέ δεν έφυγαν. Είναι ακόμα παραπάνω κοντά μας.
    Όλα καθαρά και ξάστερα όπως το λες.
    Συντασσόμαστε με το φως και την αλήθεια.

    Καλό βραδάκι σ' εσένα και σε όλους!
    Και τω Θεώ δόξα!

    ReplyDelete
  9. !!!!!

    Και πάνω που αισθάνεσαι κυρίαρχος των καταστάσεων, ότι έπαιξες ακόμη ένα πολύ πετυχημενο παιχνίδι και κέρδισες πόντους σε ένα από τα μυριάδες επαγγελματικά power games της ημέρας, διαβάζεις κάτι τέτοιο και μπαίνεις σε ήμερη αυλή, με βασιλικό και σκουλαρίκια και σκυλάκια... και κάθεσαι σαν ηλίθιος να γεμίσεις με καθαρές εικόνες το γεμάτο τοξικά μυαλό σου...

    Σ'ευχαριστούμε Βασιλική, προσωπικά δεν έχω λόγια ούτε μπορώ να συμπληρώσω κάτι στα δικά σου...

    Πού τα βρίσκεις ρε παιδί μου?!
    :))))))))

    ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!

    Τα φιλιά μου και τις αγκαλιές μου στην παρέα, από μια δροσερή (επιτέλους!!!) Αθήνα

    ReplyDelete
  10. Γεια σου βρε Αφροδιτάκι μου!
    Όλα είναι καλά! Και τα επαγγελματικά -όταν μάλιστα συνοδεύονται από επιτυχίες- και οι αυλές στις οποίες καταφεύγουμε για να ησυχάσουμε λίγο, να επαναφορτιστούμε...

    Ο Πεντζίκης, ας πούμε, κατάφερε έναν άθλο για την εποχή του. Τον καιρό που η Θεσσαλονίκη είχε μόνο δύο -αν θυμάμαι καλά- φαρμαδεία και το ένα δικό του, κατάφερε να το κλείσει γιατί το είχε μετατρέψει σε χώρο λογοτεχνικών συζητήσεων! Έμπαινε πελάτης και πολύ χαλιόταν, σχεδόν τον έδιωχνε... ώσπου το έκλεισε! Ήταν παντελώς ανίκανος να αναλάβει τις βιοτικές μέριμνες και αν δεν ήταν στο πλάι του η άξια και υπομονετική κυρά Νίκη -που ακόμα ζει σαν ένα πουλί παραδείσιο μόνη της σ' ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη-, δεν ξέρω στ' αλήθεια πώς θα τα έβγαζε πέρα ο κυρ Νίκος μας. Αλλά έτσι έιναι. Κάπως τα μοιράζει ο Θεός τα χαρίσματα κι εμείς πένητες και πεινασμένοι, αφόρητα διψασμένοι, παίρνουμε από όπου μπορούμε ό,τι μπορούμε...

    Να 'μαστε όλοι καλά!

    Αύριο, του αγαπημένου μου αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Πήγαμε κι ανάψαμε ένα κεράκι προηγουμένως στην εκκλησία του που είναι πλάι στο παλιό μας σπίτι στα Μετέωρα. Φρόντισα λίγο τους βασιλικούς του, βγάζονας τα άνθη από τις κορφές για να μη μαραθούν, και καθάρισα και τα κεράκια που πάμπολλα έκαιγαν κι έλιωναν, από χέρια που τα άναψαν για τις αγάπες και τους πόνους τους. Με πείραξε ο Κυριάκος και μου είπε: ποιος σου έδωσε την άδεια να τα κάνεις αυτά, πήρες άδεια από την μητρόπολη; Κι εγώ γέλασα και του είπα: Εγώ έχω απευθείας ανάθεση από τον άγιο, ποια μητρόπολη μου λες;

    Αφού είναι ο ποιητής μας. Ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού που μόνο αυτός άκουσε τον χτύπο της καρδιάς του και μ' αρέσει να λέω πως έτσι που έχει πάντα σκυμμένο το κεφάλι, σαν από τότε που άκουσε τον θεϊκό χτύπο να μην μπόρεσε να το ξανασηκώσει ποτέ, είναι σαν γερμένος λεπτότατος μίσχος άνθους μοναδικού και σπάνιου που φυτρώνει θαρρείς στην άκρη απόκρημνου βράχου. Άφταστο και ανέγγιχτο λουλούδι που μόνο να το κοιτάς σου επιτρέπει και να το χαίρεσαι τέτοιο που είναι...
    Βοήθειά μας, λοιπόν! Και είμαι βέβαιη πως αυτός ακούει και τους δικούς μας χτύπους, -πώς αλλοιώς;

    Καλό μας βραδάκι!

