προσευχή

Μην αρνηθείς

πατρίδα των γαλάζιων κήπων

τον γυρισμό μου

από τα ξένα.

(Η φωτογραφία είναι της Φωτεινής Κ.)

Τι γράφουν όσοι γνώρισαν τον Πολύκαρπο

Μετά τα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτησή μου: Αποχαιρετώντας έναν άγγελο που τον έλεγαν Πολύκαρπο, http://animusanimus.blogspot.com/2010/05/blog-post_21.html θεώρησα χρέος και οφειλή να ανεβάσω σε ξεχωριστό ποστ, όλα όσα έγραψαν οι άνθρωποι που γνώρισαν τον Πολύκαρπο μέσα στη Σχολή Τυφλών. Σας ευχαριστώ όλους θερμά. 

 ΜΑΚΗΣ ΡΟΥΣΟΜΑΝΗΣ said...

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Στο γραφειο μου με τον Κυριο Πολυκαρπο Xατζηπαυλίδη...

Τυφλος,κωφαλαλος,

τροφιμος στην σχολη τυφλων Θεσσαλονικης απο τα 10 του χρονια εφυγε στις 21/5/2010 σε ηλικια 74 χρ.

Τον γνωρισα τα 3 τελευταια χρονια και ενιωσα την αγαπη και την καλοσυνη που ειχε...!!!!!

Και ας μη με ειδε και δε με ακουσε ΠΟΤΕ....

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΜΕ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ.ΤΟΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΝΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΥΦΛΩΝ ΣΟΦΙΑ ΓΚΙΚΑ...

ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ΕΚΑΒ !

ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΛΕΓΑ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΝΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ...ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΥ ΛΕΓΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑΤΑ ΟΤΙ ΗΔΗ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕ,ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΜΟΥ...

ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΜΕ ΤΗΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΓΕ,ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑΙ...

ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΜΑΘΩ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΩ.

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΠΡΟΛΑΒΑ..!!

ΕΙΧΑ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ.

Αχ ας ειναι αιωνια η μνημη του.

-μπραβο Βασιλικη υπεροχη η ιστορια σου.

φιλικα

ΜΑΚΗΣ ΡΟΥΣΟΜΑΝΗΣ

 Στράτος Βλ. said...

Ως εκπαιδευόμενος στη Σχολή Τυφλών ('95-'96) αντί να του μάθω ... μου μάθαινε!!!

Είχε την ικανότητα ακουμπώντας ελαφρά το πρόσωπο να αναγνωρίζει ανθρώπους που είχε να δει για χρόνια!!!

Θυμάμαι που τον είχα καλέσει στο σπίτι μου να φάμε οικογενειακός και δεν υπήρχε ούτε ένα ψίχουλο γύρω από το πιάτο του!!!

Τι να απαριθμήσω; Τις βόλτες που κάναμε στους Ναούς; Το μερακλίδικο καφέ του; 

Κάποιος έγραψε για το ακουστικό που έβαλε... και αισθάνθηκα σαν να βοήθησα και εγώ τα ελάχιστα στην πορεία της ζωής του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μορφασμό ευτυχίας στο πρόσωπό του όταν πήρε το ραδιοφωνάκι και άκουσε μουσική...

Καλό ταξίδι Πολύκαρπε... δίπλα στους αγγέλους και συ ως ένας από αυτούς!

Αναστασια said...

Ο αποχαιρετισμος σου Βασιλικη ειναι συγκλονιστικος και ανταξιος του Πολυκαρπου.Σαν εργαζομενη στη Σχολη Τυφλων ειχα την τυχη να αισθανθω το γεματο αγαπη αγγιγμα του.

Ειναι αληθεια οτι η Σχολη εχασε τον ανθρωπο της...αλλαξε ο αερας...

και ιδιαιτερα τωρα που αντιμετωπιζει πολλα προβληματα,τωρα ειχαμε αναγκη την παρουσια του Πολυκαρπου!

Ειμαι σιγουρη πως απο τον Παραδεισο οπου βρισκεται μας ακουει, μας βλεπει,μας νοιαζεται...

 MIXALIS690 said...

