Συνέντευξη της Βασιλικής Νευροκοπλή στην Εύη Τσιτιρίδου για τους Ερευνητές της Καθημεερινής 04/04/2011

Καλωσορίσατε στις σελίδες των Ερευνητών! Που σας βρίσκει η φετινή άνοιξη και με ποια διάθεση;

Kαλώς σας βρίσκω!

Η άνοιξη με βρήκε στην Κωνσταντινούπολη, μετά στο Μόντρεαλ και στη συνέχεια σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για παρουσιάσεις των βιβλίων μου. Η διάθεσή μου σαν των λουλουδιών που ανθίζουν ρουφώντας αχόρταγα το φως!

Από πότε ξεκινήσατε να γράφετε; Αν κρύβεται μια μικρή ιστορία πίσω από αυτήν σας την επιλογή, θα μας τη «μαρτυρήσετε»;

Το καλοκαίρι του 1992 βρέθηκα στα Χανιά για σεμινάρια Θεατρικού παιχνιδιού γιατί είχα ξεκινήσει το παιχνίδι στον Μύλο της Θεο/νίκης. Ένα βράδυ πήγαμε να δούμε μια θεατρική πρόβα στο Κάστρο του Φιρκά, στο έργο “Οι Φασουλήδες με τη μαγκούρα” του Λόρκα. Ήταν τόσο μαγευτική η πρόβα που μέσα μου ήρθαν “τα πάνω κάτω”. Μέχρι τα χαράματα κουβεντιαζα με τον σκηνοθέτη Θωδ Εσπίριτου για το τι είναι θέατρο. Από εκείνο το χάραμα άρχισα να γράφω. Αυτή η πρόβα άνοιξε μέσα μου δύο πόρτες, του θεάτρου και της γραφής…

Μιλήστε μας λίγο για τα παιδικά σας χρόνια. Ήταν γεμάτα «χάρτινα όνειρα», «παραμύθια της μουσικής» και «μοναδικά φιλιά»;

Ναι, μ’ έναν ασυνήθιστο τρόπο… Αυτό που με καθόρισε στα παιδικά μου χρόνια ήταν μια εκκλησία, οι Δώδεκα Απόστολοι Θεσ/νίκης στην οποία ο πατέρας μου ήταν ιερέας. Εκεί ήταν το δεύτερο σπίτι μου. Κυριακάτικες λειτουργίες, αγρυπνίες, Χριστούγεννα και Πασχαλιές, ποτίζοντας τον κήπο του ναού, ακούγοντας τις βυζαντινές ψαλμωδίες, ανασαίνοντας το λιβάνι, παίζοντας με τα κεριά, και νιώθοντας τα φιλιά των Αγίων…

Στα βιβλία σας πρωταγωνιστούν η μουσική, τα χρώματα, τα στοιχεία της φύσης. Έχουν όλα αυτά μια θέση και στη δική σας τη ζωή;

Απόλυτη! Η μουσική πρωταγωνιστεί αφού παντρεύτηκα τον ουτίστα Κυριάκο Καλαϊτζίδη. Εδώ και 22 χρόνια ζω σ’ ένα σπίτι που κατακλύζεται από μουσικοή.

Τα χρώματα, κυριαρχούν στη ζωή μου από τα ρούχα μου μέχρι τους τοίχους του σπιτιού μου, και η φύση γεμίζει λουλούδια τα μπαλκόνια μου.

Διαβάζοντας τις ιστορίες σας αισθάνεται κανείς ότι μιλούν πάντα για το ίδιο πράγμα: την αγάπη στις διάφορες μορφές της. Είναι έτσι; Σκοπεύετε στο μέλλον να καταπιαστείτε και με άλλα θέματα; Ποια θα είναι αυτά;

Από μικρό παιδί μ’ έπαιρνε ο πατέρας μου να τον βοηθάω στα Ευχέλαια διαβάζοντας τους Αποστόλους. Όταν πρωτοδιάβασα τον “ύμνο της αγάπης” του Αποστόλου Παύλου, έπαθα σοκ! “Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων και δεν έχω αγάπη είμαι σαν ένας χαλκός με κούφιο ήχο…” Από τότε δεν έπαψε να με απασχολεί η αγάπη. Τι υπάρχει έξω από την αγάπη; Αυτή τα ζωντανεύει όλα, κινεί όλη τη δημιουργία…

Περνούν διάφορα θέματα μέσα από τα βιβλία μου, όπως η απώλεια στο “Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται”, η μουσική και η διαφορετικότητα στο “Παραμύθι της Μουσικής”, ο αντισυμβατικός τρόπος ζωής στο “Μοναδικό φιλί”, η δύναμη της γραφής στα “Χάρτινα Όνειρα” κά., όμως όλα αυτά κάτω από το φως της αγάπης.

Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Γράφω ό, τι μου έρχεται στο κεφάλι και στην καρδιά μου...

Ας παίξουμε λίγο! Αν η Έμπνευση ήταν: α) φαγητό, β) μεταφορικό μέσο, γ) σπορ, δ) ζώο, ε) ρούχο, στ) τοπίο, ζ) σχολικό μάθημα, τι είδους φαγητό, μεταφορικό μέσο, σπορ, ζώο, ρούχο, τοπίο και σχολικό μάθημα θα ήταν και γιατί; (παρακαλούμε, απαντήστε με μία φρασούλα σε κάθε μία από τις εκδοχές).

Αν η Έμπνευση ήταν φαγητό θα ήταν χοιρινό κυδωνάτο, ένας ξινόγλυκος συνδιασμός λεπτών αποχρώσεων.

Αν ήταν μεταφορικό μέσο, αεροπλάνο που εκτοξεύεται στους ουρανούς.

Αν ήταν σπορ, ιππασία γιατί πάνω στο άλογο καλπάζεις και είναι το πιο καλόψυχο ζώο.

Αν ήταν ζώο… ελάφι που τρέχει σαν μια αστραπιαία ομορφιά.

Αν ήταν ρούχο, ένα πολύχρωμο μεταξωτό φόρεμα που το χαίρεσαι κι εσύ που το φοράς και οι άλλοι.

Αν ήταν τοπίο, το χωριό Μπελάτζιο στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας.

Και αν ήταν σχολικό μάθημα, το… διάλειμμα!!!

Έρχεστε σ’ επαφή με παιδιά, με αφορμή τα βιβλία σας; Με ποιους τρόπους; (π.χ. επισκέψεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες, συμμετοχή σε εκδηλώσεις, μέσω προσωπικής ιστοσελίδας, κ.τ.λ.). Θα μας «εξομολογηθείτε» κάτι που σας είπαν (ή σας ζωγράφισαν) και σας συγκίνησε τόσο που να επηρέασε με κάποιο τρόπο τη ζωή σας;

Με επισκέψεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες και θέατρα με παραστάσεις κυρίως του Παραμυθιού της Μουσικής.

Μία από τις πρώτες μου εμπειρίες ήταν όταν παρουσίασα το “Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται”, σε μια Γ’ Δημοτικού. Ήρθε ένα κοριτσάκι μ’ ένα χαρτί όπου έγραφε: “Μέχρι τώρα νόμιζα πως η λύπη μένει για πάντα. Ακούγοντας το παραμύθι αυτό κατάλαβα πως η λύπη μπορεί να γίνει χαρά!”. Με συγκίνησε πολύ και μ’ έκανε να πιστέψω πως έχει νόημα να συνεχίσω να γράφω παραμύθια.

Τρία από τα βιβλία σας έχουν εικονογραφηθεί από δύο πολυβραβευμένους εικονογράφους, τον Νικόλα Ανδρικόπουλο και τον Σβετλίν. Πως ήταν η συνεργασία μαζί τους; Τι καινούργιο σας έμαθε και τι σας έκανε να ξεχάσετε;

Και οι δυο αγάπησαν πολύ τα παραμύθια μου και έδωσαν σ’ αυτά τον καλύτερο εαυτό τους. Πλούτισαν με τον τρόπο τους τις λέξεις μου κι εμένα, και μ’ έκαναν να ξεχάσω τη μοναξιά που νιώθει συχνά ο συγγραφέας.

Ο σοφός λαός μας λέει «Αν δεν έχεις γέρο, ν’ αγοράσεις». Στην Κρήτη, μάλιστα, συμπληρώνουν: «Γερόντοι περνούν τα ποτάμια, νέοι χτίζουν τα γιοφύρια». Και στις δικές σας ιστορίες συναντάμε συχνά σοφούς γέροντες, λατρεμένους παππούδες και γιαγιάδες. Για τον ίδιο λόγο, ή και γι’ άλλους;

Αγαπήσα πολλούς παπούδες και γιαγιάδες, ηλικιωμένους καλογέρους και ιερείς που με καθόρισαν. Μου δίδαξαν με τον τρόπο τους πως η ζωή αξίζει γιατί είναι επικίνδυνη και γεμάτη εκπλήξεις. Πως δεν πρέπει ποτέ να απογοητεύομαστε, αλλά να προχωράμε και να δεχόμαστε τα βάσανα χωρίς πολλές ερωτήσεις, υπομονετικά, μιας και ό, τι μας στέλνει ο Θεός είναι για καλό μας.

Αν ανεβαίνατε εσείς πάνω στο μικρό λευκό χαρτί των «Χάρτινων Ονείρων», που θα θέλατε να σας ταξιδέψει και γιατί;

Μα… παντού!!! Περισότερο όμως θα ήθελα να με πάει μια βόλτα στον Παράδεισο!!!

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Κι εγώ σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά!