Η χιονισμένη Θεσσαλονίκη μου, η λαϊκή αγορά και το Αχέπα.

Αυτός είναι καιρός. Αυτά είναι Χριστούγεννα.

Κοιμηθήκαμε ψες βράδυ με κρύο, ξυπνήσαμε με χιόνι και παγωνιά. Επιτέλους βάλαμε κασκόλ, τραγιάσκα και τα καινούρια γάντια που αγοράσαμε από την Πόλη στο τελευταίό ταξίδι. Και μπότες, βέβαια, ψηλές, και χοντρό παλτό. Και βουρ για την λαϊκή αγορά.

Λοιπόν, έχω καταλήξει: για μένα η λαϊκή αγορά είναι η παιδική μου χαρά. Με μεθά, δίχως υπερβολή. Τη σεργιανάω από τη μία άκρη μέχρι την άλλη. Έτσι βρήκα σήμερα κάτι φοβερά μανιτάρια που αν δεν έφτανα μέχρι την άκρη της δεν θα τα έβρισκα. Τα μυστικά, όμως, σαν τα θαύματα και όλα τα πολύτιμα, θαρρείς σχεδόν πάντα, μας περιμένουν στην άκρη. Του κόσμου, της λαϊκής, της καρδιάς του άλλου. Πρέπει να ψάξεις πολύ, να περπατήσεις πολύ, να κρυώσεις πολύ, για να τα βρεις.

Φώναζαν οι πωλητές. Μεγάλη η τέχνη της "πούλησης", που έλεγε κι ένας φίλος μου γύφτος. Φώναζαν σαν να επρόκειτο η ένταση της φωνής να τους ζεστάνει. Πειράζονταν, χαριεντίζονταν, γελούσαν. Τους αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους γιατί τα καταφέρνουν με τα δύσκολα και είναι λεβέντες και λεβέντισες. "Δε μασάνε", κατά το κοινώς λεγόμενον. Δεν είναι μαμόθρεφτα, καλομαθημένα βουτυρόπαιδα. Είναι οι παλαιστές της ζωής, οι αθλητές της και οι πρωταθλητές της. Με παγωνιά ή με λιοπύρι, βγαίνουν πάντα νικητές.

Μιλάς μαζί τους, μιλάς με τους διπλανούς σου που ψωνίζουν κι αυτοί, και νιώθεις πως είσαι μέλος μιας μεγάλης ρωμαλαίας οικογένειας.

Πριν πάω όμως στη λαϊκή πέρασα από το νοσοκομείο Αχέπα για μια δουλειά. Αναγκάστηκα να το γυρίσω σχεδόν ολόκληρο, πάνω κάτω, το παλιό και το καινούριο. Είχα χρόνια να πάω και χάρηκα γιατί είδα πως ήτανε όχι μόνο πολύ καθαρό, αλλά και σε πολλούς διαδρόμου και πολύ όμορφο. Έχουν γεμίσει κάδρα στους τοιχους με ωραίες ζωγραφιές και κατασκευές. Σε μερικά σημεία έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε γκαλερί. Όποιον νοσοκόμο/-α κι αν ρώτησα προς τα πού θα πάω, μου απάντησε αμέσως και με ευγένεια. Συνάντησα τη Διευθύνουσα που ήταν τόσο ευγενική και ευπροσήγορη που μου έκανε πραγματικά εξαιρετική εντύπωση. Μου εξομολογήθηκε πως είναι η πρώτη χρονιά που πολλοί άνθρωποι κάνουν διάφορες προσφορές αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο. Το πόσο χάρηκα δε λέγεται. Έφυγα σκεπτόμενη πως όλο αυτό το ζόρι που τραβάμε φαίνεται πως μαλακώνει πολλές καρδιές. Χαλάλι του, λοιπόν...