IATAN POLI KALOS ANTHROPOS ADAPOUSE OLUS POU ERXOTAN STIN AVLI AKOMA POU DN SE EVLEPE DN SAKUGE SE ENIOTHE TI THES NA TU PIS ITAN POLI KALOS ANTHROPOSDN TON GNORISA POLI KALA ALA APOSO TON GNORISA TON SIMBATHISA MESA SE ENA XRONO POU ERXOME STIN SXOLI THA THA LIPSI SE OLI TIN SXOLI O POLIKARPOS APOSO KSERO ITAN APO PEDI STIN SXOLI

 Στέφανος said...

Ήταν ένας πραγματικά καλός άνθρωπος. Τον γνώριζα από όταν ήμουν πολύ μικρός. Είχα μάθει και τη γραφή του για να επικοινωνώ μαζί του. Κάθε πρωί, όταν όλα τα παιδιά ερχόμασταν στη σχολή για να πάρουμε και όσους έμεναν μέσα και να πάμε στο σχολείο ερχόταν και μας χαιρετούσε. Όποτε τον έυρισκα του έδινα μία "αναφορά" και του έλεγα ότι είμαι καλά, τον ρωτούσα τι κάνει κ.ά. Όλους μας γνώριζε πολύ εύκολα ακουμπόντας μας λίγο πάνω μας. Ήταν πολύ επιμελής και εργατικός και παλαιότερα, όταν υπήρχαν περισσότερες δραστηριότητες ασχολούνταν με πολύ περισσότερα. 

Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

 IRMELA said...

Πολυκαρπε,ηδη μας λειπεις!καλο ταξιδι φιλε !!!

 χειροποιητο κοσμημα DENI said...

Επί δεκαοχτώ χρόνια άκουγα κάθε μέρα τη φωνή του κάτω από το μπαλκόνι μου, επί δεκαοχτώ χρόνια τον έβλεπα κάθε μέρα να κάνει βόλτες μεσα στην αυλή της σχολής, επί δεκαοχτώ χρόνια τον έβλεπα να ετοιμάζει τη βαλίτσα του και να περιμένει να τον πάρουν για διακοπές το καλοκαίρι. Όλοι μου έλεγαν πως δεν μπορούσε να μιλήσει κι όμως εγώ τον άκουγα να μιλάει. Κοινωνικός, φιλικός, γελαστός δεν έχω λόγια να περιγράψω έναν άνθρωπο που ποτέ δε γνώρισα από κοντά, αλλά τον ένιωθα πιο κοντά μου από πολλούς ανθρώπους. Είναι μέρες που δεν τον άκουγα και δεν τον έβλεπα, νόμιζα ότι έφυγε ταξίδι, περίμενα πότε θα ξαναγυρίσει. Εκείνος όμως έφυγε μακριά, πολύ μακριά, και μου άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, γιατί ήταν αυτός που ένιωθα ότι μου έλεγε καλημέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι πάντα όπως σε έβλεπα μεσημέρι καλοκαιριού με το άσπρο σου πουκάμισο και τα μαύρα γυαλιά, να περπατάς γύρω από τη βαλίτσα σου, χειρονομώντας και φωνάζοντας, περιμένοντας να φύγεις για διακοπές, χαιρετώντας τους άλλους που εφευγαν με τον δικό σου τρόπο, επικοινωνόντας μαζί τους με την ψυχή και το χαμόγελο σου.

(Προσθέτω το παρακάτω που μου ήρθε χθες στο μέηλ μου,, κατόπιν άδειας του γράφοντος.)

Dimitris Chatziantoniou 28 Μαΐου στις 11:50 μ.μ.

- Καλησπέρα Βασιλική..- Μεγάλωσα στό Παπάφειο, στά "ένδοξα" χρόνια του, 1965-1972.Κάθε καλοκαίρι ανεβαίναμε στόν Χορτιάτη, στήν κατασκήνωση τού Ιδρύματος, καί είχαμε ώς φιλοξενούμενο τόν Πολύκαρπο & τόν Σταύρο, από τήν Σχολή Τυφλών..Εχω άπειρες αναμνήσεις καί γεγονότα από τούς δυό τους..Ο Πολύκαρπος μού έμαθε νά εποικοινωνώ μαζί του "γράφωντας" στή χούφτα του...Συγγνώμη-δέν μπορώ νά συνεχίσω-μόλις από τόν τοίχο σου έμαθα γιά τό "ταξίδι" του..Ηταν-είναι ό ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΘΩΟΣ πού γνώρισα..Θά ξαναβρεθούμε Πολύκαρπε, εύχωμαι σάν φίλοι..!!

