Μ. Παρασκευή 2012

Αν οι Μεγάλες Παρασσκευές της ζωής μου ήτανε κεχριμπαρένιες χάντρες, θα αρμολογούσαν σήμερα ένα κολιέ, ένα κομπολόι, ή μήπως κομποσκοίνι καλύτερα, που θα αριθμούσε τις σαράντα τρεις. Χάντρες σαν χοντρές σταγόνες δακρύων απαράλλακτα ίδιων και συνάμα ολότελα διάφορων. Κόσμημα που στολίζει τον κάθε χρόνο μου κατά μια χάντρα παραπάνω και λιθαράκι πελεκητό από ναούς, ύμνους, λουλούδια και θυμιαμάτα, τοποθετημένο στην ασημένια προθήκη του τάφου του Χριστού.

Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι Βαρδαριου, Ζωοδόχος Πηγή Επταλόφου, Άγιος Δημήτριος Συκεών, Άγιοι Πάντες Σιδηροδρομικού Σταθμού, Άγιος Νικόλαος Ορφανός Άνω Πόλης. Σαράντα τρεις Μεγάλες Παρασκευές σ' αυτούς τους πέντε ναούς της μητέρας μου Θεσσαλονίκης. Παιδί να πηγαινοέρχομαι από τις μυροφόρες στους ιερείς και τα ράσα του μπαμπά, ενήλικη από τις χορωδούς στους ψάλτες. Να μοιράζω λουλούδια στους προσκυνητές τότε και να προσφέρω λουλούδια από τις γλάστρες μου τώρα. Να διαβάζω την ακολουθία από το βιβλιαράκι μη χάσω καμιά λέξη και να κυλά η ακολουθία σαν γάργαρο νερό από στήθους. Να σκύβω το κεφάλι, τότε και τώρα, για να χαρώ σαν μωρό γι' άλλη μια φορά πώς θα με πιτσιλίσει το μύρο που καθώς ακούγεται το "Έρρανον τον τάφο" μοιράζει ο παπάς σ' όλον τον κόσμο και να το νιώθω να κατρακυλά στις ρίζες των μαλλιών, του μυαλού και να φτάνει στις αρτηρίες της καρδιάς μυρώνοντας το αίμα μου. Να ενώνομαι με το ποτάμι του απλού λαού και να ψάλλω με όλο μου το είναι τα εγκώμια. Να μη χορταίνω να ακολουθώ την κηδεία των κηδείων, να μετέχω στην πλέον προσφιλή πορεία, να νιώθω μια κουκίδα χρυσόσκονης πίσω απ' τα εξαπτέρυγα και το Σταυρό, μπροστά από τον Επιτάφιο που γεροδεμένοι Κυρηναίοι κουβαλούν. Να κοιτάζω πότε πότε ψηλά στα μπαλκόνια τους ευλαβείς ανήμπορους που κρατούν αναμμένο το κερί, να χαζεύω τα παιδιά που σπρώχνονται, γελούν ή μαλώνουν για το ποιο θα κρατήσει το μεγαλύτερο καλάθι με τα περισσότερα λουλούδια, πλάι σε άφωνους, παράφωνους ή καλλίφωνους πιστούς, σε ατίθασα εφηβάκια και καταπονημένους γέροντες, που όλοι, ό, τι κι αν είναι, όπως κι αν τα έφερε η ζωή, είναι εκεί, είναι εδώ, και θέλουν με τον τρόπο τους και τις δυνάμεις τους, να συμμετέχουν. 

Αν δεν συμμετάσχεις στην κηδεία του Θεού σου, πώς θα συμμετάσχεις ύστερα στην Ανάστασή Του;

Η καταπράσινη και ολάνθιστη αυλή του Αγίου Νικολάου είναι κατάμεστη από κόσμο, αναμμένα κεριά, ψυχές φλεγόμενες λιγότερο ή περισσότερο από αγάπη για τον Χριστό. Οι μαυροντυμένες γυναίκες που πολλούς έχουν ήδη κλάψει σε ανάλογες στιγμές, τρέμουνε σύγκορμες. Δε γίνεται να μην περνά από το νου σου ο δικός άνθρωπος που έφυγε. Είναι εκεί, μαζί με τον Θεό Σου. Μαζί με τη Ζωή που σε Τάφο κατατίθεται για να ελευθερώσει κάθε νεκρό από τα δεσμά του θανάτου, να ελευθερώσει κι εμάς τους ζωντανούς από τα πάθη μας και την απελπισία.

Ο Επιτάφιος στέκεται στην εξώθυρα της αυλής και τα πλήθη συρρέουν να περάσουν από κάτω. Λίγοι πιστοί, μαζί τους κι εγώ, μπαίνουμε στον ναό. Ο αγαπημένος μου θα ψάλλει γι' άλλη μια φορά ένα από τα πλέον αγαπημένα μου τροπάρια, ενώ τα μάρμαρα του ναού είναι γεμάτα πέταλα, οι άνθρωποι κάθονται να ξεκουραστούν και σιγομουρμουρίζουν τα δικά τους κι ο ιερέας περιμένει στο Ιερό ήσυχα μέχρι να μπει ξανά ο Επιτάφιος και να πάρει το Σώμα του Κυρίου για να το τοποθετήσει και πάλι στην Αγία Τράπεζα. 

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Ήδη προχωρούμε για την Ανάσταση. Καρδιοχτύπι. "Τον ήλιο κρύψαντα", ακούω, και την προφητεία του Ιεζεκιήλ ακούω, που προφητεύει την Ανάσταση. 

Αύριο με το καλό, όπως μου συμβαίνει εδώ και σαράντα τρία χρόνια, το κεχριμπαρένιο κόσμημα, κομπολόι ή μήπως κομποσκοίνι καλύτερα, θα μεταμορφωθεί σε μαργαριταρένιο. 

Καλή Ανάσταση!