Εκείνο - Τάσος Λειβαδιτης

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά

σε πλημμυρίζει ολάκαιρο

η νοσταλγία του ανέκφραστου

– σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,

που φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,

μια μέρα μακρινή, λιόλουστη

– και θέλεις να τη θυμηθείς

κι όλο ξεφεύγει.

Τα μάτια σου γεμίζουν τότε άπονα

θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.

Ή ίσως κι από δάκρυα.

Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.

Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,

φιμωμένο και γιγάντιο,

Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

•.

Ε κ ε ί ν ο

| Ποιήματα 1958-1964 | Τ. Λειβαδίτης |