Τρεις μέρες τώρα βαστά η γιορτή.
«Βίος ανέορτος, μακρά οδός απανδόχευτος», είπε ο αρχαίος συγγενής μας. Και ήξερε ποςύ καλά τι έλεγε. Ένα πανδοχείο περίμενε για αιώνες η ανθρωπότητα. Να ξαποστάσει, να καταλλαγιάσει, να πάρει μια ανάσα. Είχαν γιορτές πολλές αναμφισβήτητα και οι αρχαίοι παππούδες μας. Αλλά πάντα κάτι τους έλειπε και το αισθάνονταν. Ίσως τελικά να τους έλειπε ο πανδοχέας. Πόσο ανακουφιστικό και ικανοποιητικό να είναι ένα πανδοχείο χωρίς τον νοικοκύρη του; Δεν φαντάστηκαν βέβαια τότε, πως το πρώτο γνήσιο πανδοχείο θα ήταν μια φάτνη σε μια σπηλιά. Ούτε και μπορούσαν βέβαια να διανοηθούν πως ο πανδοχέας θα ήταν ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού. Εδώ ο ουρανός με τους αγγέλους του δεν το φαντάστηκαν, θα το φαντάζονταν το ανθρώπινο γένος; Μα από τη μέρα που ο Μεσσίας θεμελίωσε το πανδοχείο του στη γη και προσλαβάνοντας ανθρώπινη σάρκα το κατοίκησε και το ανέλαβε μέχρι της συντελείας των αιώνων, αναρίθμητοι άνθρωποι τον αγάπησαν και άλλοι τόσοι έγιναν μόνιμοι κάτοικοί του που τόσο αγάπησαν τον Πανδοχέα Χριστό που τον μιμήθηκαν, ενώθηκαν μαζί του κι έγιναν άγιοι. Κι έτσι τα πανδοχεία του κόσμου αυξήθηκαν, πλήθυναν, αναρίθμητα έγιναν.
Και η ζωή των ορθοδόξων άλλαξε τη ρήση του αρχαίου συγγενή μας, γιατί η ζωή τους όλη έγινε ένα πανδοχείο και μια γιορτή. Χριστούγεννα και Πάσχα έγινε.
Στην εκκλησία του αγίου Νικολάου του Ορφανού (δλδ. των ορφανών) τρεις μέρες τώρα βαστά η γιορτή. Δεν γνωρίζω ποιος αγιασμένος νους σκέφτηκε τα δύο παρεκκλήσια του ναού να δοθούν στην αγία Βαρβάρα και στον άγιο Σάββα αντίστοιχα, αλλά ο νους αυτός που το ενεπνεύστηκε και το πραγμάτωσε, είχε οπωσδήποτε θεία έμπνευση. Έτσι εδώ και τρεις μέρες ο ναός πανηγυρίζει. Εδώ και τρεις μέρες πλήθη κόσμου συρρέουν να τιμήσουν τους μεγάλους αγίους, με αποκορύφωμα την γιορτή του αγίου Νικολάου. Για τρεις μέρες πήραμε κι εμείς οι λαϊκοί μια μικρή γεύση από αυτό που ζουν οι μοναχοί στα μοναστήρια τους, καθημερινά εσπερινός και θεία λειτουργία. Αντάμωμα με τον Χριστό, τους αγίους του και τους ανθρώπους του. Δεν περιγράφεται με λέξεις η τριήμερη γιορτή. Δεν περιγράφεται με λέξεις η ουράνια χαρά της παρουσίαςς των αγίων. Μέσα στην παγωνιά, γιαγιάδες και παππούδες, μεσήλικες, νέοι και παιδιά και πλήθος ιερέων του Θεού με τον επίσκοπό μας, και χορός νέων ιεροψαλτών και τροπάρια υψηλής ποίησης και αρωματικά θυμιάματα, φλογίτσες κεριών για όλους όσους αγαπήσαμε και αγαπούμε και για εκείνους που δεν έχουν κανέναν να εύχεται γι’ αυτούς. Ίνα εν ώσιν.
Κι έτσι ενώνεται ο κόσμος. Έτσι θεραπεύονται οι ασθενείς μας υπάρξεις και τα διαχωρισμένα μας σπλάχνα ενώνονται και πάλι. Γιατί η Εκκλησία δεν σώζει μ’ αυτό που κάνει ή μ’ αυτό που λέει. Σώζει μ’ αυτό που είναι. Κι αυτό το αισθάνεσαι μέχρι το μεδούλι της ύπαρξης όταν αποφασίσεις πως είσαι κι εσύ μέλος της, έστω κι ένα νυχάκι της μικρό, μια τόση δα τριχούλα στο σώμα της το πάγκαλο.
Αγαπούμε τους πρωταθλητές αγίους μας. Τους θαυμάζουμε και τους τιμούμε. Τους προσκυνούμε και υποκλινόμαστε στην πίστη και τον αγώνα τους, στα μαρτυρικά τους στεφάνια. Αυτοί μας οδηγούν. Μας δείχνουν τον δρόμο. Είναι οι οδοδείχτες και οι συνοδοιπόροι μας. Προστάτες, οδηγοί, σύμμαχοι, θεράποντες, προστρέχουν με θέρμη στις ανάγκες, στις θλίψεις, στα πένθη, στις αδυναμίες μας. Είναι το χάδι μας, η παρηγοριά μας, οι δάσκαλοί μας. Το καθημερινό μας πανδοχείο σε μια ζωή που γίνεται ολοένα σκληρότερη, σε μια καρδιά που καθένας κουβαλά και τόσο εύκολα παχαίνει και σκληραίνει και γίνεται απάνθρωπη αν έστω και για λίγο λοξοκοιτάξεις και χάσεις τον δρόμο και χάσεις και τα πανδοχεία της. Τα αγιασμένα αυτά πανδοχεία της που όλα ανεξαιρέτως οδηγούν στο Πανάγιο πανδοχείο της ταπεινής σπηλιάς του Ταπεινού Κυρίου μας.
Είθε οι μεγάλοι άγιοι των ημερών μας να μας χαρίζουν την ευχή τους και την αδιάλειπτη πρεσβεία τους στον Τριαδικό Θεό μας.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια