Ώρα 4.50 το πρωί στο check in της Swiss. Πολύς κόσμος, μεγάλη ουρά.
Τόσοι άνθρωποι τέτοια άγρια ώρα ξύπνιοι προκειμένου να μεταβούν σε άλλο τόπο και άλλο χρόνο, ακριβώς όπως στα όνειρά τους.
Αν είσαι λίγο εξοικειωμένος με τα ταξίδια και τις φυσιογνωμίες, μπορείς αρκετά επιτυχώς να μαντέψεις ποιοι πρόκειται μ' αυτήν την πτήση να μπουν στο όνειρο και ποιοι να βρεθούν έξω απ' αυτό επιστρέφοντας στην οικεία και σπάνια αποδεκτή πραγματικότητά τους. Εξάλλου και το ίδιο το όνειρο αξίζει κυρίως για το στάδιο που διανύεις πριν το ονειρευτείς, πάνω που αρχίζεις να μαζεύεις τα υλικά της οικοδόμησής του. Ο ύπνος που συνοδεύει τα όνειρα είναι πλάνος. Δε διαφέρει σε τίποτα από έναν κοινό εκμεταλλευτή της σάρκας μας που μας γοητεύει, μας κερδίζει, μας αποπλανά, γλεντάει την παρθενιά μας, -κάθε όνειρο έχει κάτι το παρθενικό μέσα του όπως ίσως και κάθε συνουσία-, κι αφού μας χορτάσει μας έχει βαρεθεί και δεν έχει τίποτα άλλο να απομυζήσει μας πετά άδειο σακί στην πραγματικότητα της έρημης ακρογιαλιάς σαν ναυάγιο που το ξερνά η θάλασσα.
Εσένα όμως αυτά δε σ' ενδιαφέρουν και καμιά απογοήτευση δε σου προκαλούν. Εξάλλου, βρίσκεις πως πρόκειται για μια απολύτως έντιμη συναλλαγή. Δεν μπορεί να ζητάς το όνειρο από τον ύπνο και τη σάρκα σου ακέραιη. Και αφού αυτή τη δουλειά επέλεξες και ό, τι άλλο το έχεις ήδη εγκαταλείψει με μεγάλο κόστος πίσω σου, λογίζεις και πολύ τυχερό τον εαυτό σου. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Μα τι άλλο, συλλέκτης ακριβών ονείρων!
5.30πμ. πετάμε για Ζυρίχη. Η Eλβετίδα αεροσυνοδός μας αφήνει στο τραπέζι κρουασάν με σοκολάτα και γιαούρτι. Καταβροχθίζω το κρουασάν βέβαια, -λόγω ηλικίας... απέχω λίγο ακόμα από αυτήν του γιαουρτιού... Καθώς ξαναπερνά, ζητώω ακόμη ένα κρουασάν γιατί πεινάω πολύ και επιστρέφω το γιαούρτι, έτσι, ως ανταλλαγή. Τα χάνει η Eλβετίδα. Μπλοκάρει το σύστημα. του εγκεφάλου της. Είναι πρόθυμη να πάρει πίσω το γιαούρτι, όχι όμως και να δώσει δεύτερο κρουασάν. Κάνει πως κοιτάζει με βλέμμα απλανές το βάθος της καμπίνας. Κάνει πως είναι βέβαιη ότι τα κρουασάν είναι μετρημένα, κάνει πως απαντά ευγενικά, λέγονατας: will see... Δεν κάνει όμως καμιά προσπάθεια να χαμογελάσει. Κι εγώ πεινάω..
Περνάει άλλη αεροσυνοδός κι εγώ αποφασίζω ένα καίριο χτύπημα στην Eλβετική οικονομία. Ζητώ ένα κρουασάν. Όχι ένα ακόμα, ούτε ένα δεύτερο, απλώς ένα! Παρατηρώ μια σύσπαση των μυών του προσώπου της, μια διερευνητική εξέταση του τραπεζιού μου που δεν έχω αφήσει βέβαια ίχνος ψίχουλου, είναι άψογο. Υπόσχεται να μου το φέρει μόλις τελειώσει το σερβίρισμα και όντως το έχω στις 6.15 πμ. Η ρευστή σοκολάτα δεν είναι πια ρευστή, έχει κρυώσει, αλλά δεν με πειράζει. Έρχομαι στα ίσα μου. Χαμηλώνουν τα φώτα. Χαμηλώνουν τα βλέφαρα.
7.20 πμ. Ζυρίχη. Τα ρολόγια μία ώρα πίσω. Κάποιος έχει βάλει λαθραία στην τσέπη του την ώρα που μόλις πριν ένα λεπτό έζησα. Δεν την έχω πια δική μου.
9.30 πμ. Φραγκφούρτη.
15.00 ώρα Ελλάδος. Πριν από δώδεκα ώρες ξύπνησα στο κρεββάτι μου και ξεκίνησα αυτό το ταξίδι. Δεν ξέρω πόσες από αυτές τις ώρες τις κοιμήθηκα, σίγουρα όμως τις περισσότερες απ' αυτές. Ξυπνούσα μόνον όταν πεινούσα κι ερχόταν στα ρουθούνια μου μυρωδιά φαγητού. Το δεύτερο αεροπλάνο της Lufhansa, το τρίτο και τελευταίο για Μόντρεαλ της air canada. Πάστα ή κοτόπουλο, ρωτά η αεροσυνοδός. Ε, αφού ρωτάτε, πάστα φυσικά!
Να ετοιμάζεσαι για ένα υπερατλαντικό ταξίδι που πρόκειται μάλιστα να διανύσεις μόνος είναι σαν να προετοιμάζεσαι για τον θάνατό σου. Πλάι στην χαρά της απαλλαγής από την καθημερινόητα ένα σφίξιμο στην καρδιά σε διακατέχει για το άγνωστο κα αμφίβολο του προορισμού. Ο Ατλαντικός γίνεται ολίγον Αχέροντας. Ξέρεις όμως πια πως η ιδέα απέχει από το γεγονός. Είτε είναι περισσότερο επιβαρημένη απ' αυτό είτε ελαφρότερη, όπως ίσως συμβαίνει με τον θάνατο και το ταξίδι. Στο τέλος είναι ανέλπιστα ανώδυνο συνοδευόμενο έναν ύπνο γλυκό γεμάτο όνειρα που χορεύουν....
τικ τοκ ντοκ!!
ReplyDelete