Το δικό μου Παρίσι σε αμοντάριστα στιγμιότυπα ενός Σαββατοκύριακου

Το είδα με ήλιο. Το περπάτησα και με βροχή. Με ουρανό καθαρό το Σάββατο, γεμάτο απειλητικά σύννεφα την Κυριακή. Αστραφτερό στις ανταύγειες του φωτός. Σκιασμένο από τα νέφη.Μα όπως και να το δεις το Παρίσι, αυτό που πρώτα απ' όλα σου επιτίθεται με ερωτικό πάθος μανιώδους εραστή, είναι ο ουρανός του. Και όπως και να εκφραστεί αυτό το πάθος τρυπά τα μύχια της ύπαρξής σου. Τίποτα δεν το σταματά. Ε;iτε το δέρμα σου είναι αραχνοϋφαντο, είτε σκληρό, ο ουρανός σε τυλίγει και σε διαπερνά χωρίς να προλάβεις να το αντιληφθείς.
Αυτή την φορά δεν έβγαλα ούτε μία φωτογραφία. Δεν κράτησα ούτε μία σημείωση. Ήταν τόσο μεγάλη η δίψα μου να το ζήσω χωρίς επιλογές, διακρίσεις, στόχους προαποφασισμένους, που είπα μέσα μου: περπατώ και επτιτρέπω πάνω μου τα πάντα. Γι' αυτό και ό,τι γράφω είναι στιγμές που ρέουν αφεαυτού τους ανεπεξέργαστες.
Τέλη Μαρτίου στο Παρίσι τα περισσότερα δέντρα είναι ακόμα γυμνά. Δέντρα ψηλά στις νησίδες των δρόμων, στις όχθες του Σηκουάνα που καθορίζει την πόλη. Το κρύο είναι ακόμα δυνατό κι ας λάμπει ο ήλιος. Μα οι άνθρωποι κι εδώ διψούν την άνοιξη. Την απαιτούν. Τους βλέπεις με τα κοντομάνικα μπλουζάκια ή με τα μπουφάν και σαγιονάρες στα ξυπόλυτα πόδια τους. Μα τα τεράστια πάρκα είναι καταπράσινα από αειθαλή δέντρα και πολλά λουλούδια τώρα πρωτανοίγουν τα βλέφαρα πολύχρωμα.
Ατέλειωτοι άνθρωποι χαίρονται την βόλτα τους στα πάρκα. Ατέλειωτοι ποδηλάτες εκμεταλλεύονται το δημοτικό ποδήλατο για να πάνε στη δουλειά τους με το κουστουμάκι, το ταγεράκι ή το τζιν. Οι κήποι του Λούβρου είναι γεμάτοι ζουμπουλάκια που αρωματίζουν ξέφρενα τον αέρα. Τα γκρουπ των επισκεπτών κι αυτά καβάλα στα ποδήλατα περιηγούνται στους δρόμους και στα μεγαλεπήβολα κτίρια. Κοχλάζει ο Σηκουάνας σηκώνοντας λάσπη από τα βάθη του και πλημμυρίζουν οι όχθες Οι μικρές μπουτίκ στην περιοχή του Μαραί γεμάτες από τις τελευταίες νότες της ανοιξιάτικης μόδας τραγουδούν υφάσματα λεπτά, χρώματα μαβιά, ασπρόμαυρα πουά, λαδιά τρυφερά και κόκκινα πυρωμένα.Οι ωραίες γαλλιδες περήφανες για τα γαλάζιες χάντρες των ματιών τους κάνουν πως δεν τις αφοράς. Η κομψότητα στο ντύσιμό τους αποκαλύπτει μια ελευθερία κουλτούρας που δεν γνωρίζει κόμπλεξ, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου ο συνδυασμός των ρούχων και το στυλ.Όλες οι φυλές της γης σε όλων των ειδών τις δουλειές και στα μετρό οι άνθρωποι κοιμούνται κατάκοποι. Ένας πλανόδιος μουσικός μπαίνει με την κιθάρα και τον ενισχυτή του, με το μικρόφωνο καλά στερεωμένο στο στήθος και τραγουδά παλιά γαλλικά τραγούδια. Λίγες οι κυλιόμενες σκάλες και τα ασανσέρ στο μετρό. Τις περισσότερες σκάλες πρέπει να τις ανέβεις με τα ποδαράκια σου.Η Σανζ Ελιζέ παραμένει ο ωραιότερος δρόμος του κόσμου. Είναι ένας τόσο φαρδύς δρόμος με τόσο όμορφα επώνυμα μαγαζιά, τόσα δέντρα, τόσο φως και κατήφορο, που λες πως ένας τέτοιος δρόμος είναι μόνο για να τον κατεβαίνεις. Δεύτερη σε σειρά έρχεται η μεγάλη οδός του Πέραν της Κωνσταντινούπλης.Λίγο πριν τον άγιο Στέφανο, την Ορθόδοξη εκκλησία του Παρισιού, μέσα σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο βλέπω έναν μπόγο ρούχα τυλιγμένο. Πλησιάζω και προσέχω καλύτερα. Ένα πόδι μ' ένα τρύπιο παπούτσι εξέχει προς τα πάνω αφού δεν χωρά. Ένας άλλος ανθρώπινος μπόγος κοιμάται στο βάθος μιας στοάς. Απαγορεύτηκε η διαμονή των άστεγων στους σταθμούς του μετρό. Εκεί θα συναντήσεις μόνο πλανόδιους μουσικούς που παίζουν ξυλόφωνο ή κιθάρα ή ό,τι άλλο.Ανεβαίνω στο πολύχρωμο καρουζέλ που βρίσκεται μπροστά στο Δημαρχείο για να ικανοποιήσω επιτέλους μια παιδική μου λαχτάρα. Και θα γελάσω σαν μωρό παιδί μέσα από την καρδιά μου έτσι καθώς το αλογάκι μου ανεβοκατεβαίνει, τα φωτάκια αναβοσβήνουν και το παιδικό τραγουδάκι τραλαλί τραλαλό. Είναι ωραίο να επιστρέφεις και να ξεδιψάς διψασμένα όνειρα.Ο μαύρος ταξιτζής δεν παίρνει τέσσερα άτομα κι ας βρέχει τώρα δυνατά. Όχι όμως επιδή είναι μαύρος. Δεν τους αρέσει να κάθεται δίπλα τους κανείς. Πολλά ταξί δεν σταματούν επειδή είμαστε τέσσερις. Στο κάθισμα του συνοδηγού έχουν το πανωφόρι τους, τις εφημερίδες και τα περιοδικά τους.Αυτή τη φορά θα περιμένω μισή ώρα στην ουρά να μπω στο Μπομπιντού που δεν πήγα τον Οκτώβρη. Φτάνω στον 4ο όροφο με τις κλασσικές συλλογές. Εκεί με περιμένουν οι δικοί μου άνθρωποι, γνωστοί μου από παλιά. Τους έχω συναντήσει και σε μουσεία της Ιταλίας και της Ισπανίας. Πρώτη φορά ανταμώνουμε στην Γαλλία. Μου είναι τόσο γνωστά τα πρόσωπά τους, οι γραμμές των ρυτίδων τους, το χτένισμα στα μαλλιά τους και τα σχέδια των ρούχων τους. Μου είναι τόσο οικεία τα διαμερίσματά τους, τα σαλόνια, οι κουζίνες, οι διάδρομοι, οι καναπέδες και οι μπερζέρες τους που δεν μου χρειάζεται να πλησιάζω και να βλέπω το ονοματεπώνυμο στην εξώπορτα του σπιτιού τους. Τους αισθάνομαι όπως τους πλέον αγαπημένους μου φίλους. Με την πλάτη, τον αυχένα, το άρωμα. Κι έτσι επισκέπτομαι τους παλιούς μου συγγενείς για μια καλησπέρα. Μπαίνω στην παιδική χαρά του Καντίνσκι, στις λαβυρινθώδεις στοές του Πικάσο, τρώω στα πολύχρωμα τραπεζομάντηλα του Mατίς, πετώ στο γαλάζιο ουρανό του Σαγκάλ, σκαρφαλώνω στις κλίμακες του ρουμάνου γλύπτη του Μπρανκούζι μου που σηκώθηκε και πήγε από το χωρίο του στη Ρουμανία στο Παρίσι με τα πόδια για να τον θαυμάσει ολόκληρος δέκατος ένατος αιώνας, και πάω, πάω, φεύγω, τους γλυκοφιλώ, τους χαϊδεύω και τους λέω πως πια θα αργήσω να τους ξαναδώ. Θα αλληλογραφούμε υπόσχομαι, μιας και οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν αγαπούν πια την αλληλογραφία που εγώ κι αυτοί οι παλιοί μου φίλοι λατρεύουμε, κι έτσι θα κρατούμε για πάντα την αγάπη μας και την σχέση μας ακέραιη. Μα από δω και μπρος οφείλω να γνωρίσω και τους νέους μου συγγενείς που μέσα στην παραζάλη του σήμερα τους έχω παραμελήσει και τους περισσότερους τους αγνοώ.Μπαίνω σ' ένα παιχνιδάδικο. Όπου κι αν ταξιδεύω πάντα μπαίνω μέσα σ' ένα παιχνιδάδικο. Με αφορά περισσότερο από κάθε άλλου τύπου εμπορικό μαγαζί. Όλα τα κοιτώ και όλα τα περιεργάζομαι. Το ηλικιακό μου κοντέρ κατεβαίνει πιο γρήγορα κι από τα φρουτάκια στα κερδοφόρα μηχανάκια. Βρίσκω ένα τεράστιο χαρτονένιο σπίτι από λευκό χαρτόνι που ακόμα κι εγώ χωρ'αω. Το αγοράζεις και παίρνεις και τα κατάλληλα χρώματα να το χρωματίσεις, να το ζωγραφίσεις, να το φτιάξεις όπως το ονειρεύεσαι εσύ και όχι όπως θα αποφασίσουν οι άλλοι για σένα. Βρίσκω δυο υπέροχα εικονογραφημένα παραμύθια μιας και αναζητώ πολύ καλούς εικονογράφους για τα δικά μου. Ο ένας μου αρέσει πάρα πολύ και είναι παράλληλα και ο συγγραφέας του βιβλίου. Όταν βρίσκω ωραία πράγματα χαίρομαι περισσότερο από το να τα έφτιαχνα εγώ. Όταν κάποιοι ανεβάζουν ψηλά τον πήχη χαίρομαι αφάνταστα γιατί έτσι κινητοποιούμαστε και προχωράμε ακόμα παραπάνω. Όπως χάρηκα που βρήκα κι ένα παραμύθι που έγραψε η γνωστή ως τραγουδίστρια κόρη του Ραβί Σαγκάρ. Όταν μου πρωτομίλησε ο άγγελός μου γι' αυτήν ένιωσα μια περίεργη σχέση να με συνδέει μαζί της και να που δεν άργησε πολύ να αποδειχθεί. Και είπα μέσα μου, κοίτα τώρα πώς ενώνονται οι δρόμοι των ανθρώπων από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη. Αυτή η κυρία κάνει ό,τι κι εγώ. Για την ακρίβεια συνδυάζει ό,τι κι εγώ. Το παραμύθι και το τραγούδι. Το κάνει βέβαια και η Μαντόνα, δεν παραξενεύομαι, αλλά αυτή είναι πολύ σπουδαία κυρία για να την βάλω στο πλάι μας.Υπάρχει διάχυτη μια ξεχωριστή ευγένεια κι ας λένε για του γάλλους πως είναι εκκεντρικοί και εθνικιστές. Σε καλημερίζουν στην στάση του λεωφορείου, σε βοηθούν πρόθυμα μόλις τους ρωτήσεις για πληροφορίες ακόμα και στα αγγλικά, σε χαιρετούν μόλις μπεις στο ταξί, σου ζητούν συγνώμη αν σε σπρώξουν.Τα σαλιγκάρια τα μαγειρεύουν με πέστο βασιλικού και σκόρδο και σου τα σερβίρουν σε ειδικό πιατάκι με οχτώ θήκες και ειδικό πιρουνάκι για να τα ξετρυπώνεις. Τα εκλαίρ παραμένουν θανατηφόρα. -Αυτό το έχω ξαναγράψει και χρωστάω ένα στον Ηλιογράφο, δεν το ξεχνώ.