"Κορίτσι Μπαταρία" της Όλιας Λαζαρίδου, (Βασιλική Νευροκοπλή για την εφημερίδα "Σταυροδρόμι")

Στην Αθήνα, απέναντι από το Ναυτικό νοσοκομείο, όπου ασθενείς αναζητούν την ίαση και γιατροί πασχίζουν να τους τη δώσουν, επί της οδού Δεινοκράτους (που ήταν ο τεχνικός σύμβουλος του Μ. Αλεξάδνδρου, δημιούρησε το πολεοδομικό σχέδιο της Αλεξάνδρειας, αλλά συμμετείχε και σε σχεδιασμούς πολλών αρχαίων ναών, όπως αυτός της Αρτέμιδας στην Έφεσο), στον αριθμό 103, σ’ ένα ισόγειο πολυκατοικίας που επικοινωνεί μέσω μιας μπαλκονόπορτας με το πεζοδρόμιο και τον δρόμο, τους διαβάτες και τα διερχόμενα αυτοκίνητα, φιλοξενήθηκε η παράσταση της Όλιας Λαζαρίδου: “Το Κορίτσι Μπαταρία”.

Το κείμενο δικό της και η σκηνοθεσία του Ευρυπίδη Λασκαρίδη.

Ο χώρος ονομάστηκε “Προσωρινός”, σαν την παράσταση και τη ζωή μας.

Ποικίλλα καθίσματα, καρέκλες, καναπέδες, πολυθρόνες γέμιζαν το μικρό χαμηλοτάβανο δωμάτιο, που χωρούσε δε χωρούσε καμιά εξηνταριά ανθρώπους. Έμπαινες μέσα κι ένιωθες πως κατέφυγες σε μυστικό κρυσφύγετο προστατευμένο από τις μέριμνες και τη σκληρή βιοπάλη.

Η απλότητα του χώρου και του διαμορφωμένου σκηνικού σε πήγαινε κατευθείαν σ’ αυτό που εννοούσε “φτωχό θέατρο” ο Γκροτόφσκι. Για να τολμήσεις να καταπιαστείς με το φτωχό θέατρο πρέπει να είσαι πολύ πλούσιος. Πλούσιος σε ουσία εσωτερική. Ψυχική και πνευματική.

Η παράσταση ξεκίνησε σαν μια άμεση αφήγηση από την Όλια. Θα μπορούσε να είναι η ξαδέρφη μας. Ένας πραγματικός άνθρωπος απευθυνόταν σε πραγματικά  δικούς του ανθρώπους. Σ’ έκανε αμέσως να νιώσεις πως είσαι συγγενής της κι όχι θεατής. Κι αφού σε κέρδιζε σαν συγγενή, ύστερα σε προχωρούσε βαθύτερα στη σχέση. Σ’ έκανε φίλο στον οποίο μπορεί να εκμηστηρευθεί κάτι ανομολόγητο στον απλό συγγενή. Σε λίγο σε πήγαινε ακόμη πιο πέρα. Σε οδηγούσε στον εαυτό σου, όπως κάνει κάθε καλός φίλος, και στον βαθύτερο πυρήνα της καρδιάς σου. Σου έδινε το χρόνο να βουτήξεις εντός σου. Να ανοίξεις πόρτες δωματίων που μέχρι εκείνη την ώρα σε τρόμαζαν. Κι εσύ τις άνοιγες, γιατί ένιωθες την ζεστή παρουσία της αδιόρατα πίσω σου να φωτίζει μ’ ένα κερί την εσωτερική σου πορεία, διακριτικά και ανεπαίσθητα. Το είχε κάνει προηγουμένως η ίδια, ήξερε πώς είναι, κι αφού στο είχε εκμυστηρευθεί, την εμπιστευόσουν και συνέχιζες.

Οι λέξεις της Όλιας Λαζαρίδου πηγαινοέρχονταν από το παρόν στο παρελθόν, από τη ζωή στο θάνατο και τούμπαλιν, από τον πεζό λόγο στον ποιητικό, από το εγώ στο εμείς, στο εσείς και στο όλοι.

Λίγο λίγο μια γλύκα πλημμύριζε το χώρο και τρύπωνε στην προσωρινή μας παρουσία, μεταβάλλοντάς την σε μόνιμη και διαρκείας. Σε αιώνια.

Θα πρέπει πολύ να έχει λειανθεί το “μέσα” σου για να τα καταφέρεις όλα αυτά. Θα πρέπει πολύ να έχεις πονέσει κι άλλο τόσο αγαπήσει, για να ομολογείς τους φόβους σου άφοβα, να γελάς μαζί τους, να τους κάνεις προσευχή.

Μα όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να υπάρχουν δίχως να αρθρώνουν υποχρεωτικά  Τέχνη. Γιατί η Τέχνη σου ζητά να μπορείς, να θέλεις και να γνωρίζεις τον τρόπο που τη σαρκώνει. Το πώς χτίζονται οι λέξεις για να γίνουν αφήγημα, και το πώς βήμα βήμα, χειρονομία χειρονομία, ανάσα ανάσα, τις εκφέρεις έτσι ή αλλιώς κι αλλοιώτικα, άλλοτε με την αμεσότητα της γειτόνισσας κι άλλοτε απόκοσμα σαν φωνή μυστική που μπορεί και ξεκλειδώνει τα πιο κρυφά μας όνειρα.

Η Όλια Λαζαρίδου, μέσα από το “Κορίτσι Μπαταρία”  που στηρίχτηκε στο κείμενό της “Η Προσευχή του Ελάχιστου” κατάφερε να μας χαρίσει “την Ηδονή του Ελάχιστου”. Μια σπάνιας υφής ηδονή που δεν εξατμίζεται μετά το πέρας της πράξης, αλλά αποτυπώνεται στην ψυχή χάδι ανεξίτηλο από χέρι παιδικό.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σταυροδρόμι" του Ιερού Ναού Αγ. Φιλίππου, Βασιλική Νευροκοπλή, Δεκέμβριος 2011
Η φωτογραφία προέρχεται από το μπλογκ του Τσαλαπετεινού: http://tsalapetinos.blogspot.com/2011/11/blog-post_09.html