Labels

Thursday, November 4, 2021

Ο όσιος Γεώργιος Καρσλίδης


Ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη του Πόντου. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως την ίδια χρονιά γεννιέται στη Θεσσαλονίκη η Ζωή Καρέλλη. Είναι μια χρονιά, λοιπόν, που χαρίζει στον κόσμο έναν πολύ μεγάλο άγιο και μια πολύ μεγάλη ποιήτρια. Εκείνος μ Ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη του Πόντου. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως την ίδια χρονιά γεννιέται στη Θεσσαλονίκη η Ζωή Καρέλλη. Είναι μια χρονιά, λοιπόν, που χαρίζει στον κόσμο έναν πολύ μεγάλο άγιο και μια πολύ μεγάλη ποιήτρια. Εκείνος με το όνομα Αθανάσιος, εκείνη με το όνομα Χρυσούλα Αργυριάδου, το γένος Πεντζίκη. Μα η ζωή του καθενός είναι εντελώς διαφορετική, αν και σχεδόν μυθική και των δύο. ε το όνομα Αθανάσιος, εκείνη με το όνομα Χρυσούλα Αργυριάδου, το γένος Πεντζίκη. Μα η ζωή του καθενός είναι εντελώς διαφορετική, αν και σχεδόν μυθική και των δύο.

Μικρό παιδάκι ο Αθανάσιος μένει πεντάρφανος και τον μεγαλώνει η αγαπημένη του γιαγιά. Μα κι αυτή δε ζει πολύ. Πριν πεθάνει του χαρίζει ένα μικρό μεταλλικό εγκόλπιο με την Παναγία και του λέει να το φοράει πάντα πάνω του. Μετά τον θάνατό της μένει με τον μεγάλο του αδελφό και τη γυναίκα του. Τον έχουν να βόσκει τα πρόβατα και να κάνει τις βαριές δουλειές. Τον ξυλοφορτώνει όμως συχνά και είναι πολύ βίαιος μαζί του και ο μικρός Αθανάσιος υποφέρει πολύ. Μια μέρα, εκεί που είναι πάνω στο βουνό και κλαίει, εμφανίζεται ο Άη Γιώργης που πολύ τον αγαπούσε ο Αθανάσιος και τον επικαλούνταν πάντα στις δύσκολες στιγμές και τον παίρνει καβάλα στ’ άλογό του. Ταξιδεύουν πολλά χιλιόμετρα σε αστραπιαίο χρόνο και τον αφήνει στην Τυφλίδα. Στο μοναστήρι της Ζωοδόχου πηγής θα καρεί μοναχός το 1919 με το όνομα Συμεών.

 Το σοβιετικό καθεστώς έχει αρχίσει από το 1917 τις διώξεις εναντίον της Εκκλησίας. Και ενώ έχουν απαγορευτεί οι καμπανοκρουσίες την ώρα της κουράς αρχίζουν και χτυπούν όλες οι καμπάνες της μονής μέσα στη νύχτα. Ο ηγούμενος στέλνει να δουν ποιος τρελός χτύπησε τις καμπάνες και να τον σταματήσουν. Κανένας τρελός δεν τις χτυπάει, του λένε. Οι καμπάνες χτυπούν μόνες τους. Εκλαμβάοντάς το ως θείο σημάδι ακολουθεί το ίδιο εκείνο βράδυ και η χειροτονία του με το όνομα Γεώργιος. Δυο χρόνια αργότερα θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν οι καλόγεροι της μονής από το καθεστώς. Πολλοί θα αφήσουν στις φυλακές την τελευταία τους πνοή. Μια μέρα θα στήσουν πάνω από μία τάφρο τους φυλακισμένους για να τους εκτελέσουν και έχουν δέσει τα χέρια του ενός με τα χέρια του άλλου. Μια αλυσίδα ανθρώπων περιμένει τον θάνατο. Η σφαίρα που θα χτυπήσει τον άγιο θα βρει το εγκόλπιο που του χάρισε η γιαγιά του κι έτσι θα σωθεί. Το εγκόλπιο αυτό φυλάσσεται στο μοναστήρι της Σίψας και η ρωγμή της σφαίρας είναι ορατή. Οι περισσότεροι σκοτώνονται κι έτσι όπως έχουν δεμένα τα χέρια τους πέφτουν όλοι μαζί προς τα πίσω παρασέρνοντας σαν ντόμινο ο ένας τον άλλον. Κι ενώ πέφτουν στο χώμα, οι φονιάδες θα δώσουν μια χαριστική βολή στα πέλματα των εκτελεσμένων. Όταν αποχωρήσουν, ένας άνθρωπος που έχει μείνει ζωντανός θα καταφέρει να λυθεί. Σηκώνεται και ψάχνοντας για άλλους επιζώντες, θα βρει και τον Γεώργιο. Από τότε αρχίζουν και τα σοβαρά προβλήματα που είχε με τα πόδια του. Μέχρι το τέλος της ζωής του περπατούσε με δυσκολία. Με τα πολλά θα φτάσει στην Ελλάδα και θα καταλήξει στη Σίψα της Δράμας όπου και θα ιδρύσει το μοναστήρι με την αδελφή Άννα το 1938. Επειδή δε γνώρισε μάνα, όλες τις γυναίκες που πήγαιναν στη μονή τις αποκαλούσε «μάνα».

Συχνά λιποθυμούσε κι έλεγε στις μοναχές, μη βιαστείτε να με θάψετε αν μια μέρα νομίσετε πως πέθανα γιατί δε θα έχω πεθάνει. Αν δε δείτε τα δύο κυπαρίσσια της αυλής να γέρνουν το ένα πάνω στο άλλο, δε θα έχω πεθάνει.

Ήταν αυστηρός πολύ με τον εαυτό του, όπως κάθε άγιος. Βαθιά σπλαχνικός με τους ανθρώπους, ακόμα τον θυμούνται ηλικιωμένοι στο χωριό. Είχε τον τρόπο να βοηθά και να διορθώνει τους ανθρώπους με τρόπο σοφό και με το διορατικό του χάρισμα. Εργαζόταν ακατάπαυστα, μαγείρευε και μάθαινε τους ανθρώπους να φτιάχνουν τουρσιά τους δύσκολους και βαρείς εκείνους χειμώνες.

Στις 4 Νοεμβρίου του 1959 τα δυο κυπαρίσσια έκλιναν το κεφάλι τους το ένα προς το άλλο κι έμειναν έτσι αγκαλιασμένα για σαράντα μέρες.

 

Αυτά τα λίγα θυμάμαι που τα διάβασα στο βιβλίο που έβγαλε το μοναστήρι της Σίψας και είναι γεμάτο από μαρτυρίες ανθρώπων που τον έζησαν και γεύτηκαν πλήθος θαυμάτων από τη χάρη του. Αν έκανα σε κάτι λάθος, ας με συγχωρέσει ο άγιος.

Τα λείψανά του βρίσκονται στο μοναστήρι όπως και το κελάκι του που αν το επισκεφτείς δε θέλεις να φύγεις, τόση γλύκα και παρηγοριά σου δίνει.

Η συνομήλική του ποιήτρια θα ζήσει σχεδόν σαράντα χρόνια παραπάνω και θα μας αποχαιρετίσει το 1998. Ας είναι αναπαυμένη.

Τον κόσμο τούτο οι άγιοι και οι ποιητές είναι που τον κάνουν καλύτερο.

Την ευχή του αγίου να έχουμε.

 

No comments:

Post a Comment

Σχόλια