Κυριακή της Τυρινής

Όλα ξεκίνησαν ψες βράδυ. Ή μήπως πριν εκατομμύρια χρόνια;

Τότε που δημιουργήθηκε η νύχτα και ορίστηκε γλύπτης της ημέρας;

Τότε που της ανατέθηκε να αφαιρεί προσεκτικά και αβίαστα τα περιττά της μέρας, να σκεπάζει τα άσχημα, να απομακρύνει τα αχρείαστα και να διατηρεί φανερό μόνον ό, τι παραμένει αναλλοίωτο ως ανεξάρτητο από φως και σκιά.

Είναι που ψες φτάνοντας στη Μονή Βλατάδων για τον εσπερινό του Σαββάτου, εφτά η ώρα, είχε ήδη σκοτεινιάσει. Είναι που μπαίνοντας στον αυλόγυρο στάθηκα μια στιγμή πριν προχωρήσω στο ναό και κοίταξα τη νύχτα στα μάτια. Μέσα στα μαύρα μάτια της τα ψηλά κυπαρίσσια ψήλωναν μυθικά. Το φύλλωμα των δαφνών πύκνωνε φτιάχνοντας ενιαίο σώμα. Το φως των καντηλιών στο μικρό κοιμητήριο πίσω από το Ιερό φώτιζε ατάραχο ελπίδα. Οι πλάκες από σχιστόλιθο κάτω απ' τα πόδια μου ίδρωναν στο χειμερινό πούσι. Ο αέρας δίδασκε το αλφάβητο μιας άλλης γλώσσας, κοινής σε ζώντες και κεκοιμημένους, σε έμψυχα και άψυχα όντα, σε ύπνο και ξύπνιο.

Η νύχτα.

Σ' έναν τόπο ιπτάμενο, όπως αυτός στον οποίο είναι χτισμένη η Μονή Βλατάδων ακριβώς έξα από τα κάστρα, η νύχτα σε εκκλησιάζει πριν μπεις στην χτισμένη εκκλησία της Μεταμορφώσεως. Σε μεταμορφώνει πριν προσκυνήσεις την ομώνυμη εικόνα του νάρθηκα. Σε φωτίζει πριν ανάψεις το κερί σου στο μανουάλι.

Η νύχτα. Εξαίσιος γλύπτης των ατίθασων όγκων της ημέρας.

Η νύχτα. Συνώνυμη του μυστικού και του αφανέρωτου μυστηρίου.

Κι ύστερα, η Κυριακή της Τυρινής. Το σήμερα. Το πρωινό. Η ημέρα. Η Θεία Λειτουργία. Το μετόχι της Μονής Βλατάδων, ο άγιος Νικόλαος των Ορφανών.

Κι αυτό το ευαγγέλιο...

Αν συγχωρέσουμε τους άλλους θα μας συγχωρέσει ο Κύριος. Αν όχι, ούτε κι Εκείνος εμάς. Τι εξίσωση... Αν α=β τότε και β=α, αντιμεταθετική ιδιότητα, μιας και μέσα στο β, όπως εξάλλου και μέσα στο α, είναι ο ίδιος ο Θεός. Παρακινδυνευμένη σκέψη, όμως πιθανής μεταφρατικης ισχύος...

Δεύτερη στάση του ευαγγελίου, η νηστεία να παραμείνει εν τω κρυπτώ. Να παραμείνει μέσα στο ασφαλές προστατευτικό δίχτυ της νύχτας μας περιμένοντας τη μια και μοναδική μέρα της Κρίσεως όπου ο Πατήρ θα τα αποδώσει όλα εν τω φανερώ.

Και η τρίτη στάση, τελευαία και καταλυτική. Να μη θησαυρίζουμε στη γη, αλλά στον ουρανό. Είναι δεδομένο ότι εδώ ληστές θα κλέψουν τους επίγειους θησαυρούς μας. Είναι δοσμένο ως αυτονόητο. Ληστής μπορεί να ένας άνθρωπος ληστής, μπορεί ο θάνατος που θα μας επισκεφτεί μια μέρα, μπορεί να είναι οι κληρονόμοι ή οι τράπεζες, η ίδια μας η απληστία. Πάντα θα καραδοκεί ένας ληστής για έναν θησαυρό. Ή, για να το πω καλύτερα, για κάθε θησαυρό υπάρχει τουλάχιστον ένας ληστής.

Μόνο στον ουρανό δεν έχει ληστές. Εκεί έχει μόνον θησαυρούς. Αυτούς που εν τω κρυπτώ αποθηκεύουμε χωρίς καλά καλά να γνωρίζουμε ούτε την ποσότητά τους ούτε και την αξία τους. Πώς να μετρήσει κανείς την αξία των επουράνιων θησαυρών; Τι καλά που κανείς δεν μαθαίνει αυτή την αριθμητική στα σχολεία... Γιατί αυτή είναι η αριθμητική της νύχτας. Της ησυχίας. Της σιωπής. Του μυστικού μόχθου. Η αναρίθμητη αριθμητική της αιωνιότητας αυτού που μαθαίνει να αφαιρεί από τους ατίθασους όγκους της ψυχής και του νοός τα περιττά, τα άσχημα, τα αχρείαστα και σχηματίζει με επιμονή και τέχνη όλα όσα μπορούν να μείνουν αναλλοίωτα στο φως και τη σκιά του μέχρι την Ημέρα τη Μία και Αιώνια.

Καλή Σαρακοστή.