Labels

Thursday, February 10, 2011

Το αυτιστικό κράτος των Αθηνών



Εμεις αυτά δεν τα ξέραμε. Λογίζαμε πάντοτε πως όταν απευθυνόμαστε σε άνθρωπο, μας απαντά και όταν άνθρωπος μας απευθύνεται, του απαντούμε. Ευχάριστη ή δυσάρεστη η απάντηση βρίσκαμε έναν εύστοχο ή και αστοχο τρόπο να την ονομάσουμε.
Όταν για κάποιον λόγο, πέραν της θελήσεώς μας, αδυνατούσαμε να ανταποκριθούμε σε μια υποχρέωση, ζητούσαμε συγνώμη και προσπαθούσαμε να βρούμε μια ευκαιρία να αποκαταστήσουμε την τάξη και να επανορθώσουμε.
Όταν μια συνεργασία ήταν εκκρεμής διότι η διεκπαιρεωσή της εμφάνιζε προβλήματα, τα συζητούσαμε και προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις ή από κοινού αποφασίζαμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, ευχόμενοι να φανούμε πιο τυχεροί την επόμενη φορά.
Όταν λαβαίναμε μια επιστολή, ένα μέηλ ή ένα μήνυμα στο κινητό, σπεύδαμε να απαντήσουμε.
Δεν ήταν θέμα κάποιας ιδεολογίας όλα τα παραπάνω, ούτε και ζήτημα μιας κάποιας ηθικής. Ήταν η αυτονόητη έκφραση μιας ανθρωπιάς μεταφρασμένης στην από αρχαίοτάτων χρόνων συναίσθηση πως η ανταπόκριση ανθρώπου προς άνθρωπο επιβάλλεται στοιχειωδώς μιας και όλοι είμαστε άνθρωποι και κανένας δεν έχει δικαίωμα να υποτιμά τον άλλον αγνοώντας την ύπαρξή του, το αίτημά του, τη διάθεσή του και τις προθέσεις του, εξόν της περιπτώσεως που αυτές προέκυπταν επιθετικές και συνιστούσαν απομάκρυνση λόγω αυτοπροστασίας.

Ναι, εμείς αυτά δεν τα ξέραμε. Όλοι εμείς που ζήσαμε και ζούμε μακριά από το αυτιστικό κράτος των Αθηνών που ως φαίνεται κατάφερε και καταφέρνει με ολοένα μεγαλύτερη επιτυχία να διαμορφώσει τους κατοίκους του, ομοίως προς τον εαυτό του, αυτιστικούς.

Είτε απευθύνεσαι σε δημόσιες υπηρεσίες, είτε σε ιδιώτες επαγγελματίες, είτε ακόμα και σε φίλους που είχες την ατυχία να εδρεύουν εν Αθήναις, αργά ή γρήγορα δύσμοιρε επαρχιώτη θα προσκρούσεις σε συμπεριφορές που δεν σου ήταν μόνον παντελώς άγνωστες, αλλά σου είναι και παντελώς ακατανόητες, δυσάρεστες, προσβλητικές, ανερμήνευτες, όσο κι ένας τοίχος που σαν από το ραβδάκι μιας κακιάς μάγισσας ορθώνεται αίφνης μπροστά σου αποκόπτωντας το δρόμο σου αναίτια.

