Του Σαραντάρη και άλλων πουλιών...

Κάθε θάνατος πονάει... μα κάποιοι θάνατοι πονούν λίγο παραπάνω...

Και σήμερα τιμούμε τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για μια πατρίδα ελεύθερη, για μένα και για σένα που οι λέξεις "θυσία" και "πατρίδα" είναι ακατανόητες στην εποχή της εαυτοκρατίας... Αύριο, ποιος ξέρει, όταν θα 'χουν ξεθωριάσει ολότελα οι κόπιες των ντοκυμαντέρ και οι φωτογραφίες του '40 και θα μένουν λαμπερές οι δικές μας σέλφι από τις παρελάσεις, να βρεθούν κάποιοι να πουν ανόητους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους πάνω στα χιονισμένα βουνά κυνηγώντας ένα όνειρο που ζύμωσαν από το αίμα τους και τη σάρκα τους...

Μπαίνω στη βιβλιοθήκη να δανειστώ ένα βιβλίο, ζητώ να ανοίξω νέα καρτέλα, με ρωτά η βιβλιοθηκονόμος: για να σας ανοίξω καρτέλα θα πρέπει να σας ρωτήσω πώς αυτοπροσδιορίζεστε, άρσεν ή θηλυ; Ορίστε; ρωτώ έκπληκτη. Μου επαναλαμβάνει την ερώτηση. Μακρυγιάνης, απαντώ. Ορίστε, με ρωτά αυτή τη φορά έκπληκτη εκείνη. Α, ρε, Μακρυγιάννη, να 'ξέρες γιατί το τζάκισες το χέρι σου... λέω και φεύγω δίχως να ανοίξω καινούργια καρτέλα και δίχως να δανειστώ κανένα βιβλίο που προϋποθέτει έναν αυτοπροσδιορισμό που ουδόλως με αυτοπροσδιορίζει...

Αιωνία η μνήμη του πουλιών που πέταξαν για άλλους ουρανούς...

Β.Ν

........................

"Εγώ που οδοιπόρησα με τους ποιμένες της Πρεμετής" ....

--------------------------------------------------------------------

Ένα "άσμα" αντι-ηρωικό και πένθιμο για τον νεαρό σπουδαίο ποιητή και φιλόσοφο, που πολέμησε στην Αλβανία.

---------------------------------------

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ (1908-1941)

--------------------------------------

Σημαντικός ποιητής, της γενιάς του ’30, με ένα μέλλον που διαγραφόταν λαμπρό. Πολέμησε στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού μετώπου, αρρώστησε από τύφο και πέθανε ύστερα από την επιστροφή του στην Αθήνα, το 1941.

Γράφει για εκείνον ο Ελύτης στα "Ανοιχτά Χαρτιά":

Θέλω αυτή τη στιγμή απροκάλυπτα να καταγγείλω το επιστρατευτικό σύστημα που επικρατούσε την εποχή εκείνη και που, δεν ξέρω πώς, κατάφερε να κρατήσει όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων στα Γραφεία και στις Επιμελητείες και να ξαποστείλει στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της. Ήταν σχεδόν μια δολοφονία. Διπλωματούχος ιταλικού πανεπιστημίου - ο μόνος ίσως σε ολόκληρο το στράτευμα-, θα μπορούσε να ΄ναι περιζήτητος σε οποιαδήποτε από τις Υπηρεσίες που είχαν αναλάβει την αντικατασκοπεία, ή την ανάκριση των αιχμαλώτων. Αλλά όχι. Έπρεπε να φορτωθεί το γυλιό και τον οπλισμό των τριάντα οκάδων, για να χαθεί παραπατώντας μες στα χιονισμένα φαράγγια ένας ακόμη ποιητής, ένας ακόμη αθώος στο δρόμο του μαρτυρίου".

Και συνεχίζει:

"Φαίνεται ότι πέρασε φρικτές ώρες. Τα χοντρά μυωπικά του γυαλιά, που χωρίς αυτά δεν μπορούσε να κάνει βήμα, τά 'χασε μέσα στην παραζάλη. Φώναζε «βοήθεια» στους άλλους φαντάρους , αυτός ο Χριστιανός φώναζε «αδέλφια» και τ' "αδέλφια" τον κοροϊδεύανε, τα πιο αδίστακτα βαλθήκανε κιόλας να του κλέβουνε κουβέρτες, μάλλινα, οτιδήποτε χρήσιμο μπορούσε ο δόλιος να κουβαλεί. Απόμεινε σαν το κατατρεγμένο πουλί μέσα στην παγωνιά. Χωρίς να βαρυγκομήσει. Χωρίς να ξεστομίσει έναν πικρό λόγο. Περήφανος, μ' ένα σώμα ελάχιστο και μια μεγάλη ψυχή, που τον κράτησε όσο που να τραγουδήσει ακόμη λίγο: «Εγώ που οδοιπόρησα με τους ποιμένες της Πρεμετής».

ΠΑΛΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ…, Γ. Σαραντάρης

Πάλι ο ουρανός ανοίγει εδώ την Πύλη

Πάλι σηκώνει τη σημαία

Εμείς μπαίνουμε χωρίς φόβο

Τα μάτια τα πουλιά μαζί μας μπαίνουν

Αστράφτει η πολιτεία αστράφτει ο νους μας

Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει

Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες

Κορυδαλλοί στους όρθρους ακουμπάνε

Στις λεμονιές άγγελοι χορτάτοι

Είναι αηδόνια που παντού ξυπνάνε

Φλογέρες παίζουν έντομα βουίζουν

Είναι τραγούδια η στάχτη των νεκρών

Και οι νεκροί κάπου αναγεννιούνται πάλι

Ολούθε μάς μαζεύει ο Θεὸς

Έχουμε χέρια καθαρὰ και πάμε.

Δημοσιεύτηκε από τον Γιάννη Παπαδάτο

https://www.facebook.com/profile.php?id=100082296993190