"To κόκκινο κορδόνι" της Βασιλικής Νευροκοπλή κείμενο και της Αθηνάς Ρομπιέ εικονογράφηση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη

Εχθές έφτασε στα βιβλιοπωλεία "Το κόκκινο κορδόνι".

Προτού καλά καλά το πάρω στα χέρια μου, άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα και φιλικές φωνές ανθρώπων που εργάζονται στον χώρο του βιβλίου εκδήλωναν τον μεγάλο ενθουσιασμό τους για το πόσο όμορφο, ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο είναι το νέο αυτό παραμύθι μου.

Αν και περίμενα πως ύστερα από τόσα βιβλία, -είναι το έκτο παιδικό και το όγδοο βιβλίο μου επί του συνόλου-, θα είμαι πλέον ψύχραιμη, κατάλαβα πως είμαι τόσο ψύχραιμη όσο είναι μια μαμά που περιμένει τη νοσοκόμα να της φέρει επιτέλους το νέο της μωρό. Δε πα να 'ναι το έκτο, το όγδοο, το δέκατο, τι σημασία έχει; Η μαμά είναι μαμά και κάθε της παιδί είναι ένα νέο πλάσμα που έρχεται στη ζωή και αγωνιά να δει αν είναι γερό, καλοφτιαγμένο, σε ποιον μοιάζει. Λαχταρά να το πάρει στην αγκαλιά της, να νιώσει την ανάσα του, την καρδούλα του να χτυπά. Κι αφού ζήσει αυτές τις πρώτες μαγικες ανείπωτες στιγμές μόνη της με το παιδί της, περιμένει τους συγγενείς και φίλους να τους το δείξει, να μοιραστεί μαζί τους την μεγάλη της χαρά, να ακούσει κι απ' τα δικά τους χείλη πώς τους φαίνεται. Γιατί έτσι είναι. Όπως μια μαμά δεν φέρνει στον κόσμο ένα παιδί για τον εαυτό της, αλλά για την ίδια τη ζωή και για όλον τον κόσμο, έτσι ακριβώς είναι κι ένα βιβλίο που έρχεται μια μέρα στο φως.

Σήμερα, λοιπόν, Αγίας Άννης, θα σας εξιστορήσω πώς γεννήθηκε αυτό το παραμύθι. Δεν ξέρω πόσα χρόνια πριν, θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, χειμώνα καιρό και νύχτα, φορώντας το αγαπημένο μου μαύρο μπουφανάκι που έχει έναν ωραίο συνθετικό γιακά που αναγνώριζε ο κεκοιμημένος τώρα τυφλοκωφός φίλος μου Πολύκαρπος. Έκανε κρύο κι έβαλα τα χέρια στις τσέπες. Ήμουν κάπως παραζαλισμένη από έννοιες και ίσως και λίγο βαρύθυμη. Περπατούσα άσκοπα, έτσι, απλώς για να πάρω λίγο αέρα, ώσπου ασυναίσθητα έπιασα κάτι στην δεξιά μου τσέπη κι άρχισα να το παίζω με τα δάχτυλα. Πέρασε ώρα μέχρι να καταλάβω πως αυτή μου η ασχολία με είχε ξεκουράσει και είχε επαναφέρει μέσα μου μια ανάλαφρη διάθεση. Έβγαλα το χέρι μου από την τσέπη για να δω τι ήταν αυτό με το οποίο για ώρα ασχολιόμουν και είδα ένα λεπτό μεταξωτό κόκκινο κορδόνι. Ο Θεός μόνο ξέρει από πού ήταν και πότε το έβαλα εκεί. Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα σχετικό. Συνέχισα όμως να το πλέκω ανάμεσα στα δάχτυλα και να το χαϊδεύω και να κάνω διάφορα σχέδια. Αυτό συνεχίστηκε για μέρες. Δεν μπορούσα να το αποχωριστώ πια. Είχαμε αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση και αυτό το μικρό, φαινομενικά ασήμαντο πραγματάκι, έφτασε να μου δίνει κάθε μέρα ξεχωριστή χαρά και ευχαρίστηση.

