Εις μνήμην...

Διαβάζω για την αθώωση των υπευθύνων του αεροπορικού δυστυχήματος του "Ήλιου" και ο νους μου πάει στο "Γιάκοβλερ" πάλι, -όπως πολλές άλλες φορές. Θα σας εξηγήσω γιατί.

Σαν πριν από τέσσερις μέρες, στις 17 Δεκεμβρίου το 1997, έγινε εκείνο το φοβερό αεροπορικό δυστύχημα του Γιάκοβλερ που έπεσε στα Πιέρια... Λίγο μετά τη συντριβή του, συνέβη να ακούσω πολλά για έναν άνθρωπο που επέβαινε σ' αυτό και που τώρα δυστυχώς αδυνατώ να θυμηθώ το όνομά του...

Είχε έρθει πριν αρκετά χρόνια από τη Ρωσία και εργαζόταν ως κηπουρός σ' ένα σπίτι εδώ, στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης. Είχε ένα χάρισμα που τότε ακόμα δεν το ήξερε. "Έπαιρνε" τον πόνο των ανθρώπων. Έμπαινε στο λεωφορείο και όποιος καθόταν κοντά του θεραπευόταν... Αφού του το ομολόγησαν κατ' εξακολούθηση πολλοί, ο καλός αυτός άνθρωπος άρχισε να το ψάχνει και σιγά σιγά να το εξασκεί. Κάποια στιγμή, αφού απέκτησε και κάποιες βασικές ιατρικές γνώσεις, άνοιξε επί της Καρόλου Ντηλ και Μητροπόλεως κάτι σαν ιατρείο. Ουρές έκαναν απέξω οι πονεμένοι άνθρωποι κι αυτός τους θεράπευε μη παίρνοντας ποτέ χρήματα από κανέναν. Εγώ είχα γνωρίσει τη βοηθό του, που μου έλεγε πως καλός θεραπευτής πήγαινε συχνά στη Ρωσία για να θεραπεύει κόσμο.

Μια μέρα πριν πετάξει, άλλαξε το εισητήριό του, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν, κι έτσι ταξίδεψε με το μοιραίο αεροσκάφος... Ήταν ο τελευταίος που πέθανε, αυτό αποδείχθηκε κατόπιν... Συχνά αναλογίζομαι την ιστορία αυτή την τραγική, παράξενη και τόσο μυστήρια... Σκέφτομαι πόσο πολύ θα βοήθησε όλους τους συνεπιβάτες του την ώρα που ξεψυχούσαν... για να φύγει στο τέλος ήσυχος κι αυτός...