Αν τυχόν ξεκινήσεις μια καθ' όλα ευοίωνη συνεργασία με κάποιον από την πρωτεύουσα, μόλις αυτή σκοντάψει κάπου ή ο εν λόγω συνεργάτης κάποια στιγμή για χ λόγους δεν τη βρει συμφέρουσα, απλώς δε θα σου ξαναπαντήσει στο τηλέφωνο. Οι επανηλλειμένες κλήσεις σου θα μείνουν αναπάντητες κι εσύ θα μείνεις αρκετό καιρό απορημένος μέχρι, κουρασμένος πια, να παραιτηθείς μόνος σου από τις απορίες σου. Αν ο άλλος σφάλλει δε θα σου ζητήσει συγνώμη. Αν σε στήσει σε προκαθορισμένο ραντεβού, σε δεχτεί ή και δε σε δεχτεί εν τέλει, θα θεωρήσει αυτονόητο πως κατάλαβες τους λόγους της καθυστέρησης ή της ακύρωσης. Κανείς δε θεωρεί αναγκαίο να δικαιολογήσει την ασυνέπειά του, κανεις δε θα επικοινωνήσει μαζί σου προκειμένου να απολογηθεί, κανείς δε θεωρεί πως ο άλλος που τον περιμένει είναι εξίσου άνθρωπος που αφιέρωσε χρόνο και χρήμα, μια διάθεση και τον εαυτό του, προκειμένου να ανταποκριθεί στα συμφωνημμένα.
Όσο περισσότερο σχετίζεσαι με τους κατοίκους των Αθηνών τόσο περισσότερο πληθαίνουν οι αναπάντητες κλήσεις εκ μέρους τους, τα αναπάντητα μέηλ, οι εκκρεμότητες. Τόσο περισσότερο αισθάνεσαι επαρχιώτης, δεύτερης κατηγορίας άνθρωπος και πολίτης, πρόσφυγας στον ίδιο τον τόπο σου.

Αδυνατώ να βρω άλλες εξηγήσεις, -μιας και το φαινόμενο παίρνει πλέον καθολικές διαστάσεις με αποτέλεσμα να εξαφανίζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αποκτούν στο Αθηναϊκό κράτος εξαιρετικά κοινές συμπεριφορές-, εκτός του ότι αυτή η πόλη ζει σε απάνθρωπους ρυθμούς, κινείται σε απάνθρωπα πλαίσια επιβίωσης, δημιουργεί στους κατοίκους της φοβικά συμπλέγματα, υπέρ-αυτοπροστασία και συνεχή ανάγκη διάσωσης του Είναι από κάθε τι εισβάλλει ως μη οικείο, μη συμφέρον, ξένο, διαφορετικό, εκτός της στενής και άκρως ταλαιπωρημένης πραγματικότητάς τους.

Εμείς αυτά δεν τα ξέραμε και είναι αλήθεια πως δε θα θέλαμε και να τα μάθουμε ποτέ. Δεν εχουμε εκπαιδευτεί σε μηχανισμούς άμυνας απέναντι σ' αυτόν τον τοίχο που υψώνεται κάθε φορά, δεν έχουμε και τον τρόπο να περάσουμε μέσα από τον τοίχο, γιατί οι προσπάθειές μας μόνον τραύματα μας δημιουργούν. Το πρόβλημα εξάλλου είναι μεγαλύτερο για τους ίδιους τους κατοίκους της πρωτεύουσας απέναντι στους οποίους θα έπρεπε μάλλον να δείχνουμε μια κάποια συμπάθεια και συμπόνοια. Το λιγότερο είναι πως δεν προχωρούν οι δουλειές μας και οι σχέσεις μας, αν και αυτό είναι ήδη αρκετά σοβαρό όπως και λυπηρό. Πού οδηγειται όμως αυτή η πόλη και πού συμπαρασύρει τους κατοίκους της; Διότι δυστυχώς, η εν λόγω πόλη, ως άκρως συγκεντρωτικό κράτος, παρασέρνει μαζί της και όλη την υπόλοιπη χώρα μαζί με όλους εμάς τους επαρχιώτες...
Ψυχραιμία... θα φανεί...


















5 comments:

  1. Δεν είσαι η μόνη που τα βλέπεις ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι. Δυστυχώς πέρα ως πέρα αληθινό...

