Κάποιος υπέργηρος δάσκαλος αισθάνεται πανευτυχής ζώντας με τη γυναίκα του σε μια «καλύβα» ελάχιστων τετραγωνικών μέτρων. Περιτριγυρισμένη η καλύβα από μικρό κήπο και νεράκι ποταμού. Οι μαθητές έρχονται, προσφέρουν, αλλά εκείνος είναι ευχαριστημένος με τα ελάχιστα! Κάθε χρόνο, οι μαθητές διοργανώνουν μικρή γιορτή για τα γενέθλια του σοφού δάσκαλου. Εκείνος πίνει μονοκοπανιά ένα γιγαντιαίο ποτήρι μπίρα, γελάει, λέει ανέκδοτα και φεύγει.
Κάθε χρόνο, οι μαθητές βλέπουν την ίδια... ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του γέρου. Οι μαθητές ανεβαίνουν επαγγελματικά, κερδίζουν, αποταμιεύουν, φτιάχνουν, ράνουν, ζουν στα μεγαλεία. Κάθε χρόνο, εκείνοι με τα πολλά δυστυχούν. Εκείνος με τα λίγα διάγει ευτυχία εφήβου!
«Δάσκαλε, πώς τα καταφέρνεις;» τον ρωτούν.
Πώς; Κάθε βράδυ, ακόμη και την τελευταία νύχτα του θανάτου του, βλέπει το ίδιο όνειρο. Μικρός να τρέχει στη φύση και να παίζει κρυφτούλι με τους φίλους του!
«Εκείνο που με κράτησε στη ζωή είναι το μικρό παιδί που έχω μέσα μου! Ποτέ δεν έφυγε! Τον ευχαριστώ»!
Τα "Όνειρα" είναι η πρώτη από τις τρεις τελευταιες ταινίες της ζωής του Ακίρα Κουροσάβα, γυρισμένη το 1990. Λένε πως σ' αυτές τις τρεις ταινίες σκηνοθετεί τον θάνατό του. Στη συνέχεια θα παρουσιάσουμε και άλλα από τα όνειρα αυτού του μοναδικού κινηματογραφιστή που ήξερε να ονειρεύεται και να μας κάνει να ονειρευόμαστε με τον πιο αληθινό τρόπο.
Πολύ όμορφες οι εικόνες αλλά αυτή τη φορά πιο όμορφα και σημαντικά τα λόγια. Μεγάλο πράγμα να μπορείς στη ζωή και το πιο μικρό με χαρά αγνή όπως του μικρού παιδιού. Αν δεν το διώξουμε από μέσα μας, θα μας δείχνει πάντα το δρόμο για την ευτυχία. Να σαι καλά που μας το θύμισες αυτό.
ReplyDeleteΕίναι μεγάλος γαμώτο, πολυ μεγάλος ο Κουροσάβα... με εκπλήσσει συνέχεια, με εντυπωσιάζει διαρκώς... η τέλεια χημεία: ανατολική καρδιά και δυτικός νους!
ReplyDeleteΝαι, πάρα πολύ καλος συνδυασμός που τον βοήθησε στο να γίνει πραγματικά μεγάλος
ReplyDeleteπανεμορφο...ευχαριστω!
ReplyDeleteμε την ευχη το παιδακι που χεις στην καρδια να τραγουδαει παντα!
καλό μεσημερακι!
Το παιδί που η λογική κλείδωσε και ξέχασε στο υγρό υπόγειο.
ReplyDeleteΚι όμως το παιδί, υπάρχει, είναι εδώ!
Οποτε ερχομαι σε σένα Βασιλική μου γαληνεύω. Κι νιώθω τις ελπίδες να φέγγουν περισσότερο τον δρόμο μου.
Να ΄σαι καλά!
Μια καλημέρα στον φίλο μου τον Σοτ!
ReplyDeleteΚι ένα χαμόγελο!
Να τραγουδάει, να τραγουδάει Νηφάλια μέθη μου, και σ' εμένα και σ' εσένα και σε όλους μας! Αυτό μας κρατά ανθρώπους... Φιλιά!
ReplyDeleteΣε σκεφτόμουν χθες Αλεξάνδρα.
ReplyDeleteΚαι σκεφτόμουν πως είσαι από εκείνους που το καινούριο μου βιβλίο πολύ θα τους αφορά. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί το λέω αυτό και δεν συνηθίζω να μιλάω έτσι εδώ, αλλά αφού το ένιωσα σου το έγραψα. Να έρχεσαι και μακάρι να γαληνεύεις πάντα! Φιλιά και καλημέρες!
Βασιλική
ReplyDeleteτο σχόλιο της Αλεξάνδρας με εκφράζει απόλυτα.
Αυτό ήθελα να γράψω κι όταν το διάβασα στο σχόλιο μου φάνηκε απίστευτο.
Λοιπόν κι εγώ γαληνεύω εδώ. Είναι τόπος δροσερός σαν λιβάδι γεμάτο ανθισμένες ροδακινιές, σαν θάλασσα ήρεμη, σαν ήσυχο Αυγουστιάτικο βράδυ ... που καθόμαστε μέχρι το πρωί κοιτάζοντας το φεγγάρι και συζητάμε... "σαν να μην ήτανε στον κόσμο πειρασμός κανένας..." που λέει κι ο Ελύτης.
Αχ... το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας! Μη μας πεθάνει, Θε μου!
Φλώρα μου είσαι ψυχάρα!
ReplyDeleteΣε φιλώ πολύ!
Εσύ είσαι η ψυχάρα, Βασιλική... Να το ξέρεις και δεν χρειάζεται να απαντήσεις σ' αυτό το σχόλιο.
ReplyDeleteΝυχτερινά, νυσταγμένα φιλάκια.
Ωραίο ήταν το Σαββατοκύριακο.
Ξέρεις... σαν ψέματα μου φαίνεται πως είναι καλοκαίρι! Τι γλυκειά εποχή...
Κι ευχές για καλή βδομάδα από μένα
ReplyDelete... και καλό και ξεκούραστο μήνα
ReplyDelete