Ταξίδι στη Σιγκαπούρη -1ο Μέρος-

Το να ονειρεύεσαι ένα τέτοιο ταξίδι, σ' ένα τόσο μακρινό μέρος του πλανήτη, συνήθως είναι πράγμα πέραν του εφικτού, ακόμη κι αν μιλούμε για όνειρα, -τουλάχιστον ανθρώπων που ζουν μια πολύ μετρημένη ζωή. Συμβαίνει όμως καμιά φορά κι αυτή η μετρημένη ζωή να σε ξαφνιάζει ευχάριστα και να σου κάνει ένα μεγάλο δώρο για λόγους που μόνον εκείνη γνωρίζει. Το δώρο είναι δώρο, δεν το δικαιούσαι ούτε βέβαια μπορείς και να το απαιτήσεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το αποδέχεσαι πλημμυρισμένος ευγνωμοσύνη.

Αφορμή και αιτία αυτού του μεγάλου ταξιδιού στάθηκε η ενθρόνιση του πρώτου μητροπολίτη Σιγκαπούρης Κωνσταντίνου.  Αγαπημένος φίλος ο Κωνσταντίνος που γνωρίσαμε όταν πήγαμε στο Χονγκ Κονγκ εξαιτίας μιας μεγάλης συναυλίας του Εν Χορδαίς. Εκεί υπηρετούσε ως ιερέας περίπου για δέκα χρόνια, τα τελευταία υπό τον μητροπολίτη του Χονγκ Κονγκ Νεκτάριο, κατά σάρκα αδερφό του. 

Αγγίζει τα όρια του παραμυθιού η ιστορία αυτών των δύο αδερφών. Δυο παιδιά έχει η μητέρα τους, και οι δύο έγιναν ιερομόναχοι, και τώρα είναι και οι δύο μητροπολίτες στις δύο μητροπόλεις της Ασίας. 

Αν και γεννήθηκα και ανατράφηκα στους κόλπους της Εκκλησιάς, αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα παρακολουθούσα μία ενθρόνιση. Χειροτονίες έχω παρακολουθήσει αρκετές, ενθρονίσεις όμως όχι. Στην μεθεπόμενη ανάρτηση θα την παρακολουθήσουμε αναλυτικά. 

 Σχεδόν εικοσιτέσσερις ώρες κράτησε το ταξίδι με τις ενδιάμεσες στάσεις και αναμονές. Πολλές ώρες για κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος σε τόσο μεγάλα ταξίδια. Η προσδοκία όμως του άγνωστου έχει την ικανότητα να αφαιρεί την κόπωση μ' έναν τρόπο μυστικό και συνάμα μυστήριο. Πώς να είναι άραγε αυτός ο τόπος που μόνο το όνομά του γνωρίζεις, κι αυτό ακούγεται σαν εξωτικό;

Προς το παρόν φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης ξαφνιάζεσαι από την εσωτερική διακόσμηση του χώρου και τα μεγάλα μεγέθη των φυτών. Τα τεράστια υαλωτά δημιουργούν μια ανάλαφρη αίσθηση και το πράσινο που κυριαρχεί σε εισάγει με τον καλύτερο τρόπο σ' αυτό που θα συναντήσεις βγαίνοντας στο τροπικό νησί αμέσως μετά.

Μόνο στην επιστροφή θα πλησιάσεις τους μεγάλους φοίνικες από κοντά και θα τους πιάσεις για να αντιληφτείς πως είναι ψεύτικοι, δηλαδή πλαστικοί. Αυτό το γεγονός αν και μειώνει τον θαυμασμό δεν τον εξοστρακίζει τελείως, διότι και το ψεύτικο θέλει μια μαστοριά και μια φροντίδα προκειμένου να εξαπατεί επιτυχώς.

Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, ο ζεστός αέρας σε χτυπά απροσδόκητα. Έχεις φύγει από τη χιονισμένη Θεσσαλονίκη και βρίσκεσαι εδώ που η θερμοκρασία κυμαίνεται από τους τριάντα στους τριάντα πέντε βαθμούς όλο το χρόνο. Η ζέστη είναι υγρή και ευτυχώς είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι γι' αυτήν την αλλαγή. Βγάζουμε τα παλτό και τα πουλόβερ και μένουμε με τα τζιν και τα κοντομάνικα. 

Το σύμβολο της χώρας είναι ένα λιοντάρι αλλοιώτικο από τ' άλλα, μιας και έχει για σώμα ουρά ψαριού. Ένας άλλος τύπος γοργόνας που αντί για κεφάλι γυναίκας έχει κεφάλι λιονταριού. Θα εξηγηθεί αυτό πολύ σύντομα. Όλα έχουν τη σειρά τους και την ώρα τους.

Όπου κι αν πας πάντα θα συναντήσεις μορφές ζωής κοινές σε όλους τους τόπους. Και εδώ, λοιπόν, τα εφηβάκια πηγαίνουν πολυήμερες εκδρομές. Γελούν, φωνάζουν, αστράφτουν μέσα στη φωτιά της νιότης τους.

Και εδώ τα ωραία εμπορικά, απλησίαστα όπως σε όλα τα αεροδρόμια του κόσμου.

 Το αεροπλάνο έχει μια βασική διαφορά από όλα τα άλλα μέσα μεταφοράς. Σε μεταφέρει σε ένα άλλο επίπεδο όπου κινούμενος στη γη το βλέπεις μόνον σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι. Οι ουρανοί, -το λευκό τους, τα σύννεφα ή το διαφανές κενό τους-, σου επιστρέφουν το βλέμμα στην καρδιά σου. Αναλογίζεσαι τη ρευστότητα των πραγμάτων. Την αδιάκοπη κίνηση και στάση. Το ευμετάβολο της ύπαρξης. Το ενδεχόμενο της ανατροπής ή της πτώσης. Τον κόσμο μετά τον θάνατο που την κατοικία του έχουμε ταυτίσει με τις ουράνιες σκηνές. 

Οι  σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι μετουσιώνονται σε δάκρυα ενός πονεμένου ουρανού που δροσίζουν ό, τι δεν προλάβαμε ή δεν μπορέσαμε να θρηνήσουμε. Λίγο μετά, ένα φύσημα του αέρα τα στεγνώνει και στη θέση  τους μένει μόνον ένα τζάμι θαμπό που για ν καθαρίσει ζητά την ανθρώπινη προσπάθεια. 

Φτάσαμε στη Σιγκαπούρη. Σίγκα και πούρα. Η χώρα του λιονταριού, με άλλα λόγια. Ή μήπως όχι;