Labels

Thursday, September 18, 2008

Βροχή μου

Είναι δική μου αυτή η βροχή.
Αυτή η ψηλή βροχή, η ανυπεράσπιστη
στο μένος του αέρα, δική μου είναι.
Αυτή η ανήμπορη στη βία του βοριά,
η υποταγμένη στη βαναυσότητά του.
Η αποδιωγμένη αυτή βροχή
σαν κόρη ανήλικη από το σπίτι του πατέρα εκείνου
που το θολό του βλέμμα εξαγριώνεται
σαν συναντά το δικό της καθαρό και διάφανο,
τόσο απλόχερα ευεργετικό. Αθόρυβο-
Τόση βροχή διωγμένη, όλη δική μου…
Τόσος άνεμος άγριος, ξένος ολότελα…
Τόσο διωγμένη η τρυφερή…
Άγριος τόσο ο απρόσωπος…
Με τις κλωτσιές την εξορίζει άσπλαχνα
και πέφτει αγόγγυστα τη γη.
Κατρακυλά, γλιστρά, παραπατά,
σωριάζεται σα μισοπεθαμένη.
Βγαίνω τρελή στους δρόμους για χατίρι της.
Για το χατίρι της ξεκλειδώνω τις κλειδώσεις μου όλες,
ανοίγω μάτια, βλέφαρα εκατό, δάχτυλα είκοσι,
τον θώρακά μου ανοίγω, την καρδιά μου ξεφυλλίζω
για να κρατήσω το δακρυσμένο πρόσωπό της,
να πιω λιγάκι απ’ το φαρμάκι της,
τόπο να της αφήσω λίγο πάνω στα γεφύρια μου,
στην κλείδα του λαιμού, στο απαλό μου δέρμα,
πριν τη ρουφήξει κόκκινο το χώμα λαίμαργο.
Τόσο σύντομη ζωή, μια στάλα διαδρομή από τον ουρανό στη γη ο βίος της, να ’ναι βασανισμένη;
Ας έπεφτε κι αυτή σαν άλλες, τόσες και τόσες ήσυχες βροχές που κατεβαίνουν μόνες τους αβίαστα, πατούν λίγο στα πόδια τους και καταδύονται στην αφάνεια της διψασμένης μας πατρίδας.
Μα αυτή η βροχή είναι η δική μου.
Καμιά δε λάτρεψα τόσο και έτσι.
Κι αφού την υποδέχτηκα στου σώματος τα περιβόλια,
χώμα γίνομαι τώρα για χατίρι της.
Είναι δική μου αυτή η βροχή επιτέλους.
Για χάρη της και χώμα γίνομαι η ταλαίπωρη.

Η ζωγραφιά είναι της Monia Brillo.

15 comments:

  1. τι ωραίο αυτό το "για χατήρι της ξεκλειδώνω τις κλειδώσεις μου όλες".

    ReplyDelete
  2. Πράγματι τα "περιβόλια του σώματος" μόνο τέτοιες πολύτιμες, ευλογημένες ουσίες τους αξίζει να δέχονται...

    ReplyDelete
  3. Όμορφη η βροχή σου, γιομάτη εικόνες και λόγια ανείπωτα.

    ReplyDelete
  4. Δική σου, δική σου, αλλά έκανες τη δροσιά της λέξεις και τη μοιράστηκες

    ReplyDelete
  5. Ναι, Kyziko, είναι σπουδαίο να ξεκλειδώνουμε τις κλειδώσεις μας, να ανοίγουμε τα χέρια μας, το σώμα μας όλο και την ψυχή μας, να δεχθούμε τα δώρα.
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ReplyDelete
  6. Σοφία μου, δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω με το 'μόνο' που γράφεις, γιατί το σώμα είναι σώμα, δηλαδή ύλη, ευλογημένη κι αυτή και φτιαγμένη να δέχεται και να δίνεται σε άλλο σώμα και όχι μόνο σε τέτοιες ουσίες τις οποίες μπορεί να μετουσιώνει σε ενάργεια ψυχική και πνευματική. Όπως και να 'χει όμως μάλλον δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να το χειριστούμε...
    Να είσαι πολύ πολύ καλά!

    ReplyDelete
  7. Λάκη, είμαι βέβαιη πως είσαι απ' αυτούς τους λίγους, που βλέπουν πίσω από τις λέξεις και από τα ειπωμένα. Είναι τόσο παράξενο πράγμα η γραφή... Αρκεί μια εικόνα, ένα μαχαίρι μέσα σου, μια φωτιά στα σπλάχνα, για να γεννήσει μια... βροχή...
    'Θέλω να μιλήσω' έλεγε η αγαπημένη μου Ζωή Καρέλλη, 'με ακούτε;', συμπλήρωνε.
    Καλό βραδάκι και όλα καλά, να έχουμε δύναμη!

    ReplyDelete
  8. Α, ρε Σοτ,
    μα δε φαντάζεσαι τι γλυκιά βροχούλα ήταν αυτή και πόσο βίαια την έσπρωχνε ο αέρας, -απαράδεκτος!
    Γέλασα με το καλόκαρδο σχόλιό σου. Θυμήθηκα το άλλο: Πηγαίνντας για Μαρμαρά όπου κατάκ κοιρούς μας φέρνει ο δρόμος βλέπεις ένα νησάκι μόνο και μοναχό καταμεσής της θάλασσας. Από την πρώτη στιγμή που το είδα είπα: Αυτό είναι το νησί μου! Πού να τολμήσει να το αμφισβητήσει κανείς. Μη σου πω πόσο θύμωνα όταν μάθαινα πως πηγαίνουν κότερα εκεί για να κάνουν μπάνιο οι ιδιοκτήττες τους, χωρίς να μου ζητήσουν την άδεια.
    Ναι, τα περιουσικά μου στοιχεία είναι απίστευτα! Να ζηλεύετε!

    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ReplyDelete
  9. Να λες πως είναι φιλοξενούμενοί σου, που ξέχασες ότι τους είχες καλέσει :)
    Καλό Σ/Κ

    ReplyDelete
  10. Φίλε μου καλέ,
    τώρα πια ξέρω πως όλοι φιλοξενούμενοι είμαστε. Το ξέρω και το μαθαίνω κάθε μέρα. Ένας φίλος με καρκίνο, μία φίλη μουσικός σπουδαία με καρκίνο, ένας άλλος φίλος με αγκιλωτική αρθρίτιδα κι ας μη συνεχίσω τα νέα που έρχονται τελευταία βροχή διαφορετική ή ίσως και παρόμοια με αυτήν που έγραψα... Έχω κατατρομάξει... ο Θεός μαζί μας... Ξημερώνει Κυριακή! Εσπερινό στην μονή Βλατάδων με πέντε ανθρώπους. Πολύ όμορφα και πολύ παρηγορητικά. Κοιτούσα τον τοίχο που ακουμπούσα. Γεμάτος ουλές από σπαθιά αιμοβόρα. Μα ο τοίχος όρθιος εκεί ο ευλογημένος με κρατούσε κι εμένα όπως κρατά και άλλους. Φιλιά.

    ReplyDelete
  11. @μου εμαθες τη συντομη ζωη μιας σταγονας βροχης. τι υπεροχο!
    σ ευχαριστω
    να εισαι παντα καλα.

    ReplyDelete
  12. πραγματικά η βροχή είναι πολύ όμορφη. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να την κάνω δική μου, να γίνω χώμα για χατίρι της. Καλή σου μέρα.

    ReplyDelete
  13. Κι εγώ σ' ευχαριστώ Αλίκη.
    Έχεις μια πολύ ξεχωριστή παρουσία στον χώρο και σ' εκτιμώ. Καλή βδομάδα να έχουμε και να μαθαίνουμε!

    ReplyDelete
  14. Καλώς ήρθες Πράσινη κλωστή! Όλα δικά μας πρέπει να τα κάνουμε, έτσι αισθάνομαι. Καλή βδομάδα!

    ReplyDelete
  15. Ναι. Φιλοξενούμενοι και δεν ξέρουμε για πόσο. Γι αυτό πρέπει να χαιρόμαστε, κάθε σταγόνα βροχής, κάθε ηλιαχτίδα...
    Από σήμερα γίνονται μικρότερες κι οι μέρες σε σχέση με τις νύχτες. Μακάρι να λείψουν τα άσχημα νέα που τις κάνουν πιο σκοτεινές.
    Καλή βδομάδα και καλό φθινόπωρο

    ReplyDelete

Σχόλια