Τὴν Παρασκευή, στέλνεται ὁ Ἰησοῦς δέσμιος ἀπὸ τὸν Καϊάφα στὸν τότε ἡγεμόνα τῆς Ἰουδαίας Πόντιο Πιλάτο.
Αὐτός, ἀφοῦ Τὸν ἀνέκρινε μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ ἀφοῦ ὁμολόγησε δύο φορὲς ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀθῶος, ἔπειτα, γιὰ νὰ εὐχαριστηθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι, τὸν καταδικάζει σὲ θάνατο• καὶ ἀφοῦ τὸν μαστίγωσε σὰν δραπέτη δοῦλο τὸν Δεσπότη τῶν ὅλων, Τὸν παρέδωσε γιὰ νὰ σταυρωθεῖ.
Ἀπὸ ’κει καὶ πέρα ὁ Ἰησοῦς, ἀφοῦ παραδόθηκε στοὺς στρατιῶτες, γυμνώνεται, φοράει κόκκινη χλαμύδα, στεφανώνεται μὲ ἀκάνθινο στεφάνι, κρατάει κάλαμο σὰ σκῆπτρο, προσκυνεῖται χλευαστικά, φτύνεται καὶ χτυπιέται στὸ πρόσωπο καὶ στὸ κεφάλι. Μετά, φορώντας πάλι τὰ ροῦχα του καὶ βαστάζοντας τὸ Σταυρό, πηγαίνει πρὸς τὸν Γολγοθά, τὸν τόπο τῆς καταδίκης καὶ ἐκεῖ, γύρω στὴν Τρίτη ὥρα τῆς ἡμέρας, σταυρώνεται μεταξὺ δύο ληστῶν, βλασφημεῖται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν πάει στὸν Γολγοθὰ μαζί του, μυκτηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς, ποτίζεται ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μὲ ξύδι ἀνακατεμένο μὲ χολή.
Γύρω στὴν ἐνάτη ὥρα, ἀφοῦ βγάζει πρῶτα φωνὴ μεγάλη, καὶ λέει: «Τετέλεσται», ἐκπνέει «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», τὴν ὥρα κατὰ τὴν ὁποία σφάζονταν, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, ὁ πασχαλινὸς ἀμνός, ὁ ὁποῖος καθιερώθηκε ὡς ἔθιμο στοὺς Ἰουδαίους, προτυπώνοντας τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό, πρὶν ἀπὸ 1043 χρόνια.
Τὸ δεσποτικὸ αὐτὸ θάνατο καὶ ἡ ἄψυχη κτίση, πενθώντας, τὸν τρέμει καὶ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὸ φόβο ἀλλὰ ὁ Δημιουργός της κτίσεως ἀκόμα καὶ ὅταν εἶναι νεκρός, λογχίζεται τὴν ἀκήρατη πλευρά Του καὶ ρέει ἀπ’ αὐτὴ αἷμα καὶ νερό.
Τέλος, κατὰ τὴ δύση τοῦ ἡλίου, ἔρχεται ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθείας καὶ ὁ Νικόδημος μαζὶ μὲ αὐτόν, καὶ οἱ δύο κρυφοὶ μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ, ἀποκαθηλώνουν ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τὸ πανάγιό του διδασκάλου σῶμα, τὸ ἀρωματίζουν, τὸ τυλίγουν μὲ καθαρὸ σεντόνι καὶ ἀφοῦ τὸ ἔθαψαν σὲ καινούργιο τάφο, κυλοῦν στὸ στόμιο τοῦ μεγάλο λίθο.
Αὐτὰ τὰ φρικτὰ καὶ σωτήρια πάθη τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμε σήμερα καὶ εἰς ἀνάμνηση αὐτῶν παραλάβαμε ἀπὸ ἀποστολικὴ διαταγή, τὴ νηστεία τῆς Παρασκευῆς.
Τὸν δι’ ἡμᾶς Σταυρωθέντα, δεῦτε πάντες ὑμνήσωμεν·
αὐτὸν γὰρ κατεῖδε Μαρία ἐπὶ τοῦ ξύλου, καὶ ἔλεγεν·
Τὸν ἴδιον Ἄρνα, ἡ ἀμνὰς θεωροῦσα πρὸς σφαγὴν ἑλκόμενον,
ἠκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ’ ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα·
Ποῦ πορεύῃ Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχὺν δρόμον τελεῖς;
μὴ ἕτερος γάμος πάλιν ἐστὶν ἐν Κανᾷ;
Κᾀκεὶ νῦν σπεύδεις, ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσης;
συνέλθω σοι Τέκνον, ἢ μείνω σοι μᾶλλον,
δός μοι λόγον Λόγε, μὴ σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνὴν τηρήσας με·
σὺ γὰρ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ, τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν,
τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ῥαπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν, καὶ τὸν θάνατον,
ἃ δι’ ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο,
Βαλὼν ὁ Λῃστὴς κλεῖδα τό, Μνήσθητί μου.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια