Ο Προφήτης Ηλίας μου

Πήγε κάποτε μια μοναχή στον Γέροντα Σωφρόνιο του μοναστηριού στο Έσσεξ και του είπε:

Γέροντα ήρθε ένα μικρό παιδί και με ρώτησε αν στον ουρανό θα έχει παιχνίδια, ποδήλατα, αυτοκινητάκια και κούνιες...

Κι εσύ τι του απάντησες, τη ρώτησε ο Γέροντας.

Απάντησα πως δεν θα έχει... είπε με συστολή η μοναχή.

Στεναχωρέθηκε πολύ ο Σωφρόνιος. Έπρεπε να του πεις πως όχι μόνο παιχνίδια και ποδήλατα θα έχει και ό, τι άλλο τραβά η ψυχή του, αλλά θα έρχεται κι ο Προφήτης Ηλιας με το άρμα του να το πηγαίνει βόλτα στον ουρανό!

Κάπως έτσι ήταν αυτός ο διάλογος που δεν θυμάμαι σήμερα με ακρίβεια μιας και μου τον είχε διηγηθεί κάποτε ο αδερφός μου και δεν γνωρίζω αν απαντάται σε κάποιο απ' τα γραπτά του Σωφρονίου για να τον αναζητήσω και να τον αντιγράψω επακριβώς.

Αν από παιδί με ήλκυαν μια φορά οι άγιοι, ο Προφήτης Ηλίας με ήλκυε δυο φορές, να μην πω πολλές παραπάνω. Ήμουνα στο Δημοτικό, ίσως στην Τετάρτη ή στην Πέμπτη τάξη όταν τον ζωγράφισα με μολύβι σ' ένα χαρτί, έτσι όπως είναι στην εικόνα καθισμένος μπροστά στο βράχο να κοιτάζει μακριά. Τον ένιωθα λίγο σαν παππού μου, γιατί τον ένα παππού μου δεν τον γνώρισα αφού ούτε η μάνα μου πρόλαβε να τον γνωρίσει, και τον άλλο τον έχασα τόσο νωρίς που δεν τον θυμάμαι διόλου. Ναι, αυτή ήταν η πρώτη ζωγραφιά αγίου που έκανα και η δεύτερη με μολύβι ήταν του Κολοκοτρώνη. Κάπου πρέπει να βρίσκονται και οι δυο μες στα κιτάπια μου. Ήταν πολύ καλές και νομίζω πως τις κράτησα.

Όταν πήγαινα κατασκήνωση με την οργάνωση της Οσίας Ξένης στη Χρυσοπηγή των Σερρών συνήθως έπεφτε και η γιορτή του Προφήτη τις μέρες εκείνες, καλή ώρα σαν σήμερα. Μας ξυπνούσαν χαράματα κι ανεβαίναμε πεζοπορία στο βουνό. Αν και δεν ήθελα να ξυπνώ τόσο νωρίς, εκείνη τη μέρα πεταγόμουν κι έτρεχα πασιχαρής. Μου άρεσαν πάντα οι οδοιπορίες και τα αρώματα των χόρτων της διαδρομής, μα πιο πολύ απ' όλα αγαπούσα εκείνο το εκκλησάκι στην κορφή του βουνού και διψούσα να συναντήσω τον άγιο στην εικόνα του που ποτέ δε χόρταινα να κοιτώ σαν παλιά φωτογραφία δικού μου ανθρώπου.

Κι άλλοτε τύχαινε τις μέρες εκείνες να μην είμαι στην κατασκήνωση, αλλά να παραθερίζω μ' ένα άτεκνο φιλικό ζευγάρι των γονιών μου που μ' έπαιρνε μαζί του κάθε καλοκαίρι για λιγες μέρες, να ξαλαφρώσουν λίγο από το βάρος των πολλών παιδιών οι δικοί μου, να χαρεί ένα παιδί που αγαπούσε πολύ το ζευγάρι, να περάσω κι εγώ ωραία σαν μοναχοπαίδι που έχει όλη την προσοχή πάνω του, κάτι άγνωστο και ιδιαίτερα προνομιακό για ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας που ήμουνα. Από μικρό φευγάτο μέχρι σήμερα. Όλα τα καλοκαίρια της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας έφευγα από την οικογένεια. Όταν, λοιπόν, έβρεχε στο παραθεριστικό μας θέρετρο, βγαίναμε στο μπαλκόνι και μου έλεγε η καλή μου η κυρά Δέσποινα: κάτσε και περίμενε Βασούλα να δεις τον Προφήτη Ηλία που θα περάσει με το άρμα του μόλις κοπάσει η βροχή. Κι εγώ καθόμουν και περίμενα με τις ώρες. Έτσι εξασκήθηκα λίγο στην υπομονή, γιατί ήμουν πάντοτε πολύ ανυπόμονο παιδί. Ανυπόφορα ανυπόμονο και για τους άλλους και για τον εαυτό μου. Είναι αλήθεια πως ποτέ δεν τον είδα, αλλά αυτό δε μ' απογοήτευε κιόλας. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα τον δω κι ακόμα τον περιμένω.

Να με πάρει με το άρμα του και ν' αρχίσει να με γυρνά στους ουρανούς. Να καλπάσουμε πάνω απ' τα σύννεφα, πάνω απ' τις λύπες του κόσμου, πέρα απ' το θάνατο. Ν' ανταμώσουμε τα πουλιά που πετούν ψηλά και τους αγγέλους. Να φτάσουμε μέχρι τον Ήλιο δίχως να πάρουμε φωιτά σαν τον Ίκαρο, αφού από φωτιά είναι το άρμα του αγίου καμωμένο. Να με οδηγεί ο Προφήτης όπου λαχταρά η καρδιά μου, γιατί αυτός ξέρει τι λαχταρώ. Και να μην το χορταίνω το ταξίδι. Να μην τελειώνει. Να μην φτάνει ποτέ σ' ένα τέρμα. Να μη σταματά ποτέ σε κανένα σταθμό.

Αυτά θυμήθηκα σήμερα κι αυτά γι' άλλη μια φορά επιθύμησα διαβάζοντας τον βίο του Προφήτη Ηλία στο blog του aera patera, κι είπα έτσι απλά να τα γράψω. Βοήθειά μας ο Μέγας Προφήτης κι άμποτε ν' ανταμώσουμε μια μέρα να χαρούμε το παιχνίδι...