Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη

Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η καρδιά της γιορτής χτυπά στο Φανάρι. Και η ευτυχής συγκυρία έχει οδηγήσει τα βήματά μου εκεί, στον Πατριαρχικό Ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου. Αρκετός κόσμος περιφέρεται στον αυλόγυρο. Σου δημιουργείται η εντύπωση πως στο εσωτερικό του ναού θα γίνεται το αδιαχώρητο. Λανθασμένη εντύπωση. Υπάρχουν ακόμη άδειες καρέκλες. Ανάβω τα κεριά μου, αυτά τα μικρά άσπρα κεράκια που γνωρίζω καλά. Προσκυνώ τον Άη Γιώργη που λατρεύουν και οι Τούρκοι, όπως και πλήθος άλλων αλλόδοξων, και εισέρχομαι. Προσκυνώ τα λείψανα των αγίων, και τρυπώνω σ' ένα στασίδι ακριβώς πίσω από το δεξί αναλόγιο, όπου είμαι πλάτη με πλάτη με τον άρχοντα πρωτοψάλτη της Μεγλάλης του Χριστού εκκλησίας, Αστέρη. Μπροστά μου μια μικρή πλατφόρμα με τον κάμεραμαν της ΕΡΤ, που κινείται δεόντως σεμνά, ως επιβάλλει ο χώρος.

Ξαφνιάζομαι ακούγοντας το Σύμβολο της Πίστεως από γυναικεία φωνή. Γυρίζω και βλέπω την κ. Γεννηματά να κρατά το βιβλίο που της δόθηκε και να διαβάζει με δυνατή φωνή, αργά, σταθερά και με ωραίο στιβαρό τρόπο το "Πιστεύω". Προφανώς και αυτό είναι κάτι που προβλέπεται από την "τάξη" του Πατριαρχείου και ομολογώ πως όχι μόνον μου αρέσει, αλλά επανέρχεται στο νου μου και η σκέψη των τελευταίων ημερών, πόσο θα χαιρόμουν αν ο θεσμός των διακονησσών επανερχόταν στην εκκλησία μας. Δεν το κρύβω, θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να γίνω... Η ακόλουθη σκέψη είναι πως τέτοια μέρα, μέσα σ' αυτόν τον ναό, εκμηδενίζονται οι όποιες εικόνες ή αντιλήψεις έχει κανείς για τους πολιτικούς. Γιατί εδώ όλα αλλάζουν, όπως σε κάθε Λειτουργία που τελείται στο όνομα του Δεσπότη Χριστού, πόσο μάλλον την Κυριακή της Ορθοδοξίας στο Φανάρι. Όλοι και όλα ενώνονται στην προσευχή. Όλοι και όλα συμπλέουν ειρηνικά μέσα στην Κιβωτό της Σωτηρίας. Τρίτη σκέψη δεν υπάρχει. Η διάχυτη προσευχή με παρασέρνει.

Παράλληλα τελείται χειροτονία επισκόπου, κάτι που πρώτη φορά παρακολουθώ, του Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στεφάνου. Συλλειτουργούν μαζί του, όπως βέβαια και με τον προεξάρχοντα Πατριάρχη, ο Θεοδωρουπόλεως κ.Γερμανός, ο Ίμβρου και Τενέδου κ. Κύριλλος, ο Πριγκηποννήσων κ. Ιάκωβος, ο Γεράσσων κ. Θεοφάνης, ο Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, ο Μπάτσκας κ. Ειρηναίος, ο Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, ο Σεβαστείας κ. Δημήτριος, ο Αρκαδίας κ. Βασίλειος, ο Μύρων κ. Χρυσόστομος, ο Ικονίου κ. Θεόληπτος, και ο Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας.

Μετά την απόλυση τελείται το καθιερωμένο Τρισάγιο και όλοι οι επίσκοποι με τη σειρά τους θα εκφωνήσουν το "Ότι Συ ει η Ανάστασις, η ζωή και η ανάπαυσις των υπέρ της Ορθοδόξου ημών πίστεως αγωνισαμένων και τελειοθέντων εν αυτή..." Δεν χορταίνω να το ακούω. Η επανάληψη με βοηθά να πιστέψω στην Ανάσταση, εμπεδώνει μέσα μου μ' έναν παιδικό τρόπο το νόημα της ασύληπτης αυτής έννοιας της Αναστάσεως. Δεν χορταίνω να ακούω τις φωνές, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, μα και τόσο ίδιες, των γηραιών επισκόπων που όλοι δέονται για όσους αγωνίστηκαν για την πίστη μας, ένας ένας, ξανά και ξανά...

Συμπροσευχόμενοι σιωπηλά μαζί τους, πλήθος άλλων επισκόπων, κληρικών και μοναχών καθώς και πρόσωπα της κοσμικής εξουσίας της χώρας μας με το πλήρωμα των πιστών.

Ακολουθεί η λιτάνευση των ιερών εικόνων προεξάρχοντος του Πατριάρχη εν πομπή μετά των Σεβ. Αρχιερέων, και στο τέλος ὁ Πατριάρχης ευλογεί από τον εξώστη του Πατριαρχικού Οίκου τους πιστούς.