Τα πάρκα με απόλυτη γεωμετρική συμμετρία. Οι άντρες με λεπτά χαρακτηριστικά και φινέτσα. Τα συντριβάνια με πρωτότυπες κατασκευές και χρώματα, ποικίλλους και απροσδόκητους συνδυασμούς. Οι σοφίτες γοητευτικές στις οροφές των κτιρίων αν και οι περισσότερες χωρίς ασανσέρ, θέρμανση και μπάνιο αφού φτιάχνονταν για το υπηρετικό προσωπικό.Το Σαββατιάτικο δείπνο θα γίνει στο δωμάτιο τριών αδερφών Ιορδανών μουσικών. Στις συγκεκριμένες φοιτητικές εστίες όπου μένουν μόνο φοιτητές μουσικής πληρώνοντας αδρό ενοίκιο, υπάρχουν μονά, διπλά και τριπλά δωμάτια σαν αυτό που έχουν ο Ηλίας, ο Βασίλης και Οσάμα. Ορθόδοξοι Παλαιστίνιοι μουσικοί, ούτι, βιολί και κανονάκι κατά σειρά. Άφησαν πριν μισό χρόνο περίπου την πατριδα τους όπου δεν μπορούσαν να ζήσουν ως μουσικοί και ήρθαν στο Παρίσι να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή. Είκοσι με τριάντα κάτι οι ηλικίες τους. Εκεί είχαν διακόσια τετραγωνικά σπίτι και κήπο άλλο τόσο. Εδώ ένα επί ένα κουζίνα, τέσσερα σκαλιά για το δύο επί δύο καθιστικό με το τραπέζι του φαγητού και το γραφείο με τον υπολογιστή, εφτά σκαλιά για το υπνοδωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι κι ένα μονό και το μπάνιο. Τρεις ήδη πολύ προχωρημένοι μουσικοί που άρχισαν να δίνουν συναυλίες και να κάνουν μουσική για κινηματογράφο. Τρία αδέρφια μπροστά στα οποία υποκλίνεσαι για το δέσιμό τους, την πειθαρχία τους, την αποφασιστικότητά τους και τον μουσικό τους έρωτα. Τις συνθέσεις που γράφουν τις υπογράφουν και οι τρεις μαζί και τώρα ο Βασίλης αλλάζει κατεύθυνση στο μεταπτυχιακό του για να σπουδάσει τις τεχνολογίες του ήχου και της εικόνας που θα βοηθήσει το σχήμα τους. Πάλι θαυμασμός μεγάλος. Γι' αυτό που σε ξεπερνά. Γι' αυτό που είναι καλύτερο από εσένα, δυναμικότερο, ταλαντούχο, δημιουργικό, φωτεινό σε πείσμα των δυσκολιών, της φτώχιας, της κάθε αντιξοότητας. Ακούγοντας τη μία από τις δύο συνθέσεις τους, γεννιούνται μέσα μου στίχοι. Τους ζητώ να μου παραχωρήσουν το μεγάλης ευαισθησίας και πολύ ενδιαφέρουσας ανάπτυξης κομμάτι να το κάνω τραγούδι και μου το δίνουν με χαρά και σοβαρότητα. Τα βλέμματα και των τριών είναι καθαρά. Ίσια και σταράτα. Και αυτό είναι το τελευταίο που αφήνω εδώ ως το κυριότερο για μένα. Γιατί όταν μέσα σε τόση φυσική και αρχιτεκτονική ομορφιά, μέσα σε τόση περιρέουσα ερωτική διάθεση που διάχυτη κυκλοφορεί στους δρόμους, ε, άμα συναντήσεις κι ένα ζευγάρι μάτια καθαρά τότε... τι άλλο μένει να πεις; Πόσο μάλλον που εδώ είχαμε τρία τέτοια ζευγάρια σε ένα!Κι έτσι είδα την μέρα να μεγαλώνει εις βάρος της νύχτας. Το είδα και το έζησα στο Παρίσι. Και έμεινε μέσα μου χνάρι ανεξίτηλο.