Καλή βδομάδα!

Αποχαιρετσιμός

Μικρό νησί η Χίος
χωρά μες στην καρδιά σου
να το πάρεις φεύγοντας
Σε μια γωνιά τα μαστιχόδεντρα θα βάλεις
στην άλλη τα πελώρια πεύκα της
γύρω τριγύρω θάλασσες, βουνά, 

όλα της τα καστρόχτιστα
και στο κέντρο τον Κάμπο της θα ξεδιπλώσεις
λεμονιές και κίτρα,
ένα προς ένα τα επσεριδοειδή με τη σειρά
και κάθε μέρα του χειμώνα
που θα τα  φροντίζεις και θα τα κοιτάς
παραμύθια θα τους λες για ξένους τόπους
- τις μέρες σου που αγνώριστες  θα περπατούν -
να γελούν, ν' ανθίζουν, να καρποφορούνε όνειρα
Τι λυπάσαι που 'ρθε το καράβι να σε πάρει μακριά
Τη χώρεσες τη Χίο στην καρδιά σου
κι έμεινε και περίσσευμα

Ἡ ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ τιμὶου Προδρὸμου

Τέμνει κεφαλὴν χεὶρ μιαιφόνος ξίφει, Τοῦ χεῖρα θέντος εἰς κεφαλὴν Κυρίου. Εἰκάδι ἀμφ’ ἐνάτῃ Προδρόμου τάμεν αὐχένα χαλκός.

«Οὐκ ἐξεστὶ σοὶ ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες. Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: «ἦλθεν… ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθήναι… καὶ διαφθείραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.

https://aerapatera.wordpress.com/2015/08/29/ἡ-ἀποτομὴ-τῆς-κεφαλῆς-τοῦ-τιμὶου-π/

Χάι κου για τα Βρουλίδια της Χίου

1. Βρουλίδια είναι

το υποκοριστικό

του Παραδείσου

2. Στη μήτρα βράχων

γεννιέται η θάλασσα

η απέραντη

3. Μικρός άνθρωπος

κληρονόμος θαυμάτων

ως μοναχογιός

Χάι κου του Πελεκάνου

1. Σπάει την πέτρα

όπως κόβουμε ψωμί

ο Πελεκάνος

2. . Σκύβει πάνω της

όπως η μάνα πάνω

απ' το παιδί της

3. Με το σκεπάρνι

αφαιρει τα περιττά

να την ταιριάξει

4. Οι ταιριασμένες
στο σαλόνι της φύσης

πέτρες, μπιμπελά

Χάι κου του Χιώτη περιβολάρη

1. Στάζεις μέσα μου
το δάκρυ σαν μαστίχα,
Σαλονικιά μου

2. Το μανταρίνι
θε νερό. Δεν το θέλει
η μανταρινιά.

3. Τα ζώα είναι
πιο κοντά στο Θεό και
γι' αυτό δε μιλούν

4. Όποιος κι αν είσαι
όπου κι αν πας, κάποτε
θες τον πάππο σου

Kαλή βδομάδα!

Ἀπὸδοσις τῆς ἐορτῆς τῆς κοιμὴσεως τῆς Θεοτὸκου

Λουκ. ι’ 38-42, ια’ 27-28

38  Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. 
39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ  Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. 
40 ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. 
41 ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ  Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 
42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.
27  Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. 
28 αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

