Labels

Friday, May 21, 2010

Αποχαιρετώντας έναν άγγελο που τον έλεγαν Πολύκαρπο




Χαράματα Παρασκευής 21ης Μαϊου 2010, Κωνσταντίνου και Ελένης, άφησε την πνοή του ο Πολύκαρπος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, μετά από ισχυρό εγκεφαλικό επεισόδιο που έπαθε την περασμένη Κυριακή. Το προηγούμενο βράδυ του Σαββάτου ήπιε το κρασάκι του στο δωμάτιό του στη Σχολή Τυφλών παρέα με τους αγαπημένους του φίλους, τον Βασίλη και τον Στέλιο. Ήταν χαρούμενος, πολύ χαρούμενος, και όταν διαπίστωσε πως είχε τελειώσει το κρασί είπε στον Στέλιο πως αύριο πρέπει οπωσδήποτε να πάει ν' αγοράσει καινούριο μπουκάλι. Λίγο μετά έπαθε το εγκεφαλικό, εντελώς αιφνίδια και χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα υγείας. Είχε κάνει όλες τις γνωστές και συνήθεις εξετάσεις που έδειχναν έναν κατάγερο άνθρωπο στην ηλικία των εβδομήντα τεσσάρων χρονών.

Πέμπτη πρωί πληροφορήθηκα το εγκεφαλικό του. Ήταν μεγάλο το αιμάτωμα, είπε ο γιατρός, και σε περίπτωση που θα συνερχόταν θα έμενε σε αναπηρική καρέκλα. Είναι οι περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να ευχηθείς, δεν τολμάς να το πεις, να το εξωτερικεύσεις, δεν τολμάς ούτε να το σκεφτείς. Τυφλός, κωφός και σε αναπηρικό καροτσάκι; Ήταν πολύ για να το ευχηθείς. Το βράδυ πριν κοιμηθώ και καθώς προσευχόμουν, μ' έναν τρόπο ακατανόητο ένιωθα πως φεύγει και τη λύπη συνόδευε η χαρά. Το πρωί είδα την αναπάντητη κλήση του κοινού μας φίλου και κατάλαβα πως ο Πολύκαρπος είχε ήδη φύγει. Μιλήσαμε με τον φίλο και το επιβεβαίωσε.

Πέρασα αμέσως μετά την δουλειά μου από τη Σχολή Τυφλών. Είχε έρθει ο αδερφός του, από την Κρήτη και ήθελα να τον γνωρίσω και να μάθω και κάτι τις περισσότερο από όσα ήδη γνώριζα γι' αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο, στον οποίο αφιέρωσα ένα κεφάλαιο στο βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", και που πολύ αγάπησα. Δεν τον βρήκα τον αδερφό του, έτρεχε για τις τελευταίες εκκρεμότητες, έμαθα όμως από φίλους του τα παρακάτω, που δεν γνώριζα και νομίζω πως έχει νόημα να καταθέσω.

Η οικογένειά του, πρόσφυγες από το Ικόνιο στη Δράμα. Γεννιέται πρώτα η μεγάλη αδερφή, μετά δεύτερος ο Πολύκαρπος και μετά από οχτώ χρόνια o αδερφός του. Τον πατέρα τους τον σκοτώνουν οι Βούλγαροι. Λίγο μετά, υπολογίζουμε γύρω στα εφτά του, ο Πολύκαρπος, που ήταν ένα υγιέστατο παιδί, παθαίνει μηνιγγίτιδα. Χάνει την όραση και την ακοή. Πάνω που κατακτά τον λόγο, χάνει και τον λόγο. Μέσα στις συνθήκες των πολέμων, της φτώχιας και της ανημπόριας, της φοβερής ανέχειας, και ποιος ξέρει για πόσους άλλους λόγους, η μητέρα τους αφήνει την μεγάλη κόρη ψυχοκόρη σε μια οικογένεια, τον Πολύκαρπο σ' ένα ίδρυμα της Δράμας, πιθανόν ορφανοτροφείο, και φεύγει για την Κρήτη όπου μάλλον έχει κάποιους συγγενείς εκεί απ' την πατρίδα, μόνον με τον μικρό γιο της, στον οποίο δεν αναφέρει καθόλου την ύπαρξη του μεγαλύτερου αδερφού του.

