Νῦν ἀπολύεις...

Νομίζω πως ήμουν στη β΄ γυμνασίου. Είχαμε στα θρησκευτικά καθηγητή έναν ιερέα, συγχωρεμένο πια, γνωστό του πατέρα μου και γείτονα. Μας έβαλε διαγώνισμα και μέσα στις ερωτήσεις είχε και μία που ζητούσε να γράψουμε τη φράση του προφήτη και Θεοδόχου Συμεών «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα…». Παρόλο που είχα προσπαθήσει πολύ να το μάθω απέξω δεν τα είχα καταφέρει. Πάντα αποστήθιζα δύσκολα. Η αποστήθιση για μένα απαιτούσε υπέρμετρη προσπάθεια που προφανώς δεν την είχα κάνει. Έτσι απάντησα: «Νυν απολεύεις κτλ. κτλ…». Ο καθηγητής μού έβαλε 18, βαθμός που μάλλον θεωρήθηκε ντροπιαστικός για τους γονείς μου στο μάθημα των θρησκευτικκών. Έτσι, η μαμά μου ήρθε στο σχολείο και ρώτησε τον ιερέα-καθηγητή γιατί μου έβαλε τέτοιο βαθμό. Εκείνος της απάντησε: Ε, παπαδιά μου, με το κτλ. κτλ. δεν παίρνεις 20…

Η στενάχωρη τότε αυτή ιστορία είναι απ’ αυτές που με τα χρόνια γίνονται χαριτωμένες και διασκεδαστικές. Τη θυμόμαστε καμιά φορά με τη μαμά και γελάμε. Τι χαζά πράγματα κάνουμε σαν παιδιά…

Χθες βράδυ πήγαμε αγρυπνία στον έξοχο ναό του Οσίου Δαυίδ, τη γνωστή μονή Λατόμου. Ακούγοντας την ευχή του προφήτη Συμεών που γιορτάζει σήμερα, συγκινήθηκα. Πρώτη φορά ένιωσα πόσο συγκλονιστική θα ήταν αυτή η στιγμή για τον ίδιο. Να βαστάς στην αγκαλιά σου βρέφος Αυτόν που βαστάει τα σύμπαντα. Τι άλλο μπορείς να πεις εκτός απ’ αυτό που είπε ο σεβάσμιος γέρων ιερεάς; Τώρα μπορείς να με πάρεις, Θεέ μου… είδα το σπλάχνο σου, τον Σωτήρα του κόσμου… Έτσι είναι… Αν αξιωθείς να ζήσεις τον Χριστό είσαι και έτοιμος να φύγεις απ’ αυτήν τη ζωή και να τρέξεις κοντά του, να είσαι πάντα κοντά Του… στην ατέλειωτη Άνοιξη, το Έαρ της ζωής…

Και θυμάμαι πάντα τέτοια μέρα και τον αείμνηστο π.Ανανία Κουστένη που μας έλεγε: να επικαλείστε τον προφήτη Συμεών, μην τον ξεχνάτε, έχει μεγάλη παρρησία στον Θεό, τον κράτησε στην αγκαλιά του…

Ας έχουμε τις ευχές και μεσιτείες του Θεοδόχου Συμεών και της προφήτιδος Άννης που ήταν κι αυτή εκεί παρούσα και αναγνώρισε το Θείο Βρέφος…