    ReplyDelete
  2. Εδώ θα διαφωνήσω, Βασιλική.
    Θα έχεις σίγουρα τους λόγους σου να γράφεις έτσι, αλλά οι άνθρωποι, δόξα τω Θεώ, είναι λογιών λογιών και δεν νομίζω πως μια πόλη μπορεί να τους ομογενοποιήσει προς το αναίσθητο.
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  3. Πέρα από το κείμενο εδώ βλέπουμε δύο αντιφατικά σχόλια όπου το ένα διακιώνει το άλλο διαφωνεί με το περιεχόμενο του κειμένου μου. Πρισσότερα σχόλια δέχτηκα στο FB όπου μπήκαν κάτοικοι των Αθηνών που διαπιστώνουν την αλλαγή της ζωής τους προς την απομόνωση εξαιτιάς των ρυθμών της Αθήνας και της απουσίας ακόμα διάθεσης και αυτής της εξόδου από το σπιτι τους για να συναντήσουν ένα φίλο. Προφανώς ανάμεσα στο μεγάλο πλήθος υπάρχουν διαφοροποιήσεις, όπως υπάρχουν και άνθρωποι, που μένουν ας πούμε στο Κολωνάκι, και βγαίνουνκαι συναντούν τους φίλους τους μόνον εκεί, στα χωρικά τους ύδατα. Ωστόσο, έχοντας ζήσει αρκετά εντατικά τη συναναστροφή μου με ανθρώπους της πρωτεύουσας τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε ποικίλλους χώρους πάρα πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, έφτασα να γράψω αυτό το κείμενο μη υπερβάλλοντας στο ελάχιστο. Η Αθήνα έχει μετατραπεί σε μια χοάνη που καταπίνει τους ανθρώπους και όσοι κρατιούνται το κάνουν γιατί έχουν μέσα τους πολυ σθεναρές αντιστάσεις κάνοντας μεγάλο αγώνα. Θα μπορούσα να αναφέρω πλήθος παραδειγμάτων που να κυμαίνονται από την επαφή μου με λογοτεχνικά περιοδικά, εκδότες, εκδηλώσεις μέχρι δημόσιες υπηρεσίες, που επιβεβαιώνουν αυτά που γράφω στο μέγιστο βαθμό. Δεν ανέφερα τη λέξη αναισθησία όμως στο κείμενό μου, που είναι βαριά κουβέντα. Οι άνθρωποι είναι βομβαρδισμένοι από έντονους ρυθμούς ζωής, διαδηλώσεις και απεργίες που τους κόβουν διαρκώς τα πόδια, πρόβλημα παρκαρίσματος, πολύωρη εργασία, αφαγία κι ένα σωρό άλλα δεινά συμπαραμαρτούντα της μεγάλης πρωτεύουσας. Είναι κουρασμένοι άνθρωποι όπου οι αντοχές τους μειώθηκαν και προσπαθούν να διασώσουν τον εαυτό τους. Μέσα σ' αυτήν την άκρως φυσιολογική και αναγκαία διάσωση διαμορφώνουν συμπεριφορές σαν αυτές που περιγράφω, που όσο ανεξήγητες και λυπηρές να είναι για όλους εμάς τους εκτός Αθήνας, ωστόσο και υπάρχουν και αυξάνονται.
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  4. οποιος καταφέρνει να φύγει από την μεγάλη πόλη και πάει να ζήσει σε μικρότερη, αμέσως αντιλαμβάνεται την διαφορα. Aναρωτιέται λοιπόν πως ζούσε μέχρι τότε!
    καθόλου δεν φταίνε οι πολίτες σε αυτό, απλά καλο δικό τους είναι να αγωνιστούν να φύγουν για να ζήσουν!

    ReplyDelete
  5. Συμφωνώ μαζί σου. Και βέβαια δεν φταίνε οι άνθρωποι καθόλου, η βία της πόλεως επάνω τους είναι τεράστια. Αλλά όντως αυτό το καταλαβαίνει μόνον όποιος απομακρύνεται και δεν το καταλαβαίνει επίσης εύκολα ένας επισκέπτης που δεν τρίβεται έστω και λίγο με την καθημερινόητά της.

    ReplyDelete

Σχόλια