Αυτός θα μάθει για τον αδερφό του μονον όταν έρχεται η ώρα να πάει στον στρατό. Τότε, προκειμένου να υπηρετήσει μειωμένη θητεία ως προστάτης οικογένειας, του το λέει η μητέρα του. Κάνει τη θητεία του και μόλις τελειώνει, επισκέπτεται αμέσως τη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης. Έχει κλείσει το ίδρυμα της Δράμας και γύρω στο 1946-7 έχει ανοίξει η Σχολή Τυφλών στην οποία κάποιος άγνωστος άνθρωπος μεριμνά να μεταφερθεί αμέσως ο Πολύκαρπος. Όσο ζούσε στο ίδρυμα της Δράμας, η μάνα του φεύγοντας ζήτησε από μια γνωστή της γυναίκα να πηγαίνει πότε πότε και να τον επισκέπτεται.

Είναι λίγο περισσότερο από δέκα χρονών όταν φτάνει στη Σχολή Τυφλών ο Πολύκαρπος. Χωρίς κανέναν συγγενή, χωρίς φως, χωρίς ακοή, χωρίς γλώσσα. Ένα πανικοβλημένο παιδί. Οι Φιλάνθρωποι, όπως ονομάζονταν αυτοί που την ίδρυσαν, φροντίζουν να έρθει από την Αμερική μια δασκάλα που γνωρίζει το σύστημα των τυφλοκωφών, η οποία αναλαμβάνει τον μικρό Πολύκαρπο και δουλεύει για πολλά χρόνια μαζί του, μαθαίνοντάς του την γλώσσα της αφής, αλλά εκ των υστέρων και το Μπράιγ. Αυτή γίνεται μάνα, αδερφή, φίλη του. Γίνεται η είσοδός του στον κόσμο της επικοινωνίας, της ζωής. Μαθαίνει και τα κεφαλαία γράμματα της αλφαβήτας που σχηματίζει στις παλάμες όσων δεν γνωρίζουν τη γλώσσα του, προκειμένου να επικοινωνεί με όλους. Μαθαίνει επίσης απέξω όλο το εορτολόγιο. Αρκεί να του πεις ένα όνομα, ακόμα και το πιο ασυνήθιστο και να σου πει πότε ακριβώς γιορτάζει. Μεγαλώνοντας εκπαιδεύεται στην τέχνη του αργαλειού και γίνεται μεγάλος μάστορας. Ξεχωρίζει τις χρωματιστές κλωστές από την αφή. Έτσι διαμορφώνεται στον άνθρωπο-αφή. Φτιάχνει περίφημα υφαντά, εκ των οποίων έχω την τύχη να έχω δύο πετσέτες κουζίνας που κάποτε αγόρασε από μια έκθεση της σχολής -όταν η σχολή είχε πλήθος εργαστηρίων που κατόπιν διακόπηκαν-, ο φίλος μου Αποστόλης που μου τα χάρισε. Από αυτή τη δουλειά συνταιοδοτείται.

Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μιλήσω γι' αυτήν την τεράστια φυσιογνωμία, την ανυπέρβλητη προσωπικότητα, αυτόν τον άνθρωπο που ήταν όλος φως και χαρά, χιούμορ, φροντίδα και μέριμνα για όλους τους τυφλούς της σχολής και πολύ παραπάνω για τα μικρά παιδιά. Η τρομακτική του αντίληψη δεν περιγράφεται. Μπορούσες να τον κάνεις σβούρα, όπως μου περιέγραφε ένας φίλος του, και στο τέλος να σε οδηγήσει εκεί που ήθελες χωρίς να χάσει καθόλου τον προσανατολισμό του. Σηκωνόταν χαράματα και έφτιαχνε τους καφέδες για τους φίλους του, βάζοντας τον δείχτη του χεριού στο σωστό σημείο για να αντιλαμβάνεται πότε φουσκώνει. Ξύριζε και κούρευε τους τυφλούς κι αν κανείς κουνιόταν έδινε και καμιά σφαλιάρα έχοντας πλήρη επίγνωση της επικυινδυνότητας του ξυραφιού. Ο ίδιος ήταν πάντα κοκέτης, με τα λακόστ του και τα καολλαρισμένα του παντελόνια. Ήταν ο νοικοκύρης της σχολής. Μάζευε τα ξεχαρβαλωμένα καλώδια, επισκεύαζε ό,τι χαλασμένο έπεφτε στην αντίληψή του, άπλωνε και μάζευε τις μπουγάδες και όταν κάποιος τυφλός έχανε κάποιο ρούχο του που πάνω του, όπως όλα, είχε κεντημένο το μονόγραμμά του, ο Πολύκαρπος το έβρισκε.

