Labels

Wednesday, January 14, 2009

14 Ιανουαρίου, Μνήμη του Κωστή μας



Ήρθε πρωί πρωί μόλις είχα ανοίξει τα βλέφαρα. Με κοίταξε μ' εκείνο το βαθύ, το διαπεραστικό και σοβαρό του βλέμμα. Το βλέμμα που σπάνια συναντάς σ' ένα παιδί. Φορούσε ρούχα λευκά. Τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δίχως να το θέλω. Ήσυχα, αθόρυβα δάκρυα.Τεσσάρων χρονών αγγελούδι σήμερα, αν μετριούνται έτσι -όπως εδώ- τα χρόνια των αγγέλων. Ειδικά αυτών που έζησαν εδώ μόνο για εφτά χρόνια. Ακόμα περισσότερο αυτών που μέσα στα εφτά τους χρόνια έζησαν την ζωή που ζει ένας άνθρωπος που αποχωρεί σε βαθιά γεράματα έχοντας περάσει μια ζωή ολόκληρη μέσα από την γέννηση, την άνθιση της νεότητας και την σταδιακή φθορά του γήρατος. Και ακόμα παραπάνω, αυτών που πέρασαν σε αστραπιαίο χρόνο τα πάθη του Χριστού και εσταυρωμένοι, θαρρείς και αναστημένοι την ίδια στιγμή, μας αποχαίρέτισαν.
Ο Κωστής είναι το παιδί για το οποίο μιλώ δίχως να αναφέρω το όνομά του, στο βιβλίο μου, στο Τέμπο. Αυτός είναι που στην αγκαλιά της μαμάς του πέρασε κάτω από τον Επιτάφιο εκείνη την Μ.Παρασκευή και του είχε πει πως καθώς θα περνάει να ζητήσει ό,τι θέλει από τον Χριστό κι Εκείνος θα του το χαρίσει. Το βράδυ πριν κοιμηθεί τον ρώτησε τι ζήτησε κι ο Κωστής της είπε πως ζήτησε να έχει ειρήνη ο κόσμος. Δεν ζήτησε να γίνει καλά. Το σώμα του είχε νομίζω ήδη παραλύσει, αλλά τότε ακόμα έβλεπε, ενώ μετά έχασε και την όρασή του.Ήταν μήνες έτσι στο κρεββάτι μέσα σε αφόρητους πόνους και το μόνο που μπορούσε ήταν να ακούει, να μιλά, ελάχιστα να τρώει και να κουνάει τα δάχτυλα των χεριών του. Μ' αυτά έφτιαχνε πειρατικά καράβια από τα κομματάκια των playmobil που ένα ένα του τα έδινε ο πατέρας του αφού του περιέγραφε με λέξεις τι είναι το καθένα. Τα ψηλαφούσε προσεχτικά και μετά τα τοποθετούσε στη σωστή θέση. Έρχονταν οι φίλοι και οι συγγενείς και του έφερναν δώρα και τα αδέρφια του σαν παιδιά λίγο τον ζήλευαν. Τους τα έδινε κι έλεγε, 'όλα αυτά σ' εσάς θα μείνουν έτσι κι αλλοιώς, πάρτε τα'.Τέτοια μέρα πριν από τέσσερα χρόνια μεσημέρι ήτανε, 3.30μ.μ τον πήρε αγκαλιά η μανούλα του που την φώναξε να πάει κοντά του στο κρεβάτι και μέσα στην αγκαλιά της άφησε την πνοη του σαν φτερό που το σήκωσε ψηλά ο αέρας.Στο μικρό του λευκό φέρετρο ήταν σαν να αναπαυόταν ένας γέροντας. Ένας σοφός γέροντας που όλα τα είδε, όλα τα κατάλαβε και χορτασμένος φεύγει πια μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνει.Άλλα παιδιά στην ίδια θέση είναι σαν μικροί πρίγκιπες. Ο Κωστής όμως στα εφτά του χρόνια ήταν ένας μεγάλος πρίγκιπας. Μεγάλος πρίγκιπας σε μεγάλο ολόχρυσο θρόνο αστραφτερό.Στον άγιο Αχίλλειο της Λάρισας την ώρα της κηδείας του ένα λευκό περιστέρι όρμησε στον ναό κι έκανε κύκλους από πάνω του, εκεί ψηλά στον τρούλο.
Τον θυμάμαι τριών χρονών να κάνει ζωγραφιές θαυμαστές. Αδικαιολόγητα θαυμαστές για την ηλικία του, γεμάτες φως, χαρά και χρώματα. Γραμμές άψογες και ολοκληρωμένες.Το γέλιο του ήταν ουράνιο και το βλέμμα του στ' αλήθεια όπως το είδα σήμερα τα χαράματα, βαθύ και διαπεραστικό στα μαύρα του λαμπερά μάτια.

Θα έρθουμε όλοι κάποια στιγμή, του είπα σήμερα, καθώς ένιωσα μια αναμονή σ' αυτό του το βλέμμα. Θα έρθουμε χαρά μου, δεν θα αργήσουμε πολύ, μην ανησυχείς.Τουλάχιστον εδώ και ενάμισι χρόνο έχεις μαζί σου και τον φίλο σου τον αγαπημένο, δύο είστε. Παίξτε λίγο ακόμα και μετά θα παίζουμε συνέχεια μαζί.Ναι, αγαπούλα μου, όλοι μαζί θα παίζουμε για πάντα και για πάντα μαζί.Μόνο βοηθάτε μας λίγο να φτάσουμε κοντά σας, τον δρόμο μη χάσουμε..

