Νέο Παραμύθι: Xάρτινα όνειρα / Νευροκοπλή Βασιλική - Αιμιλία Κονταίου / εκδ. Διάπλαση

ΧΑΡΤΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τα Χάρτινα Όνειρα αποκαλύπτουν ένα μεγάλο μυστικό: τη δύναμη της γραφής!

Δεν πρόκειται για τα όνειρα που φτιάχνουμε ξύπνιοι ή κοιμισμένοι και που συνήθως μένουν “σκέτα όνειρα”. Πρόκειται γι’ αυτά που τα γράφουμε στα χαρτιά. Γιατί η πραγματοποίηση του ονείρου αρχίζει από τη στιγμή που το ονομάζουμε, το κάνουμε λέξεις και γράμματα.

Σ’ αυτή την αποκάλυψη θα οδηγηθούν οι δύο πρώτοι πρωταγωνιστές του παραμυθιού, ένα άγραφο χαρτι κι ένα αγόρι όταν συναντηθούν με μία κάρτα κι ένα κορίτσι μέσα από μια μεγάλη περιπέτεια και μια μοναδική φιλία…

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ένα μικρό χαρτί που ταξιδεύει συναντιέται μ’ ένα αγόρι που παίζει φυσαρμόνικα. Τι κοινό μπορεί να έχουν ένα φτωχό αγόρι και ένα άγραφο χαρτί;

Πολλά κοινά. Τόσα, που θα τους κάνουν αχώριστους φίλους. Άλλα τόσα, που θα τους οδηγήσουν μαζί σε ταξίδια ονειρεμένα. Και ακόμη ένα: μια βαθιά και ανεκπλήρωτη επιθυμία του καθενός.

Αν όμως η επιθυμία του χαρτιού είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί, του αγοριού είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί η Χώρα όπου ζωντανεύουν τα Χάρτινα Όνειρα.

Τα όνειρα που γράφονται με λέξεις πάνω σε χαρτιά.

Υπάρχει άραγε αυτή η Χώρα;

Το χαρτί πιστεύει πως υπάρχει.

Αυτό που δεν ξέρει είναι τι εκπλήξεις το περιμένουν εκεί...

Aρχή του παραμυθιού...

"Ήταν ένα μικρό λευκό χαρτί.

Δε θυμόταν πότε γεννήθηκε, ποιο χέρι το έκοψε κι από πού. Τίποτα δε θυμόταν. Μόνο ταξίδευε.

Το έπαιρνε ο αέρας, το έβρεχαν τα κύματα, το σκέπαζαν το χιόνια. Πάλιωνε, τσάκιζε, λερωνόταν, χαρτί ήταν, χαρτί έμενε. Με τον καιρό όχι και τόσο λευκό, ούτε τόσο μικρό. Λίγο πιο μαύρο, λιγάκι μικρότερο. Μ’ ένα μαράζι στην καρδιά που δεν βρέθηκε ποτέ ανθρώπου χέρι να γράψει μια λέξη πάνω του....

Ζήλευε τα χαρτιά των βιβλίων που γέμιζαν σκέψεις συγγραφέων. Ζήλευε τα χαρτιά των μπλοκ που ζωγραφίζονταν απ’ τα παιδιά. Μα πιο πολύ ζήλευε όσα είχαν γραμμένα πάνω τους λόγια της αγάπης. Περισσότερο απ’ όλα, ένα τέτοιο ποθούσε να είναι.

Ήταν μια μέρα βροχερή. Στην πλατεία της Πολύχρωμης πολιτείας ένα αγόρι έπαιζε φυσαρμόνικα. Είχε μαζέψει χρήματα για μισό ψωμί και λίγο γάλα. Ξαφνικά, ανάμεσα στα τρύπια παπούτσια του, είδε το μικρό χαρτί.

«Αχ... αν αυτό το χαρτί ήταν χαρτονόμισμα… αν έγραφε δυο λέξεις... μια προσευχή… αν είχε ζωγραφισμένο ένα χαρταετό... μια καρδιά… δεν έχει τίποτα... Λερωμένο και βρεγμένο σαν κι εμένα... πώς να το πετάξω;»..."