Labels

Saturday, December 1, 2007

Ο χορός της ζωής



Όταν αφήνεσαι στα χέρια της ζωής σε πάει όπου εκείνη θέλει. Κι αν την εμπιστευθείς θα σε βγάλει σε ξέφωτα που δεν φαντάστηκες ποτέ την ύπαρξή τους. Θα σε πάει σε θάλασσες και σε ψυχές μυστικές, αφανέρωτες στους φοβισμένους. Αρκεί να την εμπιστευθείς.

Σ' αυτόν τον μέγα και μικρό πλανήτη τρέχεις, έχοντας πάντα πλάι σου έναν άγγελο να σε οδηγεί. Κι εσύ το ξέρεις. Κάποτε το ξεχνάς γιατί εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και όχι τη ζωή. Τότε, έρχεται η Λύπη και διεκδικεί τη θέση του αγγέλου που ξέρει μόνο από Χαρά. Αγωνίζεται σκληρά για να σε προπεράσει.
Η Λύπη πάντοτε θέλει να σε προσπερνά.
Να μπαίνει μπροστά σου να σου κλείνει το δρόμο. Να σου κόβει τα πόδια θέλει. Να θαμπώνει τα μάτια σου ομίχλη και να μη βλέπεις πού πας. Να πέφτεις εξουθενωμένος και να παραιτείσαι, βέβαιος πως οι δυνάμεις σου τελείωσαν. Το τέλος ήρθε. Σε νίκησε οριστικά.

Μα αν τόσες φορές την πίστεψες και παραιτήθηκες, άλλες τόσες το είδες πως σου λέει ψέμματα φριχτά. Τώρα, που πια δεν την πιστεύεις, δεν σταματάς το τρέξιμο ό,τι κι αν σου λέει. Δεν διαλέγεσαι μαζί της όπως παλιά. Την αγνοείς και πότε πότε της ρίχνεις κι ένα βλέμμα αγαπησάρικο που τόσο υποφέρει από τον θλιβερό εαυτό της. Συνεχίζεις ακόμα κι αν σε προσπερνά, κι αν τρέχει πλάι σου και μουρμουρίζει ύπουλα πως είσαι ανάξιος του δρόμου.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα θαύματα.

Η ζωή για την οποία πλάστηκες σου χαμογελά γενναιόδωρα. Έρχεται και σε πιάνει από τη μέση. Σε καλεί σε χορό στην πίστα της γιατί σε αναγνωρίζει πλάσμα δικό της, δρομέα, πολεμιστή και χορευτή.
Κολλάει το σώμα της στο σώμα σου να το γιατρέψει απ' τα χτυπήματα, σκύβει κάτω απ' τ' αφτί και σε φιλά μοναδικά. Σε πλημμυρίζει έρωτα για όλους και για όλα. Χορεύεις στην πίστα μαζί της και δεν χορταίνεις τη μέθη της. Χορεύεις στους δρόμους της και στις πλατείες και ο ήλιος της, δίνει στα πόδια σου φτερά. Γιατί η πίστα της ζωής είναι οι δρόμοι της, οι γειτονιές της, κάθε γωνιά που αναπνέει μια ψυχή, ένα δέντρο, ένα αηδόνι ακόμα κελαηδεί.
Και τότε όλα και όλους τ' αγαπάς.

Χαμογελάς με τα ρούχα στις βιτρίνες που δεν σε εκφράζουν και χαίρεσαι γιατί όλη αυτή η ποικιλλία είναι ποικιλλία ψυχών που θα τα φορέσουν και θα τους πάνε. Ακούς τους διαλόγους των ανθρώπων του δρόμου, τους καβγάδες τους, το γέλλιο τους, τα αναπάντητα ερωτήματά τους και θαυμάζεις τα ατέλειωτα χρώματα της παλέτας του κόσμου.
Μπαίνεις στα εμπορικά και δοκιμάζεις ρούχα δίχως να σ' ενδιφέρει που δεν έχεις λεφτά να τα αγοράσεις. Τα χαίρεσαι που μπορείς και τα φοράς για λίγο και καμαρώνεις στον καθρέφτη το ταίριασμα. Όπως χαίρεσαι και όλους τους άντρες που σου αρέσουν στο δρόμο, χωρις να σκεφτείς ποτέ πως είναι ανάγκη να σου δοθούν και να τους δοθείς ολοκληρωτικά, γιατί ξέρεις πως η χαρά δεν είναι στο να αποκτήσεις και να σε αποκτήσουν. Το δόσιμο του σώματος είναι μόνο ένα τόσο δα μικρό κομμάτι που από μόνο του τίποτα δεν σημαίνει. Η χαρά της χαράς της ομορφιάς σημαίνει τόσα περισσότερα. Εξάλλου, εσύ δεν ανήκεις πουθενά. Δεν σου ανήκει τίποτα. Ούτε καν αυτό που όλοι οι άλλοι νομίζουν, γιατί μετριέται με μια πράξη ορατή.
Μόνη σου ήρθες σ' αυτόν τον κόσμο και μόνη θα φύγεις.
Οι αστραπές του αληθινού σμιξίματος είναι αστραπές εν ριπή οφθαλμού. Είναι δυο λέξεις, μια αγκαλιά, ένα φευγαλέο φιλί, μια σιωπή, αθόρυβη ανάσα, ανεκπλείρωτο όνειρο. Δεν είναι πάντα ορατές οι αστραπές ούτε στα ίδια σου τα μάτια. Δεν είναι μετρήσιμες ούτε χειροπιαστές και γι' αυτό προεκτείνονται στο χρόνο κερδίζοντας την αιωνιότητα.

Δεν τσιγκουνεύτηκες ποτέ τα αισθήματά σου. Τα σκόρπισες σαν τον αέρα και ταξίδεψαν. Γι' αυτό η δική σου μοναξιά δεν μπορεί να έχει λύπη. Η μοναξιά σου είναι κήπος καταπράσινος με όλα τα σπάνια κι ακριβά λουλουδια που αγάπησες και που η γύρη τους έπεσε στο χώμα του κι ας έφυγαν μακριά τα περισσότερα. Όλο γεννοβολούν κι ανθίζουν. Μοσχοβολούν στον κήπο της αιώνιας κόκκινης ψυχής σου χορεύοντας κι ας ματώνουν τα πόδια σου απ' τον πολύ χορό.

Πάλι αν ξεκινούσες από την αρχή, πάλι με τη ζωή και όλους τους έρωτες της θα χόρευες ξανά. Αφού το ξέρεις πως πρέπει πολύ ακόμα να βελτιωθείς στα βήματα και στον ρυθμό για να μην κουραστείς όταν η μουσική στην πίστα του ουρανού δεν θα τελειώνει...


Η μουσική είναι από την 'Εξορία' του Κυριάκου Καλαϊτζίδη, εκδ. Εν Χορδαίς. Το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς θα εμφανιστεί την ερχόμενη Τρίτη 4 του Δεκέμβρη στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, στις 8.00 το βράδυ. Η είσοδος είναι ελεύθερη και αξίζει να πάτε για να απολαύσετε μαι αληθινά καλή μουσική, παλιά και σύγχρονη!

16 comments:

  1. Βασιλική μου, ευχαριστώ γι' αυτό το κείμενο που το είχα τόση ανάγκη. Θα το τυπώσω και θα το φυλάω στην πλευρά της καρδιάς για να μου θυμίζει, αυτά που φαίνεται να ξεχνώ τόσο συχνά αυτόν τον καιρό. Τι κρίμα να μην είμαι Αθήνα. Η Γεννάδειος είναι αγαπημένος χώρος, έκανα εκεί κάποτε μια έρευνα. Εύχομαι σύντομα να τους ακούσουμε και πάνω. Κι εύχομαι σύντομα να τα ξαναπούμε. Θα το ήθελα πολύ.

    ReplyDelete
  2. Έγραψα κάτι χθες. Αποφάσισα σήμερα να στο αφιερώσω. Γιατί αυτό το κείμενό σου είναι η απάντηση, έστω μια πιστική και βιώσιμη απάντηση για να συνεχίσουμε να ζούμε.

