"Τα παιδιά είναι παιδιά και οι γέροι γέροι"

Όπου κι αν έχω ταξιδέψει, σε χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής, της Μεσογείου, της γειτονικής Ανατολής και της μακρινής Ασίας, παρατηρώ τους ανθρώπους. Αυτούς που κυκλοφορούν στο δρόμο και μου είναι παντελώς άγνωστοι, αλλά και τους φίλους που συχνά αποκτώ από όλες αυτές τις φυλές στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης.

Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί, Γερμανοί, Ολλανδοί, Καναδοί, Αιγύπτιοι, Σύριοι, Λιβανέζοι, Τούρκοι, Τυνήσιοι, Πέρσες, Κινέζοι, Ινδονήσιοι, όλοι σε κάτι μοιάζουν και σε κάτι διαφέρουν. Όσο περισσότερο ταξιδεύεις και συνδιαλέγεσαι με τους ανθρώπους του πλανήτη, τόσο, δίχως να το επιδιώκεις, οξύνεται η ματιά σου στο να αναγνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των φυλών, των πολιτισμών και των παραδόσεών τους. 

Άλλοι πιο θερμοί, άλλοι πιο ψυχροί, άλλοι πιο μεθοδικοί, άλλοι πιο αυθόρμητοι, χαώδεις, εγκεφαλικοί, άλλοι φιλόξενοι κι άλλοι μικρόψυχοι, άλλοι αγέλαστοι κι άλλοι εγκάρδιοι, άλλοι πονηροί, ευφιείς, απλοϊκοί και αγαθοί και τόσα άλλα. Θα άξιζε ίσως τον κόπο να γράψω κάποτε αναλυτικά για όλα αυτά.

Μα εδώ τώρα θέλω να σημειώσω μία και μόνο παρατήρηση που κάθε φορά με εκπλήσσει. Είναι το πόσο μοιάζουν παντού όλα τα παιδιά και αντιστοίχως όλοι οι ηλικιωμένοι. Μοιάζει σαν η παιδική και η γεροντική ηλικία να έχουν ένα αποκλειστκό προνόμιο εξάλειψης των φυλετικών και γεωγραφικών διαφορών που επηρεάζουν και καθορίζουν ολοφάνερα τις ενδιάμεσες ηλικίες.

Όπου κι αν ταξίδεψα, όπου κι αν πήγα, τα παιδιά κλαίνε με τον ίδιο τρόπο. Με τον ίδιο τρόπο γελούν, περπατούν, τρέχουν, τρώνε, γλείφουν τα δάχτυλά τους, χτυπούν παλαμάκια, λένε ακατανόητες φράσεις δικής τους επινόησης, αγκαλιάζουν. Με την ίδια αθωότητα κοιτούν. Με την ίδια περιέργεια επεξεργάζονται το άγνωστο, κάνουν σκανδαλιές, εκλιπαρούν την προσοχή, λαχταρούν, φοβούνται. Με τον ίδιο τρόπο φωνάζουν τη μαμά τους και τον μπαμπά τους. Θυμώνουν όταν αδικούνται, χτυπούν το πόδι, συμπονούν, κοροϊδεύουν κ.ά.

Αντίστοιχη συγγένεια έχουν και οι απανταχού της γης ηλικιωμένοι. Το βάρος των χρόνων πάνω στην πλάτη τους τους χαρίζει συνήθως την ίδια ειρήνη, την ίδια επιείκια, την εγκαρτέρηση, τη σιωπή, καμιά φορά και σκληρότητα. Παρόμοια στάση στο σώμα τους, παρόμοιο βάδισμα, χειρονομίες, εκφορά του λόγου. Ένα βάθος στο βλέμμα που μέσα του καθρεφτίζεται όλο το παρελθόν, αλλά και το επέκεινα. Μειωμένες εντάσεις των συναισθημάτων, προσδοκία για έναν ακροατή στον οποίο θα χαρίσουν παρευθύς με μεγάλη προθυμία ωραίες ιστορίες της ζωής τους, είτε τον γνωρίζουν είτε όχι. Μια εμπιστοσύνη στον άγνωστο διπλανό και μια ετοιμότητα προς διάλογο -ή έστω μονόλογο.

Φυσικά κάθε άνθρωπος, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται έχει τον χαρακτήρα του, την ιδιοσυγκρασία του, τα γονίδια που κουβαλά, τις καταβολές του. Αν όμως ήθελα να περιγράψω με μια εικόνα αυτό που λέω, θα έλεγα πως τα παιδιά είναι σαν τα μπουμπούκια μιας ομοειδούς ανθοδέσμης, που ολοένα ανθίζουν. Μεγαλώνοντας κάθε μπουμπούκι μεταμορφώνεται σ' ένα μοναδικό και διαφορετικό λουλούδι και η ανθοδέσμη αποκτά μεγάλη ποικιλλία και ίσως εκ των πραγμάτων  διασπάται σε πολλές μικρότερες που φτιάχνουν διαφορετικές συνθέσεις. Γηράσκοντας, όλα τα διαφορετικά λουλούδια επιστρέφουν στην πρώτη τους μορφή και λίγο λίγο στο ίδιο κοινό μπουκέτο, που αδιαφορώντας ολότελα για τη μοναδικότητά του κάθε είδους έχει σαν αποτέλεσμα να εξομοιώνονται και πάλι όλα  μεταξύ τους.

"Τα παιδιά είναι παιδιά και οι γέροι γέροι". 

Μήπως αυτό διασφαλίζει την ενότητα της ζωής;