Ο άνθρωπος της Κρίσης

Κάθε τι που ζούμε μας διαμορφώνει. Όταν δε μια κατάσταση επιτείνεται μέσα στο χρόνο και ταυτόχρονα αφορά μεγάλο πλήθος ανθρώπων, τότε η διαμόρφωση αυτή αποτελεί ένα καθολικό γεγονός και αποκτά μαζικά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά. Ένα ερώτημα είναι τι άνθρωπο διαμορφώνει η ίδια η Κρίση. Ένα άλλο ερώτημα είναι τι άνθρωπο διαμορφώνουν όλοι όσοι διαχειρίζονται την Κρίση ή έχουν αναλάβει να μας ενημερώνουν γι’ αυτήν.

Το πρώτο ερώτημα αφορά στο πώς κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται και βιώνει το γεγονός της Κρίσης μέσα στην καθημερινότητά του. Αυτό αποτελεί την ατομική του εμπειρία και την προσωπική του στάση. Το δεύτερο ερώτημα αφορά στο πώς καθοδηγούνται οι μάζες μέσω των κυβερνήσεων, των μαζικών μέσων ενημέρωσης, αλλά και των μαζικών κινητοποιήσεων, από κάποιους “ειδήμονες” που τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν ακόρεστα και επαγγελόμενοι το εν λόγω ζήτημα εισβάλλουν στην προσωπική μας εμπειρία καθορίζοντας την προσωπική μας στάση.

Παρόλο που τα δύο ερωτήματα είναι πολύ διαφορετικά και μέχρι ενός σημείου και ανεξάρτητα, οι απαντήσεις συμπλέκονται και η διαμόρφωση του ανθρώπου χάνει το προσωπικό της στίγμα καθώς η μαζική παρέμβαση έχει έναν ιδιαίτερα επιθετικό χαρακτήρα και δύναμη που ξεπερνά τα όρια της όποιας σθεναρής αντίστασης του μεμονωμένου ατόμου.

Πάντοτε η κοινωνία επηρέαζε το άτομο, εδώ όμως πρόκειται για κάτι διαφορετικό. Αυτοί που διαχειρίζονται την Οικονομία, τα ΜΜΕ και τις πορείες στους δρόμους, θέλουν πάση θυσία να στρέψουν τη σκέψη και το βλέμμα μας αποκλειστικά στο γεγονός της Κρίσης. Το αποδεικνύει ο τεράστιος όγκος άρθρων και εκμπομπών σε παγκόσμιο επίπεδο. Ωσάν να μην υπάρχει κανένα άλλο θέμα στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου ή όλα τα άλλα να είναι επουσιώδη, μοιάζει οι διαχειριστές της παγκόσμιας κοινότητας να εφήυραν επιτέλους ένα ζήτημα που να μας αφορά όλους, ένα κοινό παιχνίδι που δε θα παίζουν πλέον μόνοι τους αλλά θα μας έχουν όλους μαζί τους. Τι άνθρωπο όμως θέλουν μαζί τους; Έναν ισότιμο συμπαίκτη στη σκακιέρα τους ή μήπως έναν απονευρωμένο θεατή στην αρένα που έχτισαν;

Η Κρίση από μόνη της παρέχει την ελευθερία στον άνθρωπο να την αντιμετωπίσει όπως νομίζει. Άλλος μπορεί να πέσει σε απόγνωση κι άλλος να επαναπροσδιοριστεί δημιουργικά. Να επανεξετάσει την καταναλωτική του μανία και τις επιλογές του. Να καλλιεργήσει την υπομονή και την αλληλεγγύη του προς τους άλλους. Να στρέψει το βλέμμα του από τις υλικές αξίες προς τις άυλες. Να δει το παρόν του υπό το φως μιας πνευματικής προοοπτικής. Τη ζωή του μέσα από το πρίσμα του θανάτου. Να οδηγηθεί στην αναζήτηση της ομορφιάς που ευημερεί πεισματικά ερήμην οικονομικών όρων.

Γιατί η εξουσία της παγκόσμιας κοινότητας μας στερεί αυτήν την ελευθερία; Ποια είναι η σκοπιμότητα όλης αυτής της λυσσαλέας διαρκούς ενημέρωσης που οι περισσότεροι αν και δεν κατανοούμε βρισκόμαστε δέσμιοι να παρακολουθούμε;

Η ίδια η Κρίση δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν μας. Αυτή είναι η αλήθεια που εν τέλει διατυπώνω. Ο κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς στο ότι ασχολούμαστε αποκλειστικά μ’ αυτήν και μάλιστα με τον τρόπο που επιλέγουν κάποιοι. Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στο ότι πέφτουμε μέσα στις οικονομικές τρύπες που άνοιξαν, και που στο κάτω κάτω αφού έπεσε όλος ο κόσμος ας πέσουμε κι εμείς, αλλά στο ότι απαιτούν από μας να βιώσουμε το γεγονός της πτώσης ως απόλυτη δυστυχία για την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κι έτσι είτε βγαίνοντας στο Σύνταγμα είτε μένοντας στα σπίτια μας, είμαστε το ίδιο απελπιστικά δυστυχείς.

Η επανάσταση όμως ήταν πάντα μέσα μας, όχι έξω μας. Η ζωή μας δεν ταυτίστηκε ποτέ με την οικονομια κι ας επηρεαζόταν απ’ αυτήν έως ένα βαθμό. Η δημιουργικότητα και η χαρά μας, οι στιγμές της δυστυχίας ή της ευτυχίας μας δεν είχαν και δε θα έχουν ποτέ στον πυρήνα τους οικομικούς όρους. Ακόμα κι αν χάσουμε όσα με κόπους αποκτήσαμε, μπορούμε να κρατήσουμε ανέγγιχτες τις μεγαλύτερες δυνάμεις μας. Αυτές που μας κάνουν ανθρώπους κι αυτές που θα μας οδηγήσουν σε νέα τοπία, ενδεχομένως και σε νέα υλικά αποχτήματα.

Οφείλουμε ν’ αντισταθούμε. Το οφείλουμε καθένας στον εαυτό του. Όλους αυτους που θέλουν να μας νεκρώσουν ψυχικά και πνευματικά πρέπει να τους αφήσουμε χωρίς θεατές και ψηφοφόρους. Να τους εγκαταλείψουμε μόνους στην αρένα τους να βγάλουν τα μάτια τους, πτροτού βγάλουν τα δικά μας. Να δραπετεύσουμε κρυφά από τον προσανατολισμό στον οποίο μας στρέφουν φορώντας μας παρωπίδες. Ας κάνουν ό, τι θέλουν. Έτσι κι αλλιώς ό, τι θέλουν κάνουν, δεν μας ρωτούν. Προς τι να τους κολσκεύουμε με την αφοσίωσή μας;

Είναι μικρή η ζωή. Πολύ μικρή για να μην τη ζήσουμε ή για να επιτρέψουμε να μας την νεκρώσουν. Και η ζωή είναι έξω από όλο αυτό το έρημο τοπίο που μας προσφέρουν κραυγάζοντας “η Τροία έπεσε!”. Η Τροία, ανόητοι, αλώνεται από μέσα. Ας διαφυλάξουμε λοιπόν “το μέσα μας”.

Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr