Labels

Wednesday, September 10, 2008

Μια αποβάθρα το ποίημα της ζωής



Κάθε σταθμός, λιμάνι, αεροδρόμιο, τρισδιάστατο, παλλόμενο ποίημα της ζωής. Σύντομο, ολιγόλογο και περιεκτικό.
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν και πάλι απ’ την αρχή. Ένα καλωσόρισες κι ένα αντίο.
Μια αγάπη, μια αγκαλιά, δυο φιλιά τρυφερά. Μικρή αναμονή. Ίσα που προλαβαίνεις να νιώσεις τον καιρό, το τοπίο να αγναντέψεις, να χαζέψεις το πλήθος, λιγάκι να αναρωτηθείς από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις, σε πόση ώρα άραγε θα έρθει το δικό σου τρένο, το πλοίο, το αεροπλάνο να σε πάρει μακριά.
Ένα βλέμμα το προλαβαίνεις δεν το προλαβαίνεις σ’ αυτούς που αγαπάς, με φόντο όλους όσους δεν πρόλαβες ή δεν μπόρεσες ν’ αγαπήσεις.
Λίγα βήματα πάνω κάτω στην αποβάθρα το μεσοδιάστημα από την άφιξή σου μέχρι την αναχώρηση.
Δεν προλαβαίνεις και πολλά.
Μη χάσεις χρόνο σε προκλήσεις, επιτηδεύσεις, επιδείξεις, καυγάδες με τους αταίριαστους, απαιτήσεις και κρίσεις. Δεν προλαβαίνεις, σου το λέω. Όπου να ’ναι θα φύγεις κι εσύ. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Σκέπασε τον γυμνό, χάιδεψε τον άρρωστο, κοίτα βαθιά στα μάτια τον αγαπημένο, ευχήσου για όλους όσους είναι τριγύρω σου κι ας μην τους ξέρεις. Μην αναβάλλεις την αγάπη. Τραγούδα ένα παλιό τραγούδι δίχως να σε νοιάζει αν είσαι παράφωνος, ποιος θα σ’ ακούσει ή αν τα λες όλα σωστά.
Θαύμασε το κάθε λεπτό που περνά στην αποβάθρα σαν ωραία γυναίκα που είναι πάντα ωραία και άξια να την κοιτάς. Όταν γελάει κι όταν βουρκώνει. Όταν κοιμάται κι όταν ανοίγει νωχελικά τα βλέφαρα να την κοιτάξει μαγεμένη η πρώτη αχτίδα του ήλιου.

Άπλωσε την καρδιά σου χλωρό χορτάρι να κυλιστούνε πάνω του παιδιά οι στιγμές. Άφησε όλες τις στιγμές πάνω του να χοροπηδήσουν, να τρέξουν, να ιδρώσουν.
Μη διστάσεις, μη φοβηθείς, άκουσέ με. Πέντε δέκα βήματα στην αποβάθρα είναι αυτά που έχεις να κάνεις. Ούτε σπουδαία, αλλά ούτε ευκαταφρόνητα. Ακούς το σφύριγμα; Ίσως είναι για σένα. Ίσως για τον διπλανό σου. Έχει σημασία; Με λίγες ώρες διαφορά φτάσατε. Με λίγες ώρες διαφορά θα φύγετε κάποια στιγμή. Όλη από την ίδια χώρα προέλευσης προς την ίδια πορευόμαστε εν τέλει.
Μη νοιάζεσαι με τι μέσο θα ταξιδέψεις. Αν θα είσαι όρθιος ή ξαπλωμένος, ακμαίος, ασθενής, νέος ή γέρος. Προχώρα.
Γυμνός ήρθες. Γυμνός θα φύγεις. Ανήμπορος έφτασες ως εδώ, ανήμπορος θα αποχωρήσεις. Δίχως λόγια συγκατένευσες να έρθεις. Βουβός θα κοιτάξεις γύρω σου όταν θα έρθει η ώρα να απομακρυνθείς.
Έκθαμβος τότε για το μυστήριο το ακατανόητο της ζωής. Εκστατικός μετά για το μυστήριο του θανάτου. Άγνωστη σου ήταν η Κυρία τότε. Αυτήν που τώρα λες πως καλά γνώρισες. Άγνωστος και ο Κύριος που σε περιμένει και που μπορεί και γι’ αυτόν πολλά να πεις αργότερα που τώρα ούτε καν υποψιάζεσαι.
Κι αν κλάψεις στον αποχωρισμό, μη το λογίσεις για κακό. Κλαίγοντας ήρθες στη ζωή κι απέδειξες πως ζεις. Δε θα σου πει κανένας τίποτα αν φεύγοντας εσύ ή οι αγαπημένοι σου βουρκώσεις λίγο πάλι.
Γράψε δυο λέξεις όμορφες στον τοίχο αυτής της αποβάθρας, αφού τόσο το θες να σε θυμούνται. Κάνε μια ζωγραφιά για τα παιδιά. Ψέλλισε αθόρυβα μια προσευχή για σένα και γι’ αυτούς, για τα παιδιά. Για τα τρένα που πέρασαν, γι’ αυτά που πλησιάζουν, τα πλοία που ταξιδεύουν κι όσα βούλιαξαν, τα αεροπλάνα που πέταξαν, δεν πέταξαν, εκείνα που ακόμα σκίζουν τους αιθέρες.
Μη κρατάς τις λύπες και βαρύνεις το κορμί σου άδικα. Πέντε δέκα βήματα στην αποβάθρα είναι αυτά. Μη σου φανούνε στάδια ατελείωτα. Άφησε τις λύπες να τις πάρει ο αέρας, η βροχή, τα σύννεφα. Μοίρασε τις χαρές σου γενναιόδωρα στους ταξιδιώτες.
Μπορείς να τους κάνεις να νιώσουν πως όλα αυτά είναι ένας γάμος; Πως τα σερνάμενα βήματά τους σ’ αυτήν την αποβάθρα που ξένοι ανταμώσατε, μπορούν να γίνουν χορευτικά βήματα σε υπαίθριο πανηγύρι; Δείξε τα βήματα κι άσε καθέναν με τον τρόπο του, με τον ρυθμό του, με το δικό του σώμα να χορεύει.