Όταν  έφτανε το σχολικό για να επιστρέψει τα τυφλά παιδάκια του Δημοτικού στα σπίτια τους,  ήταν πάντα εκεί για να τα παίρνει ένα ένα και να τα βοηθά να ανεβαίνουν τα σκαλιά του λεωφορίου.

Ήταν άρχοντας. Δεν καταδεχόταν να φάει δεύτερη φορά μέσα στη μέρα το ίδιο φαγητό. Το βράδυ αγόραζε κάτι απέξω. Μετά από μια εμφύτευση σκουστικού έφτασε να συλλαμβάνει κάποιες συχνότητες. Αγόρασε ένα κασετοφωνάκι κι άκουγε μουσική, ενώ ξετρελαίνονταν από την τηλεόραση να ακούει τη Βουλή. Του άρεζε πολύ το βαλς και είχε ζητήσει από τον Βασίλη να του το μάθει στο τουμπελέκι. Το έμαθε και το χτυπούσε συχνά μη χάνοντας καθόλου τον ρυθμό και ένιωθε πολύ περήφανος γι' αυτό. Έπαιρνε και τη φυσαρμόνικα του κι έβγαινε στην αυλή. Φυσούσε και χόρευε. Και χαιρόταν πολύ να τον ρωτάς τι ώρα είναι. Άνοιγε το καπάκι του ρολογιού του, ψηλαφούσε τους δείκτες και με φωνή ασυνήθιστη που αν εξοικειωνόσουν μπορούσες να κατανοήσεις τις λέξεις της, σου έλεγε αργά και με πολύ προσπάθεια την ώρα. Η μοναδική δασκάλα του, που δυστυχώς δεν ζει πια, τού είχε διδάξει να βγάζει φθόγγους βάζοντας το χέρι της στο στόμα του και τοποθετώντας τη γλώσσα στις ανάλογες θέσεις. Αυτά τα είδα με τα μάτια μου και τ' άκουσα με τ' αφτιά μου. 

Πριν από δύο χρόνια τον κάλεσα στο σπίτι για φαγητό. Ήταν μια Κυριακή. Ήρθε με τον Βασίλη που γνώριζε την γλώσσα του, κάλεσα και τους φίλους μας και φάγαμε παρέα. Καθόμουν αριστερά του. Σχολίαζε κι έκανε πλάκα, γελούσαμε και ήταν σαν Πάσχα. Όταν διακριτικά και αθόρυβα σηκωνόμουν να φέρω ένα πιάτο, έστρεφε το κεφάλι. Με ένιωθε και μ' αγαπούσε όσο κι εγώ αυτόν.

Έλεγε ο αδερφός του πως τόσα χρόνια που περνούσε μαζί τους τέσσερις μήνες το χρόνο στο νησί, μια φορά δεν γκρίνιαξε, μια φορά δεν παραπονέθηκε για τίποτα. Φρόντιζε πάντα να είναι καθαρός, αθόρυβος, διακριτικός. Όλα του άρεζαν και χαιρόταν πολύ να είναι μαζί τους. Έκανε ό,τι μπορούσε για να δίνει στους άλλους χαρά. Ο αδερφός πονάει ακόμα για την εγκατάλειψη του Πολύκαρπου από την μητέρα τους, παρότι ο ίδιος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του  γι' αυτόν. Θα μπορούσε η κηδεία να γίνει στη Θεσσαλονίκη. Να μην επιβαρυνθεί τα έξοδα και όλη τη φασαρία της μεταφοράς του. Είπε όμως όχι. Πώς θα ξεπληρώσω το χρέος μου στον αδερφό μου; Θα τον πάρω κοντά μου, να τον έχω εκεί. Σε ένα από τα τρία του παιδιά έδωσε το όνομα του Πολύκαρπου.

Πέρσι προσπάθησα να τον γνωρίσω καλύτερα. Βαθύτερα, ας πω. Βρεθήκαμε κάποιες φορές, αλλά σύντομα τον άφησα στην ησυχία του γιατί κατάλαβα πως του έλειπαν μνήμες. Του έλειπαν λέξεις και εικόνες του παρελθόντος. Όταν η συζήτηση έφτανε στα παιδικά του χρόνια μιλούσε για μια έκρηξη και πάθαινε πανικό. Η έννοια του πατέρα δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτόν. Υπήρχαν δυσανπλήρωτα κενά. Κατάλαβα πως τον παιδεύω και δεν το ήθελα. Παρόλο που καιγόταν η καρδιά μου να γράψω ένα βιβλίο γι' αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο, δεν ήταν εφικτό. Η ζωή του θα παραμείνει βουβή και σκοτεινή. Θα παραμείνει μυστική, όπως τη θέλησε ο Θεός.

Η Σχολή Τυφλών σήμερα έχασε τον άνθρωπό της. Τον νοικοκύρη της. Τον αφέντη της. Την ίδια στιγμή βρήκε τον προστάτη της. Οι φίλοι του έχασαν το εφήμερο στήριγμά τους και βρήκαν το παντοτινό. Ο αέρας άλλαξε. Έφυγε από τη ζωή ένας άγγελος. Έφυγε από τον κόσμο μας μια αστραπή που φώτισε ζωές. Έφυγε ήσυχα, όμορφα, ανώδυνα. Ευτυχείς όσοι τους άγγιξε. Ευτυχής κι εγώ που λίγο τον έζησα. Τα τεράστια χέρια του που ήταν σαν τανάλιες, χάιδευαν σαν πούπουλα. Δεν μπορεί να είναι αλλιώτικο το άγγιγμα των αγγέλων. Αυτό είναι. Είμαι βέβαιη. Και τώρα πετάει ο αγαπημένος μας στους ουρανούς. Τώρα είμαι βέβαιη πως όλα τα βλέπει, όλα τα ακούει, για όλα μπορεί να μιλήσει και μεριμνά περισσότερο από ποτέ για όλους όπως και για το "σπίτι" του. Είναι από τις φορές που, όπως ακριβώς συμβαίνει στους θανάτους μικρών παιδιών, έχεις μια βεβαιότητα που δεν επιτρέπει καμιά αμφιβολία. Ο Πολύκαρπος πορεύεται για να σταθεί πλάι στο θρόνο του Δεσπότη Χριστού με όλο του το θάμβος, με όλο του μεγαλείο, όλο το φως που και εδώ εξέπεμπε.

Αιωνία η μνήμη αυτού του τρυφερού σπουργίτη του Θεού...



ΥΓ. Στη φωτογραφία: ο Πολύκαρπος με τον νεαρό φίλο του Μάκη Ρουσoμάνη, που είχε την καλοσύνη να μου τη στείλει και τον ευχαριστώ.

36 comments:

  1. Πραγματικα συγκλονιστικη η ιστορια του ανθρωπου αυτου που η φυση και η κοινωνια αδικησαν τοσο. Ας ειναι αιωνια η μνημη του σε οσους ευτυχησαν να τον γνωρισουν.

    ReplyDelete
  2. Άγγελος, όπως το είπες Βασιλική. Αισθάνομαι και εγώ με τη σειρά μου λίγο τυχερή που έτυχε να μάθω γι αυτόν μέσα από σένα.
    Καλό του ταξίδι!

    ReplyDelete
  3. Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται...
    Συγκλονιστική ανάρτηση, Βασιλική μου...

    ReplyDelete
  4. Ένας τυφλός οξυδερκής, που έβλεπε μακρύτερα και βαθύτερα από μάς!
    Ο γέρο Παΐσιος έλεγε ότι σ' όλους εμάς τους υγιείς σ' αυτή τη ζωή, όταν πάμε στην άλλη, ο Θεός θα μας πεί: "Δεν σας χρωστάω τίποτα. Σας τα έδωσα όσο ζούσατε." Ενώ στους τυφλούς, τους ανάπηρους κλπ., θα πει: Ἐλάτε, ν' απολαύσετε όσα σας χρωστάω από την προηγούμενη ζωή σας".(Φυσικά όλα αυτά είναι σχηματικά, για να αντιληφθούμε με πόση εσωτερική παράκληση και ουράνια ευφροσύνη ανταμείβονται όσοι κάνουν υπομονή και δεν το βάζουν κάτω στις μεγάλες δοκιμασίες.)
    Αυτός να τον αναπαύσει με τους εκλεκτούς Του και σε σένα, Βασιλική, να χαρίζει φωτισμό και δύναμη, να μας προσφέρεις κι άλλες τέτοιες σελίδες.