Αποχαιρετώντας έναν άγγελο που τον έλεγαν Πολύκαρπο

Χαράματα Παρασκευής 21ης Μαϊου 2010, Κωνσταντίνου και Ελένης, άφησε την πνοή του ο Πολύκαρπος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, μετά από ισχυρό εγκεφαλικό επεισόδιο που έπαθε την περασμένη Κυριακή. Το προηγούμενο βράδυ του Σαββάτου ήπιε το κρασάκι του στο δωμάτιό του στη Σχολή Τυφλών παρέα με τους αγαπημένους του φίλους, τον Βασίλη και τον Στέλιο. Ήταν χαρούμενος, πολύ χαρούμενος, και όταν διαπίστωσε πως είχε τελειώσει το κρασί είπε στον Στέλιο πως αύριο πρέπει οπωσδήποτε να πάει ν' αγοράσει καινούριο μπουκάλι. Λίγο μετά έπαθε το εγκεφαλικό, εντελώς αιφνίδια και χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα υγείας. Είχε κάνει όλες τις γνωστές και συνήθεις εξετάσεις που έδειχναν έναν κατάγερο άνθρωπο στην ηλικία των εβδομήντα τεσσάρων χρονών.

Πέμπτη πρωί πληροφορήθηκα το εγκεφαλικό του. Ήταν μεγάλο το αιμάτωμα, είπε ο γιατρός, και σε περίπτωση που θα συνερχόταν θα έμενε σε αναπηρική καρέκλα. Είναι οι περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι να ευχηθείς, δεν τολμάς να το πεις, να το εξωτερικεύσεις, δεν τολμάς ούτε να το σκεφτείς. Τυφλός, κωφός και σε αναπηρικό καροτσάκι; Ήταν πολύ για να το ευχηθείς. Το βράδυ πριν κοιμηθώ και καθώς προσευχόμουν, μ' έναν τρόπο ακατανόητο ένιωθα πως φεύγει και τη λύπη συνόδευε η χαρά. Το πρωί είδα την αναπάντητη κλήση του κοινού μας φίλου και κατάλαβα πως ο Πολύκαρπος είχε ήδη φύγει. Μιλήσαμε με τον φίλο και το επιβεβαίωσε.

Πέρασα αμέσως μετά την δουλειά μου από τη Σχολή Τυφλών. Είχε έρθει ο αδερφός του, από την Κρήτη και ήθελα να τον γνωρίσω και να μάθω και κάτι τις περισσότερο από όσα ήδη γνώριζα γι' αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο, στον οποίο αφιέρωσα ένα κεφάλαιο στο βιβλίο μου "Σε τέμπο κόκκινο", και που πολύ αγάπησα. Δεν τον βρήκα τον αδερφό του, έτρεχε για τις τελευταίες εκκρεμότητες, έμαθα όμως από φίλους του τα παρακάτω, που δεν γνώριζα και νομίζω πως έχει νόημα να καταθέσω.

Η οικογένειά του, πρόσφυγες από το Ικόνιο στη Δράμα. Γεννιέται πρώτα η μεγάλη αδερφή, μετά δεύτερος ο Πολύκαρπος και μετά από οχτώ χρόνια o αδερφός του. Τον πατέρα τους τον σκοτώνουν οι Βούλγαροι. Λίγο μετά, υπολογίζουμε γύρω στα εφτά του, ο Πολύκαρπος, που ήταν ένα υγιέστατο παιδί, παθαίνει μηνιγγίτιδα. Χάνει την όραση και την ακοή. Πάνω που κατακτά τον λόγο, χάνει και τον λόγο. Μέσα στις συνθήκες των πολέμων, της φτώχιας και της ανημπόριας, της φοβερής ανέχειας, και ποιος ξέρει για πόσους άλλους λόγους, η μητέρα τους αφήνει την μεγάλη κόρη ψυχοκόρη σε μια οικογένεια, τον Πολύκαρπο σ' ένα ίδρυμα της Δράμας, πιθανόν ορφανοτροφείο, και φεύγει για την Κρήτη όπου μάλλον έχει κάποιους συγγενείς εκεί απ' την πατρίδα, μόνον με τον μικρό γιο της, στον οποίο δεν αναφέρει καθόλου την ύπαρξη του μεγαλύτερου αδερφού του.