Πέρασε καιρός και μια μέρα, πάλι δίχως να το συνειδητοποιώ, άρχισα να γράφω αυτό το παραμύθι. Για την περιπέτεια της γραφής του έχω γράψει ένα ξεχωριστό κείμενο που βρίσκεται εδώ: http://animusanimus.blogspot.com/2011/11/blog-post_05.html

Η ιστορία έχει ως εξής: 

Ένα φτωχό κορίτσι, η Ηρώ, μ' αυτό το κορδόνι, που είναι η συντροφιά της, σώζει τη χώρα του από την καταστροφή που κάνει, -χωρίς επίγνωση-, το μικρό βασιλόπουλο, που καθώς ένας μεγάλος πόνος του έχει σκληρύνει την καρδιά, με το χάρισμα της ζωγραφικής που διαθέτει εξαφανίζει ό, τι ζωγραφίζει. Φτάνει να εξαφανίσει μέχρι και το γέλιο όλων των παιδιών της πολιτείας, εκτός από το γέλιο της Ηρώς που με το κορδόνι της καταφέρνει να λύσει τα μάγια του πόνου στην καρδιά του μικρού βασιλιά. Τα δυο παιδιά γίνονται αχώριστοι φίλοι κι όταν μεγαλώνουν η μεν Ηρώ παντρεύεται τον άντρα που αγαπάει, ενώ ο βασιλιάς αποφασίζει να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Έτσι, μια μέρα παραδίδει όλο του το βασίλειο στην φίλη του κι ο ίδιος φεύγει με μοναδική αποσκευή τα πινέλα και τους καμβάδες του κι αρχίζει να ταξιδεύει για να ζωγραφίσει όλες τις ομορφιές του κόσμου. Είναι τόση η αγάπη του για την ομορφιά που λησμονεί να υπογράφει τα έργα του. Γι' αυτό και το όνομά του δεν σώζεται απ' την Ιστορία, ούτε βέβαια κι απ' το παραμύθι. Το κόκκινο κορδόνι μεταμορφώνεται στο συμβολικό νήμα της φιλίας που ενώνει τις καρδιές των δύο παιδιών για όλη την υπόλοιπη ζωή τους...

Είναι, λοιπόν, ένα παραμύθι για την ομορφιά των απλών πραγμάτων που μας χαρίζουν την ευτυχία. 

Είναι ένα παραμύθι για την φιλία.

Και μαζί μ' αυτά, ένα παραμύθι για την μεγάλη δύναμη της τέχνης, που όταν τη χειριστούμε με αγάπη, χαρίζει στα πράγματα δεύτερη -ίσως και αιώνια- ζωή...

..............................



Το περιοδικό "Κ" της Καθημερινής έγραψε για Το Κόκκινο κορδόνι:


"Το κορδόνι της Ηρώς


Ένα παραμύθι για τις δυσκολίες της ζωής

Για τον περισσότερο κόσμο ένα κορδόνι δεν είναι παρά ένα ευτελές αντικείμενο. 

Για την μικρή Ηρώ, όμως, το μακρύ, μεταξωτό, κόκκινο κορδόνι που της χάρισε η γιγιά της είναι ό, τι πολυτιμότερο έχει. Όχι μόνο γιατί της κρατάει συντροφιά τις στιγμές που νιώθει μόνη, ούτε επειδή μ' αυτό δίνει ζωή σε ό, τι αγαπά και της λείπει. Αλλά γιατί, χάρη σ' αυτό, μια μέρα θα σώσει τη χώρα της από μεγάλο κακό.

Η ευφάνταστη περιπέτεια που σκαρφίστηκε η Βασιλική Νευροκοπλή και οι 46 πολύχρωμες σελίδες της Αθηνάς Ρομπιέ, μας ταξιδεύουν σ' έναν κόσμο όπου ένα απλό κορδόνι είναι ικανό να σχηματίσει το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών και να πλημμυρίσει με χαρά ολόκληρο τον κόσμο."

Σ.Σ


"Το κόκκινο κορδόνι", εκδ.Λιβάνη, τιμή 10 ευρώ.
Απευθύνεται σε παιδιά άνω των 6 ετών.


Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012
"Κ", σελ. 49


http://www.animusanimus.blogspot.com/2012/02/blog-post_20.html