    ReplyDelete
  5. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Στο γραφειο μου με τον Κυριο Πολυκαρπο Xατζηπαυλίδη...
    Τυφλος,κωφαλαλος,
    τροφιμος στην σχολη τυφλων Θεσσαλονικης απο τα 10 του χρονια εφυγε στις 21/5/2010 σε ηλικια 74 χρ.
    Τον γνωρισα τα 3 τελευταια χρονια και ενιωσα την αγαπη και την καλοσυνη που ειχε...!!!!!
    Και ας μη με ειδε και δε με ακουσε ΠΟΤΕ....
    ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΜΕ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ.ΤΟΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΥΦΛΩΝ ΣΟΦΙΑ ΓΚΙΚΑ...
    ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ΕΚΑΒ !
    ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΛΕΓΑ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ...ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΥ ΛΕΓΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑΤΑ ΟΤΙ ΗΔΗ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕ,ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΜΟΥ...
    ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΜΕ ΤΗΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΓΕ,ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑΙ...
    ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΜΑΘΩ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΩ.
    ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΠΡΟΛΑΒΑ..!!
    ΕΙΧΑ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ.
    Αχ ας ειναι αιωνια η μνημη του.
    -μπραβο Βασιλικη υπεροχη η ιστορια σου.
    φιλικα
    ΜΑΚΗΣ ΡΟΥΣΟΜΑΝΗΣ

    ReplyDelete
  6. Στράτος Βλ.May 22, 2010 at 3:16 PM

    Ως εκπαιδευόμενος στη Σχολή Τυφλών ('95-'96) αντί να του μάθω ... μου μάθαινε!!!
    Είχε την ικανότητα ακουμπώντας ελαφρά το πρόσωπο να αναγνωρίζει ανθρώπους που είχε να δει για χρόνια!!!
    Θυμάμαι που τον είχα καλέσει στο σπίτι μου να φάμε οικογενειακός και δεν υπήρχε ούτε ένα ψίχουλο γύρω από το πιάτο του!!!
    Τι να απαριθμήσω; Τις βόλτες που κάναμε στους Ναούς; Το μερακλίδικο καφέ του;
    Κάποιος έγραψε για το ακουστικό που έβαλε... και αισθάνθηκα σαν να βοήθησα και εγώ τα ελάχιστα στην πορεία της ζωής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μορφασμό ευτυχίας στο πρόσωπό του όταν πήρε το ραδιοφωνάκι και άκουσε μουσική...

    Καλό ταξίδι Πολύκαρπε... δίπλα στους αγγέλους και συ ως ένας από αυτούς!

    ReplyDelete
  7. Καλο ταξιδι πολυκαρπε.......Θα μας βλεπεις, και θα μας ακους, απο εκει πανω!!!!!!

    ReplyDelete
  8. ΑναστασιαMay 22, 2010 at 6:58 PM

    Ο αποχαιρετισμος σου Βασιλικη ειναι συγκλονιστικος και ανταξιος του Πολυκαρπου.Σαν εργαζομενη στη Σχολη Τυφλων ειχα την τυχη να αισθανθω το γεματο αγαπη αγγιγμα του.
    Ειναι αληθεια οτι η Σχολη εχασε τον ανθρωπο της...αλλαξε ο αερας...
    και ιδιαιτερα τωρα που αντιμετωπιζει πολλα προβληματα,τωρα ειχαμε αναγκη την παρουσια του Πολυκαρπου!
    Ειμαι σιγουρη πως απο τον Παραδεισο οπου βρισκεται μας ακουει, μας βλεπει,μας νοιαζεται...

    ReplyDelete
  9. IATAN POLI KALOS ANTHROPOS ADAPOUSE OLUS POU ERXOTAN STIN AVLI AKOMA POU DN SE EVLEPE DN SAKUGE SE ENIOTHE TI THES NA TU PIS ITAN POLI KALOS ANTHROPOSDN TON GNORISA POLI KALA ALA APOSO TON GNORISA TON SIMBATHISA MESA SE ENA XRONO POU ERXOME STIN SXOLI THA THA LIPSI SE OLI TIN SXOLI O POLIKARPOS APOSO KSERO ITAN APO PEDI STIN SXOLI