Αυτός θα μάθει για τον αδερφό του μονον όταν έρχεται η ώρα να πάει στον στρατό. Τότε, προκειμένου να υπηρετήσει μειωμένη θητεία ως προστάτης οικογένειας, του το λέει η μητέρα του. Κάνει τη θητεία του και μόλις τελειώνει, επισκέπτεται αμέσως τη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης. Έχει κλείσει το ίδρυμα της Δράμας και γύρω στο 1946-7 έχει ανοίξει η Σχολή Τυφλών στην οποία κάποιος άγνωστος άνθρωπος μεριμνά να μεταφερθεί αμέσως ο Πολύκαρπος. Όσο ζούσε στο ίδρυμα της Δράμας, η μάνα του φεύγοντας ζήτησε από μια γνωστή της γυναίκα να πηγαίνει πότε πότε και να τον επισκέπτεται.

Είναι λίγο περισσότερο από δέκα χρονών όταν φτάνει στη Σχολή Τυφλών ο Πολύκαρπος. Χωρίς κανέναν συγγενή, χωρίς φως, χωρίς ακοή, χωρίς γλώσσα. Ένα πανικοβλημένο παιδί. Οι Φιλάνθρωποι, όπως ονομάζονταν αυτοί που την ίδρυσαν, φροντίζουν να έρθει από την Αμερική μια δασκάλα που γνωρίζει το σύστημα των τυφλοκωφών, η οποία αναλαμβάνει τον μικρό Πολύκαρπο και δουλεύει για πολλά χρόνια μαζί του, μαθαίνοντάς του την γλώσσα της αφής, αλλά εκ των υστέρων και το Μπράιγ. Αυτή γίνεται μάνα, αδερφή, φίλη του. Γίνεται η είσοδός του στον κόσμο της επικοινωνίας, της ζωής. Μαθαίνει και τα κεφαλαία γράμματα της αλφαβήτας που σχηματίζει στις παλάμες όσων δεν γνωρίζουν τη γλώσσα του, προκειμένου να επικοινωνεί με όλους. Μαθαίνει επίσης απέξω όλο το εορτολόγιο. Αρκεί να του πεις ένα όνομα, ακόμα και το πιο ασυνήθιστο και να σου πει πότε ακριβώς γιορτάζει. Μεγαλώνοντας εκπαιδεύεται στην τέχνη του αργαλειού και γίνεται μεγάλος μάστορας. Ξεχωρίζει τις χρωματιστές κλωστές από την αφή. Έτσι διαμορφώνεται στον άνθρωπο-αφή. Φτιάχνει περίφημα υφαντά, εκ των οποίων έχω την τύχη να έχω δύο πετσέτες κουζίνας που κάποτε αγόρασε από μια έκθεση της σχολής -όταν η σχολή είχε πλήθος εργαστηρίων που κατόπιν διακόπηκαν-, ο φίλος μου Αποστόλης που μου τα χάρισε. Από αυτή τη δουλειά συνταιοδοτείται.

Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μιλήσω γι' αυτήν την τεράστια φυσιογνωμία, την ανυπέρβλητη προσωπικότητα, αυτόν τον άνθρωπο που ήταν όλος φως και χαρά, χιούμορ, φροντίδα και μέριμνα για όλους τους τυφλούς της σχολής και πολύ παραπάνω για τα μικρά παιδιά. Η τρομακτική του αντίληψη δεν περιγράφεται. Μπορούσες να τον κάνεις σβούρα, όπως μου περιέγραφε ένας φίλος του, και στο τέλος να σε οδηγήσει εκεί που ήθελες χωρίς να χάσει καθόλου τον προσανατολισμό του. Σηκωνόταν χαράματα και έφτιαχνε τους καφέδες για τους φίλους του, βάζοντας τον δείχτη του χεριού στο σωστό σημείο για να αντιλαμβάνεται πότε φουσκώνει. Ξύριζε και κούρευε τους τυφλούς κι αν κανείς κουνιόταν έδινε και καμιά σφαλιάρα έχοντας πλήρη επίγνωση της επικυινδυνότητας του ξυραφιού. Ο ίδιος ήταν πάντα κοκέτης, με τα λακόστ του και τα καολλαρισμένα του παντελόνια. Ήταν ο νοικοκύρης της σχολής. Μάζευε τα ξεχαρβαλωμένα καλώδια, επισκεύαζε ό,τι χαλασμένο έπεφτε στην αντίληψή του, άπλωνε και μάζευε τις μπουγάδες και όταν κάποιος τυφλός έχανε κάποιο ρούχο του που πάνω του, όπως όλα, είχε κεντημένο το μονόγραμμά του, ο Πολύκαρπος το έβρισκε.

Όταν  έφτανε το σχολικό για να επιστρέψει τα τυφλά παιδάκια του Δημοτικού στα σπίτια τους,  ήταν πάντα εκεί για να τα παίρνει ένα ένα και να τα βοηθά να ανεβαίνουν τα σκαλιά του λεωφορίου.

Ήταν άρχοντας. Δεν καταδεχόταν να φάει δεύτερη φορά μέσα στη μέρα το ίδιο φαγητό. Το βράδυ αγόραζε κάτι απέξω. Μετά από μια εμφύτευση σκουστικού έφτασε να συλλαμβάνει κάποιες συχνότητες. Αγόρασε ένα κασετοφωνάκι κι άκουγε μουσική, ενώ ξετρελαίνονταν από την τηλεόραση να ακούει τη Βουλή. Του άρεζε πολύ το βαλς και είχε ζητήσει από τον Βασίλη να του το μάθει στο τουμπελέκι. Το έμαθε και το χτυπούσε συχνά μη χάνοντας καθόλου τον ρυθμό και ένιωθε πολύ περήφανος γι' αυτό. Έπαιρνε και τη φυσαρμόνικα του κι έβγαινε στην αυλή. Φυσούσε και χόρευε. Και χαιρόταν πολύ να τον ρωτάς τι ώρα είναι. Άνοιγε το καπάκι του ρολογιού του, ψηλαφούσε τους δείκτες και με φωνή ασυνήθιστη που αν εξοικειωνόσουν μπορούσες να κατανοήσεις τις λέξεις της, σου έλεγε αργά και με πολύ προσπάθεια την ώρα. Η μοναδική δασκάλα του, που δυστυχώς δεν ζει πια, τού είχε διδάξει να βγάζει φθόγγους βάζοντας το χέρι της στο στόμα του και τοποθετώντας τη γλώσσα στις ανάλογες θέσεις. Αυτά τα είδα με τα μάτια μου και τ' άκουσα με τ' αφτιά μου. 

Πριν από δύο χρόνια τον κάλεσα στο σπίτι για φαγητό. Ήταν μια Κυριακή. Ήρθε με τον Βασίλη που γνώριζε την γλώσσα του, κάλεσα και τους φίλους μας και φάγαμε παρέα. Καθόμουν αριστερά του. Σχολίαζε κι έκανε πλάκα, γελούσαμε και ήταν σαν Πάσχα. Όταν διακριτικά και αθόρυβα σηκωνόμουν να φέρω ένα πιάτο, έστρεφε το κεφάλι. Με ένιωθε και μ' αγαπούσε όσο κι εγώ αυτόν.

Έλεγε ο αδερφός του πως τόσα χρόνια που περνούσε μαζί τους τέσσερις μήνες το χρόνο στο νησί, μια φορά δεν γκρίνιαξε, μια φορά δεν παραπονέθηκε για τίποτα. Φρόντιζε πάντα να είναι καθαρός, αθόρυβος, διακριτικός. Όλα του άρεζαν και χαιρόταν πολύ να είναι μαζί τους. Έκανε ό,τι μπορούσε για να δίνει στους άλλους χαρά. Ο αδερφός πονάει ακόμα για την εγκατάλειψη του Πολύκαρπου από την μητέρα τους, παρότι ο ίδιος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του  γι' αυτόν. Θα μπορούσε η κηδεία να γίνει στη Θεσσαλονίκη. Να μην επιβαρυνθεί τα έξοδα και όλη τη φασαρία της μεταφοράς του. Είπε όμως όχι. Πώς θα ξεπληρώσω το χρέος μου στον αδερφό μου; Θα τον πάρω κοντά μου, να τον έχω εκεί. Σε ένα από τα τρία του παιδιά έδωσε το όνομα του Πολύκαρπου.

Πέρσι προσπάθησα να τον γνωρίσω καλύτερα. Βαθύτερα, ας πω. Βρεθήκαμε κάποιες φορές, αλλά σύντομα τον άφησα στην ησυχία του γιατί κατάλαβα πως του έλειπαν μνήμες. Του έλειπαν λέξεις και εικόνες του παρελθόντος. Όταν η συζήτηση έφτανε στα παιδικά του χρόνια μιλούσε για μια έκρηξη και πάθαινε πανικό. Η έννοια του πατέρα δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτόν. Υπήρχαν δυσανπλήρωτα κενά. Κατάλαβα πως τον παιδεύω και δεν το ήθελα. Παρόλο που καιγόταν η καρδιά μου να γράψω ένα βιβλίο γι' αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο, δεν ήταν εφικτό. Η ζωή του θα παραμείνει βουβή και σκοτεινή. Θα παραμείνει μυστική, όπως τη θέλησε ο Θεός.