    ReplyDelete
  11. έμαθα πολλά απο όσα γράφεις Βασιλική μας,
    αλλά και από τα μηνύματα που αφήσατε όλοι σας, γιατί όσα ελάχιστα γνώριζα ήταν μέσα απο ανθολόγια στα εφηβικά μου χρόνια.έψαξα να τον γνωρίσω και σαν ζωγράφο και βρήκα μόνο ένα έργο του ("χέρια",τέμπερα σε χαρτί) στην εξής διεύθυνση:
    http://web.auth.gr/teloglion/general/collection/p6.el.html
    αν μπορώ να τον ερμηνεύσω σωστά,δείχνει ιμπρεσιονιστής και χρησιμοποιεί την τεχνική του πουαντιγισμού(ή ντιβιζιονισμος) που ξεκίνησε ο Σερά.
    όσο κι αν έψαξα για άλλο του έργο δεν βρήκα τίποτα.αλλά γιατί να μού κάνει εντύπωση όταν δεν υπάρχουν στις ελληνικές ιστοσελίδες παρα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χερού,έργα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα..
    (εύχομαι και ελπίζω να σου πηγαίνουν όλα καλά)

    ReplyDelete
  12. @Ερμία μου, δύσκολο να ερμηνέψει κανείς την ζωγραφική του Πεντζίκη. Είναι ένα σύστημα από όσο ξέρω επινοημένο από τον ίδιο που στηρίζεται σε αντιστοιχία γράμματος-χρώματος-αριθμού και πάλι με βάση την προσωπική του αίσθηση που κάθε φορά τον οδηγεί να χρησιμοποιεί για παράδειγμα ένα άλλου τύπου κίτρινο από αυτό που η αυτή αντιστοιχία του υποδεικνύει. Σαφώς και έχει κουκίδες αλλά με τίποτα δεν εντάσσεται στο ρεύμα του ιμπρεσσιονισμού. Μάλλον, γενικώς δεν εντάσσεται. Το ζήτημα είναι μεγάλο.

    Αλλά σε καμιά εικοσαριά μέρες θα επανεκδοθεί το βιβλίο του Αλέξανδρου Κοσματόπουλου από τις εκδόσεις Μυγδονία: "Λόγος εις Νίκον Γαβριήλ Πεντζίκη". Εκεί μέσα ο συγγραφέας έχει ξεχωριστό κεφάλαιο για την ζωγραφίκή του κυρ Νίκου κι έτσι θα μάθουμε περισσότερα. Σου προτείνω επίσης να ρίξεις μια ματιά σε κανένα βιβλιοπωλείο γιατί πολλά από τα βιβλία του έχουν -ασπρόμαυρα βεβαίως- εξώφυλλα έργων του.

    Άντε τώρα, καληνύχτα μας όμορφη!

    ReplyDelete
  13. Aντιγραφω απο το αφιερωμα που ειχε κανει η Καθημερινη στο ενθετο
    ΄΄επτα ημερες΄΄της Κυριακης 2-3-1997
    στον Ν.Γ.Πεντζικη.
    Το κειμενο το γραφει ο φιλος του ζωγραφος Ανδρεας Φωκας και εχει τιτλο
    ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ
    Ερχωμαι απο εναν ωραιο περιπατο. Ηλιολουστη μερα.Ποικίλα φοιτά,λουλουδια,πέτρες χρωματιστες,βότσαλα,κοράλια διφορα,
    αχιβάδες.
    Πιο πάνω χώμα βυσσινί, βουνα και λόφοι.Ανοιγματα ουρανου βαθειά γαλαζια.
    Τοιχωματα παλιων εκκλησιών κι αλλού
    χαλασματα τοίχων.
    Περιβολοι κοιμητηρίων φτωχών μ΄ευτελη τσιγκινα φαναρια.
    Σταυροί σιδερένιοι ή σανιδένιοι
    παντού.
    Μαργαρίτες πολλων χρωμματων.
    Περασα κι απο τόπους ανασκαφών
    αρχαίων ερειπίων.
    Κι απο βυθους θαλασσών, βασιλεια μυστηριωδη,κόσμοι αλλιωτικοι.
    Πηγα μακριά, μου φανηκε, σ΄αλλες εποχες. Προσωπα και πραματα που καποια ειδικη μνήμη φερνει στο νου.
    Κι αλλα παλι που αμυδρα και πολύ θολα φαίνονται.
    Κι άλλα παλι που ουτε φαίνονται ούτε λεγονται.
    Ειμαι μπροστα σε μια ζωγραφια του
    Νικου Γαβριήλ Πεντζίκη.