Μέχρι να ’ρθει αεροπλάνο, τρένο και βαπόρι για να πάμε στο τραπέζι του γάμου που μας περιμένει στρωμένο ζεστά, λαχταριστά, ευωδιαστά εδέσματα. Να φάμε αχόρταγα τα θεσπέσια φαγητά, να μεθύσουμε με τα πιο ηδονικά κρασιά, ν’ ανταμώσουμε όλοι αγαπημένοι. Ν’ αποσυρθούμε ύστερα στην νυφική παστάδα. Αυτήν που από πάντα ονειρευόμασταν. Και τα χαράματα, αφού θα ’χει πια συντελεστεί η πολυπόθητη ένωση με τον αγαπημένο –αυτή η ένωση για την οποία τόσο αγωνιστήκαμε περπατώντας πάνω κάτω στην αποβάθρα της ζωής-, να βγούμε επιτέλους στους κήπους τους απέραντους κι αιχμαλωτισμένοι από την ομορφιά της τέλειας αγάπης να λιώσουμε στο άρωμά της το ποικίλο, που όλο αλλάζει και τυλίγει το ένα μας μέχρι να γίνουν όλα άρωμα και όλοι να γίνουμε παρουσία πλήρη και κατάφωτη.

18 comments:

  1. Μόνο να ξαποστάσουμε σε τούτη την αποβάθρα, για λίγο πολύ λίγο μέχρι τον επόμενο σταθμό, ταξίδι ατέρμονο για λάτρεις της ζωής που βιώνεται και δεν καταναλώνεται... Την καλησπέρα μου!!!

    ReplyDelete
  2. Σε ευχαριστούμε για αυτές τις σκέψεις Βασιλική. Καλησπερα.

    ΥΓ αν θες διεγραψε τα παραπανω, γιατι ισως εχουν καποιο ιο.

    ReplyDelete
  3. onisime
    ναι, να ξαποστάσουμε λίγο, να δούμε και λίγο πιο πέρα που χρυσίζει το φως του εσπερινού, γιατί κι αυτά τα πέντε δέκα βήματα θέλουν θάρρος και κουράγιο να βιωθούν όπως λες ωραιότατα... Την καληνύχτα μου!

    ReplyDelete
  4. roadartist
    ακολούθησα την συμβουλή σου και σ' ευχαριστώ! Εγώ ευχαριστώ που έχεις την καλωσύνη και περνάς από το σπιτικό μου. Καλό σου βραδάκι!

    ReplyDelete
  5. Α, υπέροχα τα λες. Ένα ταξίδι η ζωή, κι εμείς οφείλουμε να το χαρούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Όσο για σταθμούς και αποβάθρες, λόγω του ότι μένω στην Κύπρο, δεν επισκέπτομαι συχνά. Αγαπώ ωστόσο τα αεροδρόμια. Πάντα πηγαίνω εκεί δυο-τρεις ώρες πριν από την πτήση, αγοράζω ένα μπουκαλάκι κρασί και κάθομαι και παρατηρώ τους ταξιδιώτες, φτιάχνοντας στο μυαλό γι' αυτούς ιστορίες...

    ReplyDelete
  6. να'σαι καλά βασιλική, μου φτιαξες το πρωϊνό σήμερα,να'σαι καλά.

