"κήπος και Κήπος"

"Όποιος θέλει να είναι ευτυχισμένος για έναν χρόνο να αρραβωνιαστεί. Όποιος θέλει να είναι ευτυχισμένος για τρία χρόνια να παντρευτεί. Όποιος θέλει να είναι μια ζωή ευτυχισμένος να φυτέψει έναν κήπο."

Αυτή η κινέζικη παροιμία αν και -τρόπος του λέγειν- χωρά αρκετό νερό στο κρασί τής διατύπωσής της, διέπεται ωστόσο από μια έστω σχετική αλήθεια.

Τη θυμήθηκα σήμερα το πρωί καθώς φρόντιζα πάλι τα παρτέρια της οικοδομής που εδώ και μέρες έχω φυτέψει. Τα ποτίζω και τα σκαλίζω να φτιάξω λούκια που θα ρέει ήσυχα το νερό. Με τον αέρα που φυσά αυτές τις μέρες ο νους μου είναι συχνά σ' αυτά. Κι έτσι ο νους απομακρύνεται από άλλες έννοιες -κάποτε στενάχωρες. Κατέβασα από το μπαλκόνι τις ελιές μου και τη λεμονιά που είχαν γίνει δεντράκια και ζητούσαν περισσότερο χώμα. Φύτεψα βασιλικούς και βιμπούρνο, όπως και μικρά καλλωπιστικά δεντράκια που τα είχα μεγαλώσει λίγο και τα είχα πάρει τα Χριστούγεννα από το Πανεπιστήμιο που τα πρόσφερε δωρεάν η Γεωργική σχολή σε όσους ήθελαν.

Κάθε βράδυ χαλούν τα παρτέρια από τον αέρα, τις γάτες που περνάν ασυνείδητες ή τα παιδιά που πετάν τις μπάλες τους. Κάθε πρωί κατεβαίνω και τα ξαναφτιάχνω. Μετρώ τα λιγοστά ευρώ μου και σκέφτομαι τι άλλο μπορώ να φυτέψω. Οπωσδήποτε πρέπει να βάλω κόκκινες πικροδάφνες που τις αγαπώ, μια νεραντζιά να ανοίγω το παράθυρο του γραφείου μου -που είναι ακριβώς μπροστά στα παρτέρια- την άνοιξη και να εισπνέει η καρδιά μου το μοναδικό της άρωμα. Θα ήθελα κι ένα λεμονοκυπάρισσο, αλλά αυτό είναι λίγο πιο ακριβό, -θα δούμε. Θα κατεβάσω κι άλλα δέντρα από το μπαλκόνι του σπιτιού και ίσως να τα αφήσω μέσα στις μεγάλες τους γλάστρες για να στέκονται μπροστά ακριβώς στα παράθυρά μου που περνώ τις περισσότερες ώρες της μέρας.

Κανείς δεν σου χαρίζει τον Παράδεισο, -τουλάχιστον επί της γης. Μόνος σου τον φτιάχνεις. Με τα χέρια σου. Κι εγώ λέω, γερή να είμαι, να τον φτιάξω και στο γραφειάκι μου, αυτό το πρώην γκαράζ που μεταμόρφωσα σε στέγη της γραφής μου, όπως τον έφτιαξα και στο μπαλκόνι του σπιτιού.

Ο άγιος Σαμψών γιορτάζει σήμερα, ο ξενοδόχος. Διαβάζω τον βίο του στον ηλεκτρονικό συναξαριστή και διαπιστώνω πως δεν ήταν ξενοδόχος στο επάγγελμα αλλά γιατρός. Κάποτε θεράπευσε και τον Ιουστινιανό όταν αυτός αρρώστησε βαριά. Ο πατριάρχης Μηνάς τον είχε τότε ήδη χειροτονήσει σε πρεσβύτερο. Κι αυτός, όπως και άλλοι άγιοι, δεν έμεινε στην ιστορία της αγιότητας σύμφωνα με το επάγγελμά του. Δωρεάν θεράπευε τους ανθρώπους. Σαν τον άγιο Ευλόγιο κι αυτός είχε ξενοδόχα καρδιά. Ο Ευλόγιος ήτανε λατόμος. Ο άγιος Σαμψών, όπως και άλλοι, περίμενε να πεθάνουν οι γονείς του για να μοιράσει την μεγάλη περιουσία τους στους φτωχούς και τους ασθενείς. Ας πούμε πως έκανε την επαναστασή του ως νέος την κατάλληλη στιγμή, γιατί πιθανόν αν ζούσαν οι γονείς του να τους πίκραινε αυτή η χειρονομία του γιου τους. Ο Ιουστινιανός για να τον ευχαριστήσει έφτιαξε στην Κωνσταντινούπολη ένα νοσοκομείο που στο διάβα του χρόνου εξελίχθηκε σε μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα όπου έβρισκαν θεραπεία αλλά και παρηγοριά, ασθενείς και άποροι. Κοιμήθηκε εν ειρήνη σε βαθιά γεράματα.

Την ευχή του αγίου Σαμψών να έχουμε και να αξιωθούμε μια στάλα από την ξενοδόχα του καρδιά. Αυτός έκανε την ίδια την καρδιά του Κήπο και μέσα της φιλοξενούσε ανθρώπους ξένους και ανοικονόμητους.