    ReplyDelete
  3. Όταν χαιρόμαστε αληθινά και τις πιο μικρές ευτυχισμένες στιγμές μπορούμε να ξεπεράσουμε όλες τις λύπες όσο βαρειές κι αν είναι αυτές.
    Καλό μήνα

    ReplyDelete
  4. ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟ


    Έως αγάπης δέος
    στο περβολάκι εντός της Αγγελοκρατούσας
    άσκηση νεύρων
    κι όλος αυτιά
    πλην τις ημέρες που συντάσσονται με δοτική
    τ' Ουρανού σου τα μπαλώματα.

    Πόσοι σε ξέρανε
    και πόσους ήπιε ο Χρόνος
    φταίν οι φευγούλες σου
    κ' οι ερχομοί
    θηλειά το κομποσκοίνι
    και τους έπνιξε

    Ποιος τώρα ηγουμενεύει στο ιδιόρρυθμο ετούτο
    στο μηδέν αποβλέποντας της αφαίρεσης
    στην αποθέωση της αίρεσης
    πλοιάριο δίχως έρμα

    και στα βιτρώ του βορεινού σου ανεμοφράχτη
    οι αγάπες τέρμα


    [Αυτό έφερα στο νου διαβάζοντάς σε, από το "Της αγάπης μέγας χορηγός" μου...
    Καλό μήνα με τα όλα του!!!].

    ReplyDelete
  5. @Δώρα μου ευχαριστώ πάρα πολύ για την αφιέρωση, προτού διαβάσω αυτό που μου αφιέρωσες. Θα έρθω τώρα αμέσως να το διαβάσω.

    Αυτό είναι από τα κειμενα που δεν συνηθίζω να ανεβάζω εδώ, αλλά με προβλημάτισε αφενός ένας φίλος συγγραφέας εχθές που μου είπε να γράφω όπως μιλάω και ίσως έτσι σκέφτηκα ανοίξει κι ένας άλλος δρόμος.

    Το αστείο και ωραίο είναι πως εγώ για να το γράψω αυτό πέρα από τις δικές μου εμπειρίες πήρα αφορμή από το χθεσινό κείμενο του Άρη στα Πρόσωπα για την θάλασσα κι έτσι... το γράψιμο γίνεται σαν ένα κορδόνι που περνάει από χέρι σε χέρι και χρωματίζεται και μεγαλώνει και μας ενώνει. Από τον Άρη σε μένα κι από μένα σ' εσένα και ποιος ξέρει ποια θα είναι η συνέχειά του...

    Καλησπέρα φίλοι μου,
    καλό μας μήνα
    και καλά Χριστούγεννα!

    ReplyDelete
  6. Έτσι είναι φίλε μου @Sot, πράγματι έτσι είναι. Και για να χαρούμε τα μικρά και όμορφα πρέπει να πραγματοποιήσουμε ένα άλμα έξω από τον εαυτό μας, συχνά και έξω από το παρελθόν ή το παρόν μας κι έτσι να τα στολίσουμε κι αυτά...
    Η ζωή καλπάζει κι εμείς δεν μπορούμε παρά να την ακολουθούμε όσο μπορούμε. Και η ομορφιά της είναι μεγάλη όσο και ο πόνος της. Ας στολίσουμε τον πόνο της, λοιπόν, αν δεν μπορούμε να τον εξαλείψουμε. Και στο κάτω κάτω της γραφής, ποιοι είμαστε εμείς που θα τον εξαλείψουμε; Αλλά να τον στολίσουμε νομίζω πως μπορούμε και να είναι όλα πιο γλυκά, πιο όμορφα, ήσυχα και με ελπίδα που θα δίνει άλλο νόημα σε όλα μας.
    Καλό μήνα και σ' εσένα
    και λέω ν' αφήσω αυτό το κόκκινο για όλον τον μήνα, έτσι, σαν στολίδι Χριστουγεννιάτικο!

    ReplyDelete
  7. @πκ μου σ' ευχαριστώ πολύ!
    Σήμερα, βέβαια, Κυριακή
    και του ουρανού μου τα μπαλώματα συντάχθηκαν απόλυτα με δοτική,
    με τρόπο που
    στα βιτρώ του βορεινού μου ανεμοφράχτη οι αγάπες εκτοξεύτηκαν προστατευμένο φως και ακόμα παραπάνω προστατευτικό...