    ReplyDelete
  10. Ήταν ένας πραγματικά καλός άνθρωπος. Τον γνώριζα από όταν ήμουν πολύ μικρός. Είχα μάθει και τη γραφή του για να επικοινωνώ μαζί του. Κάθε πρωί, όταν όλα τα παιδιά ερχόμασταν στη σχολή για να πάρουμε και όσους έμεναν μέσα και να πάμε στο σχολείο ερχόταν και μας χαιρετούσε. Όποτε τον έυρισκα του έδινα μία "αναφορά" και του έλεγα ότι είμαι καλά, τον ρωτούσα τι κάνει κ.ά. Όλους μας γνώριζε πολύ εύκολα ακουμπόντας μας λίγο πάνω μας. Ήταν πολύ επιμελής και εργατικός και παλαιότερα, όταν υπήρχαν περισσότερες δραστηριότητες ασχολούνταν με πολύ περισσότερα.
    Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

    ReplyDelete
  11. Πολυκαρπε,ηδη μας λειπεις!καλο ταξιδι φιλε !!!

    ReplyDelete
  12. Όταν ψάχνεις το Φως μπορείς να το βρεις και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
    Ο Θεός να τον αναπαύει.

    ReplyDelete
  13. Σε ευχαριστω που εμαθα για τον Πολυκαρπο

    ReplyDelete
  14. Odysseas_my, νομίζω πως η περίπτωση αυτού του ανθρώπου -εκτός των άλλων- μας βάζει μπροστά σε μία ανατροπή των όρων: δίκαιο και άδικο...
    Σ' ευχαριστώ...

    ReplyDelete
  15. Margo μου, το καλό συνήθως είναι κρυμμένο, κάποτε όμως βγαίνει στο φως και αστράφτει...
    Σ' ευχαριστώ...

    ReplyDelete
  16. Artanis μου, συγκλονιστικός άνθρωπος.. Σε φιλώ!

    ReplyDelete
  17. Theo μου, πολύ όμορφα το έλεγε ο Παϊσιος... Πιστεύω το ίδιο... Ξέρεις τι μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση; Πως αυτός ο άνθρωπος δεν ζητούσε τίποτα. Μόνον έδινε... Μεγάλο μάθημα για όλους εμάς τους ξενέρωτους γκρινάρηδες και απαιτητικούς μέχρι αηδίας, αλυσοδεμένους στην απόγνωση πως όλοι μας χρωστούν...

    ReplyDelete
  18. Ευχαριστώ για την συμμετοχή και τον πρώτο Ανώνυμο και τον δεύτερο... και όλους όσους δεν άφησαν ίχνη...

    ReplyDelete
  19. Μάκη μου, και σ' έβλεπε και σ' ακουγε, και σένα και μένα και όλους, ίσως όπως κανείς άλλος στη ζωή μας..
    Ήταν τρομερά έντονη η ανάγκη του για επικοινωνία και θυμάμαι πώς εκνευριζόταν όταν δεν καταλάβαινε ή όταν δεν τον καταλάβαιναν. Δεν καταφέραμε να μάθουμε τη γλώσσα του, κι εγώ όπως κι εσύ, αλλά πήραμε άλλα πράγματα απ' αυτόν που μένουν ανεξίτηλα μέσα μας...

    ReplyDelete
  20. Στράτο, αν αντιλαμβάνομαι σωστά συνετέλεσες με κάποιον τρόπο στην εμφύτευση του ακουστικού του Πολύκαρπου. Ίσως ήταν από τις πολύ μεγάλες στιγμές της ζωής του...
    Εμάνα μ' αναγνώριζε από το άρωμα και από τον γιακά του μπουφάν μου που ήταν χνουδωτός, αλλά και από το πηγούνι και το σβέρκο...
    Σ' ευχαριστώ...

    ReplyDelete
  21. Κι εγώ Αναστασία μου είμαι σίγουρη, όσο κι εσύ...
    Με έχετε κατασυγκινήσει όλοι όσοι έρχεστε και αφήνετε το λιθαράκι σας εδώ γι' αυτήν την μοναδική ψυχή... νομίζω πως πρέπει να ανεβάσω όλα σας τα σχόλια σ' ένα δεύτερο ποστ...
    Την ευχούλα του να έχουμε...

    ReplyDelete
  22. MIXALIS69, νομίζω πως ο ορισμός του καλού ανθρώπου είναι συνώνυμος του Πολύκαρπου, όπως το λες...
    Σ' ευχαριστώ..