    ReplyDelete
  7. Κορίτσι μου γλυκό, τι ωραίο κείμενο είναι αυτό...Αλλα δεν είναι βέβαια το κείμενο το θέμα. Το θέμα είναι το βλέμμα σου, η ματιά σου, ο τρόπος που επεξeργάζεσαι αυτά που προσλαμβάνεις. Βασιλική μου τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ― απο καρδιάς ενα "ευχαριστώ" που μοιράζεσαι έτσι απλόχερα τον εαυτό σου κι’ ενα "μπράβο" που ξέρω οτι δεν το θές, αλλά είναι δικό σου. Την αγάπη μου "Χι-Ψι" Μου... (Γιατί να μην ξεχνιόμαστε, είσαι πάνω απ’ ’ολα μια μυστηριώδης γυναίκα με πολλά χι και ψι!).

    ReplyDelete
  8. Θα συμφωνήσω σε όλα εκτός από το ότι φεύγουμε γυμνοί. Στην πορεία μας υφαίνουμε την τελευταία φορεσιά μας, που μπορεί να είναι αόρατη αλλά έχει πολλά να δείξει. Κι αν κάνουμε όσα προτείνεις θα είναι όμορφη αληθινά.
    ......
    Σήμερα θα ήταν η ιδανική μέρα για την προβολή του "Παραμυθιού" (κλείνουν 5 χρόνια από το θάνατο της Anna Lindh).

    ReplyDelete
  9. Καλημέρα Λάκη,
    σαν να σε βλέπω τώρα να τα κουτσοπίνεις και να γράφεις... Είναι αλήθεια πως κι εγώ συνήθως ε, ένα ποτηράκι κρασάκι το πίνω συχνά όταν γράφω...

    ReplyDelete
  10. Καλημέρα Kyziko,
    χαίρομαι με τη χαρά σου,
    τίποτα άλλο δεν θέλω περισσότερο από το να δίνω χαρά... Μακάρι...

    ReplyDelete
  11. Άρη, ζαβολιάρη
    εγώ μυστηριώδης γυναίκα; Πώς σου πέρασε τέτοιο πράγμα απο το μυαλό; Εγώ η πιο απλή γυναίκα του κόσμου;;;;;;;;
    -άμα σε πιάσω...

    ReplyDelete
  12. Μ' αρέσει πολύ αυτό που γράφεις για την φορεσιά Σοτ, και ίσως να βγει σε ένα άλλο κείμενο...
    Όσο για το άλλο, σ' ευχαριστώ που το γράφεις, αλλά αυτοί που πρέπει άραγε το γνωρίζουν; Θα δω αν μπορώ να βάλω λίγο το χεράκι μου να βοηθήσω... Καλημέρα!

    ReplyDelete
  13. Καλησπέρα Βασιλική. Οι σκέψεις σου είναι γλυκές και ευμετάβολες!! Πολλά από αυτά που διάβασα μου φέραν στο μυαλό την αποβάθρα με τη γοργόνα και το δικό της σενάριο!! Καλό σου βράδυ!!

    ReplyDelete
  14. Σε ευχαριστούμε γι'αυτή την όμορφη επιστολή. Να θυμόμαστε να προσέχουμε λίγο τα άπειρα μικρά σημαντικά που μας προσπερνούν, πριν έρθει η ώρα.
    (και μακάρι να κλείναμε στην χούφτα μας κάποια από αυτά φεύγοντας)
    Να είσαι καλά.

    ReplyDelete
  15. Καληνύχτα Μενέλαε και καλή εβδομάδα!
    Σ'ευχαριστώ που περνάς κι αφήνεις τις ωραίες σου σκέψεις.

    ReplyDelete
  16. Άστρια, δεν ξέρουμε τι μπορούμε να κρατάμε στη χούφτα μας φεύγοντας, μα θαρρώ πως ό,τι αγαπάμε δεν μπορεί παρά να το έχουμε πάντα μέσα μας, όπου κι αν πηγαίνουμε...
    Καλό σου βραδάκι...

    ReplyDelete
  17. είναι η δεύτερη φορά που διαβάζω αυτές τις σκέψεις σου..
    σε παρόμοια μονοπάτια γυρνούσε το μυαλό μου αυτές τις μέρες.και εύχομαι συχνά-πολύ συχνά να μπορούμε να σκεφτόμαστε με τέτοιες αφετηρίες.γιατί αυτή είναι η ουσία..
    φιλιά

    ReplyDelete
  18. Ερμία μου
    είναι τόσο ωραίο να ξέρεις πως κι άλλοι περατούν τους ίδιους δρόμους, τόσο παρηγορητικό... Σ' ευχαριστώ και σε φιλώ.
    Έβρεξε, μπουμπούνισε, χρύσισε το φως φθινόπωρο...

    ReplyDelete

Σχόλια