Τη Δευτέρα 6 Μαρίτου επισκέφτηκα το Pierce – Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος για να συζητήσουμε με τα παιδιά για το βιβλίο μου «Ο Μικρός Μονομάχος». Το είχαν διαβάσει όλα και η συνάντηση πραγματοποιήθηκε μέσα στον πανέμορφο χώρο της βιβλιοθήκης. Οι προβληματισμοί των παιδιών, η ευγένειά τους, η στάση τους όλη και το λεξιλόγιό τους μέσα σε ένα κλίμα ελευθερίας και πραγματικής έννοιας για τα παιδιά και τη μόρφωσή τους με ενθουσίασαν και με συγκίνησαν βαθιά. Αφήνω ένα μικρό δείγμα κάποιων διαλόγων.
- Ποιο είναι το πιο βαρύ πράγμα που μπορεί να σηκώσει ένας άνθρωπος, τους ρωτώ.
- Ο εαυτός μας...
…
- Όταν πονάμε, τι μπορούμε να κάνουμε;
- Να περιμένουμε λίγο μέχρι να καταλαγιάσει ο πόνος…
…
- Ακόμη και μια μικρή στεναχώρια να έχουμε, τους λέω, αν ασχολούμαστε διαρκώς μαζί της, φτάνει να μεγεθυνθεί πάρα πολύ στο τέλος.
- Το αντίθετο μπορεί να συμβεί; Να έχουμε κάτι πολύ σοβαρό και να μειωθεί η βαρύτητά του;
- Μα όταν μοιραζόμαστε αυτό που μας απασχολεί δεν ελαφραίνει το βάρος του;
- Εμένα μου έχει τύχει να εκμυστηρευτώ αυτό που με στεναχωρεί και μετά να νιώσω πολύ χειρότερα.
- Άρα μήπως πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά σε ποιον ανοίγουμε την καρδιά μας;
…..
- Κυρία, γιατί η συνάντηση με τον Γεράσιμο διαρκεί τόσο λίγο;
- Τι θα ήθελες, εσύ;
- Να μιλούν περισσότερο, με ενδιέφερε να μάθω κι άλλα απ’ αυτόν τον άνθρωπο…
(Ο Γεράσιμος είναι ο ασκητής που συναντά ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο και οι αποκρίσεις του στα προβλήματά του δεν είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μου αλλά ανάλογης εμπειρίας μου με φωτισμένους ανθρώπους).
Ευχαριστώ θερμά το σχολείο, τον διευθυντή, τους εκπαιδευτικούς του και όλα του τα παιδιά για τη χαρά της επικοινωνίας και του μοιράσματος. Ευχαριστώ και τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη για τη διοργάνωση και υποστήριξη της εκδήλωσης.