    ReplyDelete
  23. Στέφανε, πολύ σ' ευχαριστώ για όλα όσα καταθέτεις... Συμπληρωσες την επιμέλεια και την εργατικότητά του και έχει σημασία...
    Ελπίζω πως η σχολή θα ξαναπάρει μπρος και θα ξαναρχίσουν τα εργαστήρια που έδιναν τόσες διεξόδους στους τροφίμους...

    ReplyDelete
  24. IRMELA, σε καταλαβαίνω...
    Και σ' ευχαριστώ...

    ReplyDelete
  25. Sot μου, έτσι είναι... και ίσως να συμβαίνει και το αντίστροφο... το Φως ψάχνει να φωτίσει το σκοτάδι...

    ReplyDelete
  26. Εκπληκτική ιστορία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

    ReplyDelete
  27. για σου βρε Βασω...καταφερες και με συγκινησες και αξιζε το κοπο...να κατι τετοια αστερια εχει η ζωη και ομορφαινει για μας τους εμπεριστατους πνευματικα και υγιεις σωματικα...νασαι καλα

    Δημ Αιβ...μυτιληνιος

    ReplyDelete
  28. Βασιλική, ξαναδιάβασα σήμερα το κείμενό σου για τον Πολύκαρπο στο "Σε τέμπο κόκκινο". Όπως και με τις νεκρολογίες που διαβάζουμε στις εφημερίδες, μερικούς κοντινούς μας ανθρώπους τους γνωρίζουμε πραγματικά μόλις τους χάσουμε. "Και τα έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών". Ευχαριστούμε, και καλόν Παράδεισο να έχει ο Πολύκαρπος.

    ReplyDelete
  29. Επί δεκαοχτώ χρόνια άκουγα κάθε μέρα τη φωνή του κάτω από το μπαλκόνι μου, επί δεκαοχτώ χρόνια τον έβλεπα κάθε μέρα να κάνει βόλτες μεσα στην αυλή της σχολής, επί δεκαοχτώ χρόνια τον έβλεπα να ετοιμάζει τη βαλίτσα του και να περιμένει να τον πάρουν για διακοπές το καλοκαίρι. Όλοι μου έλεγαν πως δεν μπορούσε να μιλήσει κι όμως εγώ τον άκουγα να μιλάει. Κοινωνικός, φιλικός, γελαστός δεν έχω λόγια να περιγράψω έναν άνθρωπο που ποτέ δε γνώρισα από κοντά, αλλά τον ένιωθα πιο κοντά μου από πολλούς ανθρώπους. Είναι μέρες που δεν τον άκουγα και δεν τον έβλεπα, νόμιζα ότι έφυγε ταξίδι, περίμενα πότε θα ξαναγυρίσει. Εκείνος όμως έφυγε μακριά, πολύ μακριά, και μου άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, γιατί ήταν αυτός που ένιωθα ότι μου έλεγε καλημέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι πάντα όπως σε έβλεπα μεσημέρι καλοκαιριού με το άσπρο σου πουκάμισο και τα μαύρα γυαλιά, να περπατάς γύρω από τη βαλίτσα σου, χειρονομώντας και φωνάζοντας, περιμένοντας να φύγεις για διακοπές, χαιρετώντας τους άλλους που εφευγαν με τον δικό σου τρόπο, επικοινωνόντας μαζί τους με την ψυχή και το χαμόγελο σου.

    ReplyDelete
  30. Βασιλική,
    τον Πολύκαρπο δεν τον ήξερα. Αλλά τόσο ξεχειλίζει η αγάπη σου γι' αυτόν που μου μετέδωσες τη συγκίνηση.
    Νάσαι καλά...

    ReplyDelete
  31. Ellinida, σ' ευχαριστούμε...

    ReplyDelete
  32. Γεια σου βρε Δημήτρη! Σε πεθυμήσαμε πολύ! Μου έδωσες μεγάλη χαρά με την επίσκεψή σου! Φιλιά, φιλιά, φιλιά!

    ReplyDelete
  33. Αντώνη μου, έτσι είναι... για κάποιον λόγο τα διαμάντια είναι κρυμμένα εν ζωή...

    ReplyDelete
  34. Χειροποίητο κόσμημα είναι ολοφάνερο πως έχεις και χειροποίητη καρδιά... σ' ευχαριστούμε για τα ακριβά σου λόγια...

    ReplyDelete
  35. Μπάμπη μου, δόξα τω Θεώ! Ο Πολύκαρπος μοιράζει τώρα αφειδώς καρπούς! Σε φιλώ!

    ReplyDelete

Σχόλια