Η Σχολή Τυφλών σήμερα έχασε τον άνθρωπό της. Τον νοικοκύρη της. Τον αφέντη της. Την ίδια στιγμή βρήκε τον προστάτη της. Οι φίλοι του έχασαν το εφήμερο στήριγμά τους και βρήκαν το παντοτινό. Ο αέρας άλλαξε. Έφυγε από τη ζωή ένας άγγελος. Έφυγε από τον κόσμο μας μια αστραπή που φώτισε ζωές. Έφυγε ήσυχα, όμορφα, ανώδυνα. Ευτυχείς όσοι τους άγγιξε. Ευτυχής κι εγώ που λίγο τον έζησα. Τα τεράστια χέρια του που ήταν σαν τανάλιες, χάιδευαν σαν πούπουλα. Δεν μπορεί να είναι αλλιώτικο το άγγιγμα των αγγέλων. Αυτό είναι. Είμαι βέβαιη. Και τώρα πετάει ο αγαπημένος μας στους ουρανούς. Τώρα είμαι βέβαιη πως όλα τα βλέπει, όλα τα ακούει, για όλα μπορεί να μιλήσει και μεριμνά περισσότερο από ποτέ για όλους όπως και για το "σπίτι" του. Είναι από τις φορές που, όπως ακριβώς συμβαίνει στους θανάτους μικρών παιδιών, έχεις μια βεβαιότητα που δεν επιτρέπει καμιά αμφιβολία. Ο Πολύκαρπος πορεύεται για να σταθεί πλάι στο θρόνο του Δεσπότη Χριστού με όλο του το θάμβος, με όλο του μεγαλείο, όλο το φως που και εδώ εξέπεμπε.

Αιωνία η μνήμη αυτού του τρυφερού σπουργίτη του Θεού...

ΥΓ. Στη φωτογραφία: ο Πολύκαρπος με τον νεαρό φίλο του Μάκη Ρουσoμάνη, που είχε την καλοσύνη να μου τη στείλει και τον ευχαριστώ.

"Ο ευαγγελιστής της Αποκάλυψης" Ξανθίππη Αγγελίδου

Ο ευαγγελιστής της Αποκάλυψης

Δεν είν’ τα νέα που σας φέρνω

ωραία νέα

αναρωτιέστε λοιπόν γιατί

τόση χαρά, τόση σπουδή.

Οι χρόνοι που θα ’ρθούνε θα ‘ναι μαύροι

-να ’στε σίγουροι-.

Καθένας σας θα ’ναι ζεμένος

στης μοίρας του τ’ αλέτρι.

Τόσος ιδρώτας, τόσος κοπετός,

θα ’ρθει η γης να φρίξει.

Όχι! μα την κατάρα της ράτσας των ανθρώπων,

δεν φέρνω ωραία νέα.

Γι’ αυτό αγαλλιάζω.

Στο βάθος του χρόνου βλέπω κιόλας

την αντίστροφη πορεία.

Ατσάλινο υνί οι πόνοι σας

την άγονη ψυχή σας να καρπίζουν.

Δεν είναι η ζωή

ετούτος ο μονόδρομος που ’χετε βαλθεί

να φκιάσετε στο αύριο.

Εδώ θα μείνω εδώ να σας καλωσορίσω.

.................................................................................................

Σημείωμα της μπλόγκερ, εμού. 

Περπατούσα πριν μέρες στο δρόμο κι απάντησα μια γνωστή μου κυρία, που συμπαθώ. Βλέποντάς με άστραψε το βλέμμα της. Ξέρεις, μου είπε, θυμάσαι την Ξανθούλα  που μια φορά συναντηθήκατε; Θυμάμαι, απαντώ, κι ας μην είμαι καθόλου βέβαιη, ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής με εξαπατά η μνήμη και ο νους μου πάει σε λάθος πρόσωπο. Παρουσιάζει τις ποιητικές της συλλογές σ' ένα βιβλιοπωλείο στην Ερμού , συνεχίζει η γνωστή, και σε όσους πρότεινε να διαβάσουν δυο τρία ποιήματα αρνήθηκαν.

