Από μια μνήμη σε μια άλλη...

Μνήμη Γιώργη Μανουσάκη

Η σιωπή είναι το κέλυφος του ήχου

Κλεισμένος μέσα της ο ήχος τη ραμφίζει

όπως ραμφίζει το πουλί του αβγού το τσόφλι

Θέλει κι αυτός να βγει και να πετάξει

είναι μοιραίο, λοιπόν, να θρυμματίζεται

κάποια στγμή η σιωπή

Τέτοια τίναι η τάξη των πραγμάτων

για να μπορέσει ο ήχος ν’ ακουστεί

Ωστόσο αν και θρυμματίζεται, ποτέ δεν αφανίζεται,

αλλά έτσι κομματιασμένη μέσα στον ήχο παρεισφρέει

και με παύσεις μαγικές τον μετατρέπει

από θόρυβο σε μουσική και ποίηση

Υπάρχει βέβαια, και ένα άλλο είδος σιωπής

που δεν κυοφορεί κανέναν ήχο,

για τούτο και ποτέ δεν θρυμματίζεται

Θαρρώ, δίχως να είμαι θετικός, ότι θανή τη λένε

Δεν σ’ ονομάζω θάνατο

Θανή σ’ αποκαλώ

Αφού θα μ’ αγκαλιάσεις κάποτε σε προτιμώ γυναίκα…