Με είχαν καλέσει να πάω χθες το απόγευμα σ' έναν παιδικό σταθμό της Θεσσαλονίκης να τους πω ένα παραμύθι για να κλείσει η χρονιά τους μ' αυτό. Είχα καιρό να κάνω μια ανάλογη παρουσίαση κι αυτό είναι αλήθεια πως μ' έβγαλε απ' τους ρυθμούς των ημερών όπου καταδύομαι συχνά απνευστί στα τρίσβαθα νερά της ψυχής μου. Με άγχωσαν μάλλον και λίγο οι ηλικίες αυτές που δεν τις συναναστρέφομαι συχνά. Έπεσα να κοιμηθώ μια στάλα το μεσημέρι να ξεκουραστώ πριν πάω, αλλά ο ύπνος δεν με καταδεχόταν. Πέντε λεπτά μόνο μ' έκλεψε και μου χάρισε ένα όνειρο.
Ήμουν λέει σ' έναν παιδικό σταθμό. Καθόμασταν έξω σε μια αυλή, -όπως έγινε και στην πραγματικότητα δυο ώρες μετά το όνειρο-. Ανάμεσα στα δίχρονα, τρίχρονα, τετράχρονα και πεντάχρονα ήταν ένα παιδάκι φανερά μεγαλύτερο, θα 'ταν πάνω κάτω έξι εφτά. Είχε τα μάτια μαύρα και το βλέμμα τους βαθύ. Τρυπούσε το είναι μου σαϊτα ευθύβολη στα μύχια της ύπαρξής μου. Κοιταχτήκαμε ώρα πολλή δίχως να μιλούμε, ώσπου στο τέλος μου είπε:
να κοιτάζεις πάντα μπροστά και δεξιά. Μπροστά και δεξιά, εκεί, στην Πρωταπριλιά...
Αυτά μου είπε το μικρό παιδί και ξύπνησα σα μαγεμένη. Έμοιαζαν με αποκάλυψη τα λόγια του που αν και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω, ωστόσο ειρήνευσαν την καρδιά μου και την γλύκαναν περίσσια.
Πήγα στη γιορτή των παιδιών και μαζί τους ιστόρησα τα Χάρτινα όνειρα, αλλά τους διάβασα και το επόμενο μουσικό παραμύθι που θα βγει με το καλό το φθινόπωρο και τώρα εικονογραφεί η αγαπημένη μου Κατερίνα Βερούτσου. Όλα τα μωρά ήταν γλυκύτατα και οι δασκάλες τους τόσο ζωντανές, ορεξάτες και φιλότιμες που με συγκίνησαν.
Μα έφυγα κρατώντας μέσα μου περισσότερο απ' όλα, το βλέμμα ενός παιδιού που κάθονταν δεξιά μπροστά μου και ήταν ολοφάνερα μεγαλύτερο από τ' άλλα. Είχε τα μάτια μαύρα και το βλέμμα τους βαθύ. Τρυπούσε το είναι μου σαϊτα ευθύβολη στα μύχια της ύπαρξής μου. Κοιταχτήκαμε ώρα πολλή μέσα στον ξύπνιο μας. Δεν είπε τίποτα. Και πότε πότε χαμήλωνε το βλέμμα σαν από ντροπή που είχε έρθει και στον ύπνο μου και το αναγνώρισα. Ούτε μία λέξη δεν είπε. Μα ήταν εκεί. Ήταν πράγματι εκεί. Το γλυκό αυτό παιδί και τα παράξενα λόγια του που μόνο μέσα στο όνειρο κατάφερε να διατυπώσει...
Σίγουρα η δασκάλα του θα ξέρει τί ιστορία κουβαλάει αυτό το παιδί. Ίσως την άλλη φορά αν θέλεις να του χαρίσεις τα χάρτινα όνειρα ή κάτι άλλο. Αν κουβαλά πόνο θα χαρεί που κάποιος το σκέφτηκε.
ReplyDeleteΕσύ Βασιλική μου ξέρεις καλύτερα τα παιδιά από όλους μας. Με τα βιβλία σου μιλάς στις ψυχές τους. Αυτό το παιδί μου έφερε στο νου το κορίτσι από το παραμύθι της μουσικής: δεν έβλεπε αλλά έβλεπε και αγαπούσε τα πάντα. Ποιός άραγε τί χάρισμα θα έδωσε ο Θεός και σε αυτό το παιδί για το οποίο μας γράφεις...
Καλό Μήνα. Πολύ Ωραίο και Βγάζει και μία Γλυκύτητα.
ReplyDelete