Φτάνω στο Παρίσι μέσω
Μονάχου. Χάλασε το πρωινό της Aegian, αλλά
και της Lufthansa δεν τρωγόταν. Περασμένα μεγαλεία... Ας είναι…
Με εντυπωσιάζουν οι
Γερμανίδες αεροσυνοδοί. Είναι οι καλύτερα εκπαιδευμένες στην Ευρώπη.
Παρατηρώ πως προσέχουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν γνωρίζουν μόνο ακριβώς
πώς να τα βοηθήσουν, αλλά έχουν τον τρόπο να τους δίνουν χαρά.
Είναι λίγο παράξενο
να βρίσκεσαι στον ουρανό Θεοφάνεια. Είσαι πράγματι στην «καρδιά των γεγονότων»,
όπως θα έλεγαν και στις ειδήσεις.
Φτάνουμε στο
ξενοδοχείο. Είναι της αλυσίδας των Ibis.
Το Ibis Paris la Villette στο 19ο διαμέρισμα του βόρειου
Παρισιού. Αυτή η αλυσίδα των ξενοδοχείων έχει προσιτές τιμές, μικρά,
εργονομικά δωμάτια ανάλαφρα στη διακόσμηση μ’ έναν τόνο νεανικότητας, φρεσκάδας, αλλά και ασφάλειας. Αν δεν βάλεις την κάρτα σου στο ασανσέρ δεν
ανεβαίνεις στο δωμάτιο. Λευκά και κοραλλί στη ρεσεψιόν, λευκά και βεραμάν
στα δωμάτια με τοίχους σαγρέ σαν καλοκαιρινά θέρετρα. Δε θα με ξάφνιαζε αν βγαίνοντας από το δωμάτιο στον διάδρομο έβλεπα κάποιον με μαγιό.
Έχει μια ξεχωριστή ευχαρίστηση να μένεις εδώ, μακριά από το πολύβουο και φαντασμαγορικό κέντρο του Παρισιού. Είναι γειτονιά.
Το 19ο ήταν
από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του Παρισιού. Όταν αποφάσισαν να το αναβαθμίσουν
το πρώτο που έκαναν ήταν ένα κανάλι, το Villette.
Κατά τις έξι το απόγευμα, βγαίνω να περπατήσω, να
καταλάβω πού βρίσκομαι. Προχωρώ κατά μήκος της όχθης του μεγάλου καναλιού. Το κρύο
είναι μαλακό, ο ήλιος χαδιάρης. Ζευγάρια με τα μωρά τους στα καρότσια, έγκυες,
άνθρωποι που κάνουν τζόκιγκ, φοιτητές, μαθητές με προσπερνούν. Περνώ κάτω από
γέφυρες που κάθε τόσο συναντώ. Στρώματα και βρώμικα σκεπάσματα, άδειες φωλιές που περιμένουν τα
νυχτερινά πουλιά τους.
Φτάνοντας στην μεγάλη γέφυρα Lille κάθομαι να πιω μια σοκολάτα αφού πρώτα κατέβω από το ύψος του δρόμου πέντε σκαλιά.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις τους ανθρώπους από χαμηλότερο επίπεδο. Πόσο
τεράστιοι πρέπει να φαινόμαστε στα ποντίκια…
Αφήνω το νεροζούμι της υποθετικής σοκολάτας στην κατάντια του και συνεχίζω
τη βόλτα μου. Πήγε οχτώ, και τώρα αρχίζει να πέφτει η νύχτα. Όλα αντανακλώνται
πάνω στο νερό. Φώτα, άνθρωποι, ρυθμοί, σκιές, νύχτα. Κι όλα κυλούν μαζί του ήσυχα.
Φώτα, άνθρωποι, ρυθμοί, σκιές, νύχτα.
Το νερό βοηθά τη ζωή
των ανθρώπων να ρέει. Την καθησυχάζει. Την παραμυθεί πως όλα υπάρχουν και
ταξιδεύουν. Όλα ρέουν μαζί του. Όλα προχωρούν.
Το νερό του καναλιού υπόσχεται στη ζωή πως κάπου στο βάθος, το βλέπει δεν το βλέπει, ένας απέραντος ωκεανός την προσμένει για να την αγκαλιάσει…
No comments:
Post a Comment
Σχόλια