https://aerapatera.wordpress.com/2015/08/23/ἀπὸδοσις-τῆς-ἐορτῆς-τῆς-κοιμὴσεως/

Χάι κου του φωτός

1. Μη βασιλεύεις
αποκλειστικό χάδι
της ξερολιθιάς

2. Σιωπηλό το φως
αγέραστος άγγελος
έρχεται, φεύγει

3. Καθρεφτίζεται
το φως πάνω σε τζάμι
που καρδιοχτυπά

4. Μέσ' απ' τα φύλλα
τρυπώνει τοξεύοντας
θλιμμένα μάτια

5. Τις βουνοκορφές
στεφανώνει ο ήλιος
βασιλεύοντας

Χάι κου της μπανανιάς

1. Περιδέραια,

φυλαχτά της νοστιμιάς,

σε μπράτσο δέντρου

2. Γιγαντόσωμα

λάβαρα κυματίζουν

φλερτάροντας φως

3. Μέσα σε πένθος

χρυσοκίτρινοι καρποί

επωάζονται

Χλαι κου της Χίου

1. Χτυπά προσοχή 

η ψυχή μου, φαντάρος

μπρος στην ομορφιά

2. Χιώτικος κάμπος

Λαξεμένη ομορφιά

του Παραδείσου

3. Επαλήθευση

της σκέψης είν' η λέξη

κι η εικόνα της

Χαι κου του πρόσφυγα

1. Χαράζει γραμμή

στη θάλασσα το πλοίο

για το άγνωστο

2. Χρυσοποίκιλτο φως

σε σπηλαιώδη μάτια

νανουρίζεται

3. Συροπρόσφυγες

Βουβά μαύρα σήμαντρα

σε πέλαγος μπλε

Η Παράσταση "Τα μουσικά ταξίδια του Μάρκο Πόλο" στο Φεστιβάλ της Καρθαγένης της Τυνηςίας

Video

https://www.facebook.com/Festival.International.de.Carthage/videos/991158704269746/?pnref=story

Καλη βδομάδα!

H κοὶμησις τῆς Θεοτὸκου

Οὐ θαῦμα θνῄσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην, Τοῦ κοσμοπλάστου σαρκικῶς τεθνηκότος. Ζῇ ἀεὶ Θεομήτωρ, κἂν δεκάτῃ θάνε πέμπτῃ.

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή  και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Aρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν. Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαίων, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της. Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Aποστόλους ήλθε και ο Aρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Iερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Aπόστολος Tιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Iεράρχες. Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Eπειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου. Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ τής ζωής».

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Κοντάκιον Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον. Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

https://aerapatera.wordpress.com/2015/08/15/ἡ-κοὶμησις-τῆς-θεοτὸκου/

Η προσευχόμενη κι ο Χαίντελ

Συνήθως προτιμούμε την έξοδο κινδύνου. Είναι οι θέσεις που έχουν αρκετό ελεύθερο χώρο για ν' απλώσεις τα πόδια σου. Στη διπλανή τριάδα κάθεται ένα ζευγάρι μουσουλμάνων. Στο κέντρο η γυναίκα και αριστερά της ο σύζυγος. Όταν καταφτάνει ο τρίτος επιβάτης που έχει θέση στο παράθυρο, το ζευγάρι σηκώνεται πάραυτα και αλλάζει θέση προκειμένου να μην κάθεται η κυρία δίπλα στον ξένο άντρα. Η πτήση ξεκινά από Κωνσταντινούπολη κι έχει προορισμό την Τυνησία. Κάθομαι απ' τη μεριά του διαδρόμου. Είναι η πρώτη φορά που θα έχω χρόνο ικανό να παρατηρήσω μια τέτοια γυναίκα. Η πτήση διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες. Μου αρκούν.

Ο ηλικιωμένος άντρας της φοράει λευκή κελεμπία. Αυτή ντυμένη στα μαύρα, τυλιγμένη με μια γκρι μαντήλα. Φορά μαύρο καλσόν κι ας είναι κατακαλόκαιρο. Τα χαμηλά μαύρα της παπούτσια είναι παλιά και φθαρμένα. Κατά διαστήματα τραβά τα μανίκια να καλύψει εντελώς τους καρπούς των χεριών της. Το λευκό της θα μείνει κρυμμένο από τα αδιάκριτα βλέμματα όσο της είναι εφικτό. Κατά τη διάρκεια της πτήσης βγάζω τα πέδιλα να ξεκουραστούν τα γυμνά μου πόδια. Στρώνω στη μοκέτα δυο χάρτινες σακούλες για σκουπδάκια απ' αυτές που έχει το αεροπλάνο της Turkish airlines στο μπροστινό κάθισμα και πατώ πάνω τους. Λίγο αργότερα βγάζει κι η γυναίκα τα δικά της. Πατά στη μοκέτα. Έχει ένα ελαφρώς μακρόστενο πρόσωπο με λεπτά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να διανύει τη δεκαετία των εξήντα. Η μελαχρινή αεροσυνοδός με τα κατάμαυρα ζεστά μεγάλα μάτια μάς σερβίρει το  φαγητό. 

 Σχεδόν όλο το αεροπλάνο έχει τελειώσει το γεύμα του. Ακόμα κι εγώ που τρώω αρκούντως αργά. Η διπλανή μου είναι ακόμα στη μέση. Τρώει μικρές μικρές μπουκίτσες σαν πουλάκι. Οι κινήσεις της είναι λεπτές σαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Μικρά και λεπτά τα δάχτυλά της, λεπτότατοι οι καρποί που τρώγοντας αποκαλύπτουν το χιονάτο  δέρμα. Ο άντρας της μιλά με τον διπλανό του ξένο. Η γυναίκα δε μιλά με κανέναν. Όταν κάποτε τελειώνει το φαγητό, παραδίδει το δίσκο στην πανέμορφη.

Διαβάζω το βιλβίο "Μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας"  του Στέφαν Τσβάιχ από τις εκδόσεις Κοροντζή. Παρόλο που είμαι πολύ αποροφημένη από  το εξοχο ανάγνωσμα και  το συγκεκριμένο αφήγημα που επιγράφεται "Η ανάσταση του Γωργίου Φρειδερίκου Χαίντελ", με την άκρη του ματιού μου την παρατηρώ. Ή ίσως όχι με την άκρη του ματιού. Με την άκρη της συνείδησης.  Της ψυχής μου ίσως.  Μια ακόμη λεπτή,  λεπτότατη κίνησή της με ρυμουλκεί από το βυθό της ανάγνωσης στην επιφάνεια της πραγματικότητας.  Τα δάχτυλά της συλλαβίζουν κόμπο κόμπο ένα κομποσχοίνι μαύρο με διάσπαρτους κόκκινους κόμπους. Έχει σκυμμένο το σκεπασμένο της κεφάλι, τα μάτια κλειστά. Επιστρέφω στο βιβλίο μου σκεπτόμενη πως το κομποσχοίνι ητς μοιάζει πολύ με τα δικά μας. Ασυναίσθητα ξεκινώ να λέω την ευχή.  Ο Χαίντελ μετά από μια μακρά περίοδο θλίψης γιατί έχει ξεσπάσει πόλεμος και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη μουσική του, συναυλίες δε γίνονται κι  οι δανειστές του τον κυνηγούν, βρίσκει  ένα βράδυ επιστρέφοντας  από τη βόλτα του γεμάτος μαύρες σκέψεις μήπως πρέπει να δώσει ένα οριστικό τέλος στη ζωή του -κι ας έχει σωθεί από ένα βαρύ εγκεφαλικό λίγο καιρό νωρίτερα κι έχει αποκατασταθεί η παραλυμένη του πλευρά-,  ένα φάκελο πάνω στο τραπέζι του. Είναι από έναν άσημο στιχουργό με τον οποίο έχει ξανασυνεργαστεί. Διαβάζει το γράμμα του Τζέννες. Τον παρακαλεί να δώσει μουσική στους ταπεινούς του  στίχους σαν μεγαλοφυής που είναι. Αισθάνεται πως ο νεαρός στιχουργός τον σαρκάζει. Σκίζει το γράμμα σε χίλια κομμάτια και το πετά. Πέφτει εξαντλημένος στο κρεβάτι να κοιμηθεί. Να γλυτώσει από τον εφιάλτη της ζωής που τον καταθλίβει. Δεν μπορεί.  Κάποτε σηκώνεται. Η περιέργεια   είναι η μοναδική σπίθα ζωής που του έχει απομείνει. Ανοίγει το χειρόγραφο.  Η πρώτη λέξη των στίχων είναι: Παρηγορήσου. Και ο τίτλος του έργου "Ο Μεσσίας".  