Η ζωή μου σήμερα μετρά 42 Πασχαλιές

Είναι μια ηλικία που τα πρωταντικρίζεις όλα πρώτη φορά και μένεις έκθαμβος. Είναι μια δεύτερη που ψηλαφείς και ονομάζεις τον κόσμο. Μια τρίτη που δοκιμάζεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Μετά επαναστατείς. Ύστερα διαγράφεις. Γράφεις, σβήνεις, ξαναγράφεις. Ερωτεύεσαι, χωρίζεις, ελπίζεις, απογοητεύεσαι. Πετάς στους ουρανούς και βυθίζεσαι στα καταχθόνια. Δε σ’ αγαπάει κανείς. Δε θες κανέναν. Έρχεται μια ηλικία που πορεύεσαι μέσα σε ύπνο βαθύ. Όλα διαδραματίζονται μέσα σ’ ένα όνειρο. Αποφεύγεις την πραγματικότητα ίσως για να μην πονέσεις άλλο. Ίσως όμως, και κυρίως, επειδή στο προστατευτικό κουκούλι του ονείρου μεγαλώνει αυτό που θα ξυπνήσει αύριο πεταλούδα. Θα ορμήξει με απαράμιλλη ορμή να ρουφήξει χυμούς απ’ όσα περισσότερα άνθη μπορεί και όλες της οι δυνάμεις, όλος ο πόθος και το πάθος θα ξυπνήσουν σαν ηφαιστειογενής έκρηξη, -αν είσαι άνθρωπος παθιασμένος και πυρετώδης.

Κι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι στη δική μου περίπτωση, έρχεται καθώς φαίνεται και μια άλλη ηλικία. Εισαγωγή στην έβδομη επταετία της ζωής. Λίγο πολύ μια γεύση από τα παράδοξα, τα αντιφατικά και ανερμήνευτα είναι αρκετά εμπεδωμένη, αν και οι εκπλήξεις πάντα καραδοκούν όποιον νομίζει πως ξέρει και έζησε πολλά. Λίγο πολύ όμως έχεις μια σχετική ψυχραιμία κι έχεις μάθει να μη ζητάς εξηγήσεις σε όλα. Να μην παθαίνεις από το παραμικρό. Αποκτάς μια εμπιστοσύνη σε ό, τι έρχεται και όλως παραδόξως, ανασφαλής νιώθεις ασφαλέστερος. Ούτε να αποδείξεις τίποτα θέλεις σε κανέναν, ούτε εξαρτάσαι από την αποδοχή των άλλων. Ό, τι μπορείς κι ό, τι μπορούν. Εξασκείται το εσωτερικό σου μάτι να ξεχωρίζει το λίγο, το κρυμμένο, το ίχνος της ομορφιάς μέσα στα σκουπίδια. Και ζεις γι’ αυτό το ελάχιστο που είναι ακριβό και πολύτιμο όσο ένας κόκκος σιταριού. Τότε, λοιπόν, αναγνωρίζεις άφοβα το παρελθόν σου, σκύβεις και ψαυεις τις ρίζες σου με ευλάβεια. Τις ριζες που σε ανάθρεψαν και σ’ έφτασαν μέχρι το σήμερα, το τώρα, τούτη τη στιγμή που γράφεις.

Γυρίζω το βλέμμα μου πίσω αυτό το Αναστάσιμο δειλινό του 2011. Και μετρώ σαράντα δύο Πασχαλιές της ζωής μου. Της αρκετά ασυνήθιστης ζωής μου μιας και μου έμελλε να γεννηθώ μέσα στην αγκαλιά της εκκλησίας. Σήμερα καταλαβαίνω πως περισσότερο κι από την ίδια την οικογένεια στην οποία μεγάλωσα, οικογένειά μου ήταν πάντα οι ναοί στους οποίους ο ιερέας πατέρας μου υπηρετούσε, όπως και εκείνες στις οποίες κατέφυγα αφότου έφυγα από την πατρική εστία. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Οικογένειά μου ήταν οι Δώδεκα Απόστολοι, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Άη Δημήτρης, οι Άγιοι Πάντες. Και στην ενήλικη ζωή μου ο Όσιος Δαυβίδ, η Μονή Βλατάδων και τα τελευταία σχεδόν είκοσι χρόνια, ο Άγιος Νικόλαος ο Ορφανός.

Οικογένειά μου ήταν τα κτίσματα όλων αυτών των ναών, οι άγιοι στις τοιχογραφίες τους, οι ψάλτες τους, οι παπάδες τους, οι δεσποτάδες τους, τα κεριά, τα λιβάνια, οι λαμπρές ή οι φτωχικές ιερατικές στολές, οι νεωκόροι, οι κάθε λογής απλές κυράδες, οι καμπουριασμένες πιστές γριές, οι κηπουροί. Και μαζί με όλο αυτό το ένσαρκο και άσαρκο “υλικό”, το υλικό του εκκλησιαστικού έτους, οι Κυριακές, οι μεγάλες εορτές, οι αγρυπνίες, τα Χριστούγεννα και όλες οι Μεγάλες Εβδομάδες, όλες οι Αναστάσεις.

Γυρίζοντας σήμερα πίσω το βλέμμα βλέπω το παιδί, το εφηβάκι, την ενήλικη, όλα όσα ήμουν και όλα αυτά που είμαι, μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της εκκλησίας που σαν κι αυτή δεν είναι άλλη. Νιώθω σήμερα πρώτη φορά τόσο καθαρά πως υπήρξα ένα πολύ χαϊδεμένο παιδί, παράδοξα κι αλλιώτικο χαϊδεμένο από πολλά άλλα.

Καθόλου εύκολη δεν ήταν η ζωή μου, καθόλου ήσυχη και ανώδυνη, τέτοια που ήμουν κι άλλα τόσα που μου έτυχαν… Πολυς ο πόνος, πολλές οι ρήξεις, οι απογοητεύσεις, οι πτώσεις, οι θλίψεις και τόσα άλλα… Μα μέσα σε όλα αυτά, γύριζα πάντα εκεί. Στην δική μου οικογένεια που είναι βέβαια και οικογένεια όλου του κόσμου. Την οικογένεια της εκκλησίας που δεν κλείνει ποτέ την αγκαλιά της. Δεν την αρνείται ό, τι κι αν είμαστε, ό, τι κι αν κάνουμε, ό, τι κι αν μας συμβαίνει. Πάντα εκεί γύριζα και μέχρι σήμερα εκεί γυρνώ. Στον άγιο Παντελεήμονα θα κλαφτώ, τον άγιο Νικόλαο θα ικετεύσω, μπροστά στην Παναγία θα τα μαρτυρήσω όλα και θα νιώσω πως χάνομαι στη φιλόστοργη αγκαλιά της.

Σαράντα δύο χρόνια δεν είναι και τόσο λίγα, λέω. Όλη μου η παιδική ζωή μέσα στα ράσα, -και έχουν πολλές πτυχές τα ράσα, σε κρύβουν, σε φυλούν, σε παρηγορούν, σε προστατεύουν. Ό, τι κι αν έζησα, σε όποια δυσκολία κι αν βρέθηκα, πάντα ένας καλός παπάς κοντά μου βρέθηκε να με στηρίξει, να ξανανάψει τη φλόγα της καρδιάς μου. Όσο κι αν πονεσα πάντα ένας άγιος σ’ ένα εικόνισμα με περίμενε έτοιμος να με ακούσει. Όσο κι αν απελπίστηκα πάντα ένας στίχος από ένα εκκλησιαστικό μέλος, μια φράση του Ευαγγελίου, θα με στήριζαν απροσδόκητα. Όσο κι αν έπεσα, -και έπεσα πολυ χαμηλά-, πάντα ο φιλεύσπλαχνος Κύριος με καταδεχόταν παρέχοντας την άφεση…

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω σήμερα όλα αυτά. Ίσως γιατί νιώθω μεγάλη και βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον Αναστημένο μας Κύριο. Ίσως γιατί ψες βράδυ την ώρα της Ανάστασης σκέφτηκα πρώτη φορά πως θα έρθει καιρός που ο Χριστός δε θα σταυρώνεται, δε θα πεθαίνει. Θα είναι Αναστημένος διαρκώς, -όπως βέβαια είναι στην πραγματικότητα-, και μαζί Του θα είμαστε και όλοι εμείς αναστημένοι. Δε θα υπάρχει πλέον θάνατος.

Και ίσως γιατί είδα πιο καθαρά σήμερα πως όλα μου τα ανθρώπινα, περασμένα, τωρινά και μελλοντικά, όσο φωτίζονται από το Φως της Αναστάσεως γλυκαίνουν, αποκτούν ξαφνικά την πραγματική τους διάσταση που είναι τόσο μικρή και φευγαλέα μπροστά στη σημερινή μεγάλη και αληθινή χαρά.

Είθε, λέω, με φόβο και με πάθος τώρα, ν’ αξιωθώ κι άλλες Πασχαλιές, κι εγώ και όλοι μας. Είθε να επιστρέφουμε πάντα ή, ακόμα καλύτερα, να μην αποχωριζόμαστε ποτέ την αγκαλιά της εκκλησίας που είναι κάτι πολύ περισσότερο από ανθρώπινα πρόσωπα και συμπεριφορές που καμιά φορά ίσως και να μας ενοχλούν.

Κι αν είμαι μια φορά ευγνώμων στον πατέρα μου που ήταν ιερέας και στη μητέρα μου που μας ανάθρεψε ακούραστη μέσα στους ναούς, είμαι απείρως ευγνώμων στον Θεό που συνεχίζει να ανασταίνεται και που μας αρπάζει από το χέρι μόλις πέσουμε… Είθε το Φως της Αναστάσεως να μας φωτίζει πάντα!