    Yes! Καλό μήνα με τα όλα του!

    ReplyDelete
  8. Τι όμορφο!.. Πολύ αληθινό και αισιόδοξο. Να'σαι καλά. Και καλό σου μήνα!

    ReplyDelete
  9. @roadartist χαίρομαι που σου άρεσε και σ' ευχαριστώ πολύ.
    Και χαίρομαι ακόμα γιατί μόλις τέλειωσα το άλλο ποστ που έκανα μέρες να ετοιμάσω, γιατί είναι μόνο σκιτσάκια, που όμως αν και απλά ήθελαν πολύ σκέψη. Πρώτα ο Θεός την Τρίτη το βράδυ θα ανέβει κι αυτό με το καλό...

    Καλό σου μήνα!

    ReplyDelete
  10. "Μόνη σου ήρθες σ' αυτόν τον κόσμο και μόνη θα φύγεις."
    Βασιλική μου αυτό ακριβώς το έχω γράψει κάποτε σε ένα πολύ "δύσκολο" γράμμα... Συνήθως δακρύζω όταν σκέφτομαι το γράμμα εκείνο, γιατί ήταν μία αληθινή κατάθεση της ψυχής μου. Και κοίτα να δεις που εσύ με τον τρόπο σου συγκράτησες αυτά τα δάκρυα σήμερα και τα μετέτρεψες σε ένα χαμόγελο μεγάλο! Γιατί είναι τόσο ΑΛΗΘΙΝΟ και αισιόδοξο αυτό που έγραψες και δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην τον αγγίζει. Θα το φυλάξω σαν να είναι ένα ακριβό μπριγιάν αυτό σου το κείμενο!
    Σ'ευχαριστώ, σ'ευχαριστώ, σ'ευχαριστώ!!!!

    ReplyDelete
  11. Βασιλικούλα οι σκέψεις είναι τεράστιες. Μπορεί να κάθεσαι με τις ώρες να συζητάς γύρω από αυτές και να μην χορταίνεις ανάλυση! Καλή σου εβδομάδα. Σμούτς!

    ReplyDelete
  12. Λυπάμαι που δεν λάβατε τ' αποσταλέντα δυο βιβλία. Εστάλησαν προ διμήνου στην Ιπποδρομίου, καθώς μαρτυρούν τα χαρτιά μου.
    Ενημέρωσέ με και πάλι για να ξαναστείλω.
    Καλημέρα, πάντα με χορό!!!!

    ReplyDelete
  13. Αχ, αχ, μωρέ Μπουτσούκα... τι να σου πω τώρα; Εσύ γλίτωσες τα δάκρυα και τα έστειλες σ' εμένα...
    Άντε, κάνε ό,τι θέλεις το κείμενο, δεν είναι δικό μου πια -αν ήταν ποτέ δικό ΄μου κιόλας... από την ώρα που τα γράφω δεν τους χαρίζω ούτε ένα βλέμμα μετά, φεύγω τρέχοντας...
    Καλημέρα γλυκό κορίτσι! Καλή βδομάδα και καλό μήνα!

    ReplyDelete
  14. Πρωί πρωί βρε @Μενέλαε μ' έκανες και γέλασα μ' αυτό το Οι σκέψεις είναι τεράστιες!
    Δεν το σχολιάζω καθόλου... ας μην σχολιάζουμε κι αυτά που μας δίνουν χαρά και γέλιο... ας μείνει έτσι ό΄μορφο όπως το είπες....
    Να είσαι πολύ καλά πάντα! Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  15. @Π.Κ μου, τώρα εξηγείται, αν και κανονικά θα έπρεπε να έρθουν πίσω. Δεν υπάρχει πια διεύθυνση στην Ιπποδρομίου, έχει μετακομίσει από κει η σχολή. Αν θέλεις καλύτερα στείλε τα στο σπίτι:
    Ηλέκτρας Αποστόλου 12
    Συκιές - Θεσσαλονίκη
    566 26

    ReplyDelete
  16. θα το παρακολουθήσω βασιλική! καλή συνέχεια!

    ReplyDelete

Σχόλια