Η άκρη της ψυχής μου, της συνείδησής ή του ματιού μου, συλλαμβάνει άλλη μία λεπτή κίνηση της μαυροντυμένης. Τα λεπτά της χείλη ψελλίζουν μια προσευχή. Σε κάθε κόμπο επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια. Δεν ξέρω τι λέει. Ούτε σε ποιον θεό. Ο Χαίντελ συνεχίζει να διαβάζει το χειρόγραφο. Κάθε στίχος γράφτηκε για κείνον. Ο Θεός διάλεξε έναν ταπεινό και άσημο στιχουργό για να τον βγάλει από την άβυσσο. Κάθε στίχος τον σηκώνει λίγο ψηλότερα. Του αφαιρεί σκοτάδια προσθέτοντας φως. Η γυναίκα προσεύχεται αδιαλείπτως. Ο Χαίντελ σταματά την ανάγνωση. Δεν αντέχει να φτάσει στο τέλος. Ακούει ήδη τη μουσική μέσα του. Παίρνει το πεντάγραμμο κι αρχίζει. Η γυναίκα προσεύχεται. Ο συνθέτης γράφει. Τρεις βδομάδες γράφει ακατάπαυστα. Δεν κοιμάται, δεν ξυπνά. Είναι μεθυσμένος από έμπνευση.  Όταν ο υπηρετης τού φέρνει φαγητό, αρπάζει με το αριστερό χέρι μερικές μπουκιές ψωμί και τις χώνει βιαστικά στο στόμα χωρίς να σταματήσει το γράψιμο. Η μουσική προχωρά νότα νότα. Κόμπο κόμπο η προσευχή. Ο Χαίντελ ολοκληρώνει το έργο και πέφτει να κοιμηθεί. Κοιμάται ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο αφού έχει τελειώσει τον "Μεσσία". Κοιμάται κι η γυναίκα. Το έργο του Χαίντελ κάνει πρεμιέρα στο Δουβλίνο. Τα πλήθη παραληρούν. Δε θα υποκλιθεί. Θα φύγει κρυφά. Λίγο νωρίτερα κι ενώ ακόμα γίνονται πρόβες, δυο άντρες τον επισκέπτονται και τον παρακαλούν τα έσοδα της πρώτης βραδιάς,  αν θέλει,  να τα χαρίσει στους φυλακισμένους και στους αρρώστους. Ο Χαίντελ χαμογελά. Όχι μόνο της πρώτης βραιδιάς, απαντά. Όλα τα έσοδα κάθε βραδιάς, όλων των συναυλιών αυτού του έργου, όπου κι αν παιχθεί,  θα πηγαίνουν στους φυλακισμένους και στους αρρώστους. Ό,τι έστειλε ο Θεός πρέπει να επιστραφεί στον Θεό! Θα πηγαίνουν στους αρρώστους  γιατί κι εγώ ήμουν άρρωστος κι Εκείνος με γιάτρεψε! Ήμουν φυλακισμένος και μ' ελευθέρωσε. Η ηλικιωμένη γυναίκα ξυπνά και συνεχίζει την προσευχή της όπως και πριν. Ο Χαίντελ γερνά. Οι οικονομικές δυσχέρειες μεγαλώνουν. Οι πιστωτές του πάλι τον τυραννούν. Μα εκείνος πλέον τους αντιμετωπίζει με ξεγνοιασιά. Η ώρα του πλησιάζει. Θέλει πολύ να πεθάνει Μεγάλη Παρασκευή, όχι άλλη μέρα. Οι γιατροί του δεν το καταλαβαίνουν.  Δεν ξέρουν ότι γι' αυτόν η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η 13η του Απρίλη, η μέρα που το παντοδύναμο χέρι Του τον ανύψωσε απ' την άβυσσο και του χάρισε την αιωνιότητα. Η μέρα που χάρισε τον "Μεσσία" σοτν κόσμο. Ο Θεός δεν του χαλά χατίρι. 

Το αεροπλάνο προσγειώνεται στην Τυνησία. Η προσευχόμενη  σηκώνεται. Σηκώνεται κι ο άντρας της. Σηκώνεται κι ο ξένος. Ο Χαίντελ έχει σηκωθεί πολύ ψηλότερα απ' όλους μας χρόνια πριν. Κι η μουσική του επίσης. Εκεί ψηλά συναντήθηκε σήμερα με την προσευχή της γυναίκας που έχει λεπτά δάχτυλα κι ελαφρώς μακρόστενο πρόσωπο με λεπτά, πολύ λεπτά χαρακτηριστικά. Όλο το αεροπλάνο άκουσε σε σύγχρονη διασκευή τον Μεσσία...                             

Χάι κου του μικρού παιδιού

1. Γυμνός άγγελος

φτερουγίζει στην άμμο

τόσο δα παιδί

2. Αδιαφορεί

που το κύμα θα σβήσει

ό,τι έγραψε

3. Εξουσιάζει

αμμουδιά και θάλασσα

με την καρδιά του

4. Γυμνή θάλασσα

και γυαλός γυμνός, δώρα

στο γυμνό παιδί