Αγία Αικατερίνη (εικόνα τέμπλου του ζωγράφου Ραλλη Κοψιδη)

https://aerapatera.wordpress.com/2022/11/25/αγία-αικατερίνη-εικόνα-τεμπλο/

Ο αργόσχολος, πλησίον -Soren Kierkegaard

Είναι απερίγραπτα θλιβερό αυτό που μου συμβαίνει. Αισθανόμουν απέραντη ευχαρίστηση να ζω με τους απλούς ανθρώπους, αυτή την αγνοημένη τάξη του «χριστιανικού κράτους». Δίνω ένα παράδειγμα από τα τόσα που έχω. Μια γυναίκα που πουλά φρούτα στην πλατεία έχει μια γριά μάνα την οποία χαιρετώ κάθε πρωί. Πόσο την ευχαριστεί να την καλημερίζει ένας κύριος και να συζητά μαζί της!

Το κράτος χρειάζεται αργόσχολους σαν κι εμένα για να αντισταθμίζει τις σκανδαλώδεις αδικίες του. Όταν όλοι κυνηγούν τις υψηλές επαφές, ποιος νοιάζεται για τον απλό άνθρωπο;

Ο αργόσχολος ενεργεί ως σύνδεσμος με τους απλούς ανθρώπους. Πόσο εμψυχώνει την ταπεινή κοινωνική τάξη, που περιμένει ορθή στις αίθουσες αναμονής χωρίς το δικαίωμα διαμαρτυρίας, να συναντά στον δρόμο έναν που μπορεί να του ανοίξει την καρδιά της, έναν που έχει εκατό μάτια για τα βάσανά της - και αυτός ο ένας ήμουν εγώ, και μάλιστα ένας διανοούμενος. Ακόμα κι αν το κίνητρό μου ήταν η μελαγχολία, δεν παύει να είναι χριστιανισμός.

Όμως τώρα αναγκάζομαι να τους αγνοήσω για να μην καταντήσω σαν τον τρελο-Μάγιερ που τον περιπαίζανε στον δρόμο. Να τι συμβαίνει όταν ο Τύπος αναλαμβάνει να μορφώσει τους απλούς ανθρώπους, όταν μας κρίνουν τα παιδαρέλια. Ένας έξυπνος νεαρός^* που με άκουγε με την προσήλωση του μαθητή σήμερα έχει τρεις χιλιάδες συνδρομητές όταν εγώ έχω πενήντα αναγνώστες.

Ωστόσο, όταν κάποτε με καταλάβουν, ο σκοπός μου θα συγκινήσει και τον πιο σκληρόκαρδο. Σκοπός μου είναι ο απλός άνθρωπος, και ας τον υπερασπίζομαι από το δώμα της καλλιέργειας. Δεν είναι οι καλλιεργημένοι εκείνοι που αδικούν τους φτωχούς αλλά αυτοί που οι φτωχοί θαυμάζουν και τους αφήνουν να τους κατευθύνουν.

 * Κάποιος δημοσιογράφος, εκδότης περιοδικού της εποχής.

Soren Kierkegaard

* Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου

Ο κουρασμένος της ηδονής - Β. Π. Μεσσολογγίτης

IX

Βραδιάζει...

Τὸ σκοτάδι μᾶς κλείνει τὰ μάτια.

Τὰ πράγματα σὰν νὰ μᾶς πλησιάζουν.

Μαζὶ μὲ τὸ φῶς ποὺ λείπει

σβῆσαν κι οἱ ἀγαθὲς προθέσεις τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ εὐεργέτης γίνεται κλέφτης

κι ὁ πατέρας διαφθορέας.

Ἡ κακία πηδάει ἀπὸ στέγη σὲ στέγη

καὶ κατασταλάζει στὶς καρδιὲς ὅπου ἀνακατεύεται μὲ τὸ φθόνο.

Μόνο στὴν ἐξοχή, στὴν ἔρημη ἐξοχὴ

ὁ ἀγέρας φυσάει κατακάθαρος.

Ἕνα τέτοιο σκοτεινὸ βράδυ,

ποὺ ἡ θάλασσα ἀγριεμένη ἦταν

κι ἡ λύσσα της ξέσπαζε σ’ ἄσπρους ἀφρούς,

ποὺ γυάλιζαν στὶς κορφὲς τῶν κυμάτων,

κι ὁ ἀγέρας βούιζε μὲς στὶς στοὲς τῶν μεγάρων

καὶ τὰ ζῶα τρομαγμένα τρέχανε παντοῦ

τσαλαπατώντας ἀδιάκριτα τὸ πλούσιο σπαρτό

(λὲς κι ὅλα ἔχουν ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν καταστροφή),

κάποιο μικρὸ φῶς περίτρεξε πάν’ ἀπ’ τὰ σκότη.

Ἕνα φῶς π’ ἁπλώθηκε σιγὰ σιγὰ

κι ἔπιασεν ὅλο τὸν οὐρανό...

Κι ὕστερα γεννήθηκε τὸ Θεῖο τέκνο.

(Τρεῖς σταυροὶ φαντάξανε στὸ Γολγοθά.

῾Ο μεσαῖος ἦταν πιὸ ψηλὸς ἀπ’ τοὺς ἄλλους.)

Σκιὲς μεγάλων λευκῶν φτερῶν ἁπλώθηκαν παντοῦ,

καὶ γλυκὰ τραγούδια γεμίσαν τὶς ἐρημιὲς

καὶ τὴ θάλασσα.

Οἱ ναυτικοὶ γονάτισαν καὶ δοξάσανε τὴ δύναμη

ποὺ τοὺς ἔσωσ’ ἀπ’ τὴν τρικυμία, ποὺ κόπασε,

καὶ ποὺ τώρα τοὺς γλυκαίνει τ’ αὐτιὰ μὲ μουσική.

Τὰ ζῶα γυρίσαν ἥσυχα, σὰ μαγεμένα, στοὺς κυρίους τους.

῾Ο ἀγέρας ὅμως ξακολουθάει νὰ βουίζει,

σὰν ἄγρια ἀπειλὴ στὴν ἀσωτία

μὲς στὶς στοὲς τῶν μεγάρων.

(Μόνο οἱ πολιτεῖες κλείσανε τὶς μεγάλες πύλες τους.

Καμιὰ ἀπ’ τὶς εὐλογίες τοῦ ἄσπιλου νέου δὲν ἔφτασ’ ὣς αὐτές.)

Βράδιασε...

Τὸ σκοτάδι μᾶς ἔκλεισε πιὰ τὰ μάτι

Ένα σημαντικό φιλολογικό εύρημα, η πρώτη (1926), άγνωστη έως σήμερα, συλλογή που έχει γραφεί σε ελεύθερο μοντερνιστικό στίχο, και μια διεισδυτική μελέτη της Αλεξάνδρας Σαμουήλ, για το ειδικό βάρος που το έργο αυτό κατέχει κατά τη μεταβατική εποχή των έντονων ζυμώσεων και κραδασμών πριν από το οριστικό πέρασμα στον ελεύθερο στίχο, συνθέτουν το δίπτυχο του βιβλίου που θα σας περιμένει στα βιβλιοπωλεία από τη Δευτέρα.