Κοντοστάθηκα. Κόντεψα να το πάρω πολύ βαριά. Είναι τόσο δύσκολο να διαβάσεις δυο τρία ποιήματα; Γίνεται να αρνείσαι την ποίηση; Γίνεται να λες όχι σε κάτι τόσο μικρό και τόσο μεγάλο ταυρόχρονα; Χωρίς δεύτερη σκέψη προσφέρθηκα αυτόματα να το κάνω εγώ, και μετά από ώρες θυμήθηκα αυτόν τον ίδιόρρυθμο άνθρωπο που η συνάντησή μας κάποτε απέβη φαινομενικώς όλως άκαρπη. Μου έστειλε τα βιβλία της και μου είπε να διαλέξω ό,τι θέλω. Μέσα σε όλα βρήκα κι αυτό που ανεβάζω εδώ και το επέλεξα για φινάλε της εκδήλωσης. Βρήκα κι άλλα που μου άνοιξαν την καρδιά και αποφάσισα να διαβάσω μόνον όσα ανοίγουν τις καρδιές, μιας και η ποίηση, όπως και να το κάνουμε, είναι φύσει μελαγχολική, -πράγμα αταίριαστο στις μέρες μας που όλα συνηγορούν στη μελαγχολία, με αντιποιητικό όμως τρόπο... 

Καμιά φορά σκέφτομαι τώρα, βρίσκεςι διαμάντια καθώς βουτάς μέσα σε μια αλόγιστη κατάφαση ζωής... Είναι λίγο; 

5ο Ελληνικό Συνέδριο Bookcrossing

Προγραμμα Συνεδριου

Παρασκευή 21 Μαΐου

Ώρα: 19:00Τι: Καφές καλωσορίσματοςΠού: Café Bazaar, Πλατεία Άθωνος, Παπαμάρκου 34Πληροφορίες: Υποδεχόμαστε, φιλιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε. Το 5ο Ελληνικό BC Συνέδριο αρχίζει! Θα πάρεις και τη goodie bag σου. Θα έχω και κλήρωση για το Kindle και έκθεση φωτογραφίας από το φωτογραφικό μου διαγωνισμό με θέμα "Βιβλίο στο αστικό τοπίο" και απονομή στους νικητές. Μην ξεχάσεις το τυλιχτό σου βιβλίο! Πληροφορίες γι' αυτό στα FAQs.

Σάββατο 22 Μαΐου

Ώρα: 11:00Τι: Μαζική απελευθέρωση/βόλτα στην Άνω ΠόληΠού: Είσαι Σαλονικιός; Αδερφός; Ραντεβού στη στάση "Τ.Σ.Βενιζέλου", στη Βενιζέλου, δίπλα στην Πλατεία Ελευθερίας. Είσαι ξενομερίτης; Απαλλού; Εσύ πας στη στάση "Λευκός Πύργος", μετά το Λευκό Πύργο, λίγο πριν το Βασιλικό Θέατρο.Πληροφορίες: Ξεκινάμε το κάθε γκρουπάκι με το λεωφορείο του, που θα μας ανεβάσει στα ψηλά της πόλης, με τέρμα τη στάση "Άγιοι Ανάργυροι". Από εκεί ξεκινάμε να κατηφορίζουμε πάλι προς το κέντρο, περνώντας από τα δρομάκια της Άνω Πόλης και απελευθερώνοντας βιβλία. Θα πούμε και μερικά λόγια για 2-3 μέρη που αξίζουν, τι με πέρασες, ανιστόρητο; Προσοχή, προς το παρόν τα δρομολόγια της γραμμής 50 γίνονται ανά 1 ώρα. Όποιος χάσει των 11.00, θα μας βρει με ταξί ή μια ώρα αργότερα με το ίδιο λεωφορείο. Ακόμα, το εισιτήριο κοστίζει 2€, οπότε κανονίστε να έχετε μαζί σας ψιλά!