Από τη θέση που βρίσκομαι μπορώ διαγωνίως να δω από πολύ κοντά τον Πατριάρχη που στέκεται πάνω στον θρόνο του. Κυριεύομαι από θαυμασμό, που δυσκολεύομαι να συγκρατήσω, για την πατριαρχική του στολή. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει ωραιότερη στολή, -και δεν έχω δει και λίγες. Είναι όλη κεντημένη χρυσό μέσα σ' ένα βαθύ σκουροπράσινο ύφασμα, -αν διακρίνω καλά. Τα καθαρά γεωμετρικά σχέδιά της, δίνουν κάτι το μοναδικά ισχυρό και σοβαρό, βαρύ και επιβλητικό. Σκέφτομαι πως κάτι τέτοια ρούχα θα φορουσε και ο Κουμπλάι Χαν, ο τελευταίος και μεγαλύτερος Μογγόλος αυτοκράτορας που σέβομαι βαθύτατα για το ανοιχτό του πνεύμα και τις ριζοσπαστικές του και συνάμα τόσο ανθρώπινες πράξεις του. Έκανε τα πάντα για να μη μένει ουτε ένας άνθρωπος πεινασμένος και γυμνός στην αυτοκρατορία του. Και το κατάφερνε. Ναι, αυτός που κράτησε κοντά του τον Μάρκο Πόλο και τον σημάδεψε τόσο βαθιά, ώστε να έχουμε κι εμείς σήμερα μια γεύση από το μεγαλείο του στα απομνημονεύματα του εμπόρου όταν τον έκλεισαν στη φυλακή της πατρίδας του Βενετίας. Είναι που καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό. Η πατρίδα να σε φυλακίζει και η εξορία να σε ελευθερώνει...

Η συγκυρία που με έφερε τέτοια μέρα στην Πόλη των πόλεων ήταν η εκδήλωση που ακολούθησε το βράδυ προς τιμήν του Πατριαρχείου και της ημέρας. Στο Beşiktaş και στην πανέμορφη αίθουσα του Selenium Plaza, χωριτικότητας εξακοσίων θέσεων δόθηκε συναυλία από την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας - Τηλεόρασης υπό την διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού και του Μουσικού Σχήματος Εν Χορδαίς με τη συμμετοχή στο δεύτερο μέρος της Γλυκερίας. Δεν έπεφτε καρφίτσα από τον πολύ κόσμο.

Το Εν Χορδαίς έπαιξε στο πρώτο μέρος: Ταταυλιανό χασάπικο, Έμμορφη Ταταυλιαή, το Μπαμ, η Πόλη και ο Βόσπορος και Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα. Προλόγισε ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Κυριακος Καλαϊτζίδης και η σύντομη, αλλά ποιητική ομιλία του σε σχέση με την ημέρα, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Ακολούθησε μια σουίτα από την ορχήστρα της ΕΡΤ και μετά μαζί οι δύο ορχήστρες έπαιξαν δύο συνθέσεις των δύο συνθετών του Εν Χορδαίς, Άλκη Ζοπόγλου, Beyoglou tango, και του Κυριάκου Καλαϊτζίδη το Oriental wals. Αυτά τα δύο κομμάτια ήταν το αποκόρυφωμα της βραδιάς, ενορχηστρωμένα ειδικά γι' αυτήν την σύμπραξη των δύο σχημάτων. Τελειώνοντας το πρώτο μέρος παρακολουθήσαμε ένα βίντεο προς τιμήν του Πατριάρχη που είχε ετοιμάσει τη Ελληνική τηλεόραση. Κανείς δεν ήξερε τίποτα, ούτε καν το τιμόμενο πρόσωπο, ήταν μια ωραία έκπληξη για τα είκοσι χρόνια της πατριαρχικής του θητείας. Και ήταν ωραίο γιατί συμπύκνωνε σε ελάχιστο χρόνο σημαντικές στιγμές, δεν είχε σχόλια κάποιου τρίτου προσώπου παρά μόνον ελάχιστες φράσεις του ίδιου του Πατριάρχη. Το δεύτερο μέρος με την Γλυκερία όπου τη συνόδευσε η ορχήστρα της ΕΡΤ ήταν τόσο σχετικό με το πρώτο όσο κι ένα έργο του καθ' όλα συμπαθέστατου Φώσκολου με μια ταινία του Ταρκόφσκι. Άλλο κλίμα, άλλες εντάσεις, άλλη αισθητική. Εν τέλει, άλλη ουσια. Ωστόσο, αν δεν εξέφραζε εμένα προσωπικά, φαίνεται πως οι περισσότεροι από τους θεατές το απόλαυσαν και αυτό, οπότε δεν μου πέφτει κανένας λόγος... Μου αρκεί και πλεονάζει μέσα μου το εξαιρετικό πάντρεμα των σπουδαίων μουσικών της Ορχήστρας της ΕΡΤ με το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς. Ήταν κάτι μοναδικό που ελπίζω πως δεν θα είναι και ανεπαάληπτο.