Το σπαράγγι και παραβολή των δέκα παρθένων

Παρατηρώντας τα φυτά έρχονται στο νου οι ψυχές των ανθρώπων.
Άλλες παχύφυτες, άλλες καλλωπιτικές, εύοσμες ή άοσμες, ανθοφορούσες ή με πλούσιο φύλλωμα. Πόες, θάμνοι, δέντρα. Με ρίζες βθιές ή ρηχές. Μονοετείς -τουλάχιστον ως προς την επίγεια ζωή τους- ή πολυτετείς έως αιωνόβιες. Αειθαλείς ή φυλλοβόλες. Θερμοκηπίων, εσωτερικών χώρων, κήπων, αγρών, δασών. Άλλες ανθεκτικές στο κρύο κι άλλες εύθραυστες. Ξηρικές ή υδροχαρείς. Ταπεινές ή περήφανες.


Παρατηρώντας το σπαράγγι στη γλάστρα έρχεται στο νου η παραβολή των δέκα παρθένων.
Το σπαράγγι έφτασε στα δυο μέτρα κι εκεί σταμάτησε. Εδώ και χρόνια στην ίδια γλάστρα, αναπτύχθηκε όσο του ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί. Εφόσον τα φυτά δεν διαθέτουν το αυτεξούσιο, υπόκεινται στην εξουσία του ανθρώπου που τα διατηρεί, κι απ' αυτόν "περιμένουν" τη σχετική μέριμνα. Η μέριμνα προϋποθέτει τη σχέση: παρατηρητικότητα, βούληση, γνώση και μόχθο. Ένα φυτό στην ίδια γλάστρα δεν διαφέρει και πολύ από την καλλιέργεια μιας και μόνον αρετής, όπως για παράδειγμα της παρθενίας. Οι μωρές παρθένες έφτασαν να επιτύχουν μια από τις ύψιστες αρετές, αλλά άφησαν τις άλλες, όπως αυτήν της ελεημοσύνης, κι έτσι έμειναν έξω του Νυμφώνος, όπως μας λέει η σχετική παραβολή.


Οι ρίζες του σπαραγγιού μεγάλωσαν τόσο ώστε γέμισαν τη μεγάλη γλάστρα, την κατέλαβαν ολοκληρωτικά. Αντικατέστησαν όλο το χώμα και έτσι, μη έχοντας άλλη τροφή, το φυτό έπαψε να αναπτύσσεται. Αν και έφτασε πολύ ψηλά, αν περνούσε κι άλλος καιρός, χωρίς κάποια βοηθητική παρέμβαση, ήταν καταδικσσμένο να πεθάνει.


Ως προς την κηπουρική, η μόνη λύση ήταν να βγει ολόκληρο το φυτό από τη γλάστρα, να αφαιρεθεί το μεγαλύτερο μέρος της ρίζας του, που ήταν πλέον μετασχηματισμένη σε ξύλα σκληρά, να μπει καινούριο χώμα και λίγο λίπασμα, ώστε να ξαναπάρει και πάλι μπρος.


Ως προς την πνευματική διαδικασία, το νέο χώμα και το λίπασμα συνίστανται στην καλλιέργεια και άλλων αρετών, ώστε να συνεχίσουμε να αυξανόμαστε ελπίζοντας πως ο ελεήμων Κύριος θα μας δεχθεί στην Επουράνια Βασιλεία Του...