Ώρα: 18:00Τι: Ανοιχτή συζήτηση με θέμα "Βιβλίο και Internet".Πού: Κεντρικό αμφιθέατρο Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Εγνατία 156.Πληροφορίες: Στη συζήτηση θα συμμετέχουν ο συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και blogger Άρης Δημοκίδης, ο εκδότης-βιβλιοπώλης Νίκος Καρατζάς, η συγγραφέας και εκπαιδευτικός Σοφία Νικολαΐδου, ο συγγραφέας Αλέκος Παπαδόπουλος και ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης. Τη συζήτηση θα συντονίσει η κ. Αφροδίτη Ποιμενίδου, διευθύντρια των εκδόσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Ώρα: 21:30Τι: ΔεξίωσιςΠού: Ταβέρνα "Καμάρες", Πλατεία Αγ. Γεωργίου 11.Πληροφορίες: Κόστος ανά άτομο 15€, συμπεριλαμβάνονται φαγητό και ποτό. Φάε καλά, έχουμε ΔΝΤ.

Κυριακή 23 Μαΐου

Ώρα: 11:00Τι: Σσσσσς, μυστικό!Που: Φωτογραφικό εργαστήρι Stereosis, Ζεύξιδος 3Πληροφορίες: Θα έχω καφέ. Θα έχω και κάνα κουλουράκι. Θα είναι εκεί και οι συγγραφείς Κυριάκος Αθανασιάδης, Στυλιάνα Γκαλινίκη, Κωνσταντίνος Γουσίδης, Άρης Δημοκίδης, Ισίδωρος Ζουργός,Απόστολος Λυκεσάς, Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος,Σίμος & Λένα Οφλίδη, Γιάννης Παλαβός, Σπύρος Παλούκης, Βασίλης Παπαθεοδώρου. Τι θα κάνουμε δε σου λέω, να σκάσεις, να σκάσεις, να σκάσεις. Απλά να σου πω πως αυτή η εκδήλωση αποτελεί ένα κλειστό event αποκλειστικά για τους συνέδρους. Οι φίλοι θα μας βρούν μετά!

Ώρα: 16:00Τι: Flashmob ReleaseΠου: Λευκός Πύργος.Πληροφορίες: Καταρχάς αν δεν ξέρεις τι είναι flashmob πηγαίνεις εδώ για να μάθεις. Τώρα, τι θα κάνουμε εμείς στο δικό μας flashmob; Θα κυκλώσουμε το Λευκό Πύργο με βιβλία! Γι' αυτό, φέρε πολλά-πολλά βιβλία μαζί σου, για να επιτύχουμε όλοι μαζί αυτόν το μεγάλο, υπέροχο στόχο! Σε άγχωσα ε;

Ώρα: 16.30Τι: ΦαγητόΠού: Μέρα με λιακάδα: Στα γρασίδια δίπλα στο Λευκό Πύργο. Μέρα με βροχή/κρύο: Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών Colombo, Εγνατίας 128.
Πληροφορίες: Αν μας κάνει καλό καιρό θα σε πάω για πικ νικ, το φαγητό δικό μου, μη σε αγχώσω παραπάνω κιόλας. Βάλε κάτι που να μη σε πειράζει να λερωθεί και φέρε την καλή σου διάθεση, φωτογραφική και κράτα το τελευταίο σου βιβλίο για δω, η παραλία ενδείκνυται για releases. Θα έχω και απονομή για τοDemek Release Challenge, αμέ. Αν μας κάνει κακό καιρό, το ίδιο αλλά στη 2η ζώνη της Θεσσαλονίκης, το Colombo.

Ώρα: 23:00Τι: Χορός και ντέρτιαΠού: Η Φωλιά του Κόκκορα, Λαχανά 33. Ραντεβού όμως στη στάση "424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο" των λεωφορείων 2 και 14. Μπορείς πάντως και να το περπατήσεις άνετα, από την Καμάρα σου χρειάζονται 15-20 λεπτά και είναι μια ευθεία.Πληροφορίες: Είσοδος ανά άτομο 10€, περιλαμβάνει 1 ποτό και φρούτα. Κάθε επιπλέον ποτό, 10€. Έλα να βλέπω bookcrossers στην πίσταααα!

Δευτέρα 24 Μαΐου

Ώρα: 11:00Τι: Καφές αποχωρισμούΠού: Station cafe, πλατεία Μοριχόβου, Λαδάδικα.Πληροφορίες: Θα ακούσεις πολλές φορές τη φράση "μα τι λίγο που ήταν πάλι" και φήμες για το πού θα γίνει το επόμενο συνέδριο. Και θα πιεις καφέ για να αντιμετωπίσεις το πικρό ταξίδι του γυρισμού.