Μουτζουρώνεις τα σύννεφα κλαίγοντας
Ο θυμός σου αέρα σηκώνει
Πετρώνει η βροχή στο αγέλαστο στόμα σου
χαλάζι στους σπόρους
Αγάπη μου ανίδεη
εσύ ορίζεις τον καιρό
όχι ο καιρός εσένα
Μπορείς να βάψεις τα νέφη κυανά
την λεπτότατη αύρα να υφάνεις
μέχρι τον ήλιο ψυχούλα μου άμυαλη
εσύ να φωτίσεις
Όλα εσύ
εσύ μου γλυκύτατο
φτωχέ κυβερνήτη του κόσμου
Τέτοιο ποίημα θα έγραφα μονάχα για τον αγαπημένο μου.
ReplyDelete...Ή μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι το "εσύ" είναι ο τρόπος που το εγώ βλέπει τους άλλους. Πολύ όμορφο ποίημα.
ReplyDeleteΕίναι τόσο μεγάλη και ανεξιχνίαστη ιστορία το πώς γράφεται ένα ποίημα... ας το βλέπει καθένας όπως θέλει, αυτό έχει νόημα! Καλό ξημέρωμα!
ReplyDelete