8 comments:

  1. Από αυτό το λεπτό, από αυτή την ώρα σου ορκίζομαι πως θα αρχίσω να πιστεύω..

    ReplyDelete
  2. ....πού τη βρίσκουν τη δύναμη αυτά τα παιδιά, που περισσεύει και για όσους μοιράζονται τη σύντομη και δύσκολη ζωή τους; Ζω την ίδια ιστορία, τον λένε Δαμιανό και το παλεύει και όλοι εμείς μόνο προσευχόμαστε...ανύμποροι...
    "Όλοι μαζί θα παίζουμε για πάντα" είναι και δική μας παρηγοριά...

    ReplyDelete
  3. Με συγκλόνησες. Νοιώθω τον Κωστη εν Ζωή, να χαμογελά, να μιλά ήρεμα, να εύχεται...

    Μα και συ που βρήκες αυτά τα λόγια; Τώρα κατανόησα και τον τίτλο σας...

    Παναγιώτης

    ReplyDelete
  4. Άγγελος αληθινός που ήλθε για λίγο κοντά μας για να προσευχηθεί μαζί μας.
    Να προσευχηθεί και για Ειρήνη στον κόσμο. Κι είναι τόσο απαραίτητη αυτή η προσευχή τούτες τις μέρες, που τόσα πολλά παιδιά γίνονται θύματα της πολεμικής θηριωδίας.

    ReplyDelete
  5. Επιτρέψτε μου σ' αυτό το κείμενο να μην απαντήσω στον καθένα σας χωριστά και μόνον να σας ευχαριστήσω για την αγάπη σας... και όλοι μαζί να σκεφτόμαστε τον Δαμιανό -για τον οποίο μας μίλησε η Margo- και τους οικείους του... Καλό βραδάκι αδέρφια!
    O Κωστής σίγουρα χαίρεται κοντά μας και εύχεται για όλους μας...

    ReplyDelete
  6. Αχ βρε Κωστή. Τι παράξενη βόλτα κι' αυτή, η βόλτα στον πλανήτη μας. Μια επίσκεψη. Βλέπεις, νιώθεις, καταλαβαίνεις, παίρνεις, δίνεις, αγαπάς και αγαπιέσαι (κυρίως - αυτό είναι το θαύμα)και μετά φεύγεις. Εφτά χρονών, 17 χρονών, 107 χρονών. Και κανείς δεν ξέρει ούτε και θα μάθει ποτέ γιατι άλλοι μένουμε εδω 50 ή 70 ή 102 χρόνια (σαν την γιαγιά του Τάσου που έφυγε σήμερα και την κηδεύουμε αύριο) κι΄άλλοι, σαν την μικρή αδερφή της μάννας μου φεύγουνε 2 χρονών, ή 7, ή βρέφη. Και οι αρρώστειες και τα βάσανα; Τόσο φορτίο σ΄ένα παιδάκι - αλλά μαζί και τόση δύναμη ώστε να νοιώθει ελαφρύ το φορτίο του και να προσεύχεται για την ειρήνη στον κόσμο και όχι για τον εαυτό του. Ασώματος τώρα ο Κωστής μας φροντίζει. Και δεν βιάζεται, μην έχεις τέτοιες σκέψεις. Εκεί που βρίσκεται δεν υπάρχει χρόνος, είς τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος απλώνεται το Φώς του Χριστού. "Αλλά μας λείπει όμως". Αυτό είναι το δικό μας βάσανο. "Γιατί να φύγει έτσι γρήγορα; Δεν είχε τίποτα να μάθει απο μάς, να γελάσει μαζί μας, να παίξει, να χαρεί, να μας δώσει κι΄άλλο λίγο απο το φώς του και τη δύναμή του;". Ετσι, για πάντα, όλο απορίες τέτοιες θα ζούμε οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι στίς τρείς διαστάσεις μας. Ο Κωστής όμως πιά μας περιλαμβάνει και προχωράει (κουβαλώντας μας) λίγο παραπέρα, λίγο ψηλότερα ίσως. Δεν ξέρω. Να ζήσετε να τον θυμόσαστε και να τον αγαπάτε. Γειά σου Κωστή, είμαι καινούργιος φίλος της Βασιλικής, δεν σε πρόλαβα ένσαρκο. Αλλά η Βασιλική δεν σε βγάζει απ΄την ψυχή της, ούτε απο το μυαλό της και, λέξη-λέξη, με κόπο και υπομονή και δύναμη, αγωνίζεται να μας εξηγήσει ποιός ήσουνα. Και το καταφέρνει κάθε μέρα και καλύτερα - κι΄έτσι μας κάνει κι΄εμάς κοινωνούς της αγάπης σου και μαθαίνουμε να σ' αγαπάμε σαν δικό μας παιδί, αδερφάκι, φίλο, συγγενή - σαν δικό μας άγγελο.

    ReplyDelete
  7. Ψυχή μας από σήμερα η ψυχή σου και η σκέψη μας κοντά του.
    Κι όλα τα χαμόγελα που περίσσεψαν.
    Ποιος κάνει τόσο άδικους λογαριασμούς;

    ReplyDelete
  8. ..Έχοντας γνωρίσει πως είναι να χάνεις ένα μικρό παιδί, (τη.. ματίνα ).. ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό πλάσμα, το μόνο που μπορώ να κάνω..αυτή τη στιγμή .. είναι να αφήσω το σεβασμό και τη σιωπή μου..

    ReplyDelete

Σχόλια