    Καλο βραδυ σε οοολους,
    να ειματε ολοι καλα,
    και να εχουμε την εχη του
    κυρ-Νικου.

    ReplyDelete
  14. Εξαιρετικού το κείμενο του Ανδρέα Φωκά, μοναδικό... τα λέει όλα με ακρίβεια και αίσθημα...
    Ένα μεγάλο ευχαριστώ πρώτα στον Ανδρέα που μας άφησε παρακαταθήκη ένα τέτοιο κείμενο για μια ζωγραφιά του Πεντζίκη που εικονίζει και όλο τον κόσμο του συνάμα...

    Κι ένα δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ σε σένα Δημήτριε για την αντιγραφή του που μας δώρισες...

    Και βέβαια όπως ακριβώς το λες:
    να έχουμε όλοι την ευχή του κυρ Νίκου!

    ReplyDelete
  15. Το πιο ωραίο πουλί είναι το Άλμπατρος!

    ReplyDelete
  16. Με γλαφυρό τρόπο περιγράφει κάτι που γίνεται τόσες και τόσες φορές.
    Ακόμα κι η πιο σκοτεινή ψυχή, αν ανοίξει τα μάτια της μπορεί να δει το Φως. Υπάρχει παντού, αλλά τα μάτια αυτά τα κλείνουμε.

    ReplyDelete
  17. @Μενέλαε, καλή σου μέρα. Δεν το έχω δει το πουλί που λες, αλλά θα το γυρέψω.

    ReplyDelete
  18. @Έτσι είναι @Sot. Ας καατήσουμε το θετικότερο της πρότασής σου. Υπάρχει παντού το Φως. Τα υπόλοιπα, λίγο πολύ είναι στο χέερι μας νομίζω -ευτυχώς όχι όλα! Καμιά φορά παίρνει πρωτοβουλία και το Φως, ερήμην μας... Στον αγώνα μας, λοιπόν! Άμποτε να ξεστραβωθούμε κάποτε...

    ReplyDelete
  19. O Menelaos kati allo thelei na pei nomizo. Malon anaferetai sto "The rime of the ancient marineer" tou Coleridge, kai sto Alabtros poy emfanizetai mesopelaga. Sosta?

    ReplyDelete
  20. Πολύ ιδιαίτερη και η γραφή και η ζωγραφική του Πεντζίκη. Ιδιαίτερη και προσωπική. Σα να σου κλείνει το μάτι, προκαλώντας σε να της αφιερώσεις χρόνο κι όχι να την ξεπετάξεις ξεφυλλίζοντας τις σελίδες ή προσπερνώντας γρήγορα τα σχέδια... Ειλικρινά είναι πολύ ξεχωριστή αυτή η ευκαιρία που μας δίνεις να γνωρίσουμε τους συγγραφείς και τα έργα τους. Κι είναι και μια υπέροχη προτροπή. Άντε να δω πότε θα τα πούμε από κοντά... Την καλημέρα μου σου στέλνω κι ευχές για ένα όμορφο και δημιουργικό Σαββατοκύριακο.

    ReplyDelete
  21. Καλοί μου φίλοι,
    φεύγω σε λίγο για ένα ωραίο ταξίδι.
    Κάθε ταξίδι για μένα είναι μια στάση ανεφοδιασμού.
    Και το εξωτερικό ταξίδι, αυτό που κάνει καταρχάς το σώμα μας, και πολύ περισσότερο το εσωτερικό, αυτό της ψυχής μας.
    Αφήνω πίσω μου μια καληνύχτα σαν κείμενο που πριν από καιρό είχε διημοισιευτεί στο μπλοκ Πρόσωπα του Άρη Δαβαράκη κι ένα μουσικό κομμάτι του φίλου Σαλονικιού, Γιώργου Καζαντζή.
    Κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα πόσο καρατά ένα ταξίδι. Γι' αυτό, σας χαιρετώ με αγάπη, εύχομαι καλή αντάμωση κι αν αργήσω να γυρίσω -εξωτερκώς ή εσωτερικώς- κανείς να μην βάλει με το νου του κακό. Κανείς να μην ανησυχήσει για μένα. Όλα είναι καλά, όλα φωτεινά και όλα πορεύονται.

    Να είστε καλά και η σκέψη μου θα είναι κοντά σας.

    ReplyDelete

Σχόλια